ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 15 Οχτώβρη 2019
Σελ. /28
Θα ανοίγουμε κάθε μέρα,κάθε ώρα & μια καινούργια ρωγμή στο σάπιο σύστημα!Οι μέρες που λαχτάρησαν οι ήρωες της Γυάρου,οι μέρες που λαχταρούμε θα ρθουν!

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στην εκδήλωση

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Κρατούμενοι στο θανατονήσι, που επιζήσατε,

Γυναίκες κι αδέρφια, απόγονοι των αλύγιστων της ταξικής πάλης,

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σας καλωσορίζει σ' αυτόν τον τόπο, τον δύστοπο, τον δύσκολο ακόμα και να φτάσεις εδώ.

Τον τόπο που επέλεξε η αστική τάξη της χώρας μας την περίοδο της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης 1946 - 1949, και μετά, στις άλλες δύο περιόδους λειτουργίας αυτής της φυλακής έως και το 1974, για να τσακίσει, όπως ήλπιζε, πρωτοπόρους αγωνιστές, τους κομμουνιστές πριν απ' όλους.

Επεδίωκε να τους τσακίσει το κορμί και την ψυχή.

Μα όσο κι αν άλεσε τα κόκαλά τους, δεν τα κατάφερε.

Μάρτυρες όλοι όσοι επέζησαν, κάμποσοι είναι σήμερα μαζί μας εδώ.

Σκύβουμε ευλαβικά σ' αυτόν τον τόπο του μαρτυρίου.

Στοχαζόμαστε, φέρνουμε στο νου έναν προς έναν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης.

Ορκιζόμαστε να τραβάμε διαρκώς μπροστά, να χαράζουμε βήμα το βήμα τον ίδιο δρόμο που εκείνοι βάδισαν.

«Ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες»...

Για να χαράξει η μέρα που θα είναι παρελθόν το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Για να 'ναι ολάνοιχτος ο δρόμος της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.

Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα.

Τα φωτεινότερα μυαλά του τόπου μας, τα πρώτα παλικάρια της τάξης μας, έφτυσαν το γάλα της μάνας τους σ' αυτόν τον βράχο.

Αιώνια η καταισχύνη για τους βασανιστές και την αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας υπηρέτησαν.

Είμαστε εδώ, για να ακουμπήσουμε στον ίδιο τοίχο που ακουμπήσανε και οι σύντροφοί μας.

Είμαστε εδώ, αντλώντας δύναμη για τις μάχες που είναι μπροστά.

Σπουδάζουμε, εδώ, στον τόπο του μαρτυρίου, το μάθημα της ανυποχώρητης πάλης.


Αυτές οι 21 ρωγμές στο μνημείο, όσα και τα χρόνια λειτουργίας της φυλακής, μας δείχνουν το δρόμο.

Οσο ισχυρός, όσο βάναυσος και να 'ναι ο αντίπαλος, εμείς θα νικήσουμε.

Εμείς θα ανοίγουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, και μια καινούργια ρωγμή σ' αυτό το σάπιο σύστημα, ώσπου να καταρρεύσει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του, κάτω από τα σφοδρά χτυπήματα της επαναστατημένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Τραβάμε μπροστά με τη θυσία τους λίπασμα στους αγώνες που έρχονται

Γι' αυτό είμαστε εδώ. Να βεβαιώσουμε τους συντρόφους που χάθηκαν «σε άνιση μάχη κι αγώνα», πως όχι μόνο τίποτα δεν πάει χαμένο, μα και πως ακριβώς η θυσία τους είναι το λίπασμα στους αγώνες που έρχονται.

Το ΚΚΕ, στην ήδη εκατόχρονη πορεία του, η αστική τάξη δεν το έβαλε στο χέρι.

Το ΚΚΕ στέκει και σήμερα καρφί στο μάτι τους.

Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή.

Ειδικά σήμερα που νέα τύμπανα πολέμου ηχούν στη γειτονιά μας.

Που το Αιγαίο, η Μεσόγειος, αντί για θάλασσες ειρήνης γίνονται όλο και περισσότερο πεδίο ανταγωνισμών.

Που οι «σύμμαχοι» δίνουν το «πράσινο φως» για νέα επέμβαση στην ήδη ματωμένη Συρία.

Που η χώρα μας μετατρέπεται απ' άκρη σ' άκρη σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση.

Και όλα τα Βαλκάνια πεδίο σκληρού ανταγωνισμού.


Σήμερα, αντλώντας πείρα από τη σφοδρότητα της εξέλιξης της ταξικής αναμέτρησης, οργανώνουμε τα βήματα της εργατικής τάξης ώστε να γίνει ικανότερη στην αντιμετώπιση του αντιπάλου.

Δε ζούμε σε μια χρυσή εποχή για το εργατικό κίνημα.

Η ανεργία τσακίζει κόκαλα, η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών οδηγεί σε πιο βαθιά εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Κι εκεί που υπάρχει ένα μεροκάματο, που υπάρχει ένας μισθός, η εργατική οικογένεια τα φέρνει γύρα όλο και πιο δύσκολα.

Ζούμε στα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης, όχι απλά σε μια περίοδο μη επαναστατικής κατάστασης.

Κι όμως, υπάρχει φως!

Κι όμως, σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς υπάρχουν αντιστάσεις.

Με την ακούραστη δουλειά των Κουκουέδων...

Με την πλάτη που - αργά αλλά σταθερά - βάζουν κι άλλοι αγωνιστές...

Η ταξική αναμέτρηση θα παίρνει και πάλι χαρακτηριστικά τέτοια που αποπνέουν αισιοδοξία για την έκβαση των αγώνων που έχουμε μπροστά.

Δεν πετάμε στα σύννεφα.

Είναι μικρές ακόμα οι εστίες της αντίστασης.

Εχουμε όμως γεμάτες τις φαρέτρες «από την πείρα τόσων χρόνων»... «Την απόφαση μιας ολόκληρης ζωής»...

Γίνεται όπλο στο σήμερα η δυνατή φωνή εκείνων των συντρόφων οι οποίοι ακόμα και την ώρα του μαρτυρίου τους απαντούσαν στους βασανιστές: «Ζήτω το ΚΚΕ!».


Γίνεται όπλο η γνώση πως ο αντίπαλος δεν διστάζει να φτάσει έως τη φυσική εξόντωση του αγωνιστή όταν στη δράση του βλέπει κίνδυνο για την εξουσία και τα κέρδη του.

Και γίνεται όπλο αυτή η γνώση, γιατί μας διδάσκει το ανειρήνευτο της πάλης, πως δεν ξεμπερδεύεις με τέτοιον αντίπαλο γλείφοντας τα κόκαλα που πετά απ' το τραπέζι.

Πως ή θα την πας την πάλη σου ως το τέρμα ή εδώ θα μας γονατίζουν διαρκώς.

Και τέτοια απόφαση έχουμε πάρει.

Ο γιορτασμός των 100 χρόνων του Κόμματός μας ήτανε μια διακήρυξη σ' όλους τους τόνους: «Δε δουλώνουμε, δεν υπογράφουμε»...

Τραβάμε μπροστά!

Και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να τραβήξουμε μπροστά, γιατί μόνο οι ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι το μέλλον.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει πάρει την αντιλαϊκή σκυτάλη από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και σπρώχνει τη ζωή της εργατικής τάξης ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο της εκμετάλλευσης.

Αυτή είναι η πραγματική βία, για την οποία δεν μιλάνε, την ώρα που ορκίζονται στη δημοκρατία.

Την είδαμε την αντίδρασή τους όταν κόκκινη μπογιά έβαψε το άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν.

Πάνοπλοι όρμησαν να χτυπήσουν τη διαδήλωση.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

Ανειρήνευτη είναι αυτή η πάλη. Ηταν ανειρήνευτη και τότε που σφύραγε στον αέρα το μαστίγιό τους.


Είναι ανειρήνευτη και σήμερα που σφάζουν με το γάντι.

Είδαμε τις «φιλοφρονήσεις» τους τις προηγούμενες μέρες.

Οι απόγονοι του Πλυτζανόπουλου ξεσπάθωσαν ενάντια σε νέους αγωνιστές.

Δεν μπορούν να χωνέψουν πως όσα αναμορφωτήρια κι αν έστησαν, η φλόγα μένει δυνατή.

Δεν μπορούν να χωνέψουν πως εμείς «διαβάζοντας την ιστορία του κόσμου», σε υγρές φυλακές, αντλούμε δύναμη για τη νέα έφοδο στον ουρανό.

Δε θέλουν να χωνέψουν ότι οι βασανισμένοι του χτες γίνονται κήρυκες στα παιδιά του σήμερα, για ένα μέλλον φωτεινό, για ένα μέλλον χωρίς εκμετάλλευση.

Αυτοί που έχουν κουρελιάσει κάθε έννοια δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, μας κουνάνε το δάχτυλο, τάχα γιατί είναι αντιδημοκρατική πράξη το μπογιάτισμα ή το γκρέμισμα του αγαλμάτινου κουφαριού του Τρούμαν.

Είναι αντιδημοκρατική πράξη να θέλουν οι εργάτες δικά τους τα συνδικάτα τους κι όχι των εργοδοτών τους;

Είναι αντιδημοκρατική πράξη να θέλουν οι αγρότες δικό τους τον καρπό της γης που σπέρνουν και θερίζουν;

Τη δήθεν δημοκρατία των σαλονιών η εργατική τάξη, ο ελληνικός λαός, την έχει ήδη πληρώσει ακριβά, με ποταμούς αίματος, και αρνείται στο όνομα αυτής της «δημοκρατίας» να στείλει τα παιδιά της φαντάρους στα πολεμικά σφαγεία του ιμπεριαλισμού.

Η δημοκρατία, κύριοι, ή θα είναι το κράτος των πολλών, αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο, και γι' αυτό θα είναι δικτατορία σε βάρος των λίγων, δηλαδή πραγματική και ουσιαστική δημοκρατία...

'Η θα είναι το κράτος που μας το παρουσιάζουν δήθεν υπερταξικό, το οποίο όμως εξοντώνει καθημερινά τους πολλούς, αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο, δηλαδή είναι η δικτατορία των λίγων.

Τέτοια είναι τα διδάγματα της ανειρήνευτης πάλης στις εξορίες και τις φυλακές.

Οποτε κινδύνεψαν τα κέρδη τους έστησαν στρατοδικεία και εκτελεστικά αποσπάσματα.

Κόντρα στη μοιρολατρία, στην απογοήτευση, στην υποταγή, προβάλλουμε τους αλύγιστους

Το μεγάλο δικό μας δίδαγμα, όμως, είναι η τεράστια σημασία που έχει η ολόπλευρη αφοσίωση στους σκοπούς της ταξικής πάλης, του αγώνα για τη λαϊκή ευημερία, για το δικαίωμα του κάθε λαού να διαφεντεύει στον τόπο του, να επιλέγει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης.

Η Γυάρος, όπως και η Μακρόνησος και οι άλλοι τόποι εξορίας και φυλακής, διδάσκουν τη σημασία και την αξία του ηρωισμού σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, που απαιτούν την υπέρβαση και την αγνόηση του ίδιου του φόβου του θανάτου.

Διδάσκουν σε ποιο έδαφος καλλιεργείται η αξία της ατομικής αξιοπρέπειας, της αγωνιστικής αξιοπρέπειας.

Μπορεί μια τέτοια, ανώτερης μορφής συνειδητή στάση, να καλλιεργείται μαζικά σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές έξαρσης, σε στιγμές μαζικής εξέγερσης...

Προετοιμάζεται, όμως, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, μέσα από τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινότητα του αγώνα, όταν μάλιστα οι εξελίξεις είναι ή φαίνονται ότι είναι αργόσυρτες...

Δεν ξεχνάμε, λοιπόν, γιατί λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.

Η Ιστορία που διδάσκονται σήμερα τα παιδιά στην Γ' Γυμνασίου, δηλαδή στην τελευταία τάξη της υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, σταματά στο 1870, στον Τρικούπη.

Δηλαδή, 150 χρόνια εγκληματικής δράσης του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού γίνεται συστηματική προσπάθεια να διαγραφούν από τη συλλογική μνήμη.

Αντιστεκόμαστε σ' αυτήν τη «λήθη». Είναι αντιδραστικός στόχος.

Η Ιστορία της κοινωνίας των ανθρώπων είναι η Ιστορία της ταξικής πάλης.

Αυτή θέλουν να κρύψουν εκείνοι.

Αυτή θέλουμε να προβάλλουμε διαρκώς εμείς.

Κόντρα στη μοιρολατρία, στην απογοήτευση, στην υποταγή, προβάλλουμε τους αλύγιστους.

Γιατί ακριβώς το αίμα των ηρώων δίνει την καλύτερη σοδειά.

Η Γυάρος δεν ξεπήδησε από το πουθενά

Η Γυάρος δεν ξεπήδησε από το πουθενά.

Ο εμφύλιος πόλεμος δεν περιορίστηκε στις πολεμικές συγκρούσεις.

Το κράτος, ως μηχανισμός καταστολής, προσάρμοσε όλες του τις λειτουργίες με τέτοιον τρόπο ώστε να συντρίψει στρατιωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά τις αγωνιζόμενες λαϊκές δυνάμεις.

Χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ παραπέμφθηκαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν από τα κακουργιοδικεία για δήθεν εγκλήματα που διέπραξαν κατά το διάστημα 1941 - 1944, όταν πάλευαν ενάντια στους Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους φασίστες κατακτητές, και μετά, το 1944 - 1945, ενάντια στους Βρετανούς ιμπεριαλιστές και στα ντόπια τσιράκια τους.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1945 είχαν στηθεί ανά την επικράτεια 45 νέα κακουργιοδικεία, χωρίς να έχει καν προηγηθεί η διοικητική εκκαθάριση του δικαστικού σώματος από τα στοιχεία εκείνα που κατά τη διάρκεια της Κατοχής η δράση τους θεωρήθηκε ύποπτη για συνεργασία με τον εχθρό.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως η λειτουργία τους άρχισε πολύ πιο γρήγορα από αυτήν των Ειδικών Δικαστηρίων Δοσίλογων.

Το χτίσιμο αυτής της φυλακής ήταν ανάγκη της αστικής τάξης για να στεριώσει την εξουσία της τότε, το 1947, που ο αγώνας του ΔΣΕ είχε ήδη μπει σε νέα, αναβαθμισμένη φάση και ήταν φανερό ότι η ταξική σύγκρουση θα έφτανε μέχρις εσχάτων.

Ηταν η ώρα της δήθεν εθνικής συνεννόησης για την αποφασιστική καταστολή κατά του λαού.

Η «επτακέφαλη» - όπως έμεινε στην Ιστορία να λέγεται - αστική κυβέρνηση εκείνης της εποχής ανέλαβε αμέσως το έργο για το οποίο κυρίως προοριζόταν.

Οξυνε την τρομοκρατία με διώξεις, συλλήψεις, έρευνες στα σπίτια κ.ά.

Στις 4/3/1947, 571 στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ συνελήφθησαν.

Στις 20/3/1947 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Ζέβγος - Ταλαγάνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακολουθεί ένα όργιο δολοφονιών, συλλήψεων, καταδικών.

Τη νύχτα της 9ης προς 10 Ιούλη 1947 εξαπολύθηκε τεράστιο πογκρόμ κατά του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην Αθήνα και στον Πειραιά.

Συνελήφθησαν αιφνιδιαστικά στα σπίτια τους 2.613 μέλη και στελέχη και στάλθηκαν στους τόπους εξορίας.

Μέσα σε λίγες μέρες οι εξόριστοι από την Αθήνα και τον Πειραιά ξεπέρασαν τους 7.000 και από την επαρχία τους 8.000.

Τη νύχτα της 9ης προς 10 Ιούλη 1947 συνελήφθησαν στη Θεσσαλονίκη 875 άτομα.

Με ποιο «δίκαιο» δικάστηκαν; Να η απάντηση, όπως δόθηκε στις 28/8/1947 στο Εκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, στη δίκη της Στενής Αυτοάμυνας, από τον Ανδρέα Παπαγεωργίου (Τάκης), που στην απολογία του ανέφερε και τα ακόλουθα:

«Τα ερωτήματα που βγαίνουν από μόνα τους από τη σημερινή δίκη είναι δύο:

1ον, με ποια δικαιοσύνη δικαζόμαστε, και

2ον, ποιες είναι οι αιτίες που μας ανάγκασαν να κατέβουμε στον αγώνα με αυτά τα μέσα.

Από τότε που η κοινωνία χωρίστηκε σε τάξεις, έχουμε σύγκρουση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, που αποτελεί τη μειοψηφία, και της άλλης που καταπιέζεται. Ολα αυτά ήταν φυσικό να δημιουργήσουν δύο δίκαια με διαφορετική έννοια:

1) Το δίκιο της κυρίαρχης τάξης, που είναι αμφισβητήσιμο αν είναι δίκιο η αρπαγή του ιδρώτα του λαού,

και 2) το δίκιο του λαού που αγωνίζεται να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του...».

Η οργανωμένη, κτηνώδης βία δεν κατάφερε το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών

Δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί η Ελλάδα του εμφύλιου πολέμου ένα κράτος - απέραντη φυλακή.

Δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας λειτούργησαν σε όλη την επικράτεια, με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης.

Στα τέλη του 1946 με αρχές του 1947 καταμετρώνται σε όλη τη χώρα 49 φυλακές, με συνολικό αριθμό κρατούμενων 11.244 άτομα, καθώς και 35 τόποι εξορίας, που λειτούργησαν σε πολλά από τα νησιά της, που αριθμούσαν 5.809 εξόριστους (4.816 άντρες, 853 γυναίκες και 140 παιδιά).

Στα προηγούμενα πρέπει να προστεθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων που χρησιμοποίησε ο αστικός στρατός, καθώς και τα κρατητήρια και τμήματα που χρησιμοποίησαν η χωροφυλακή και η Ασφάλεια, στα οποία κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι.

Υπήρξαν επίσης 21 νοσοκομεία στα οποία κρατούνταν ασθενείς αγωνιστές, όπως το «Σωτηρία» και το «Αγιος Παύλος».

Ακόμα αναφέρονται τουλάχιστον 5 κρατητήρια παρακρατικών συμμοριών, όπως στο Ηράκλειο Κρήτης και στις Κροκεές Λακωνίας.

Το πλέον συμβολικό στρατόπεδο αποτέλεσε η Μακρόνησος, όπου οι μηχανισμοί καταστολής τελειοποιήθηκαν, η βία συστηματοποιήθηκε και οι πολιτικά διωκόμενοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη αναμέτρησή τους με τον ταξικό αντίπαλο. Από κοντά και η Γιούρα.

Επιδιώχτηκε, τότε, το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών μέσα από την υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του, ώστε αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στο ηθικό του λαού.

Στις αρχές του 1947 μεταφέρθηκε στη Γυάρο ή Γιούρα το 2ο Τάγμα Σκαπανέων από τον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης.

Αποτελούνταν από «ανεπιθύμητους» στρατιώτες, αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, και παρέμεινε στη Γυάρο μέχρι τις 21/7/1947, όποτε μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο.

Στις 11/7/1947 έφτασε στη Γυάρο η πρώτη αποστολή πολιτικών κρατούμενων, αποτελούμενη από 551 κρατούμενους των φυλακών Καλαμάτας.

Το κάτεργο της Γυάρου οργάνωσε πάνω σε «νέες μεθόδους» ο αρχηγός της Αγγλικής Αστυνομικής Αποστολής στην Ελλάδα, Γουίκαμ (ο οποίος αποκαλούνταν και Κουλοχέρης, επειδή είχε ένα μόνο χέρι), μαζί με τον τότε αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας Αθανάσιο Σαμπάνη.

Για την κατασκευή του κτιρίου της Γυάρου διατέθηκαν τεράστια για την εποχή ποσά, ενώ δεν έλειψαν και οι καταχρήσεις.

Στα χρόνια λειτουργίας της Γυάρου αποκόμισαν μεγάλα κέρδη μια σειρά από κυκλώματα που συνδέονταν με τη διοίκηση και το εμπόριο (τρόφιμα, τσιγάρα κ.λπ.).

Οι εξόριστοι που πέρασαν από τη Γυάρο, στην πρώτη περίοδο λειτουργίας της, ανέρχονταν σε 18.000.

Συνολικά, μαζί με τις άλλες δύο περιόδους λειτουργίας της έως το 1974, ξεπέρασαν τους 25.000.

Προκειμένου να αποσπάσουν από τους κρατούμενους δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ, ασκήθηκε εξοντωτική σωματική και ψυχολογική βία, που έπαιρνε τη μορφή οργανωμένων βασανιστηρίων και αγγαρειών.

Υπό την παρουσία του «πάτερ Προκόπιου», το μαρτύριο του κουβαλήματος της πέτρας, της δίψας, τα μεσαιωνικά βασανιστήρια στη γνωστή «συκιά του Γλάστρα» και στα διάφορα απομονωτήρια του νησιού, χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη και στο σώμα των εξόριστων της Γυάρου.

Από τα χαρακτηριστικά της κτηνωδίας στη Γυάρο ήταν τα βασανιστήρια στα πειθαρχεία και αλλού.

Σε διάστημα τριών ετών (1947 - 1950) στα πειθαρχεία βασανίστηκαν περίπου 1.300 κρατούμενοι.

Σε χώρους μικρών διαστάσεων στριμώχνονταν 15 - 20 ή και παραπάνω «για να τους σακατέψουν δεκάδες σκορπιοί, η αφόρητη ζέστη ή η χειμωνιάτικη παγωνιά (χωρίς κουβέρτες) (...)».

Στην αρχή οι κρατούμενοι ονόμασαν αυτό το πειθαρχείο ΓΟΛΓΟΘΑ!

Δε σε στέλνανε εκεί για τιμωρία. Σε στέλνανε για ΘΑΝΑΤΟ.

Και είναι ζήτημα καθαρά ψυχικής αντοχής των αγωνιστών πώς άντεχαν και έβγαιναν απ' αυτόν τον τάφο.

Στη «Συκιά» κρεμούσαν τους κρατούμενους «απ' τους αγκώνες νύχτες ολόκληρες και το πρωί δερνόταν εκεί πάνω το παραλυμένο κορμί».

Στις αρχές του 1948 ιδρύθηκε ο Ε' Ορμος, που οι κρατούμενοι ονόμασαν «όρμο τάφο» και «όρμο τρόμου».

Εκεί χρησιμοποιούνταν ως πειθαρχείο μια σπηλιά διαστάσεων 1,5x1 μέτρο, που στρίμωχναν εκεί 5-6 κρατούμενους, αφού πρώτα την πλημμύριζαν με νερό.

Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω περιγραφή:

«Κτηνωδία. Φρίκη. Μπορούμε να πούμε πως η τρομοκρατία είναι "ανοργάνωτη" ακόμα. Λείπει ένα πρόγραμμα μελετημένης εξόντωσης. Γι' αυτό, το βασικό είναι το απροσχημάτιστο, συνεχές, τρομερό ξύλο, σε κάθε στιγμή. Η άμεση κτηνώδης βία. Η πολιτική του "όποιον πάρει ο χάρος" ή του "δεν σας έχουμε μετρημένους".

Ολη αυτή η ταχτική εκφράζεται στα λόγια του βασανιστή Παπαδημητρόπουλου: "Θα φτάνει η καρδιά σας στους 3 παλμούς. Τότε θα σας στέλνω στη Σύρα όχι για να θεραπευθείτε, αλλά για να πεθάνετε στο δρόμο"» (από το βιβλίο «Γιούρα», εκδ. «Νέα Ελλάδα», 1952).

Στις 8/7/1948 έφτασαν από τη Μακρόνησο 33 φαντάροι. Χώρισαν τους 27, τους βασάνισαν στο Μεταγωγών Γιούρας και μετά τους έστειλαν στον Ε' Ορμο.

Δάρθηκαν με τη σειρά από τους φύλακες Κομνηνό, Ασημάκη, Τσατάλα, Παπαγιάννη, Στράτο, Στουραΐτη και μετά από λίγη ώρα τους έβαλαν να κουβαλάνε πέτρα. Τους βασάνισαν άγρια πολλές μέρες.

Στο βιβλίο «Γιούρα» περιλαμβάνεται ονομαστικός κατάλογος 778 φυματικών της Γυάρου «κλινικώς και ακτινοσκοπικώς διαπιστωθέντων», καθώς και κατάλογος 740 κρατούμενων που πέρασαν από πειθαρχείο.

Επίσης, κατάλογος «αντιδηλώσεων» 477 ατόμων, που έπαιρναν πίσω την υπογραφή που είχαν αποσπάσει οι βασανιστές τους μετά από σκληρά, απάνθρωπα βασανιστήρια.

Η παράνομη δράση των πυρήνων του ΚΚΕ στους εξόριστους

Οι παράνομοι πυρήνες του ΚΚΕ λειτούργησαν αποτελεσματικά ανάμεσα στους εξόριστους και στο νησί της Γυάρου.

Ηδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του στρατοπέδου εμφανίζονται οι πρώτοι παράνομοι πυρήνες του ΚΚΕ στον Α' Ορμο και οι πρώτες κομματικές κατευθύνσεις.

Στόχοι των κομματικών πυρήνων υπήρξαν: Η μαζική αντιμετώπιση της βίας και των μέτρων που λαμβάνονταν από τον ταξικό αντίπαλο, ο συντονισμός της εσωτερικής ζωής και η κατατόπιση και ενημέρωση των εξόριστων για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, αλλά και διεθνώς.

Στη Γυάρο, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, η αντίσταση των εξόριστων στη βία υπήρξε σθεναρή. Αποκορύφωμά της ήταν η μαζική διαδήλωση για το θάνατο του αγωνιστή Κώστα Συρινιώτη, κατά την οποία 6.000 περίπου εξόριστοι συνόδευσαν τον νεκρό με συνθήματα όπως «Αθάνατος» και «Τιμημένο ΚΚΕ».

Μια σημαντική πτυχή της ζωής στις φυλακές και στις εξορίες και εδώ στη Γυάρο υπήρξε η επιμορφωτική και ενημερωτική προσπάθεια που έκαναν οι πολιτικοί κρατούμενοι.

Η ενημερωτική δουλειά γινόταν μέσα από ένα δίκτυο επαφών που οι κομματικοί πυρήνες διατηρούσαν, με μεγάλο κόπο και ρίσκο, μέσα και έξω από το χώρο κράτησής τους.

