Εκπρόσωποι σωματείων μετέφεραν την πείρα από τους χώρους στους οποίους δρουν, αλλά και την αποφασιστικότητά τους να κάνουν πράξη το σύνθημα - τίτλο της εκδήλωσης, μπροστά στα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών να βάλουν χέρι στα συνδικαλιστικά δικαιώματα: «Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων».

Παράλληλα, ιδιαίτερα χρήσιμες ήταν οι παρεμβάσεις νομικών, οι οποίοι ανέδειξαν πλευρές του ρόλου της αστικής Δικαιοσύνης και τη σταδιακή επιδείνωση του νομοθετικού πλαισίου σε βάρος των εργαζομένων.

Την πείρα των εργαζομένων στις πτηνοτροφικές επιχειρήσεις συμφερόντων «Ζούρα» μετέφερε ο Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος του Συνδικάτου Τροφίμων και Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας.

Οπως επισήμανε, το επιχειρησιακό σωματείο ιδρύθηκε το 2012, με τη συμβολή του κλαδικού Συνδικάτου της περιοχής και της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, και έφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή των εργαζομένων. «Τότε ήμασταν 6 μήνες απλήρωτοι, δεν πληρώνονταν υπερωρίες, νυχτερινά, δεν υπήρχαν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Καταπατούνταν το σύνολο των δικαιωμάτων μας. Η δράση που αναπτύχθηκε μέσα από την οργάνωσή μας άλλαξε την κατάσταση. Τα δεδουλευμένα πληρώθηκαν, οι συνθήκες βελτιώθηκαν. Επειδή υπήρχε το σωματείο δεν πέρασαν μειώσεις. Το πιο σημαντικό ζήτημα ήταν ότι διαπιστώναμε πως πλέον μας υπολογίζουν, διότι κάτι τέτοιο δεν γινόταν μέχρι τότε», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Στην πορεία η εργοδοσία κλιμάκωσε την επίθεσή της: «Η εργοδοσία επεξεργάστηκε σχέδιο με τη συμβολή και άλλων βιομηχάνων του κλάδου που δεν ήθελαν αυτήν τη δράση γιατί αποτελούσε κακό παράδειγμα. Εξαπολύθηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση από την εργοδοσία, που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα δικαιώματα, πόσο μάλλον που σε όλες τις ομοειδείς επιχειρήσεις επικρατούσαν συνθήκες μεσαίωνα, παρόμοιες με αυτές που υπήρχαν πριν φτιαχτεί το σωματείο μας και αποκτήσουμε το όπλο αυτό για να διεκδικούμε».

Οσον αφορά την επίθεση που εξαπολύθηκε απέναντι στην οργάνωση των εργαζομένων, ανέφερε τα εξής: «Σε απεργιακή κινητοποίηση τον Αύγουστο του 2015 κλήθηκαν σωματώδεις άγνωστοι για να σπάσουν την απεργία. Την ίδια τακτική ακολούθησε η εργοδοσία και το καλοκαίρι που μας πέρασε, για να σπάσει και πάλι την απεργία. Παράλληλα, απολύσεις, εκφοβισμός, τρομοκρατία. Η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να συντάξει παραιτήσεις από το σωματείο και έστειλε διευθυντές και προϊσταμένους να μαζέψουν υπογραφές από τους συναδέλφους. Εφτασε στο σημείο να μεθοδεύσει την απόλυση ολόκληρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου. Κι επειδή δεν μπορούσε να το κάνει με τη μορφή της απόλυσης, προσπάθησε να το κάνει αναγγέλλοντας "οικειοθελείς αποχωρήσεις" στο σύστημα "Εργάνη". Αυτή είναι η δημοκρατία που υπερασπίζεται η κυβέρνηση. Η δημοκρατία των μπράβων, της τρομοκρατίας, των απολύσεων. Η δημοκρατία για τους λίγους που είναι δικτατορία για τους πολλούς. Τα μέτρα που σχεδιάζονται απέναντι στην οργάνωση, τη συνδικαλιστική δράση, απέναντι στο δικαίωμα στην απεργία, αυτήν τη συγκεκριμένη δημοκρατία των λίγων έχουν στόχο να ενισχύσουν».

