Η ανάγκη οικοδόμησης του Κόμματος στην εργατική τάξη με προτεραιότητα στους κλάδους της Βιομηχανίας και στους μεγάλους χώρους στρατηγικής σημασίας, είναι ζήτημα καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση του Προγράμματός μας, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Το καθήκον της ενίσχυσης του ποσοστού της εργατικής τάξης στο Κόμμα και στα καθοδηγητικά του όργανα, της αύξησης του ποσοστού των βιομηχανικών εργατών και του αριθμού των ΚΟΒ σε μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, δεν μπορεί να χάνεται μέσα στη γενική πολιτική δουλειά που κάνουμε, στην πληθώρα των καθηκόντων.

Ο Λένιν επισήμαινε το βάρος που έχει το προλεταριάτο στην καπιταλιστική κοινωνία, τον αντικειμενικό, πρωτοπόρο ρόλο του ακόμα και σε συνθήκες που αυτό μειοψηφούσε στο γενικό πληθυσμό. «Η δύναμη του προλεταριάτου, τόνιζε, σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ' ό,τι το ποσοστό του προλεταριάτου στο σύνολο του πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο κυριαρχεί οικονομικά στα κέντρα και στα νευραλγικά σημεία ολόκληρου του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και γιατί το προλεταριάτο, οικονομικά και πολιτικά, εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας των εργαζομένων στον καπιταλισμό. Γι' αυτό το προλεταριάτο, ακόμη και όταν αποτελεί τη μειοψηφία του πληθυσμού (ή όταν η συνειδητή και η πραγματικά επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου αποτελεί τη μειοψηφία του πληθυσμού), είναι ικανό να ανατρέψει την αστική τάξη και να τραβήξει με το μέρος του πολλούς συμμάχους μέσα από τις μάζες εκείνες των μισοπρολετάριων και των μικροαστών που ποτέ δε θα ταχτούν προκαταβολικά υπέρ της κυριαρχίας του προλεταριάτου, δε θα κατανοήσουν τους όρους και τα καθήκοντα αυτής της κυριαρχίας και μόνο από την παραπέρα πείρα τους θα πειστούν για το αναπόφευκτο, την ορθότητα, το νομοτελειακό χαρακτήρα της προλεταριακής δικτατορίας». (Β. Ι. Λένιν, «Για το κράτος»).

Χωρίς γερό Κόμμα στους κλάδους της Βιομηχανίας και στα μεγάλα εργοστάσια στρατηγικής σημασίας, ιδεολογικά και οργανωτικά, δεν μπορεί σήμερα να διεξαχθεί πραγματική ταξική πάλη. Δεν μπορεί να υπάρξει γενικότερη πρόοδος του Κόμματος και να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, γιατί εκεί κρίνεται, πριν απ' όλα, η πρόοδος της ταξικής πάλης, η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και της μαχητικότητας, η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, το πνεύμα προσφοράς και αυτοθυσίας. Αλλά και τα μεγάλα γεγονότα του μέλλοντος θα κριθούν από το αν «την αποφασιστική στιγμή στα αποφασιστικά σημεία έχουμε συντριπτική υπεροχή δυνάμεων», γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε το στρατηγικό μας στόχο. Γι' αυτό η δράση όλων των δυνάμεών μας, άσχετα πού είναι οργανωτικά διαταγμένες, αυτό θα πρέπει να υπηρετεί και να προετοιμάζει.

Αυτό όμως, χρειάζεται συνεχώς να το αναδεικνύουμε και να το στηρίζουμε ζωντανά, με βάση την πλούσια πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Με τα συμπεράσματα και διδάγματα που έχουμε συλλογικά επεξεργαστεί και καταλήξει από την 96χρονη Ιστορία μας. Αλλά και από την πείρα του πρόσφατου παρελθόντος από τη δουλειά μας στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς κατά την περίοδο της κρίσης. Ετσι θα πείθουμε καλύτερα, όχι μόνο για τον καθοριστικό και αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος, γενικά, αλλά και γιατί πρέπει να οικοδομούμε το Κόμμα με προτεραιότητα στους κλάδους της Βιομηχανίας. Θα εξασφαλίζουμε μεγαλύτερη στράτευση των οπαδών μας με συγκεκριμένα καθήκοντα στο πλάι των ΚΟΒ, ευρύτερη υποστήριξη από τα λαϊκά στρώματα. Θα δημιουργούμε προϋποθέσεις, για να μην πιάνει, στο βαθμό που θα ήθελε ο αντίπαλος, ο αντικομμουνισμός και η λάσπη, η παρεμπόδιση με όλους τους τρόπους να διδαχθούμε από την 96χρονη Ιστορία μας.

