ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παχιά λόγια για έναν αντιλαϊκό θεσμό

Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Τομέα Αυτοδιοίκησης της ΔΗΜΑΡ κι όπως μας πληροφορεί το σχετικό δελτίο Τύπου, εκεί, «επιβεβαιώθηκε η βασική κατεύθυνση ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αποτελούν επιβράβευση ή αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής ούτε και δημοψήφισμα κατά του μνημονίου, αποτελούν ένα πεδίο συναινέσεων και προγραμματικών συγκλίσεων για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό περιεχόμενο, που θα διεκδικούν την ενδυνάμωση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης, την ενίσχυση της τοπικής ανάπτυξης, την αναβάθμιση της κοινωνικής πολιτικής, τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών προς τον πολίτη».

Η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να αιτιολογήσει τις συμπράξεις με τα κόμματα της συγκυβέρνησης στη βάση μιας βαθύτατα αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία άλλωστε υπηρέτησαν οι αιρετοί που πρόσκεινται σ' αυτήν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κατανοητές οι κομματικές σκοπιμότητες αλλά δε δικαιολογούν την τόση πια κακοποίηση μιας πραγματικότητας που βοά ότι η τοπική διοίκηση είναι κρατικός μηχανισμός, βραχίονας επιβολής βαθιά αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων, με συμβολή στην υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που τσακίζουν στο διάβα τους σαν οδοστρωτήρας δικαιώματα του λαού. Αυτή η τοπική διοίκηση δεν είναι σύμμαχος, είναι εχθρός του λαού που πρέπει να σταθεί απέναντί της διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του.

Από το κακό στο χειρότερο

Τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής της συγκυβέρνησης δεν τα νιώθουν απλά στο πετσί τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων που δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα. Το μέγεθος της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο είναι τέτοιο, που αποτυπώνεται ακόμα και στα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούν οι διάφοροι φορείς και οργανισμοί στήριξης του κυβερνητικού έργου.

Λέει, για παράδειγμα, η Ελληνική Στατιστική Αρχή, που ξέρουμε ότι «μαγειρεύει» τους διάφορους δείκτες, μπορεί όμως κανείς να βγάζει συμπεράσματα για τις τάσεις: Ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων τον Ιούλη ήταν 1.303.800 άτομα, ενώ πέρσι τον ίδιο μήνα είχαν καταγραφεί 1.176.200 άτομα.

Λέει το υπουργείο Οικονομικών για τις κρατικές δαπάνες: Για τη χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ και για δαπάνες κοινωνικής προστασίας, που είναι ποσά μέσω των οποίων χρηματοδοτούνται περιφερειακά θέσεις εργασίας, φέτος δόθηκαν 593 εκατομμύρια ευρώ. Πέρσι το ίδιο διάστημα είχαν χορηγηθεί 862 εκατ. ευρώ. Λένε, δηλαδή, τα κυβερνητικά στοιχεία: Πρώτον, ότι η ανεργία, όπως και να υπολογιστεί, εξακολουθεί να αυξάνεται. Δεύτερον, ότι οι κρατικές δαπάνες για τη χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ δεν πάνε για ενίσχυση των ανέργων ως επιδότησή τους αλλά δίνονται στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στο όνομα δημιουργίας θέσεων εργασίας. Δηλαδή, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκμεταλλεύονται εργαζόμενους χωρίς να πληρώνουν για μισθό, αφού τους τον πληρώνει ο ΟΑΕΔ.

Με κάθε ευκαιρία αναμασά τη «θεωρία των άκρων» η κυβέρνηση

Με αφορμή την εμπρηστική επίθεση στο πολιτικό γραφείο του βουλευτή της ΝΔ και υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μιλτ. Βαρβιτσιώτη, το ΚΚΕ τόνιζε σε ανακοίνωσή του ότι «καταδικάζει την εμπρηστική επίθεση εναντίον του πολιτικού γραφείου του Mιλτ. Βαρβιτσιώτη. Αυτές οι ενέργειες δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά για τους σκοπούς και τους στόχους που υπηρετούν».

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα και το σχόλιο του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε ...

Ετσι, χτες, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ανώνυμη επιστολή «ανάληψης ευθύνης» για την εμπρηστική επίθεση στο γραφείο του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη, κάποιου ή κάποιων τύπων που τάχα μιλούν «για έναν άλλο κόσμο, για την αναρχία και τον κομμουνισμό». Ο Μιλτ. Βαρβιτσιώτης, έσπευσε να δει στην επιστολή την επιβεβαίωση της θεωρίας των άκρων κι επιχειρώντας να τσουβαλιάσει τα πάντα σχολίασε ότι «τα άκρα αντιλαμβάνονται και μετέρχονται ως μέσο επιβολής των απόψεών τους τη βία».

Οι ανώνυμοι επιστολογράφοι είναι σίγουρο δεν έχουν καμία σχέση με τον κομμουνισμό, όπως ψευδώς ισχυρίζονται. Πρόκειται για άθλιους κοινούς προβοκάτορες που καμία σχέση δεν έχουν με το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οσον αφορά τη στάση του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη αποτελεί μια ακόμα απόδειξη πως η κυβέρνηση έχει βάλει όλα τα σφυριά να βαράνε συντονισμένα, επικαλούμενοι με κάθε αφορμή την ανιστόρητη και αντιδραστική θεωρία των «δυο άκρων». Ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου αντί να προσπαθεί να βάλει όλους στο ίδιο τσουβάλι, ας ψάξει καλύτερα στους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους, που είναι «μανούλες» στις προβοκάτσιες κατά του λαϊκού κινήματος.

Αναμορφώνοντας τη σαπίλα

Η φιλολογία που αναπτύχθηκε το Σαββατοκύριακο και χτες μέσα από τον αστικό Τύπο σχετικά με το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα εμφάνισε και λυρικά χαρακτηριστικά: Ενα από τα άρθρα αναφέρθηκε ως και σε «τρύπα στο κέντρο του πολιτικού συστήματος», η οποία και πρέπει να καλυφθεί. Αν και οι προτάσεις που παρουσιάζονται για την κάλυψη του κενού διαφέρουν, ένα κοινό στοιχείο τις διαπερνά: Η επίμονη προσπάθεια της αστικής τάξης να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα του συστήματος με όσο το δυνατόν ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη. Με διαφορετική αφετηρία και στόχευση αυτός ο κοινός παρονομαστής συναντάται τόσο στην πρόταση Πάγκαλου για κοινή κάθοδο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, όσο και στην πρόταση 58 πολιτικοκοινωνικών παραγόντων του «κλίματος Σημίτη», που με χτεσινή διακήρυξή τους καλούν στη συγκρότηση μιας «δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης» τύπου ιταλικής «Ελιάς».

Είναι προφανές πως στο κέντρο του προβληματισμού της αστικής τάξης είναι το γεγονός ότι ο κλασικός δικομματισμός δεν λειτουργεί πλέον και άρα πρέπει να βρεθεί τρόπος να περάσει το πολιτικό σύστημα σε κυβερνήσεις συνεργασίας σαν μόνιμο στοιχείο κι απ' αυτή τη σκοπιά το βάρος πέφτει στη δημιουργία πόλων. Τέτοιος είναι και αυτός που εμφανίστηκε χτες με την κίνηση των «58». Μια τέτοια κίνηση ανταποκρίνεται στην ανάγκη που διαπιστώνεται σ' όλη την ΕΕ: Να συγκροτούνται συνασπισμοί κομμάτων που να αποδίδουν σταθερές κυβερνήσεις, θεωρώντας, έτσι, ότι μέσα από μια μεγάλη εκλογική πλειοψηφία εξασφαλίζεται σταθερότητα με συναίνεση.

Η ανάγκη αυτή ανταποκρίνεται στην επιδίωξη της αστικής τάξης να επανασυγκροτεί τη συμμαχία της με ανώτερα και μεσαία στρώματα που χάνουν μεν σήμερα από την κρίση, αλλά βλέπουν μια προοπτική ανάκαμψης. Σ' αυτό το σημείο ο ρόλος μιας ανασυγκροτημένης σοσιαλδημοκρατίας εμφανίζεται κρίσιμος καθώς αυτή θεωρείται ότι καλύτερα μπορεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή για να θωρακιστεί το σύστημα. Ηδη από το Μάη του 2013 στο ιδρυτικό της συνέδριο η «Προοδευτική Συμμαχία», που συγκροτήθηκε σαν διαφοροποίηση από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, στη Λιψία, αναφέρει ως άμεσο στόχο τη «δουλειά για διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία». Εκτοτε η συζήτηση αφορά κατά κύριο λόγο το ποιοι θα είναι οι φορείς της νέας σοσιαλδημοκρατίας και όχι το περιεχόμενο της πολιτικής της που είναι ήδη προσδιορισμένο.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη επιβεβαιώνει την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η αστική τάξη προσαρμόζει τις επιλογές της. Παίρνει υπόψη ποια κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει το εργατικό κίνημα, να προλάβει την άνοδο της ταξικής πάλης και να εξασφαλίσει ότι η κλιμακούμενη επίθεση στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και γενικά οι συνέπειες της κρίσης θα προχωρούν με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις. Για την εργατική τάξη, αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό είναι ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των κομμάτων. Οτι πίσω από τις πολιτικές διαφορές τους δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές, οι αντιπαραθέσεις αφορούν στο πώς θα συμβάλλουν στη σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Κι από αυτή τη σκοπιά το κρίσιμο είναι η εργατική τάξη να διασφαλίσει τη δική της ανεξαρτησία από αυτήν ή την άλλη αστική εκδοχή, να μη γίνει, δηλαδή, η «αριστερή» πτέρυγα σ' έναν αστικό σχηματισμό.