Ο Γιάννης Τζαβάρας αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη στάση της κυβέρνησης: «Σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια, η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός ήταν στήριγμα της εργοδοσίας. Από το 2015 έχουν γίνει τριμερείς συναντήσεις στο υπουργείο, όπου η εργοδοσία έφερε υποσχέσεις που δεν τήρησε. Ο τότε υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, μέσα στη Βουλή υπερασπίστηκε επί της ουσίας την εργοδοσία απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση. Τον Μάιο του 2017 σε τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας, παρουσία του γγ του υπουργείου, Α. Νεφελούδη, η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να φέρει τις παραιτήσεις από το σωματείο που με εκβιασμούς και απειλές μάζευε από τους συναδέλφους, χωρίς να έχει καμία επίπτωση. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει καμιά δεκαριά συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας, όμως δεν έχει μπει φρένο στην επίθεση».

Παράλληλα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων έχουν γνωρίσει την πιο ωμή καταστολή. «Εμείς που αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε, έχουμε επανειλημμένα οδηγηθεί στα κρατητήρια», επισήμανε ο Γ. Τζαβάρας. Τον Οκτώβρη του 2015 συνελήφθησαν δύο εργαζόμενοι στο Σχηματάρι. Το Νοέμβρη του 2015 έγιναν 28 συλλήψεις στις εγκαταστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλη του 2016 έγιναν συλλήψεις στην Αλεξανδρούπολη. Πριν δύο περίπου μήνες στο Προκόπι Ευβοίας. «Εμείς που είμαστε απλήρωτοι, που δεν μπορούμε να ζήσουμε, οδηγούμαστε στα κρατητήρια, ενώ ο βιομήχανος, που χρωστάει σε εκατοντάδες οικογένειες καταδικάζοντάς μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση, κυκλοφορεί ελεύθερος και δεν τον πειράζει κανείς. Αυτός είναι ο νόμος και η τάξη της κυβέρνησης», σχολίασε.

«Από όλον αυτόν το μακρόχρονο αγώνα, έχουμε διαπιστώσει ότι καλύτερες ημέρες είδαμε μόνο όταν πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας, όταν οργανωθήκαμε και διεκδικήσαμε», σημείωσε ο Γ. Τζαβάρας και πρόσθεσε: «Η απεργία ήταν το βασικό μας, το πιο ισχυρό όπλο, που έφερνε φόβο στην εργοδοσία. Τέτοια εμπειρία δεν θέλουν κυβέρνηση και εργοδοσία να αποκτούν οι εργαζόμενοι. Δεν θέλουν να διαπιστώνουμε τη δύναμη που έχουμε, δεν θέλουν να βγάζουμε συμπεράσματα. Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να βάλουν νέα εμπόδια στην οργάνωσή μας και τη δράση μας και στο δικαίωμα στην απεργία».

Σε χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις αντεργατικές αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ και τις αντίστοιχες κατευθύνσεις των ευρωενωσιακών οργάνων ενάντια στην απεργία και συνολικά ενάντια στη συλλογική πάλη των εργαζομένων αναφέρθηκε στην ομιλία της η Σόνια Μελανεφίδου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Μεταξύ άλλων, σημείωσε:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί τους, οι ενώσεις της μεγαλοεργοδοσίας και των μονοπωλίων, ΣΕΒ κ.λπ., καθώς και κάθε λογής παπαγαλάκια των καπιταλιστών διαφημίζουν τις "βέλτιστες πρακτικές" της ΕΕ, την "κανονικότητα της εργασίας" που επικρατεί τάχα στην "Ευρώπη της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας", προκειμένου να προωθήσουν και να στηρίξουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στο Εργατικό Δίκαιο. Ομως, από τις "βέλτιστες πρακτικές", τη νομοθεσία των κρατών - μελών και την πρακτική της Δικαιοσύνης και άλλων κατασταλτικών μηχανισμών στην ΕΕ, οι εργαζόμενοι έχουν πικρή, πλούσια πείρα.

Με δεδομένο τον εργασιακό μεσαίωνα, στο διαρκές στόχαστρο του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ βρίσκονται τα δικαιώματα που αφορούν στην οργάνωση των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το δικαίωμα στην απεργία.

Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) για την απεργία, που δεσμεύει τα δικαστήρια των κρατών - μελών. Σύμφωνα με το ΔΕΕ, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και φυσικά το δικαίωμα της απεργίας υποχωρούν, με το πρόσχημα της "αρχής της αναλογικότητας", απέναντι στην ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου που αποτελεί την πεμπτουσία του κοινοτικού δικαίου.

Αποφάσεις - σταθμός είναι οι αποφάσεις στις υποθέσεις "Viking" και "Laval", που έκριναν παράνομες τις απεργίες των Σουηδών οικοδόμων και των Φιλανδών ναυτεργατών ενάντια στα μέτρα για την απόσπαση εργαζομένων, που παρέχουν τη δυνατότητα στους μονοπωλιακούς ομίλους της ΕΕ να δηλώνουν ως έδρα χώρες της ΕΕ με το χαμηλότερο επίπεδο μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε απασχολώντας το εργατικό δυναμικό των χωρών αυτών στις χώρες παροχής υπηρεσιών, να αποκομίζουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων αυτών. Οι απεργίες κρίθηκαν παράνομες επειδή παραβιάζουν τη "θεμελιώδη ελευθερία" που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και συναφώς τα "θεμελιώδη δικαιώματα" που θεσπίστηκαν και κατοχυρώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή το "δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης των επιχειρήσεων" και το "δικαίωμα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και κυκλοφορίας των εργαζομένων" στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Πρόσφατα, εξάλλου, η επίτροπος της ΕΕ για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δήλωσε, μεταξύ άλλων, πως "χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες"...

Η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ απέναντι στους οικονομικούς της αντιπάλους δεν αφορά μόνο στην τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά στο σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων, συλλογικών και ατομικών.

Στη Βουλγαρία, απαιτείται πλειοψηφία μεγαλύτερη του 50% από το σύνολο του προσωπικού μιας εταιρείας, τόσο για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης όσο και για την πραγματοποίηση απεργίας. Επιπλέον, το δίκαιο της Αγγλίας θεωρείται από τα πιο αυστηρά για το δικαίωμα στην απεργία, στα πρότυπα του οποίου προκρίνεται να συζητήσουν και οι άλλες χώρες. Το δικαίωμα για απεργία αναγνωρίστηκε άμεσα το 1998, ενώ έως το 1999 ο εργοδότης μπορούσε να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας των απεργών. Ακόμη και σήμερα, βέβαια, δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα επαναπρόσληψης εργαζόμενου που απολύθηκε, ακόμη κι αν η απόφαση κρίθηκε παράνομη!

Η ανάδειξη του αντιδραστικού ρόλου, αντίστοιχα, της αστικής Δικαιοσύνης και της ανάγκης να ικανοποιεί τις επιδιώξεις της τάξης που εξυπηρετεί, είναι ιδιαίτερα εύκολη με την αναφορά και μόνο του αξιοπρόσεκτου ποσοστού του 90% των αποφάσεων των εθνικών δικαστηρίων που κρίνουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.

Αντίστοιχα, σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και η πίεση για την κατάργηση της απαγόρευσης της ανταπεργίας (lock out) των εργοδοτών, απαγόρευση η οποία ωστόσο συχνά υποσκάπτεται από τη νομολογία των δικαστηρίων διά του άρθρου 656 ΑΚ, αναγνωρίζοντας στον εργοδότη το δικαίωμα να μην πληρώσει τους μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η απάντηση της ίδιας επιτρόπου της ΕΕ σε σχετική Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, όταν πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθούσε τη σχετική διάταξη: "Μόνο σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελλάδα, το "λοκ άουτ" απαγορεύεται ρητά. (...) Ο Ελληνας νομοθέτης μπορεί να διευκρινίσει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να μην πληρώσει μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση ή στις εγκαταστάσεις της". Ανέφερε, επίσης, ότι είναι "ευπρόσδεκτες οι αλλαγές που θα βελτιώσουν τη σαφήνεια και θα συμβάλλουν στη διασφάλιση της ομοιόμορφης ερμηνείας των συναφών κανόνων και της εφαρμογής των διαδικασιών". Εξάλλου, το "lock out" προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016».

Η Σ. Μελανεφίδου αναφέρθηκε επίσης στο χαρακτηριστικό παράδειγμα της δικαστικής υπόθεσης με την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) του μονοπωλιακού ομίλου της «Lafarge» για τις ομαδικές απολύσεις στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» και την αποστολή προδικαστικών ερωτημάτων στο Δικαστήριο της ΕΕ από το ΣτΕ σε σχέση με τη συμβατότητα της εθνικής ρύθμισης επί των ομαδικών απολύσεων με το ευρωενωσιακό δίκαιο και την Οδηγία 98/59/ΕΚ για τις ομαδικές απολύσεις.

Οπως εξήγησε η ομιλήτρια, η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, με το ίδιο σκεπτικό της υπεράσπισης των «θεμελιωδών ελευθεριών» του κεφαλαίου, άνοιξε το δρόμο για την «πλήρη "απελευθέρωση" των ομαδικών απολύσεων και τη μη δέσμευση της εργοδοσίας από οποιαδήποτε διοικητική διαδικασία και έλεγχο, όταν αυτή επιθυμεί να κλείσει επιχειρήσεις εν μία νυκτί και να μεταφερθεί οπουδήποτε στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της ΕΕ, αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες άνεργους εργαζόμενους».

«Οσο κυριαρχούν οι εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, η εργατική νομοθεσία θα αντανακλά την κυριαρχία του κεφαλαίου στην εργασία» τόνισε η Σ. Μελανεφίδου, υπογραμμίζοντας ότι «άλλος δρόμος για να σταματήσουν τα δεινά της εργατικής τάξης, πέρα από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, δεν υπάρχει».

Στις επιπτώσεις που θα έχουν τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας ενάντια στη συλλογική δράση, στους αγώνες των εργαζομένων, αναφέρθηκε ο Γιάννης Φραγγίδης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά (ΠΟΕΕΠ), φέρνοντας το παράδειγμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στην «Coca - Cola».

«Εάν το νομικό πλαίσιο ήταν όπως το ονειρεύονται και το σχεδιάζουν δεν θα μπορούσαμε ως κλάδος να κινητοποιηθούμε στην περίπτωση, παραδείγματος χάριν, της πολυεθνικής "Coca - Cola", δε θα μπορούσαμε, για τέσσερα σχεδόν χρόνια, να καλούμε το καταναλωτικό κοινό να κάνει μποϊκοτάζ στα προϊόντα της για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Και τώρα έχουμε διαμάχες με την αμερικανική πολυεθνική στα δικαστήρια για τη νομιμότητα ή όχι των κινητοποιήσεων, αλλά μπορούμε και απεργούμε και δίνουμε τη μάχη κάθε μέρα παντού», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Υπογράμμισε πως οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της επιχείρησης στη Θεσσαλονίκη, φέρνοντας με τον αγώνα τους στο προσκήνιο «τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και των πολυεθνικών για την αλλαγή εις βάρος μας, της εργατικής νομοθεσίας», για να μπορούν δηλαδή οι μεγαλοεργοδότες να επιτίθενται στα εργασιακά δικαιώματα και να ενισχύουν ακόμη περισσότερο την κερδοφορία τους.

Αναφερόμενος σε όσα ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι των εργοστασίων ανακύκλωσης, ενός υποκλάδου που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε τροχιά ανάπτυξης, ο Νίκος Νατζμέ, πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, ανέδειξε παραστατικά το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη «πάει πακέτο» με την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης.

«Τα μεγαλύτερα από τα εργοστάσια ανακύκλωσης έχουν αύξηση της παραγωγής και εξαγωγικό προσανατολισμό, πράγμα που επιβεβαιώνει την ανάπτυξή τους», επισήμανε, και απαρίθμησε τα συστατικά στοιχεία της ανάπτυξης αυτής: Επιδοτήσεις, πλήρης αξιοποίηση των ελαστικών μορφών εργασίας, άθλιες συνθήκες δουλειάς, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας.

«Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο θανατηφόρο εργατικό ατύχημα στην εταιρεία ανακύκλωσης μετάλλου "Αφοί Κωνσταντινίδη", ενώ πριν από τρία χρόνια είχαμε και ένα ακόμα θανατηφόρο εργοδοτικό έγκλημα στο εργοστάσιο "ΝΤΙ-ΝΕΤ" από ηλεκτροπληξία», σημείωσε.

Οι εργοδότες στα εργοστάσια αυτά φοβούνται την οργάνωση και την πάλη των εργατών, την πολεμούν με κάθε μέσο: «Μόλις οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο "ΛΕΜΑ" έφτιαξαν Επιτροπή Αγώνα και πραγματοποίησαν στάση εργασίας, η αντίδραση υπήρξε άμεση. Ενώ ο εργοδότης έδωσε δύο - τρία πράγματα που ήταν σημαντικά, αυτόματα προσπάθησε να εισχωρήσει στην επιτροπή, ενώ στις Γενικές Συνελεύσεις δινόταν μάχη για το αν θα επικρατήσει η αγωνιστική γραμμή ή η "υπομονή", όπως καλλιεργούνταν από τους ανθρώπους του εργοδότη.

Βεβαίως, οι επιχειρηματίες δεν είναι μόνοι τους. Εχουν και το κράτος τους. Οι Επιθεωρήσεις Εργασίας, για παράδειγμα, έκαναν σημαντική προσπάθεια στο να δημιουργήσουν κλίμα απογοήτευσης στους ίδιους τους εργαζόμενους, στο να τους αποτρέψουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Το ίδιο συναντήσαμε και στους δήμους, όπου αντιδήμαρχοι καθαριότητας μάς υποδέχονταν με ύβρεις.

Μαζί και η αστυνομία, η οποία απειλούσε ότι θα 'ρθουν τα ΜΑΤ αν δεν ανοίξει το εργοστάσιο».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Ν. Νατζμέ στο καθήκον του Σωματείου να σκύβει πάνω στα προβλήματα κάθε συναδέλφου, να υπολογίζει και να αντιμετωπίζει τους ανασταλτικούς παράγοντες που ενδεχομένως συμβάλλουν να μένει μακριά από τη δράση. Εφερε το χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλλευσης σε βάρος των μεταναστών εργατών: «Την προηγούμενη βδομάδα, ένας εργοδότης που μάζεψε τους εργαζόμενους για να τους κάνει κήρυγμα για να υποταχθούν στο στόχο της εταιρείας για παραπάνω κερδοφορία, ανέφερε ότι "εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους μετανάστες γι' αυτό τους φέρνω στη δουλειά". Το κάνουν όμως από αγάπη; Οχι βέβαια. Εκμεταλλεύονται τον μεγάλο φόβο και την αγωνία των μεταναστών, Πακιστανών, Αφρικανών, Αλβανών, που εργάζονται σ' αυτά τα εργοστάσια, γνωρίζοντας ότι αυτοί οι παράγοντες παίζουν ρόλο στο να μην αντιδρούν, στο να δουλεύουν σκληρά και να δέχονται την εκμετάλλευση του εργοστασιάρχη ως "θείο δώρο".

Φανερώνεται, λοιπόν, πως το κυρίαρχο είναι οι ιδέες που καλλιεργούνται και αυτό δεν γίνεται μόνο από τα κανάλια. Το πράττουν καθημερινά οι εργοδότες στα εργοστάσια με συγκεντρώσεις, όπου λένε στους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη να πάει καλά η εταιρεία, ότι και οι ίδιοι εργάζονται, ότι όποιος δεν θέλει να δουλέψει να φύγει, ότι στα Βαλκάνια πάνε καλύτερα οι επιχειρήσεις, χωρίς να λένε ότι εκεί οι εργαζόμενοι αμείβονται με 150 - 200 ευρώ!».

Επισήμανε, τέλος, πως η επίθεση στην οργάνωση και τη συλλογική δράση δείχνει και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν τα συνδικάτα, δυναμώνοντας αυτό που φοβούνται κυβέρνηση και εργοδοσία:«Ο τρόμος και ο φόβος τους είναι το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία και αυτό φανερώνεται και με τα νομοσχέδια που θα φέρουν το επόμενο διάστημα με σκοπό να βάλουν "στον γύψο" το εργατικό κίνημα. Αυτό φαίνεται στα εργοστάσια ανακύκλωσης όταν πηγαίνει το Σωματείο, που μαζεύουν και μιλάνε στους εργαζόμενους πριν βγουν από την πύλη, που μας βρίζουν λέγοντας ότι αυτοί είναι τεμπέληδες που τα παίρνουν, που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους ότι όποιος πάει με το Σωματείο θα απολυθεί.

Σε αυτήν την ένταση, λοιπόν, της επίθεσης, που θα εκφραστεί και με τον συνδικαλιστικό νόμο, ώστε να προχωρήσει πιο ομαλά η καπιταλιστική ανάπτυξη, προσπαθούμε ως Σωματείο να εκφραστεί πιο μαζικά και δυναμικά η οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, να αποκτήσουμε δηλαδή πιο πολλά ποδάρια. Μόνο έτσι θα δυναμώσει και το Σωματείο, αλλά και θα μπουν οι βάσεις για πιο δυναμικούς και μαζικούς αγώνες».

Στα «μαθήματα» συλλογικής δράσης, οργάνωσης και αγώνα που οι σπουδαστές πρέπει να διδαχτούν, ως νέα βάρδια της εργατικής τάξης, αναφέρθηκε ο Θοδωρής Βαριδάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ (ΣΥΣΔΙΕΚ) Θεσσαλονίκης.

Αναφερόμενος στα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν σημείωσε, μεταξύ άλλων: «Η εργοδοσία, ο ΟΑΕΔ, το υπουργείο Παιδείας, η διεύθυνση των σχολών, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός γενικά, με πρόφαση ότι οι σπουδαστές δεν είναι εργαζόμενοι, ισχυρίζονται πως δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν, να απεργούν. Την ίδια στιγμή εμποδίζουν στις σχολές τα συνδικάτα να κάνουν περιοδείες, ενώ επιτρέπουν στους επιχειρηματικούς ομίλους να κάνουν ολόκληρες διαλέξεις με θέματα την επιχειρηματικότητα, το πόσο κακό κάνει στην ανάπτυξη να απαιτεί ο εργαζόμενος σύγχρονα δικαιώματα, το πώς πρέπει να συμβιβαστεί, να ζει με ψίχουλα».

Υπογράμμισε πως η ευθύνη του Συλλόγου αφορά τη διαπαιδαγώγηση των σπουδαστών στον αγώνα, μέσα από κάθε πρόσφορο τρόπο: Με συνελεύσεις ανά τμήμα και ΙΕΚ, με συσκέψεις με άλλους μαζικούς φορείς του κινήματος, με σταθερή συμπόρευση με τα ταξικά σωματεία ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Συνόψισε τις κινητοποιήσεις μέσα από τις οποίες, μαζί με τα σωματεία, οι σπουδαστές διεκδίκησαν αιτήματα όπως τη χορήγηση πάσο για τον ΟΑΣΘ και την άμεση καταβολή του μεροκάματου των σπουδαστών των ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ, καταλήγοντας στην ανάγκη κάθε σπουδαστής εκτός από το Σύλλογό του να εγγράφεται και στο σωματείο του.