Η καπιταλιστική κρίση, μας βρήκε ως Κόμμα με πολύ λίγες δυνάμεις σε όλους τους κλάδους της Βιομηχανίας και έξω από τους περισσότερους μεγάλους και στρατηγικής σημασίας χώρους. Βρήκε το κίνημα ιδεολογικά και οργανωτικά αδύναμο να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, την όξυνση της αντεργατικής επίθεσης. Με τα περισσότερα κλαδικά σωματεία αδύνατα όσον αφορά τους δεσμούς τους με τα μέλη τους, με τους εργαζόμενους του κλάδου και ιδιαίτερα με τους νέους. Με αδύνατες οργανωτικές δομές και πόδια στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με αδυναμίες στη λειτουργία και δράση τους. Η συμμετοχή των βιομηχανικών εργατών στους αγώνες που έγιναν καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης ήταν αναντίστοιχη της επίθεσης που δέχτηκαν, ενώ τα τελευταία χρόνια της κρίσης παρουσίασε παραπέρα πτώση, υποχώρησε κι άλλο συγκριτικά με πριν την κρίση. Αυτά ήταν μια από τις βασικές αιτίες για την υποχώρηση του εργατικού κινήματος γενικότερα την περίοδο της κρίσης, για την άνοδο μικροαστικών και αντιδραστικών αντιλήψεων.

Το ΚΚΕ ήταν ο καθοριστικός παράγοντας, που δεν μπόρεσε ο αντίπαλος στην περίοδο της κρίσης, μέσα από τα γνωστά αντιδραστικά «κινήματα των πλατειών» και των «αντιμνημονιακών μετώπων», με το «έξω τα συνδικάτα, κίνημα ακηδεμόνευτο, ακομμάτιστο», με το «όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη να ξεπεράσουμε την κρίση» να απομονώσει το ταξικό εργατικό κίνημα από τους εργαζόμενους, να το αναγκάσει να συμβιβαστεί και να εγκαταλείψει την ταξική γραμμή πάλης. Χάρη στη σταθερή στάση και δουλειά του ΚΚΕ, αυτό αποτράπηκε γιατί, παρά την επίθεση που δέχτηκε από εχθρούς και «φίλους», παρά τις απώλειες που είχε, δεν λύγισε, πήγε κόντρα στο ρεύμα.

Αν η κρίση μάς έβρισκε πιο ισχυρούς στους κλάδους, στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις της Βιομηχανίας θα μπορούσε το μέγεθος της υποχώρησης να μην ήταν τόσο μεγάλο. Να είχαμε σήμερα περισσότερες δυνάμεις και σε περισσότερα εργοστάσια, πιο ισχυρό και διευρυμένο περίγυρο, να είχε βελτιωθεί ο συσχετισμός και να είναι σε καλύτερη θέση τα συνδικάτα. Να είχαμε αποσπάσει νέες δυνάμεις και ένα μέρος της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας να είχε στραφεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Να μην επικρατούσαν οι κραυγές των μικροαστών και να μην ισχυροποιούνταν τόσο οι αντιδραστικές αντιλήψεις και δυνάμεις. Να είχαμε βάλει μεγαλύτερα εμπόδια στην αντεργατική λαίλαπα και να είχαμε διαμορφώσει καλύτερες προϋποθέσεις να αντιμετωπίσουμε τώρα τη νέα επίθεση εργοδοσίας και κυβέρνησης. Να δίναμε σήμερα από καλύτερες θέσεις και από πιο «μπροστά» τη μάχη της οικοδόμησης και της ανασύνταξης.

