Η κυβέρνηση συνεχίζει να βάζει στη λαιμητόμο τις παροχές Υγείας, με τη δραστική περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων, του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων.

Επικαλείται το χτύπημα της σπατάλης, της κακοδιαχείρισης, της διαφθοράς στο χώρο της Υγείας και της παραοικονομίας και προσπαθεί να κρύψει την άγρια περικοπή που γίνεται στα φάρμακα, στις εξετάσεις, στη νοσηλεία και στις θεραπείες των ασθενών.

Το κλειδί που καθορίζει τις εξελίξεις βρίσκεται στον όρο «κλειστός προϋπολογισμός». Με το άρθρο 100 του νομοσχεδίου καθορίζονται οι πετσοκομμένες κρατικές δαπάνες που αντιστοιχούν σε ακόμα πιο δραστικό περιορισμό των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας για το λαό. Πρόκειται για ύψος δαπανών που δεν καθορίζεται από τις λαϊκές ανάγκες, αλλά από τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων που δημιούργησαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι ο λαός. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι κρατικές δαπάνες για την Υγεία θα καθορίζονται με βάση τα ψίχουλα που θα περισσεύουν από το κεφάλαιο και το κράτος του.

Σημαίνει ότι όλο και περισσότερο θα μειώνεται το ποσόν για δωρεάν υπηρεσίες Υγείας για το λαό, όλο και περισσότερο θα μεγαλώνει το μέρος αυτών των υπηρεσιών που θα δίνονται ανταποδοτικά και με απευθείας πληρωμές για όσους μπορούν.

Το πλαφόν που υπάρχει στις δαπάνες για εξετάσεις, φάρμακα, θεραπείες, νοσηλεία κλπ. δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα. Αφορά και το δημόσιο εμπορευματοποιημένο τομέα, ο οποίος ενισχύει τα επιχειρηματικά του χαρακτηριστικά.

Πρακτικά η ποινή που επιβάλλεται για επιστροφή των ποσών από υπερβάσεις του περικομμένου «κλειστού προϋπολογισμού», δεν είναι για τους επιχειρηματίες της Υγείας, Φαρμάκου κλπ., αλλά για τους ασθενείς. Για παράδειγμα, ποιος ιδιώτης επιχειρηματίας ή δημόσια μονάδα Υγείας θα παράσχει υπηρεσίες Υγείας, θα δώσει φάρμακα κλπ., όταν γνωρίζει ότι αυτά αντιστοιχούν σε ποσά εκτός προϋπολογισμού, τα οποία θα υποχρεωθεί να γυρίσει πίσω ως ποινή; Ο επιχειρηματίας ή το δημόσιο νοσοκομείο και το ΚΥ, θα πει ότι ή θα πρέπει να πληρώσει ο ασθενής ή θα πρέπει να αναζητήσει άλλον προμηθευτή - πωλητή υπηρεσιών Υγείας που δεν έχει καλύψει το πλαφόν!!! Πρόκειται για μια αντιστοιχία -τηρουμένων των αναλογιών- με αυτά που συμβαίνουν με το πλαφόν των 200 ραντεβού το μήνα στους συμβεβλημένους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ.

Πρόκειται για ένα κλειστό προϋπολογισμό, με βάση τα μειωμένα κρατικά κονδύλια και των ταμείων, που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ασθενών. Το μέτρο αυτό ανοίγει δρόμο για αύξηση των πληρωμών από τους ασθενείς, δηλαδή να πληρώνουν εξ ολοκλήρου τη δαπάνη όταν ξεπεραστεί το έτσι και αλλιώς μειωμένο πλαφόν. Ουσιαστικά η κυβέρνηση βάζει πλαφόν πόσες φορές «δικαιούται» κάποιος να αρρωστήσει στη διάρκεια του χρόνου και κατ' επέκταση να χρειαστεί υπηρεσίες Υγείας που θα συμμετέχει στη δαπάνη τους το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι η εφαρμογή της πολιτικής των ελάχιστων παροχών του «βασικού πακέτου».

Το βέβαιο είναι ότι τη δαπάνη πέραν του πλαφόν θα εξαναγκαστούν να την πληρώσουν οι ασθενείς ιδιωτικά εκτός ασφαλιστικού ταμείου και αυτή δεν προσμετράται στον υπολογισμό του πλαφόν. Ετσι και οι επιχειρηματίες της υγείας (Ιδιώτες και Δημόσιο) θα διατηρούν και θα αυξάνουν τα κέρδη τους και το κράτος - ασφαλιστικά ταμεία θα μειώνουν τις δαπάνες. Αυτοί που θα θιχτούν από την υλοποίηση αυτού του μέτρου θα είναι οι ασφαλισμένοι, τα λαϊκά στρώματα, είτε πληρώνοντας για υπηρεσίες είτε πληρώνοντας με την υγεία τους όταν δε θα έχουν να πληρώσουν για να τα αγοράσουν.

Είναι φανερό ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι μέρος της προετοιμασίας του σχεδίου, όπου σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχεί συγκεκριμένο ποσό, ανάλογα με τις εισφορές του και την πετσοκομμένη κρατική χρηματοδότηση και από εκεί και πέρα θα πρέπει να αγοράζει ο ίδιος τις υπηρεσίες Υγείας.

Το κριτήριο είναι η ελαχιστοποίηση των κρατικών και εργοδοτικών δαπανών και αντίστοιχα η αύξηση των πληρωμών από τις λαϊκές οικογένειες. Δηλαδή, αυτό το άρθρο δεν έχει αποστολή να λειτουργήσει μόνο στη φάση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά και μετά απ' αυτήν. Είναι ενταγμένο ως εργαλείο για την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου για τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους».

Ηδη το έδαφος έχει προετοιμαστεί με όλα τα προηγούμενα μέτρα που είναι στην ίδια κατεύθυνση (αύξηση της συμμετοχής στην αγορά των φαρμάκων, πληρωμή 100% στα φάρμακα εκτός λίστας, επιβολή πληρωμών στα νοσήλια στο συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ ιδιωτικό τομέα από 30% - 50%, συμμετοχή κατά 15% στις πληρωμές για εργαστηριακές εξετάσεις κλπ.). Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η προετοιμασία για την εφαρμογή των θεραπευτικών και διαγνωστικών πρωτοκόλλων, δηλαδή συγκεκριμένο «πακέτο», φαρμάκων και εξετάσεων ανά νόσο και από εκεί και πέρα πληρωμές εξ ολοκλήρου ή με καθιέρωση συμμετοχής.

Με τα μέτρα περί χτυπήματος της «παραοικονομίας» και του «παραεμπορίου» που επικαλείται η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο, πουλάει στους εργαζόμενους «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Τέτοια μέτρα παίρνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις και τα οποία αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και όχι στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Είναι μέτρα που αδυνατίζουν τη θέση του συνόλου των λαϊκών στρωμάτων και αντίστοιχα ενισχύουν συνολικά τη θέση των μονοπωλίων, ανεξάρτητα αν απ' αυτά τα μέτρα κάποιοι επιχειρηματίες βγαίνουν περισσότερο ή λιγότερο χαμένοι στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους.