ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 14 Μάρτη 2013
Σελ. /32
Για τις Θέσεις της ΚΕ

Θεωρώ πως είναι αυτονόητο στη διαδικασία του συνεδρίου του ΚΚΕ να μη δικαιούνται μόνο, αλλά να «υποχρεούνται» τα μέλη, οι φίλοι και επιρροές του κόμματος να συμμετέχουν στον προσυνεδριακό διάλογο, με όποιες γνώσεις διαθέτουν με σκοπό την εποικοδομητική επεξεργασία των θέσεων. Είναι ένα δείγμα πραγματικής δημοκρατίας για μας που αποδεχόμαστε τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Λάθη μπορούν να γίνουν από ελλείψεις ιδεολογικές ή στρεβλή ενημέρωση, όπως και παρεμβάσεις από τον ταξικό εχθρό για να αποπροσανατολιστεί ο λαός. Αυτά είναι αναπόφευκτα παρελκόμενα, που δεν πρέπει να μας φοβίζουν και να κλειστούμε, θεωρώντας κάθε παρατήρηση ένδειξη οπορτουνισμού, που πρέπει να απομονωθεί. Αλλο να καταδικάζεις και να απομονώνεις τους οπορτουνιστές και άλλο κάθε αντίθετη άποψη μέσα στη συγκεκριμένη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη να βαφτίζεται οπορτουνισμός και να στέλνεται στο πυρ το εξώτερο.

Προς την ίδια κατεύθυνση ακύρωσης του ανοιχτού διαλόγου λειτουργεί και η τελευταία παράγραφος της θέσης 37, σελίδα 29, όπου αυτή η τοποθέτηση μου σαν επιρροή του κόμματος μπορεί να εκληφθεί σαν επηρεασμός των αντιπάλων μας για να ασκήσω πίεση στο κόμμα... Αυτό δε δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης και καχυποψία για ανθρώπους που στέκονται χρόνια αταλάντευτα δίπλα στο κόμμα; Δε θα είναι φρένο για κάποιους ο φόβος μην τους θεωρήσουν άβουλο όργανο του ταξικού εχθρού; Ακόμα όμως και έτσι να 'ναι , δεν είναι καλύτερο να εκφράζεται κανείς παρά να τα μαζεύει και κάποτε από έλλειψη «ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης» να οδηγείτε στην απογοήτευση και τελικά στην αδράνεια; Ο ασφαλέστερος τρόπος για να έχουμε αυτή την τροπή είναι να σνομπάρουμε την άποψη κάποιου, που είναι κοινωνός και συμπαραστάτης στον αγώνα του κόμματος για εργατική λαϊκή εξουσία. Με εμπεριστατωμένη συζήτηση λύνονται οι διαφωνίες. Αυτό δεν είναι η ουσία της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς; Η σιωπή δεν είναι πάντα αποδοχή, τις περισσότερες φορές είναι σαστιμάρα, αδιαφορία ή απόρριψη. Αυτό το σημείο πιστεύω ότι πρέπει να τροποποιηθεί για να μην επιτρέπει λαθεμένη ερμηνεία.

Ενα αναπάντητο ζήτημα, που έθεσα σε δυο συσκέψεις, είναι αν η ΚΕ έχει το δικαίωμα να μην εφαρμόζει το ψηφισμένο πρόγραμμα αλλά να προχωρεί στην πρακτική εφαρμογή όσων προτείνει για το επόμενο, χωρίς απόφαση πλατιάς Ολομέλειας ή συνθηκών όπου επιβάλλετε η υπερίσχυση του συγκεντρωτισμού.

Και δεν είναι μόνο αυτό, μου κάνει εντύπωση και ο τρόπος, που γίνεται η αλλαγή αυτή.