Χωρίς το ΚΚΕ μέσα στη «Χαλυβουργία», ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών δεν θα έπαιρνε αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν θα είχε αυτή τη θετική συμβολή συνολικά στο εργατικό κίνημα. Η εργοδοσία, με τη βοήθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και του οπορτουνισμού, γρήγορα θα τον έβαζε στο χέρι. Χωρίς το ΚΚΕ μέσα στους άλλους κλάδους, δεν θα εκφραζόταν αυτό το μεγάλο και πολύμορφο αγωνιστικό κύμα αλληλεγγύης. Ο αγώνας δεν θα γινόταν αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού μέσα στους κλάδους, στα εργοστάσια, στις γειτονιές και στους χώρους της νεολαίας. Το ΚΚΕ συνέβαλε καθοριστικά, ώστε μετά τη λήξη του αγώνα, να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη μάχη της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος συνολικότερα και να γίνουν αντικείμενο συζήτησης πλατιά μέσα στους εργαζόμενους. Να αντιμετωπιστεί η προσπάθεια πολλών δυνάμεων να τον αμαυρώσουν, να τον συκοφαντήσουν, να περάσουν την αντίληψη του «χαμένου αγώνα», να περάσουν κλίμα ηττοπάθειας και συμβιβασμού, να τον καταδικάσουν στις αίθουσες της αστικής Δικαιοσύνης.

Θα ήταν διαφορετική όμως η εξέλιξη του αγώνα και ο ρόλος που θα έπαιζε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος γενικότερα, αν έβρισκε το Κόμμα μας με περισσότερες δυνάμεις στα μεγάλα εργοστάσια του Μετάλλου και στους άλλους κλάδους της Βιομηχανίας. Αν μας έβρισκε με πιο ισχυρές κομματικές δυνάμεις στη «Χαλυβουργία του Βόλου», στη «Χαλυβουργική», στα Ναυπηγεία, στα δεκάδες εργοστάσια του Μετάλλου στο Θριάσιο, της Χημικής Βιομηχανίας, στα διυλιστήρια, με άλλους συσχετισμούς στην ΠΟΕΜ, στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Το γεγονός ότι δεν μας βρήκε με περισσότερες δυνάμεις δυσκόλεψε την κλιμάκωση του αγώνα με μεγάλες κλαδικές απεργίες του Μετάλλου, όλων των κλάδων της Βιομηχανίας στην περιοχή του Θριάσιου, να πάρει άλλα χαρακτηριστικά. Από την άλλη, η πρωτόγνωρη, συγκινητική αλληλεγγύη που εκφράστηκε από διάφορους φορείς και πλατιά λαϊκά στρώματα δεν μπόρεσε και ούτε μπορούσε να αναπληρώσει το καθοριστικής σημασίας γεγονός ότι το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα δεν ήταν περισσότερο ισχυρά μέσα στα μεγάλα εργοστάσια του Μετάλλου και της Βιομηχανίας γενικότερα που αποτελεί το βασικότερο συμπέρασμα και μεγάλο δίδαγμα.

Ο ρόλος του ΚΚΕ στις κατακτήσεις που είχαν τα προηγούμενα χρόνια οι μεταλλεργάτες της Ζώνης και στη βοήθεια και στήριξη στους χιλιάδες ανέργους από την αντεργατική λαίλαπα των τελευταίων χρόνων, ήταν καθοριστικός. Το ίδιο στην αποκάλυψη του χαρακτήρα και του ρόλου της ναζιστικής δολοφονικής ΧΑ, στο να αναχαιτιστεί η δράση και η επίδραση των αντιλήψεών της. Χωρίς το ΚΚΕ και τη δράση του στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, οι μεταλλεργάτες δεν θα είχαν αυτές τις κατακτήσεις και οι άνεργοι θα ήταν στο έλεος των διάφορων «φιλανθρωπικών» ιδρυμάτων. Οι εργοδότες σε συνεργασία με τις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας και με τους φασίστες θα είχαν το δικό τους σωματείο, που θα το χρησιμοποιούσαν για να εξασφαλίσουν ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, για να τρομοκρατούν και να πιέζουν τους μεταλλεργάτες, θα τους έβαζαν να παλεύουν κάτω από τη σημαία των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων. Η ΧΑ θα είχε μετατρέψει τη Ζώνη «σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εργατών με μισθούς Κίνας» και αυτό που θα κυριαρχούσε θα ήταν το «σκάσε και δούλευε». Γι' αυτό και όλοι τους όταν μιλάνε για τη Ζώνη, στο ΚΚΕ επιτίθενται με τα ίδια επιχειρήματα.

