Στο πλαίσιο της εξαγοράς από τη ΝΟΚΙΑ της «Alcatel - Lucent», μέχρι πρότινος, ανταγωνίστριας εταιρείας στον κλάδο της παραγωγής τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού, ανακοινώθηκε η περικοπή χιλιάδων θέσεων εργασίας. Από τους 104.000 εργαζόμενους που απασχολεί παγκοσμίως, στη Φινλανδία έχουν ήδη ανακοινωθεί 1.032 απολύσεις, στη Γερμανία ακόμα περισσότερες, ενώ για την Ελλάδα 11 μέχρι το τέλος του 2018, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν κι άλλες.

Η εξαγορά πάει χέρι - χέρι με τις σχεδιαζόμενες περικοπές, που βαφτίζονται «λειτουργικό κόστος» και ανέρχονται περίπου στο ένα δισ. ευρώ. Ερχεται σε μια περίοδο που στον κλάδο του τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού οξύνεται ο ανταγωνισμός σε παγκόσμιο επίπεδο - προσωρινή στασιμότητα ή και μείωση της παγκόσμιας αγοράς λόγω της καπιταλιστικής κρίσης - αλλά ταυτόχρονα συνυπάρχουν προβλέψεις για σημαντική αύξηση τα επόμενα χρόνια σε νέες αγορές και σε νέα προϊόντα/υπηρεσίες, για την εμφάνιση και ισχυροποίηση νέων ανταγωνιστών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τα τελευταία εφτά χρόνια, η ΝΟΚΙΑ πούλησε κομμάτια της παραγωγής, αρχικά στο πλαίσιο της συγχώνευσης με το τμήμα του δικτύου της «Siemens» και στη συνέχεια με την εξαγορά του τμήματος κινητών συσκευών της από τη «Microsoft». Οπως και σε κάθε κλάδο της παραγωγής, έτσι και σ' αυτόν του τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού, τα μονοπώλια ψάχνουν συνεχώς να βρουν τρόπους, για να μειώσουν τα λειτουργικά κόστη και να ανοιχτούν σε νέα κερδοφόρα πεδία, αποσύροντας κεφάλαια από εκεί που δεν αποκομίζουν πλέον τα προσδοκώμενα κέρδη. Θύματα όλου αυτού του ανταγωνισμού είναι βέβαια οι εργαζόμενοι.

Η ΝΟΚΙΑ υλοποιεί το σχεδιασμό της με κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας και το καλύτερο «πλασάρισμα» της εταιρείας στην παγκόσμια αγορά. Σ' αυτά τα σχέδια προσπαθεί να προσεταιριστεί τους εργαζόμενους, παρεμβαίνοντας ωμά στη συνείδησή τους, «διαφημίζοντας» τους στόχους της ως στόχους των ίδιων των εργαζομένων:

Τακτικές ενημερώσεις για τα οικονομικά αποτελέσματα, πίεση για καλύτερη απόδοση για να πιαστούν οι οικονομικοί στόχοι, διαβεβαιώσεις από τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλο πως η εξαγορά και οι αναδιαρθρώσεις είναι «για να μπει η εταιρεία πιο δυνατά στη νέα εποχή» και πως «όλοι πρέπει να συμβάλουν σε αυτό», διοργάνωση φιλανθρωπικών events και εκδρομών για το «δέσιμο» των ομάδων και εσχάτως σειρά σεμιναρίων για το στρες, με τη συμβολή μάλιστα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Με όλους τους δυνατούς τρόπους, καλλιεργεί την αντίληψη ότι «αν είμαστε παραγωγικοί, θα συνεχιστεί η ανάπτυξη, θα θωρακιστούν οι θέσεις εργασίας». Την ίδια ώρα, βέβαια, εργαζόμενοι στη Φινλανδία και στη Γερμανία, στο όνομα αυτής της ανάπτυξης και της θωράκισης της θέσης της ΝΟΚΙΑ, οδηγούνται μαζικά στην ανεργία...

Με δεδομένο μάλιστα ότι εργάζονται στο αντικείμενό τους, σε κάτι που τους ενδιαφέρει, η επίθεση της εργοδοσίας στη συνείδησή τους είναι ακόμα πιο στοχευμένη: «Είστε καλύτερα από αλλού, πληρώνεστε και καλά, το μέλλον σας είναι συνδεδεμένο με της εταιρείας θα έρθουν και νέα προϊόντα στην Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είμαστε πιο φθηνοί, αλλά και πιο καλοί μηχανικοί, οι κινητοποιήσεις μόνο κακό κάνουν στην εικόνα μας, στην κοινή μας προσπάθεια».

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη: Οι παλιότερες επιχειρηματικές κινήσεις της ΝΟΚΙΑ στη σκακιέρα των ανταγωνισμών οδήγησαν σε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις παγκόσμια, σε εντατικοποίηση, σε μειωμένους μισθούς και παροχές. Και την τρέχουσα περίοδο στην Ελλάδα, σε ολόκληρα τμήματα οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι καθημερινά με τις απλήρωτες υπερωρίες, ενώ ο μέσος μισθός εισαγωγής στα τμήματα της έρευνας και της ανάπτυξης έχει μειωθεί περίπου κατά 16% σε σχέση με τα πριν την κρίση επίπεδα, χωρίς να υπολογίζουμε την αύξηση σε φορολογία, εισφορές (ασφαλιστικές, αλληλεγγύης ...).

Ετσι, η δουλειά που αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, «βγαίνει» με όσους από τους παλιούς εργαζόμενους έχουν απομείνει να είναι στην καλύτερη περίπτωση «στάσιμοι» μισθολογικά, και τους νέους που έχουν προσληφθεί με χαμηλότερο μισθό. Μια τέτοια ανακύκλωση προσωπικού συναντάται και σε άλλα μονοπώλια του κλάδου, όπως η «Unify» (πρώην «Siemens»), η «Singular».

