Μπροστά στην απεργιακή μάχη της 8ης Δεκέμβρη, το Παράρτημα Δυτικής Αθήνας του Σωματείου Επισιτισμού - Τουρισμού οργάνωσε μια σειρά περιοδείες στα ΙΕΚ και τις ΕΠΑΣ της Δυτικής Αθήνας. Αντίστοιχες παρεμβάσεις έκαναν και άλλοι συνάδελφοι, από Διοικητικά Συμβούλια άλλων Συνδικάτων, όπως του Μετάλλου και των Ηλεκτρολόγων.

Επιχειρήσαμε να συζητήσουμε με τους σπουδαστές για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι σε αυτούς τους χώρους, αλλά και στους χώρους δουλειάς τους, όπου πάνε είτε για την πρακτική τους άσκηση, είτε για να βγάλουν ένα μεροκάματο. Επίσης, τους ενημερώσαμε για τη σκληρή αναμέτρηση που δίνουν τα ταξικά σωματεία για να είναι επιτυχημένη η απεργία και η απεργιακή συγκέντρωση, απέναντι στην προπαγάνδα της κυβέρνησης αλλά και την τρομοκρατία που ασκεί η εργοδοσία.

Χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι η πλειοψηφία των σπουδαστών στα δημόσια ΙΕΚ είναι είτε από φτωχές οικογένειες που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους, είτε από παιδιά που αναγκάστηκαν, λόγω της κατάστασης που υπήρχε στην οικογένεια (π.χ. άνεργοι γονείς κ.λπ.) να βγουν από νωρίς στο μεροκάματο, για να καταφέρουν να πηγαίνουν στο σπίτι κάποιο εισόδημα.

Επικρατεί η λογική ότι «μπαίνω εκεί για να πάρω ένα χαρτί στα χέρια μου», συνολικά κυριαρχούν χαμηλές απαιτήσεις, καθώς έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα που το ίδιο το σύστημα κάνει, επιχειρώντας να πείσει ότι οι σπουδαστές αυτών των σχολών «δεν τα παίρνουν τα γράμματα», γι' αυτό άλλωστε δεν μπόρεσαν ή δεν επιχείρησαν καν να περάσουν σε κάποια σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως χαρακτηριστικά λένε. Οι παρεμβάσεις αυτές αξιοποιούν μαθησιακές δυσκολίες, χαμηλούς βαθμούς, για να κρύψουν τους ταξικούς φραγμούς που το ίδιο το σύστημα βάζει και ρίχνουν το βάρος ατομικά στους ίδιους τους σπουδαστές.

Απαντώντας στη λογική των χαμηλών απαιτήσεων, πρέπει να αναδείξουμε την αναγκαιότητα ολοκληρωμένης επαγγελματικής τεχνικής εκπαίδευσης, που να πατάει πάνω σε γερή γενική εκπαίδευση και που θα διαμορφώνει μορφωμένους και ειδικευμένους εργαζόμενους. Σε αυτή τη βάση, καλούμε τους σπουδαστές να διεκδικούν και βελτίωση στην υλικοτεχνική υποδομή, στο πρόγραμμα σπουδών κ.τ.λ.

Ενα από τα βασικά προβλήματα που έθεσαν και οι ίδιοι οι σπουδαστές είναι η τζάμπα πρακτική, την ίδια στιγμή που ουσιαστικά βγάζουν την ίδια δουλειά με τους υπόλοιπους συναδέλφους ή ακόμα και καλύπτουν βασικές ανάγκες εκεί που κάνουν πρακτική.

Μέσα στους χώρους, η πλειοψηφία των διευθυντών χρησιμοποιούν επιχειρήματα που εκφράζει το ίδιο το κεφάλαιο και ουσιαστικά προσπαθούν να πείσουν τους σπουδαστές ότι πρέπει να λένε και «ευχαριστώ» για την απλήρωτη δουλειά. Λένε, για παράδειγμα, ότι «μέσω της ΕΕ και του ΕΣΠΑ χρηματοδοτούνται πρακτικές», ή λένε να «μην είσαι τεμπέλης, είναι για το καλό σου η απλήρωτη πρακτική, για να αποκτήσεις εμπειρία και να σε παίρνουν αύριο πιο εύκολα στη δουλειά»...

Για παράδειγμα, στο ΙΕΚ Αιγάλεω, οι υπεύθυνοι στο τμήμα Μαγείρων ναι μεν μας έλεγαν ότι «εμείς δεν θα αφήσουμε τους σπουδαστές μας να κάνουν τζάμπα πρακτική και μέσω γνωριμιών σε μεγάλα ξενοδοχεία θα εξασφαλίσουμε μια θέση επί πληρωμή», όμως δεν μας έλεγαν με τι σχέσεις εργασίας, με τι μισθό θα δουλέψουν ή το πώς αξιοποιούνται οι πρακτικάριοι απ' τα ΙΕΚ ως φτηνό εργατικό δυναμικό από τις επιχειρήσεις.

Πολλοί σπουδαστές δεν έχουν σχέση με σωματεία, ούτε κατανοούν την ανάγκη να οργανωθούν. Αλλοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία, μας είπαν πως είχαν έρθει παλιότερα σε επαφή με σωματεία, που όμως τους πούλησαν γιατί ήταν εργοδοτικά. Επίσης, έντονο ήταν το στοιχείο της λογικής περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και της ανάθεσης, ταυτόχρονα όμως με ότι «δεν πιστεύουμε πια σε κανέναν» και ότι «όλοι το ίδιο είναι».

Από την πλευρά μας, απαντήσαμε ότι είναι στρατηγική του ίδιου του συστήματος να καλλιεργεί την απογοήτευση στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στους νέους, για να θεωρούν πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, για να μένουν άπραγοι, χωρίς να παίρνουν μέρος στην οργανωμένη πάλη.

Δεν είναι τυχαίο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στηρίχθηκε στη λογική της ανάθεσης, ότι δηλαδή μπορεί μια αλλαγή κυβέρνησης να λύσει τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, να σκίσει τα μνημόνια όπως έλεγε, με τους εργαζόμενους στη γωνία, να συμβιβάζονται με τους στόχους της εργοδοσίας. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια μεγάλη κοροϊδία, αφού και αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι.

Επίσης, θέσαμε την ερώτηση πώς γίνεται οι εργοδότες, το σύστημα, να λένε ότι δεν φοβούνται το οργανωμένο κίνημα, να λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα και την ίδια στιγμή να επιτίθενται στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με κάθε μέσο, με δίκες, απολύσεις, ακόμα και με βίαιες επιθέσεις από τσιράκια τους;

Τέλος, είπαμε ότι κάθε μικρή μάχη που δίνουμε μας προετοιμάζει για μια μεγαλύτερη και πως δεν πρέπει μόνο να μένουμε στις διεκδικήσεις μεγαλύτερου μισθού, αλλά να έχουμε στο μυαλό μας πως αν δεν αλλάξει αυτό το σύστημα, ακόμα και με μεγαλύτερο μισθό από το σημερινό, θα μας τα παίρνουν και από αλλού, από την εκμετάλλευση της απλήρωτης δουλειάς μας.

Επίσης, σε πολλούς ωρομίσθιους καθηγητές επικρατούσε η άποψη ότι δεν έχει νόημα να απεργήσουν, στη λογική ότι «ούτως ή άλλως είμαστε λίγες ώρες, μια εδώ και μια αλλού» κ.τ.λ. Αναδείξαμε τη σημασία που έχει να παλεύουν για μόνιμη δουλειά με ίσα δικαιώματα, μόνιμοι και συμβασιούχοι μαζί, και πως μας θέλουν διασπασμένους σε στρατόπεδα για να διασπάνε τη δύναμή μας.

Συναντήσαμε και σπουδαστές που δουλεύουν σε μεγάλους εργοστασιακούς χώρους, όπως στη «NESTLE», στη «SYDEM», γεγονός που αποδεικνύει την αναγκαιότητα παρέμβασής μας στη μαθητεία και στην κατάρτιση και από την πλευρά ότι αποτελούν χώρους συγκέντρωσης νέων εργαζομένων από μεγάλους κλάδους.

Χρειάζεται σαν σωματεία να επικεντρώσουμε σε τέτοιους χώρους που θα παρεμβαίνουμε συστηματικά, γιατί το κεφάλαιο από πολύ νωρίς και κάθε μέρα παλεύει να κάνει τη νεολαία να χαμηλώσει κι άλλο τις απαιτήσεις της, να παρακαλάει για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς να γνωρίζει τα δικαιώματά της, αγνοώντας τους αγώνες που έκαναν οι εργαζόμενοι στο κίνημα, διεκδικώντας καλύτερες σχέσεις εργασίας, συλλογικές συμβάσεις, δικαίωμα στην απεργία, όλα αυτά που τώρα θέλουν να καταργήσουν.

Γιατί το κεφάλαιο θέλει μόνο του τον εργάτη, χωρίς να σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα αν πάλευε οργανωμένα, μαζικά, μέσα από τα σωματεία και συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Θέλουν την αυριανή εργατική τάξη ακόμα πιο φοβισμένη, ακόμα πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμη, για να μπορούν να περνάνε όσο πιο σκληρούς νόμους και μέτρα γίνεται σε βάρος του λαού χωρίς αντίδραση.

Αυτό δεν θα περάσει! Τα ταξικά σωματεία θα κάνουν τα πάντα σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι αποφασιστικός όρος για την ανασύνταξη του κινήματος η ανανέωση των δυνάμεων και με νεότερους ηλικιακά εργαζόμενους, που τέτοιοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών σε ΙΕΚ και ΕΠΑΣ. Τώρα υπάρχει η ανάγκη να είμαστε οργανωμένοι στα ταξικά σωματεία, αποφασιστικά η νεολαία να διεκδικήσει με βάση τις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες της αυτό που της ανήκει, με τελικό στόχο την κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση και οι εργάτες θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν.