Οι αρχαιρεσίες του κλαδικού Συνδικάτου Εργαζομένων Φαρμάκου - Καλλυντικού και συναφών επαγγελμάτων στην Αττική, που ολοκληρώθηκαν πριν από ένα μήνα, προσφέρονται για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων για τη συνδυασμένη κομματική και συνδικαλιστική δουλειά, για τη δουλειά των κομμουνιστών μέσα στο εργατικό κίνημα, στους κλάδους, στους εργασιακούς χώρους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Αδιαμφισβήτητα, το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων αρχαιρεσιών είναι θετικό: Η συμμετοχή αυξήθηκε κατά 33,6% (ψήφισαν 1.542 εργαζόμενοι, από 1.132 στις προηγούμενες εκλογές), ενισχύθηκε σημαντικά σε νέες εγγραφές και ψήφους ένα ταξικό συνδικάτο ενταγμένο από την ίδρυσή του στις γραμμές του ΠΑΜΕ, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ταξικές δυνάμεις στο δευτεροβάθμιο επίπεδο, στην κλαδική Ομοσπονδία (εκλέχθηκαν 30 αντιπρόσωποι από 21 στις προηγούμενες εκλογές) και στο Εργατικό Κέντρο (εκλέχθηκαν 16 αντιπρόσωποι από 11).

Κρίνοντας τη μάχη των αρχαιρεσιών υπό το πρίσμα των συνθηκών μέσα στις οποίες δόθηκε, ιδιαίτερα υπό το πρίσμα των όρων ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια και χωρίς υπερβολές ότι αποτελεί ένα σταθερό βήμα προς τα μπρος, παρακαταθήκη που δημιουργεί σημαντικές δυνατότητες για τη συνέχεια.

Παλεύουμε σε συνθήκες έντονης επιθετικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, που εκφράζεται κατά το δοκούν με το μαστίγιο ή με το καρότο, με μια ιδιαίτερη μάλιστα επεξεργασία του «καρότου» από την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που ηγούνται στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ειδικά ο κλάδος του Φαρμάκου, η συγκρότηση και οι προδιαγραφές του, λόγω των χαρακτηριστικών του παραγόμενου προϊόντος, η υψηλή του κερδοφορία, επιτρέπουν στην εργοδοσία να «κεντάει» το σχέδιο «σφαγής» των εργαζομένων «με το μπαμπάκι», να συγκαλύπτει τον υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης, την τεράστια υπεραξία που αντλεί από τη δουλειά τους.

Να «δικαιολογεί» αντιφάσεις, όπως:

• Από τη μια, η διατήρηση των προ κρίσης όρων εργασίας για ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων στις σημαντικότερες επιχειρήσεις του κλάδου και, από την άλλη, η άρνηση των φαρμακοβιομηχάνων να υπογράψουν αυτούς τους όρους στην κλαδική Συλλογική Σύμβαση, με ταυτόχρονη αξιοποίηση του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου, με νέες προσλήψεις με χειρότερους μισθολογικούς και θεσμικούς όρους, αύξηση των «εργολαβικών» εργαζομένων, επιβολή ελαστικού - κυλιόμενου ωραρίου, εντατικοποίηση.
• Από τη μια, η σχετική σταθερότητα στο εργατικό δυναμικό και οι νέες προσλήψεις, από την άλλη οι αναδιαρθρώσεις και απολύσεις που βαφτίζονται «οικειοθελείς» αποχωρήσεις, με «πακέτα προσφορών» που χρυσώνουν το χάπι της ανεργίας.
• Από τη μια, η αντιπαράθεση των φαρμακοβιομηχάνων με την κυβέρνηση για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και την τιμολόγηση των φαρμάκων και, από την άλλη, η αγαστή συνεργασία τους για τον «εξορθολογισμό» της κρατικής δαπάνης και τη διαμόρφωση του αντεργατικού και αντιλαϊκού πλαισίου σε μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, Ασφάλιση.

Η ουσία των παραπάνω αντιφάσεων συσκοτίζεται, επιπλέον, με τα ιδεολογήματα που επεξεργάζονται και καλλιεργούν εργοδότες, κυβέρνηση, εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για τη «μεταμνημονιακή» περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την ανάγκη στήριξής της από ολόκληρη την κοινωνία, για την ανάγκη εμβάθυνσης του κοινωνικού εταιρισμού και διαλόγου, την ανάγκη μεγαλύτερης ενσωμάτωσης και προσαρμογής των εργαζομένων και των διεκδικήσεών τους στις εκάστοτε δυνατότητες και απαιτήσεις των επιχειρήσεων και της καπιταλιστικής οικονομίας. Με τις αντιπαραθέσεις τους πάνω στη βασική κοινή γραμμή της θωράκισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανάπτυξης σπέρνουν τη σύγχυση στους εργαζόμενους. Η αρνητική επίδραση αυτών των ιδεολογημάτων στη συνείδηση των εργαζομένων είναι βαθιά, ιδιαίτερα στον κλάδο του Φαρμάκου, ο οποίος διακηρυγμένα αποτελεί πυλώνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Σε αυτές τις συνθήκες, το κλαδικό Συνδικάτο της Αττικής, με σαφή ταξική γραμμή αντιπαράθεσης με αυτές τις αντιλήψεις, γραμμή αμφισβήτησης της κυρίαρχης λογικής που θεωρεί μονόδρομο την επιχειρηματική δραστηριότητα στο Φάρμακο και τον έλεγχό του από τους καπιταλιστές, αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις του και μάλιστα με νέους εργαζόμενους, γυναίκες, εργαζόμενους με διάφορες ελαστικές μορφές, σε μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις.

Το αποτέλεσμα αυτό δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του κινήματος και της κομματικής οικοδόμησης στον κλάδο.

Μας δίνει τη δυνατότητα, στη βάση των συμπερασμάτων από τη μάχη και με επίγνωση των αυξημένων απαιτήσεων, να διεξάγουμε πιο αποτελεσματικά τη διαπάλη με την εργοδοσία, τα κόμματά της και τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα στον κλάδο. Διαπάλη που συνεχώς οξύνεται, με το επίπεδο της απαιτητικότητάς της να ανεβαίνει.

Αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς, αν παρακολουθήσει τον τρόπο που αυτές οι δυνάμεις παρεμβαίνουν στον κλάδο. Με επεξεργασμένο σχέδιο διάσπασης από πάνω έως κάτω, που εκφράζεται με τέσσερα κλαδικά σωματεία στην Αττική και δύο Ομοσπονδίες, και με τις πλάτες της εργοδοσίας, προσπαθούν να πλήξουν το ταξικό Συνδικάτο Αττικής και την ταξική Ομοσπονδία του κλάδου, να αποδυναμώσουν το ΠΑΜΕ και τους κομμουνιστές. Στα σχέδιά τους εγκλωβίζουν έναν καθόλου αμελητέο αριθμό εργαζομένων, ενώ οι αντιλήψεις τους επιδρούν σε ακόμα περισσότερους.

Ειδικά το διάστημα της κρίσης, με την προσμονή και αυταπάτη πιο φιλολαϊκής διαχείρισης, της «αριστερής» κυβέρνησης, παρέμβαιναν για «άμεσες λύσεις», στη λογική του «μικρότερου κακού», απέδιδαν τις απολύσεις σε «κακές» επιλογές «κακών» επιχειρήσεων, πρόβαλλαν προτάσεις για ενίσχυση των «καλών» επιχειρηματιών και για τόνωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, ως απάντηση στα αντεργατικά μέτρα και την ανεργία. Στη λογική αυτή, έβαζαν μπροστά το «εφικτό», τον «έντιμο συμβιβασμό», πίεζαν και λοιδορούσαν τις δικές μας δυνάμεις, ότι δήθεν δεν βλέπουμε την πραγματικότητα και αδιαφορούμε για τον κλάδο, ότι ευθυνόμαστε για τη μη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, επειδή η «σκληρή και στενή κομματική γραμμή» μας δεν είναι ρεαλιστική και μας καθιστά «αναποτελεσματικούς», όχι καλούς διαπραγματευτές.

Κάτω από την πίεση των εξελίξεων στους εργαζόμενους και σε συνδυασμό με την εργοδοτική παρέμβαση, αυτές οι δυνάμεις, με τα ιδεολογήματά τους, επέδρασαν αρνητικά στην ταξική συσπείρωση των εργαζομένων, κράτησαν ένα τμήμα τους μακριά από το κλαδικό Συνδικάτο, με αποτέλεσμα εκείνο το διάστημα να καταγραφεί μείωση ψηφισάντων μελών.

Στην κρίσιμη αυτή καμπή, όμως, οι κομμουνιστές δεν απογοητευτήκαμε, δεν υποχωρήσαμε. Αντίθετα, πεισμένοι για την ορθότητα της γραμμής μας και με εμπιστοσύνη στην τάξη μας, δείξαμε αντοχή, επιμονή και κρατήσαμε σταθερό τιμόνι. Πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, με σταθερή και έντονη κομματική παρέμβαση στον κλάδο, στη βάση των αποφάσεων και των επεξεργασιών του Κόμματός μας, με καθαρό προσανατολισμό στο στόχο της οικοδόμησης μέσα στους χώρους δουλειάς.

Ταυτόχρονα, όλο αυτό το διάστημα, σταθήκαμε μπροστά και δώσαμε τη μάχη μαζί με τους εργαζόμενους για όλα τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς, για ό,τι αφορά τη ζωή τους.

Το Συνδικάτο, μαζί με την ταξική κλαδική Ομοσπονδία, οργάνωσε τον αγώνα, με απεργιακές κινητοποιήσεις, για να μην περάσει η δουλειά τα Σάββατα στις φαρμακαποθήκες της Αττικής. Υπερασπίστηκε στην πράξη, κόντρα στους αντεργατικούς νόμους και τα εργοδοτικά σχέδια, τους όρους της κλαδικής ΣΣΕ και μετά τη λήξη της. Αντιπάλεψε τη διάλυση του σταθερού ωραρίου εργασίας, την επιβολή ελαστικού - κυλιόμενου ωραρίου σε φαρμακοβιομηχανίες. Αντιπάλεψε απολύσεις, απληρωσιά και άλλα αντεργατικά εργοδοτικά σχέδια. Στάθηκε μπροστάρης στη μάχη της Ομοσπονδίας για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ, μάχη ενταγμένη στο ενιαίο μέτωπο πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος, των 500 και πλέον συνδικαλιστικών οργανώσεων που κατέθεσαν το διεκδικητικό τους πλαίσιο για τις ΣΣΕ, με τη στήριξη του ΚΚΕ, που το έφερε στην Βουλή ως σχέδιο νόμου. Σε συντονισμό με το ΠΑΜΕ, βρεθήκαμε μπροστά στον αγώνα για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας, ενάντια στους πλειστηριασμούς, για την αποκάλυψη του αντεργατικού χαρακτήρα των αναπτυξιακών σχεδίων που η κυβέρνηση διαφήμιζε με τα «αναπτυξιακά συνέδρια» σε διάφορες πολύπαθες εργατουπόλεις. Τολμήσαμε να σπάσουμε την αντίληψη «μεροδούλι - μεροφάι» και να ανοίξουμε στους εργαζόμενους συζήτηση για τα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, πώς αυτά σχετίζονται με τον κλάδο, με τη φαρμακοβιομηχανία, και τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό κίνημα.

Οι μάχες που δώσαμε, ασφαλώς και δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται από την προσπάθεια ανάδειξης των πραγματικών αιτιών των προβλημάτων, αποκάλυψης της στάσης των άλλων δυνάμεων, ενίσχυσης της πρωτοβουλίας και της οργάνωσης των εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό, με πνεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης τάξης και των σχεδιασμών της.

Με την επίμονη και ακούραστη δράση των κομμουνιστών, με τη γραμμή που θέτει τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων ως βασικό κριτήριο στην οργάνωση της πάλης, σε κάθε παρέμβαση, το Συνδικάτο συνέχισε να είναι «παρόν» όπου το χρειάζονταν, να αποτελεί το στήριγμά τους, σε πείσμα της λογικής τού «δε γίνεται τίποτα», της παραίτησης και της υποχώρησης από τη γραμμή υπεράσπισης βασικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος στον κλάδο και γενικότερα. Στήριγμα πραγματικό και ουσιαστικό, γιατί ενθάρρυνε τους εργαζόμενους, κράτησε ψηλά το πνεύμα και την αξία του ταξικού αγώνα, ακόμα και σε συνθήκες δύσκολες, όπου τα αποτελέσματά του δεν είναι άμεσα ή μεγάλα. Γιατί κράτησε κόντρα στην καλλιεργούμενη από την εργοδοσία και τα φερέφωνά της στο κίνημα λογική ότι «προκειμένου να έχουν κάποια εφικτά αποτελέσματα, οι εργατικές διεκδικήσεις πρέπει να κάνουν εκπτώσεις, να μειωθούν οι απαιτήσεις των εργαζομένων, να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον».

Η παρέμβαση στον κλάδο με αυτά τα χαρακτηριστικά, η πάλη με σταθερό το μέτωπο απέναντι σε εργοδοσία - κυβέρνηση, η όξυνση της αντιπαράθεσης με τις άλλες δυνάμεις συνέβαλαν αποφασιστικά στο ατσάλωμα των δικών μας δυνάμεων, αλλά και στον απεγκλωβισμό αρκετών εργαζομένων από τη μέγγενη της ενσωμάτωσης και της υποταγής.

Με αυτήν την παρακαταθήκη, στις σημερινές συνθήκες στον κλάδο και γενικότερα, βρεθήκαμε με περισσότερες οργανωμένες δυνάμεις και πιο γερά ποδάρια στους χώρους δουλειάς, κάτι που εκφράστηκε θετικά και στις πρόσφατες αρχαιρεσίες του Συνδικάτου.

Με αισιοδοξία και πίστη στο δίκιο μας, αντιμετωπίζουμε τα αυξημένα και σύνθετα καθήκοντα που θέτουν μπροστά μας τόσο το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών όσο και οι γενικότερες εξελίξεις. Με οδηγό την πείρα μας και πίστη στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, συνεχίζουμε ακούραστα στο δρόμο του καθημερινού αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Ετοιμαζόμαστε για τις επόμενες και πιο απαιτητικές μάχες, μαζί με τα μέλη του Συνδικάτου μας, παλιά και νέα. Μάχες για την καλύτερη και μαζικότερη οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου. Μάχες απέναντι στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και στα επεξεργασμένα σχέδιά τους. Μάχες ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης που δε θα σταματήσουν να δηλητηριάζουν το κίνημα. Μάχες για την αποφασιστική αλλαγή συσχετισμών.