Οι εργαζόμενοι αυτήν την πραγματικότητα βιώνουν κι αυτήν την πείρα πρέπει να αξιοποιήσουν, ώστε στα σχέδια της εργοδοσίας για θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και την περαιτέρω ανάπτυξη της κερδοφορίας της, να είναι σε θέση να καταστρώσουν το δικό τους σχέδιο απόκρουσης της εργοδοτικής επίθεσης, με άξονα την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Εμπόδια σε αυτήν την προοπτική, προσπαθούν να βάλουν οι δυνάμεις που συγκροτούν την πλειοψηφία στο ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου της ΝΟΚΙΑ και προέρχονται από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυνάμεις αυτές δεν εμφανίστηκαν τώρα ή τον τελευταίο χρόνο. Υπάρχει πείρα χρόνων από τη δράση τους.

Μπροστά στη συγχώνευση δεν είδαν απολύσεις, αλλά «μετακινήσεις» και ...«αβεβαιότητα». Διαπραγματεύονται την υπογραφή Σύμβασης στη βάση του «ρεαλισμού» που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία της επιχείρησης, όροι που απαιτούν μειώσεις μισθών και εντατικοποίηση της εργασίας. Ταυτόχρονα, έβαλαν τους εργαζόμενους της ΝΟΚΙΑ «στον πάγο», με το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει τάχα νόμο για τις ΣΣΕ υπέρ των εργατικών συμφερόντων και έτσι χάθηκαν μήνες αγώνων.

Φοβούνται τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες και καλούσαν σε «ανοιχτές συζητήσεις», οι οποίες δεν κατέληγαν τελικά σε καμιά απόφαση, οδηγώντας στην ηττοπάθεια, καλλιεργώντας την αναμονή και την απογοήτευση... Βέβαια, η τακτική τους μέσα στην εταιρεία είναι αντανάκλαση της πολιτικής που υπηρετούν και των κομμάτων που τους στηρίζουν στο κίνημα.

Είναι αυτές οι δυνάμεις που καλούσαν τους εργαζόμενους να στηρίξουν με κάθε ευκαιρία την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευση, που καλούσαν σε στήριξη του «ΟΧΙ», το οποίο έγινε «ΝΑΙ» και οδήγησε στο 3ο και χειρότερο μέχρι στιγμής μνημόνιο, που σαμπόταραν την οργάνωση της μεγάλης 48ωρης απεργίας, όταν ψηφιζόταν το Ασφαλιστικό, ενώ στη συνέχεια κατηγορούσαν για ηττοπάθεια (!) τις δυνάμεις που πάλευαν ανυποχώρητα όλο αυτό το διάστημα.

Είναι κρίσιμο και επείγον ζήτημα ο απεγκλωβισμός των εργαζομένων από την επιρροή της εργοδοσίας, των μηχανισμών της κυβέρνησης, των κομμάτων και των δυνάμεων που στηρίζουν αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, η συνειδητοποίηση ότι τα μονοπώλια και οι εργαζόμενοι έχουν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα και πως γι' αυτό κάθε κατάκτηση δεν μπορεί παρά να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική των μονοπωλίων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, με δυσκολίες και αδυναμίες, δόθηκαν και δίνονται μάχες για να μην απολυθεί κανένας συνάδελφος, για να περιφρουρηθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, να μην υπάρξει εφησυχασμός για τα σχέδια της εργοδοσίας, αλλά, αντίθετα, αυτή να βρει μπροστά της ένα αρραγές μέτωπο των εργαζομένων.

Ενιαία είναι η μάχη για την απόκρουση της νέας αντεργατικής επίθεσης που ετοιμάζει η κυβέρνηση και για τη διεκδίκηση ΕΣΣΕ, με αίτημα την ανάκτηση των απωλειών όλων των προηγούμενων χρόνων, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Μάχη που για να είναι αποτελεσματική, χρειάζεται να οργανωθεί καλά, να είναι μαζική, να γίνει κτήμα όλων των εργαζομένων, να συνδεθεί με τη διεκδίκηση κλαδικής ΣΣΕ, σε συντονισμό με το ΣΕΤΗΠ και τα υπόλοιπα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου.

Σ' αυτή την προσπάθεια πρωτοστατούν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές εργαζόμενοι στην εταιρεία, που δρουν μέσα από τις γραμμές του ταξικού κινήματος στον κλάδο. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης ήταν η συγκρότηση Σωματειακής Επιτροπής του ΣΕΤΗΠ στην εταιρεία, αλλά και η συμμετοχή εργαζομένων στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Με επιτυχία δόθηκε και η μάχη των αρχαιρεσιών στο επιχειρησιακό σωματείο, όπου το ψηφοδέλτιο των ταξικών δυνάμεων σημείωσε διακριτή άνοδο σε ψήφους και ποσοστά, κατακτώντας μια επιπλέον έδρα στο ΔΣ.

Με νέες δυνάμεις και από καλύτερη θέση, συνεχίζεται ο αγώνας για ένα σωματείο μαζικό, ταξικό, με γραμμή πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που υπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους, σε αντίθεση με τον «κοινωνικό εταιρισμό» και την υποταγή στις επιδιώξεις της εργοδοσίας.

Αυτές οι μάχες και άλλες που θα έρθουν, θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα όσο καταγράφονται βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος στον κλάδο και γενικότερα, όσο συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα της Λαϊκής Συμμαχίας και της πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, όσο δυναμώνει το ΚΚΕ στην εργατική τάξη, στον κλάδο και σε κάθε επιχείρηση ξεχωριστά, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπως είναι και αυτός των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής.