ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 15 Οχτώβρη 2010
Σελ. /40
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ»
Ξεχειλίζει η οργή για το εργοδοτικό έγκλημα

Χαροπαλεύει ο 54χρονος εργάτης. Νέες κινητοποιήσεις αποφάσισαν χτες οι εργάτες με γενική συνέλευση

Ομόφωνη ήταν η απόφασή τους για να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις
Ομόφωνη ήταν η απόφασή τους για να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις
«Εδώ δε μας πληρώνουν τη δουλειά μας, μας πληρώνουν το θάνατό μας και μας τον πληρώνουν πολύ φθηνά»..! Στη φράση αυτή ενός εργάτη της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο, αποτυπώνονται τα κριτήρια που διαμορφώνουν τις συνθήκες εργασίας, όταν στόχος είναι η προστασία της «ανταγωνιστικότητας».

Οι εργάτες της «Χαλυβουργίας» είδαν και βίωσαν προχτές την κόλαση με τα μάτια τους από την κατάρρευση του γερανού που μετέφερε 70 τόνους καυτού λιωμένου σίδερου, όταν έσπασε το συρματόσχοινο και έναν συνάδελφό τους τον Γιώργο Τσακαράκη να χαροπαλεύει στο κέντρο εγκαυμάτων του Θριάσιου Νοσοκομείου με καμένα σωθικά και τον Πάρη Ιμανούμ να νοσηλεύεται με σοβαρά εγκαύματα.

Χτες το πρωί, οι εργαζόμενοι ένα 24ωρο από το έγκλημα που έγινε στο χαλυβουργείο συγκεντρώθηκαν έξω από την πύλη, συμμετέχοντας μαζικά στην 4ωρη στάσης εργασίας, που κήρυξε το Σωματείο τους. Στο πλευρό τους βρέθηκαν χτες και συνδικαλιστές των Συνδικάτων Μετάλλου «Η ΜΑΣΙΝΑ» και Αθήνας, της Γραμματείας Θριασίου του ΠΑΜΕ και ο Δήμος Κουμπούρης υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Αττικής της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Στο πλαίσιο της κινητοποίησης έκαναν και Γενική Συνέλευση, στην οποία ομόφωνα αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν τη διοίκηση του σωματείου να προχωρήσει στην οργάνωση και νέων αγωνιστικών κινητοποιήσεων με αιτήματα: Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και έργα εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων για ασφαλή εργασία και προστασία της ζωής των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση που η εργοδοσία επιδιώξει να τα αμφισβητήσει, λόγω του κλεισίματος του χαλυβουργείου.

«Δεν πάει άλλο, θέλουμε να γυρνάμε στα σπίτια μας ασφαλείς», έλεγαν οι εργάτες
«Δεν πάει άλλο, θέλουμε να γυρνάμε στα σπίτια μας ασφαλείς», έλεγαν οι εργάτες
Σύσσωμη ήταν η καταγγελία που βγήκε από τη Γενική Συνέλευση για τη σύλληψη από την αστυνομία του συναδέλφου τους χειριστή του Γερανού που κατέρρευσε, ο οποίος οδηγήθηκε χτες στον εισαγγελέα και αφέθηκε τελικά ελεύθερος. Ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Γ. Καλούδης, έχει διατάξει προκαταρκτική εξέταση.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης Μάνεσης και άλλα υπεύθυνα διευθυντικά στελέχη παραμένουν από προχτές άφαντοι, χωρίς να έχουν ενοχληθεί, σαν να μην έχουν καμία ευθύνη για το έγκλημα.