Σε αυτό το δίκτυο συμμετείχαν οικογενειακά πρόσωπα των εξόριστων και κρατούμενων, παράνομοι κομματικοί μηχανισμοί που δρούσαν έξω από τη φυλακή και τον τόπο εξορίας, αλλά ακόμα και προσωπικό της φυλακής ή του στρατοπέδου εξορίας, που βοηθούσε τους έγκλειστους, είτε αφιλοκερδώς είτε με κάποιο αντίτιμο.

Μέσω του δικτύου αυτού οι εξόριστοι και κρατούμενοι λάμβαναν εφημερίδες, περιοδικά, νέα από τον ραδιοφωνικό σταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας», ακόμα και κομματικά έγγραφα που τους αφορούσαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι και εξόριστοι του 1949 όχι μόνο γνώριζαν για τις επιχειρήσεις του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά πανηγύρισαν και τη νίκη του Κόκκινου Στρατού της Κίνας κατά του Τσιάνγκ Κάι Σεκ.

Θα χρειάζονταν αμέτρητες σελίδες ακόμα και μόνο για να αναφέρουμε επιγραμματικά τα γεγονότα που ξετυλίχτηκαν σ' αυτό το θανατονήσι στις τρεις περιόδους λειτουργίας του ως φυλακής.

Στην ειδική έκδοση για τη Γυάρο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες η «Σύγχρονη Εποχή», με αφορμή τα αποκαλυπτήρια αυτού του Μνημείου, ο αναγνώστης θα βρει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.

Η καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι μονόδρομος, όσο κι αν αστοί και οπορτουνιστές πασχίζουν να πείσουν γι' αυτό

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ επισημαίνοντας, μέσα και από τον συμβολισμό που περιέχει αυτό το Μνημείο, την δυνατότητα να συνεχίσουν να δημιουργούνται Ρωγμές σ' αυτό το σύστημα μέχρι την οριστική ανατροπή του.

Είναι ανάγκη των καιρών.

Η αστική τάξη προσπαθεί να εμφανίσει ως μονόδρομο την καπιταλιστική εκμετάλλευση, με τον αέρα που έδωσε στα πανιά της η επικράτηση της αντεπανάστασης.

Και έχει σημαιοφόρους σ' αυτήν την προσπάθεια πολλούς από εκείνους που, εξαργυρώνοντας το κάποιο πέρασμά τους κάποτε από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος, τα δίπλωσαν κι έκαναν αυτό ακριβώς που δεν έκαναν οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης: Αρπαξαν την ευκαιρία να χωθούν κάτω απ' το τραπέζι των αστών, να γλείψουν κι αυτοί κάτι απ' τα κόκαλα, ορισμένοι να χτίσουν και καριέρες.

Οταν λέμε πως η πάλη για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική δίχως να είναι διαρκής και η πάλη με τον οπορτουνισμό, σ' αυτό αναφερόμαστε.

Σ' αυτή τη γάγγραινα, που γεννιέται μέσα στο επαναστατικό κίνημα, μεταφέρει μέσα στο εργατικό κίνημα τις ιδέες και τις αξίες της αστικής τάξης, ώστε να αποκτά το επαναστατικό κίνημα έναν διακοσμητικό ρόλο, να δίνει άλλοθι στους καπιταλιστές να συνεχίζουν την εκμετάλλευση, αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο».

Κορυφαίες στιγμές της δράσης του οπορτουνισμού έζησε στο πετσί της η εργατική τάξη στα χρόνια που πέρασαν...

Οταν ξεφτιλίζονταν το ένα μετά το άλλο τα κόμματα της αστικής τάξης και εμφανίστηκαν τότε οι σωτήρες της «πρώτη φορά αριστεράς»...

Δηλαδή, αυτοί που νομιμοποίησαν τα μνημόνια, εδραίωσαν παραπέρα την εκμετάλλευση, έστειλαν πίσω στο σπίτι πολλούς απ' όσους είχαν αρχίσει να βγαίνουν στο δρόμο, και εν τέλει έγιναν οι καλύτεροι κήρυκες των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού...

Παρουσιάζοντας οι θεομπαίχτες όλο αυτό σαν «αριστερά που έχει αφήσει πίσω της τη σκουριά», όπως έλεγε άλλοτε ένας από τους πρωταγωνιστές της επιχείρησης «διάλυση του ΚΚΕ», στο μακρινό 1991.

Τούτες εδώ οι ανεξίτηλες στο χρόνο ρωγμές στο Μνημείο έρχονται να δηλώσουν ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο.