Με το βιβλιαράκι του προγράμματος του 1996 φρεσκάρισα τη μνήμη μου για να κατανοήσω την αναγκαιότητα αντικατάστασης παλαιών θέσεων από νέες και πιο έγκριτες. Καμία επιχειρηματολογία, που να μου καταδείκνυε την ανάγκη κατάργησης και στα λόγια, μια και η πράξη έχει προηγηθεί (στο σχολειό το λέγαμε σχήμα πρωθύστερο) του ΑΑΔΜ δεν υπήρχε. Αντ' αυτού, σε ερώτηση γιατί καταργήθηκε η αντιιμπεριαλιστική πάλη, μου απαντήθηκε πως ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο του καπιταλισμού, που είναι υπεύθυνος για την κρίση και ότι αν μιλήσουμε για ιμπεριαλιστική παρέμβαση στη δική μας κρίση θα αθωώσουμε τη ντόπια αστική τάξη και τον καθοριστικό ρολό που παίζει στη χώρα μας και ότι ακόμα στη λατινική Αμερική εγκλωβίζονται με την αντίθεσή τους με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και χάνουν τον ταξικό τους προσανατολισμό. Καραμπινάτη απλούστευση!

Η ιδεολογία μας στηρίζεται στο διαλεκτικό υλισμό, όπου διαλεκτική σημαίνει σχηματικά, όποια αλλαγή κατάστασης επιφέρει αλλαγή στο αποτέλεσμα. Καταργώντας την ιδιαιτερότητα, την σφοδρότητα και την επεκτατική φύση του ιμπεριαλισμού, ισοπεδώνουμε όλες τις καταστάσεις σε μια αβασάνιστα. Είναι διαφορετικό να αντιπαλεύεις μόνο τη ντόπια αστική τάξη και διαφορετικό να εμπλέκονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εξαναγκάζουν τους υποτελείς τους να τους ακολουθούν σε πολέμους και άλλες επεκτατικές ακροβασίες, συν την από κοινού αναπόφευκτη χειραγώγηση της δίκης σου αγοράς με τεράστιο κόστος και για τη οικονομία και για το λαό. Στο καπιταλιστικό σύστημα αλλιώς επιδρούν οι ανταγωνισμοί σε ένα κράτος και αλλιώς σε ένα άλλο. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν δεν εκδηλώθηκε ωμή ιμπεριαλιστική επίθεση; Ακολουθώντας τη λογική της ισοπέδωσης είναι φυσικό να θεωρείς την αναφορά στο κίνημα της ειρήνης περιττή. Τη διαγράφουμε από τις οργανώσεις που αποτελούν τη λαϊκή συμμαχία, ενώ αναφέρεται η ΟΓΕ, που επίσης δεν αντιπροσωπεύει συνδικαλιστικό φορέα κι όλα καλά κι όλα ωραία.

Ενα ακόμα θέμα που διά μαγείας εξαφανίστηκε από τα κείμενα είναι αυτό της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η απάντηση σε σχετική ερώτηση ήταν ότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται να βελτιωθεί η θέση των λαϊκών μαζών και ότι όλα θα λυθούν με τη λαϊκή εξουσία. Αναστέλλονται λοιπόν όλα, περιμένοντας την άγια εκείνη μέρα, που η επανάσταση θα επικρατήσει και θα μας λυτρώσει από τα βάσανα μας. Η ετοιμασία του κόμματος για την επανάσταση, μέσα από συνδικαλιστικές οργανώσεις, είναι η βασική προτεραιότητα. Οταν παραβιάζονται οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος, εμείς θα απορρίψουμε την ιδέα να παλέψουμε σε καθημερινή βάση γι' αυτές με σύμμαχο τον ίδιο τον παθόντα, το λαό κι ας είναι εγκλωβισμένος στην παρούσα στιγμή από πλανεύτρες σειρήνες; Ολα αυτά χρειάζονται διαρκή δράση. Εμείς όμως αντί να πάμε εκεί, που αυτός δραστηριοποιείται, ακόμα κι από άλλους, αφορίζουμε χαρακτηρίζοντας καλοπροαίρετους εργαζόμενους με επίθετα που ταιριάζουν στους πιο επικίνδυνους προβοκάτορες, επειδή δεν πρωτοστατήσαμε ή αδυνατούμε να παρέμβουμε.

Οταν δεν ξέρεις να κολυμπάς δεν αρνιέσαι την ύπαρξη του ποταμιού για να καθαρίσεις με τη συνείδηση σου. Η μαθαίνεις ή μένεις εκεί και βλέπεις τους άλλους να προσπερνούν. Μια ματιά στον αριστερισμό, όπου αναλύεται γιατί πρέπει να δουλεύουμε μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα, δε βλάπτει.