Από την άλλη, όμως, με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και για προστασία των ανέργων θα ήταν πιο ισχυρός. Θα αντιμετωπιζόταν πιο αποτελεσματικά η αντιδραστική αντίληψη ότι «οι αγώνες και τα ψηλά μεροκάματα προκαλούν την ανεργία», η εξάπλωση των φασιστικών αντιλήψεων, η «αντισυστημική» ρητορεία της ΧΑ και ο φόβος απέναντι στην τραμπούκικη δράση της. Θα ήταν πιο ισχυρό το ρεύμα των εργαζομένων που θα πάλευαν για να γίνουν τα λιμάνια και τα ναυπηγεία λαϊκή περιουσία. Θα συναντούσε μεγαλύτερη αντίσταση η σημερινή κυβέρνηση στα νέα αντεργατικά σχέδια που προωθεί για τη Ζώνη και γενικότερα στο ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, όπου κάτω από παραπλανητικούς τίτλους «λιμάνι κάτω από το δημόσιο έλεγχο», «ενιαίος δημόσιος ναυπηγικός τομέας», κρύβει ότι αυτά είναι αιτήματα μεγάλων τμημάτων της αστικής τάξης που δραστηριοποιούνται γύρω από το λιμάνι και το ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα και θέλουν να κατοχυρώσουν αναβαθμισμένο ρόλο του αστικού κράτους σε αυτήν τη διαδικασία.

Πρόσφατα, είχαμε το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο, με τους 4 νεκρούς εργάτες και τους 2 τραυματίες. Αν το ΚΚΕ δεν είχε δυνάμεις μέσα στο διυλιστήριο, δεν θα υπήρχε καμιά αγωνιστική αντίδραση ή ακόμα και αν υπήρχε θα ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Καμία πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη δεν θα ασχολιόταν με αυτό, θα πέρναγε στα ψιλά και θα το φόρτωναν στους ίδιους τους εργαζόμενους. Αν δεν υπήρχαν τα ταξικά συνδικάτα του Μετάλλου, της Ενέργειας και το Αγωνιστικό Μέτωπο μέσα στο διυλιστήριο, τα εργοδοτικά συνδικάτα μαζί με την εργοδοσία και τη συγκυβέρνηση θα το αξιοποιούσαν, για να επιβάλουν πιο σκληρό εργασιακό καθεστώς, την εργασιακή ειρήνη και πειθαρχία. Με τους κομμουνιστές μπροστά, υπήρξε άμεση αγωνιστική απάντηση των ταξικών συνδικάτων, αποκάλυψη του χαρακτήρα του εγκλήματος, διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών δουλειάς και μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους. Υπήρξε κοινή αγωνιστική δράση μόνιμων και εργολαβικών εργαζομένων. Αναδείχτηκε και συζητήθηκε σε όλο το Θριάσιο ο μεγάλος κίνδυνος που εγκυμονεί για τους εργαζόμενους της περιοχής ένα μεγάλο βιομηχανικό ατύχημα.

Ταυτόχρονα, όμως, και από αυτό το γεγονός αναδείχτηκε πιο καθαρά η μεγάλη και καθοριστική σημασία που έχει η οικοδόμηση και ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Αν είχαμε πιο ισχυρές κομματικές δυνάμεις μέσα στο διυλιστήριο, έναν πιο ισχυρό ταξικό πόλο, θα υπήρχε μεγαλύτερη αντίσταση στην εντατικοποίηση, στη χαλάρωση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας. Μετά το εργοδοτικό έγκλημα και την κατάσταση που δημιουργήθηκε, θα μπορούσαν οι ταξικές δυνάμεις να πάρουν πρωτοβουλία και να μπουν μπροστά για πιο δυναμικές κινητοποιήσεις και η απάντηση των εργαζομένων να ήταν πιο ισχυρή, πιο αποτελεσματική και η μάχη της ανασύνταξης μέσα στο διυλιστήριο να συνεχιζόταν από καλύτερους όρους. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στο διυλιστήριο μετά το εργοδοτικό έγκλημα και όλες οι μετέπειτα εξελίξεις και αγωνιστικές δραστηριότητες, πέρα από την πολύτιμη πείρα που προσφέρουν για τον αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος και τη σημασία της οικοδόμησής του σε χώρους τέτοιας στρατηγικής σημασίας, αποτελούν και «δοκιμές» για τα καθήκοντα των κομμουνιστών στα μεγάλα γεγονότα του μέλλοντος.

Αντίστοιχα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε από όλους τους κλάδους. Οπου και να κοιτάξεις, η πείρα μάς διδάσκει ότι σε όποιους χώρους έχουμε δυνάμεις ως ΚΚΕ, μέλη και οπαδούς, εκεί υπάρχει διαπάλη με τις αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις, γίνονται βήματα στην οργάνωση των εργατών και της πάλης. Δεν βρίσκει ελεύθερο έδαφος η απογοήτευση και παραίτηση, η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να περάσει κλίμα αναμονής, προσδοκιών και αυταπατών. Αλλά και στους χώρους που υπάρχει το ΚΚΕ, αλλιώς είναι τα πράγματα εκεί που είναι πιο ισχυρό, έχει μεγαλύτερο και δουλεμένο κομματικό περίγυρο, με περισσότερους εργάτες να παίρνουν το «Ριζοσπάστη» και αλλιώς εκεί που είναι αδύνατο. Υπάρχουν χώροι δουλειάς όπου δε γινόταν τίποτα και από τη στιγμή που στρατολογήσαμε έναν εργάτη ή αποκτήσαμε έναν οπαδό, δημιουργήθηκαν άλλες προϋποθέσεις, άρχισε κάτι να κινείται και να γίνονται βήματα στην οργάνωση. Οταν σε ένα εργοστάσιο υπάρχει έντονη κομματική δράση, οργανώνεται αγώνας, η πείρα δείχνει πως αυτό ασκεί θετική επίδραση και στη δράση των μαζικών φορέων και των Λαϊκών Επιτροπών της αντίστοιχης περιοχής. Οσο πιο μεγάλος είναι αυτός ο αγώνας τόσο μεγαλύτερη είναι και η επίδρασή του.

Ολα αυτά αναδεικνύουν τη μεγάλη ανάγκη να προσανατολιστεί περισσότερο η δουλειά μας στους κλάδους της Βιομηχανίας, να πατήσουμε ως Κόμμα πόδι σε όλα τα εργοστάσια και επιχειρήσεις. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο, η ταξική πάλη θα οξυνθεί. Το νέο μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους θα προκαλέσουν και άλλα γενικότερα εργοδοτικά εγκλήματα όπως στην ΕΛΠΕ. Να πάρουμε υπόψη τα διδάγματα από την κρίση γιατί αυτή θα ξανάρθει και θα είναι πιο μεγάλη. Θα ξαναχρησιμοποιηθούν τα διάφορα «αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα κινήματα», θα ξαναβγούν στους δρόμους τα μικροαστικά στρώματα. Η τρομοκρατική δράση της ΧΑ, που τώρα γίνεται καμουφλαρισμένη, θα ξαναχρησιμοποιηθεί και στο μέλλον. Θα υπάρχουν κι άλλες «Χαλυβουργίες», το κίνημα δεν θα παραμείνει μόνιμα στην κατάσταση που είναι.

Ολα αυτά θα πρέπει να τα συζητάμε με τους εργάτες. Με συγκεκριμένα παραδείγματα από την ίδια τους την πείρα, να τους βοηθάμε να συνειδητοποιούν γιατί το κύριο και καθοριστικό για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Να τους βοηθάμε να κατανοούν ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ δεν είναι ένας στενά κομματικός στόχος, αλλά κάτι που αφορά συνολικά την εργατική τάξη, ότι αδύνατο ΚΚΕ σημαίνει αδύνατος εργάτης. Να κατανοούν και οι πρωτοπόροι εργάτες την ανάγκη να ενταχτούν στις γραμμές του.

