Ως «τομή», ακόμα και ως «μεγάλη κατάκτηση» για τους εργαζόμενους παρουσιάζουν με θράσος το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο η κυβέρνηση και τα επιτελεία της. Τη μέρα που δημοσιοποιούνταν το νέο χτύπημα στις κλαδικές συμβάσεις και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, διάβαζε κανείς στα πρωτοσέλιδα τίτλους όπως «Σε μαύρη λίστα οι κακοί εργοδότες», «Τομή υπέρ των εργαζομένων» κ.ά. Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να σερβίρει ορισμένες αποσπασματικές διατάξεις του νομοσχεδίου ως «φιλεργατικές», προωθώντας τον ...«κοινωνικό πυλώνα» της ΕΕ, η αντιδραστική και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους ουσία δεν αλλάζει. Ούτε βέβαια οι στοχεύσεις του νομοσχεδίου, που είναι να «σπρώξει» την ανάπτυξη, με νέα κίνητρα στους επενδυτές, με βασικότερο την καθήλωση των μισθών στα σημερινά άθλια επίπεδα. Αλλά και με τη δημιουργία συνθηκών ...νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, με συνδικάτα «του χεριού» κράτους και εργοδοσίας. Απ' αυτήν την άποψη, το πολυνομοσχέδιο είναι πράγματι «τομή» για τη μεγαλοεργοδοσία. Για τους εργαζόμενους όμως είναι «σκούπα», αφού μετά το πανάκριβο τίμημα που πλήρωσαν στην κρίση, τώρα «χρεώνονται» και την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Η απόρριψη αυτού του αντιλαϊκού νομοθετήματος πρέπει να είναι εκκωφαντική από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με σταθμό αγωνιστικής κορύφωσης τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ την ερχόμενη Τρίτη.

Φιλότιμη προσπάθεια να ενισχύσουν τις επιδόσεις τους στα μαθηματικά κάνουν διάφοροι δημοσιολόγοι, εκφράζοντας τον ...προβληματισμό τους για τη σχέση μειοψηφίας - πλειοψηφίας. Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιούνται, το 10% των εργαζομένων μιας επιχείρησης να αποφασίζει για τους υπόλοιπους 90% για μια απεργία; Πράγματι, ακατανόητος ο γρίφος... Ας μας πουν όμως όλοι αυτοί που προσπαθούν να φέρνουν τις «πλειοψηφίες» και τις μειοψηφίες στα μέτρα τους: Πώς γίνεται το 22,6% του εκλογικού σώματος να ισούται με το 53% των βουλευτικών εδρών που κατέκτησε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές; Πώς γίνεται ένας κλάδος που απεργεί για τα δικαιώματά του, με συμμετοχή 100%, όπως παλιότερα οι ναυτεργάτες, να μπαίνει στο στόχαστρο ως η «μειοψηφία» που θίγει την «πλειοψηφία» και να επιστρατεύεται; Τι ακριβώς συμβαίνει όταν σε μια επιχείρηση απεργεί το 100% για να μην απολυθεί ο πρόεδρος του τοπικού Εργατικού Κέντρου και εργαζόμενος ο ίδιος, αλλά το δικαστήριο βγάζει παράνομη την απεργία, μπροστά στην «πλειοψηφία» του ενός και μοναδικού, δηλαδή του εργοδότη; Πώς γίνεται, τέλος, αυτοί που κατέχουν το 90% του πλούτου στην Ελλάδα να πληρώνουν το 5% των φόρων και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, που μοιράζεται το 10% του πλούτου, να πληρώνει το 95% των φόρων; Η απάντηση είναι φανερή. Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω είναι τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά υπερασπίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ με σθένος, όπως πριν ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό νομοθετεί αντιδραστικές διατάξεις για το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται και να αγωνίζονται. Απλά μαθηματικά...