«Μόνο η παραγωγή τους ένοιαζε»

Η οργή ξεχείλιζε και χτες στα λόγια και στις εκφράσεις των προσώπων των εργαζομένων στα «πηγαδάκια» έξω από την πύλη. «Εχουμε πόσο καιρό που φωνάζουμε και εμείς και το σωματείο να γίνουν έργα στις εγκαταστάσεις που είναι πάνω από 40 χρονών. Αντί γι' αυτό έκαναν κάποια μπαλώματα και μας έλεγαν ότι είναι ασφαλείς και βιαζόντουσαν να βάλουμε γρήγορα μπροστά την παραγωγή» έλεγαν και ο θυμός τους φούντωνε. Μέχρι και το παραμικρό σημείο είχαν υποδείξει σωματείο και εργαζόμενοι και στο ΚΕΠΕΚ και στην εργοδοσία, αλλά ουσιαστικό μέτρο δεν έπαιρναν, ούτε και όταν κατέρρευσε ο γερανός που μεταφέρει σκραπ, τον Ιούλη, δεν ενοχλήθηκαν. «Μόνο η παραγωγή τους ένοιαζε και τίποτε άλλο», έλεγαν ξεχειλίζοντας από οργή και συμπλήρωσαν: «Δεν πάει άλλο, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, εμείς ερχόμαστε για μεροκάματο και θέλουμε να γυρίζουμε στις οικογένειές μας». Αυτό που λέγανε και χτες και προχτές κυριολεκτικά με τρόμο και ειδικά όσοι ήταν μέσα στο χαλυβουργείο ήταν ότι «αν το συρματόσχοινο έσπαγε 3-4 μέτρα πιο πέρα, στο σημείο υπήρχαν 15 εργαζόμενοι που θα λουζόντουσαν τους τόνους λάβας και σήμερα δε θα υπήρχαν ούτε τα κόκαλά τους»!

«ΡΑΠΤΕΞ»
Ζητά εκβιαστικές «υπεύθυνες δηλώσεις»

Με μια εκβιαστικού χαρακτήρα «υπεύθυνη δήλωση» οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης έτοιμου ενδύματος «Ραπτέξ» στη Λάρισα, που έβαλε λουκέτο το Δεκέμβρη του 2008, αξιώνουν από τους 100 πρώην εργαζόμενους του εργοστασίου να παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους, για να τους ξαναπροσλάβει σε περίπτωση επαναλειτουργίας του. Να σταματήσουν, δηλαδή, να διεκδικούν τις αποζημιώσεις, δεδουλευμένα πολλών μηνών, δώρα και επιδόματα που τους οφείλονται!

«Παραιτούμεθα από τα ποσά των αποζημιώσεων μας απόλυσης... καθώς και από μισθούς υπερημερίας, μετά σχετικών δώρων εορτών, αδειών και επιδομάτων αδειών, όσοι από εμάς θα εργασθούμε και πάλι στην επιχείρηση...» αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, στη «δήλωση» που συνέταξε η εργοδοσία και ζητά από τους άνεργους να την υπογράψουν. «Δηλώνουμε με την παρούσα - συνεχίζει - ότι όλα τα παραπάνω είναι προϊόν της ελεύθερης και αβίαστης βούλησής μας και ότι παραιτούμεθα ρητά και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα προς διάρρηξη ή ακύρωση της παρούσας, από οποιονδήποτε λόγο και αιτία»

Οι πρώην εργαζόμενοι της «Ραπτέξ», εδώ και δύο χρόνια που απολύθηκαν, έχουν περιέλθει σε τραγικά οικονομικά αδιέξοδα με αποτέλεσμα οι οικογένειές τους να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Και τώρα, η εργοδοσία που όλο αυτό το διάστημα αρνείται πεισματικά να τους δώσει αυτά που τους χρωστά, τους εκβιάζει για να μην πάρουν τα χρήματα που δικαιούνται.