Συμπέρασμα: Ο τρόπος που αποψιλώνεται το ΑΑΔΜ είναι συστηματικός και αδόκιμος. Προτροπή του κειμένου: Εμείς οι εκλεκτοί μόνοι θα τραβήξουμε μπροστά και δεν έχουμε ανάγκη άλλον κανέναν γιατί ο παράδεισος είναι εκεί και μας περιμένει.

Αυτό, που ολοκληρώνει την ανάγκη μας για μοναχισμό, βρίσκεται στη θέση 66 τελευταία παράγραφο. Εμπεδώνουμε εκεί, πως θεωρούν οι συντάκτες του κειμένου τη συνεργασία με τα μικροαστικά στρώματα και όχι μόνο. Η παντελής παράδοση δε σημαίνει συνεργασία αλλά ταύτιση. Ξέροντας την ιδιαιτερότητά τους ο Λένιν έλεγε ότι επιδιώκουμε τουλάχιστον την ουδετερότητά τους.

Τελειώνοντας θα πρέπει να επισημάνω ότι και μέσα από το κείμενο αλλά και μέσα από την πρακτική έχω την αίσθηση, ότι επιχειρείται ένα τεράστιο και επικίνδυνο άλμα στο χρόνο, παραλείποντας ένα επιτακτικά δημιουργικό έδαφος στο παρών, με αποτέλεσμα το κενό, που χάσκει από κάτω, να γεμίζει απ' αυτούς τους οπαδούς και φίλους, που δε διαθέτουν το χάρισμα να κατανοούν μια τέτοια λογική. Πόσο μάλλον από ανυποψίαστους. Το παράξενο είναι ότι το άλμα αυτό δε δίνει την αίσθηση του θαρραλέου πετάγματος, της απογείωσης αλλά μάλλον ενός εσωστρεφούς κουλουριάσματος, ενός φοβισμένου κλεισίματος. Και δε μας αρμόζει αυτό, σύντροφοι γιατί το μέλλον δε θ ' αρθεί από μόνο του, εμείς, στους ώμους μας θα το φέρουμε...


Κώστας Νικητάκης
Κορυδαλλός

Για τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου

Την τετραετία που μεσολάβησε από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν εξελίξεις που έκαναν και τη δουλειά μας πιο σύνθετη αλλά και τα καθήκοντα που έπρεπε να ανταποκριθούμε. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η όξυνση των προβλημάτων που βιώνει η εργατική λαϊκή οικογένεια σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν προσφέρουν γόνιμο πεδίο και για να αντλήσουμε συμπεράσματα, αλλά και για να αποτυπωθεί η πείρα ιδιαίτερα μπροστά στα καθήκοντα που βάζει και το 19ο Συνέδριο.

Οι Θέσεις βάζουν πολλά ζητήματα τόσο από θέμα πολιτικών εξελίξεων και εκτιμήσεων για το επόμενο διάστημα αλλά και εμπλουτισμού της δράσης μας και συνολικά της εξέλιξης της στρατηγικής του Κόμματος.

Εκτιμώ πως η δουλειά που έκανε το Κόμμα όλο το προηγούμενο διάστημα αποτυπώνεται θετικά. Η δουλειά του Κόμματος βοήθησε αισθητά και στον προσανατολισμό της ΚΝΕ και στην ιεράρχηση των χώρων που παρεμβαίνουμε και στη συνολικότερη αντίληψη του χώρου που έχουμε στην ευθύνη μας. Ενα βασικό ζήτημα που βάζουν οι Θέσεις πηγάζει ακριβώς από το πώς θα ενισχύσουμε καλύτερα τον προσανατολισμό μας στην οικοδόμηση σε μια σειρά από χώρους που είναι ζωτικής σημασίας για το Κόμμα και επηρεάζουν βέβαια και την κοινωνικο-ταξική σύνθεση και τα σοβαρά βήματα που όπως αναφέρεται χρειάζεται να γίνουν και παραμένει σαν βασικό καθήκον. Νομίζω λοιπόν πως εδώ έχουμε και εμείς σαν ΚΝΕ σημαντικό μερίδιο ευθύνης και ό,τι βοήθεια χρειάζεται να δοθεί να είναι στον άξονα της αποφασιστικής ενίσχυσης της οικοδόμησης σε χώρους νεολαίας που βγάζουν αυτό που λέμε την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Νέοι που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο σχολείο, σε τεχνικές σχολές, σε σχολές μαθητείας και κατάρτισης, είναι κρίσιμο το πώς θα παρεμβαίνεις από αυτήν την ηλικία στη συνείδησή τους, ώστε όταν βγουν στην παραγωγή να είναι διαπαιδαγωγημένοι στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό με τις δικές μας αξίες. Εχει τεράστια σημασία και η πείρα που θα έχουν κατακτήσει μέχρι τότε μέσα από τη δική μας συστηματική παρέμβαση. Η προσπάθεια να ανοίγουν κινητοποιήσεις στους χώρους αυτούς, οι νέοι να κάνουν βήματα στην οργάνωση του αγώνα τους, να μάθουν να διεκδικούν συλλογικά, να βγάζουν συμπεράσματα από την ίδια τους την πείρα.

Η σύνδεση για παράδειγμα της δουλειάς μας με τις ειδικότητες σε ΕΠΑΛ που υπάρχουν και με τους κλάδους που αντιστοιχούν σε κάθε χώρο που παρεμβαίνουμε, ενίσχυσε αυτήν τη δουλειά και τα συμπεράσματα που έβγαζε ο κόσμος που παρεμβαίναμε, αλλά και τι μας έμενε τελικά σε οργάνωση του κόσμου. Αρα είναι καθοριστικής σημασίας η δουλειά που ανοίγουν ΚΝΕ και Κόμμα.

Μπροστά λοιπόν στο πώς δρούμε καθημερινά, πώς μιλάμε με τον κόσμο, πώς παρεμβαίνουμε σε συνειδήσεις, τελικά τι κομμάτι κόσμου επηρεάζουμε πρέπει να δούμε και μέτρα αλλά και τα βασικά σημεία που χρειάζεται να διορθώσουμε για να γίνουμε πιο ικανοί στο βασικό μας σκοπό, στην προετοιμασία περισσότερου κόσμου στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Βασικό λοιπόν για να ανταποκρινόμαστε σε όλες τις συνθήκες, είναι σε τι επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης βρισκόμαστε. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια σε επίπεδο ΚΟΒ και ΟΒ στο πώς βασικές θέσεις και επεξεργασίες του Κόμματός μας θα μπορούμε να εκλαϊκεύουμε, να βάζουμε στον κόσμο. Λέμε ότι δε φτάνει να περιγράφουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε, αλλά είμαστε σε θέση να δίνουμε την πρόταση διεξόδου του Κόμματος, ακόμα καλύτερα να βάζουμε στο επίκεντρο τη διέξοδο που προτείνουμε; Δεν φτάνει μόνο η οικονομική πάλη αλλά το πώς πολιτικοποιούμε την κουβέντα, πώς βάζουμε στο επίκεντρο την πρόταση διεξόδου του Κόμματός μας. Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο πώς θα μετρήσουμε βήματα στο να γίνουμε πιο ικανοί στις κουβέντες μας σε βασικά ζητήματα και ιδεολογήματα που επικρατούν στον κόσμο, σχετικά και με το αν μπορεί ο καπιταλισμός και έχει περιθώρια διαχείρισης, για την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, για το πώς η αστική τάξη στη χώρα μας θα πάρει ακόμα πιο επώδυνα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η αντιπαράθεση των δύο δρόμων ανάπτυξης, η καλύτερη ικανότητά μας να κερδίζουμε συνειδήσεις με τη στρατηγική του Κόμματός μας, αλλά και η καλύτερη αφομοίωση των επεξεργασιών και των αποφάσεών μας είναι κομβική για να πείθουμε και περισσότερο κόσμο. Χρειάζεται να πληθύνουν και οι πρωτοβουλίες που παίρνουμε για εκδηλώσεις με την πολιτική μας πρόταση, δεμένη με τις εξελίξεις σε κάθε χώρο, αλλά και η καλύτερη αξιοποίηση του κομματικού Τύπου, η πιο πλατιά διάδοσή του στους χώρους ευθύνης μας, αλλά και η βαθύτερη μελέτη. Η συστηματική ιδεολογικοπολιτική δουλειά και στα ίδια τα όργανα, η καλή κουβέντα και ο εξοπλισμός πάνω και κύρια στους συντρόφους είναι αυτό που θα ενισχύσει και την πιο ποιοτική και σε βάθος δουλειά μας με τον περίγυρό μας. Εντοπίζεται ακόμα αδυναμία στο πώς εξηγούμε και δένουμε στο πλευρό μας κόσμο, που μπαίνει σε δουλειά δίπλα μας, του χρεώνουμε δουλειά στο κίνημα, μετράμε καθημερινά βήματα μαζί του, τον ατσαλώνουμε ώστε να αποκτά αντοχή, να μη λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες. Εχει να κάνει και με τη βοήθεια που δίνουμε και τη φροντίδα, ιδιαίτερα σε συντρόφους που έχουμε σε μαζικούς χώρους και στο πώς ελέγχουμε τους δεσμούς που καθημερινά αναπτύσσουν, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας από εμάς στο χώρο που είναι χρεωμένος, στο χώρο δουλειάς του, αν αποτελεί παράδειγμα, αν είναι πρωτοπόρος, αν πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης.