Η ανάδειξη αυτής της ανάγκης όμως πρέπει να δένεται και με αντίστοιχα έργα. Το δίδαγμα που προκύπτει από την πείρα είναι ότι η οικοδόμηση του Κόμματος δεν γίνεται μόνο με «ευχές και όρκους πίστης στο βιομηχανικό προλεταριάτο». Η καθυστέρηση που υπάρχει δεν οφείλεται μόνο στην όντως δύσκολη αντικειμενική κατάσταση, αλλά και σε δικές μας καθυστερήσεις, ανεπάρκειες.

Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να είχαμε προχωρήσει πιο γρήγορα στην οργανωτική αναδιάταξη του Κόμματος και στη δουλειά όλων των δυνάμεών μας στη δουλειά στα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις της βιομηχανίας, στις περιοχές που συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός εργοστασίων. Από την άλλη, μέσα από τους πολλούς και μεγάλους αγώνες που έγιναν την περίοδο της κρίσης, θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα βήματα στην οικοδόμηση του Κόμματος, στο ανέβασμα του επιπέδου οργάνωσης της εργατικής τάξης και στη βελτίωση της λειτουργίας και δράσης των συνδικάτων. Η πείρα ξαναεπιβεβαίωσε πως η ισχυροποίηση του Κόμματος, η οργανωτική του ανάπτυξη στην εργατική τάξη, δεν γίνεται αυτόματα μέσα από τους αγώνες, αν σε κάθε αγώνα δεν έχουμε τέτοιον προσανατολισμό, να συγκεντρώνουμε και να εκπαιδεύουμε δυνάμεις για την τελική σύγκρουση, να παίρνουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες και μέτρα.

Στη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τη νέα συγκυβέρνηση, επιβεβαιώνεται, για άλλη μια φορά, ο καθοριστικός και αναντικατάστατος ρόλος του Κόμματος. Αυτήν την περίοδο γίνονται μια σειρά κινητοποιήσεις, πανεργατικά συλλαλητήρια, απεργίες, αρχαιρεσίες. Πόσο, όμως, είναι στον προσανατολισμό μας και τι πρακτικά μέτρα και πρωτοβουλίες παίρνουμε, για να βγει το Κόμμα πιο ισχυρό μέσα στα εργοστάσια και τους κλάδους της Βιομηχανίας; Είναι σε όλους μας αυτό καθαρό, ή μας τραβάει το μεροδούλι - μεροφάι, το «τώρα έχουμε αγώνα, μετά κάνουμε κομματική δουλειά»;

Εργατικοί και λαϊκοί αγώνες γίνονταν και θα γίνονται, θα οργανώνονται και από άλλες δυνάμεις, θα γίνονται και αυθόρμητα. Αυτό που οι δυνάμεις μας πρέπει να έχουν καθαρό είναι ότι οι αγώνες, οι απεργίες, είναι «σχολείο πολέμου», αλλά δεν είναι ο ίδιος ο πόλεμος για την τελική αναμέτρηση. Μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια και επιχειρήσεις, μπορεί να συμβάλει ώστε να βγει στην επιφάνεια ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης. Να κατανοήσουν οι εργάτες ότι το κύριο και βασικό είναι ο πόλεμος για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί μέσα από κάθε αγώνα, χωρίς αντιγραφές και πρόχειρες ενέργειες, να αναδείχνει και να φωτίζει περισσότερο το δρόμο και τα μέσα για αυτό το σκοπό, να βοηθάει ώστε να προχωράει η ανάλογη προετοιμασία. Η ισχυροποίηση του Κόμματος στο βιομηχανικό προλεταριάτο είναι βασική προϋπόθεση για τη συνολικότερη ισχυροποίησή του. Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του έντονου μικροαστικού στοιχείου που περιβάλλει το εργατικό κίνημα και επιδρά. Για την αντιμετώπιση του οπορτουνισμού, των νέων οπορτουνιστικών αναχωμάτων που θα δημιουργήσουν και για να οικοδομηθεί και να προχωρήσει σωστά η λαϊκή συμμαχία. Αυτά για να γίνουν, πέρα από τον αναγκαίο προσανατολισμό και μέτρα, χρειάζονται και την ανάλογη ιδεολογική δουλειά και προετοιμασία, την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης μέσα στο κίνημα.