Δε φταίνε απλά τα «παλιά εργοστάσια»

«

Στη Χιλή που χρησιμοποιήθηκαν σύγχρονα μέσα τη γλίτωσαν οι μεταλλωρύχοι, στην Ελλάδα που τα εργοστάσια είναι παλιά όπως η "Χαλυβουργία", χαροπαλεύουν δυο εργάτες». Τέτοιο σκεπτικό καλλιεργούν τα αστικά ΜΜΕ προσπαθώντας να συνδυάσουν τα δύο «ατυχήματα» για να αθωώσουν το βασικό ένοχο, που είναι ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής: δηλαδή, το ότι, στον καπιταλισμό, οι συνθήκες εργασίας διαμορφώνονται πάντα με στόχο τη διασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους του εργοδότη. Το ότι ο εργάτης είναι μόνιμα χαμένος. Γιατί άμα η τεχνολογία χρησιμοποιούνταν για την προστασία των εργατών, οι κίνδυνοι για την υγεία και τη ζωή τους θα μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν. Γιατί, δηλαδή, να είναι αυτονόητο, τον 21ο αιώνα, να υπάρχει άνθρωπος που δουλεύει στα 800 μέτρα κάτω απ' τη γη; 'Η στα 200 μέτρα πάνω από αυτή; Και γιατί να είναι αυτονόητο για τον εργάτη πως το πρωί θα φεύγει για το μεροκάματο αλλά δε θα γυρνά σώος στην οικογένειά του; Και να πρέπει να 'ναι κι ευγνώμων άμα χαροπαλεύει και τελικά δε χάνει τη ζωή του αλλά τη γλιτώνει;

Για να πάψει οριστικά να κινδυνεύει η ζωή του χρειάζεται ν' αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής, να γίνουν τα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτό όμως, δηλαδή την αλήθεια, τη «ξεχνούν» πολλοί. Οπως η «Αυτόνομη Παρέμβαση» που έβγαλε ανακοίνωση για να πει πως πρέπει «να έχουν σύγχρονες υποδομές και μέσα, όπως προβλέπεται και από τη σχετική νομοθεσία». Ομως, οι εργαζόμενοι της «Φρανς Τέλεκομ» που αυτοκτόνησαν, δούλευαν σε κτίρια και σύγχρονα και καθαρά και τακτοποιημένα. Αλλά η εντατικοποίηση και τα εξαντλητικά ωράρια «τους τσάκισαν». Οπως επίσης, οι αυτοκτονίες που έγιναν στην αρχή του 2010 στη Ντίσνεϋλαντ δεν κατάφεραν να ματαιωθούν από το κατά τα άλλα «διασκεδαστικό» περιβάλλον μέσα στο οποίο δούλευαν οι εργαζόμενοι. Αρα, το πρόβλημα δεν είναι απλά τα «παλιά εργοστάσια». Την υγεία του εργάτη δε τη διασφαλίζει το «περιτύλιγμα». Ισα ίσα. Οι αστραφτερές ταμπέλες και τα σύγχρονα κτίρια των πολυεθνικών ομίλων δε μπορούν να κρύψουν πως οι τόποι δουλειάς είναι φυλακές για τους εργάτες. Αλλωστε, και χρυσά να είναι τα κάγκελα ενός κλουβιού, σημασία έχει πως μένει κλουβί...


Α.

Νεκρός 36χρονος εργάτης

Tραγικό θάνατο βρήκε προχτές ο 36χρονος Ιωάννης Φίλιας, ο οποίος εργαζόταν ως καθαριστής χαλιών. Σύμφωνα με το ΣΕΠΕ, ο νεαρός εργαζόμενος υπέστη ηλεκτροπληξία κατά τη χρήση κομπρεσέρ στην ταράτσα του κτιρίου της επιχείρησης καθαρισμού χαλιών που εργαζόταν (Κ. Διονυσοπούλου) στο Περιστέρι. Υπηρεσιακοί παράγοντες από το ΚΕΠΕΚ Αθηνών και Κρήτης διερευνούν τα ακριβή αίτια του ατυχήματος, ενώ αναμένεται το ιατροδικαστικό πόρισμα. Πάντως, ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός, ότι ο εργαζόμενος έχασε τη ζωή του εκτελώντας εργασία άσχετη με το αντικείμενό του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