Ερχονται να μας πουν για την αξία τού να αγωνίζεσαι όταν όλα μοιάζουν μαύρα, να στέκεσαι ορθός, να συντρίβεις εν τέλει τον δυνάστη σου.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησαν οι σύντροφοι που «έφυγαν», οι σύντροφοι που συνέχισαν για να παραδώσουν τη σκυτάλη στους νεότερους αγωνιστές, ώστε να γίνουν κι αυτοί «απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και τη στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε ντόπιο και ξένο δυνάστη».

Αυτών των αξιών και ιδανικών που φωτοβολούν πάνω στα ερείπια που συσσωρεύουν η οικονομική καπιταλιστική κρίση, η κρίση και φθορά των αστικών αξιών.

Γερό ΚΚΕ για να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, για να γίνουν οι εργάτες αφεντικά του εαυτού τους

Να ποιος είναι ο ρόλος μας σήμερα: Γερό ΚΚΕ που να μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, που θα αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη για το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Και από δω, από τη Γυάρο, επαναλαμβάνουμε ότι η πραγματική ελευθερία του κάθε αγωνιστή, του κομμουνιστή, είναι ότι αγωνίζεται να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Από δω απορρέει και η δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών.

Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή κοινωνική προσφορά, με μοναδικό αντάλλαγμα τη δικαίωση για την εκπλήρωση του καθήκοντός μας, για να λυθούν προβλήματα του λαού μας, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο.

Σε αντίθεση με την καπιταλιστική - αστική «αξία» που έχει θεό το χρήμα, την ύποπτη συναλλαγή, τον φιλοτομαρισμό και ατομισμό, τη στρεβλή αντίληψη και ψυχολογία του καταναλωτισμού, που οδηγεί σε υποταγή της προσωπικότητας και σε δυστυχία, αποξένωση.

Παλεύουμε για να γίνουν ο κάθε εργάτης και η κάθε εργάτρια αφεντικά του εαυτού τους, η εργατική τάξη αφεντικό της δικής της τάξης και όχι υπηρέτης των πλουτοκρατών.

Κι αυτό θα γίνει με τη συνεχή πάλη για αλλαγή συσχετισμών, για ανασύνταξη του κινήματός της, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με Κοινωνική Συμμαχία φυσικά με τους συμμάχους της, την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για την τελική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οι μέρες που λαχτάρησαν, οι μέρες που λαχταρούμε θα 'ρθουν!

Η «Ρωγμή» που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αντώνης Μυρωδιάς στέκει ήδη μπροστά μας, στέλνει ήδη το μήνυμα στις νεότερες γενιές, που θα έρχονται εδώ σεμνοί προσκυνητές, συνεχιστές του αγώνα για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.

Ευχαριστούμε θερμά εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ τον Αντώνη Μυρωδιά.

Ιδιαίτερα θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ακούραστους συντρόφους μας που εδώ και 20 μέρες βρίσκονται πάνω εδώ σε αυτόν τον τόπο του μαρτυρίου, δουλεύοντας ακούραστα κάτω από αντίξοες συνθήκες για να στήσουν το Μνημείο, να κάνουν όλες τις αναγκαίες εργασίες - άνοιγμα δρόμων, καθάρισμα χώρων φυλακών και τόσα άλλα - για να μπορούμε εμείς σήμερα να βρισκόμαστε εδώ, να πατάμε σε αυτά τα βράχια, να θαυμάζουμε το Μνημείο μας.

Οι σύντροφοι που κατάφεραν αυτόν τον άθλο αυτές τις μέρες, με επικεφαλής τον Δημήτρη Γόντικα, και σήμερα δικαιολογημένα στέκουν περήφανοι μπροστά μας, μας γεμίζουν όλους εμάς με περηφάνια.

Τους ευχαριστούμε και τους τιμούμε από βάθους καρδιάς.

Παίρνουμε δύναμη από το παράδειγμα όλων αυτών, όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να λάμψει η αλήθεια, «για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη».

Είμαστε σίγουροι ότι «οι μέρες που λαχτάρησαν» οι κρατούμενοι της Γυάρου, οι ήρωες του εργατικού μας κινήματος, «θα 'ρθουν».

Οι μέρες που λαχταρούμε όλοι και όλες εμείς, η σημερινή νέα γενιά, «θα 'ρθουν».

«Θα φροντίσουμε» κι εμείς με τη σειρά μας, όπως οι προηγούμενες γενιές, «γι' αυτό»...

Καλή δύναμη σε όλους και όλες!

Ζήτω το τιμημένο Κόμμα μας, το ΚΚΕ!



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