Τέλος συμφωνώ ότι σίγουρα η επιβεβαίωση της ορθότητας της στρατηγικής του Κόμματος από μόνη της δεν αρκεί. Πάνω, πολλές φορές, στη δυσκολία μας στο πώς θα κάνουμε πιο κατανοητά και με παραδείγματα αυτά που λέμε ή το πώς θα επεξεργαστούμε ακόμα καλύτερα πλευρές που βάζει το Κόμμα για το χώρο μας, προκύπτει μια γενική δουλειά. Θέλει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και από εμάς το πώς τελικά αφομοιώνουμε μια απόφαση που είναι σωστή, πώς τη βάζουμε σε τροχιά υλοποίησης

Η συγκέντρωση δυνάμεων πάνω στους βασικούς άξονες που βάζουν οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου, αλλά και η συνεχής προσπάθεια για το ξεπέρασμα και των υποκειμενικών δυσκολιών μας είναι που μπορεί να μας κάνει πιο ικανούς στην πάλη για τον τελικό σκοπό μας, στην ακόμα παραπέρα ισχυροποίηση του Κόμματός μας.


Κωνσταντίνα Παππή
Μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ

Δικαιώθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ

Βλέπω μέλη και φίλους του ΚΚΕ να θυμούνται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κόμματος κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τις μαθητικές κινητοποιήσεις της ίδιας περιόδου και την τότε αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ αλλά και της οργανωτικής δύναμης της ΚΝΕ.

Ολα αυτά είναι σωστά. Θέλω όμως να θυμίσω κάποια πράγματα. Η επιτυχία αυτή ήταν αποτέλεσμα της δικαίωσης θέσεων που υιοθέτησε το ΚΚΕ και η ηγεσία του (η οποία, για όσους το ξεχνούν, ήταν σε σημαντικό βαθμό η ίδια με σήμερα) στα δύσκολα χρόνια των αρχών του '90, όπως επιμονή στην ύπαρξη του ιμπεριαλισμού και του κινδύνου να προκληθούν πόλεμοι, επιμονή σε έννοιες όπως «οργάνωση», «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «όχι στην ευρωπαϊκή προοπτική», «απεργία», «διαδήλωση», «κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση».

Οταν το ΚΚΕ πρόβαλλε όλα αυτά η πολεμική, ο χλευασμός, η απομόνωση ήταν ίδια και χειρότερη με σήμερα (θυμάται κανείς τις εξυπνάδες που ακούγονταν από τα αστικά κόμματα, τον ΣΥΝ και τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», «δεν μπορώ άλλο τους -ισμούς», «μην ξεχνάς τα εικονίσματα Χαρίλαε», «οι κινητοποιήσεις είναι επαναστατική γυμναστική», «να μη γίνει η πορεία της 17 Νοέμβρη και να γίνει μια συναυλία»;).

Είναι επομένως παραπλανητικό το επιχείρημα πήραμε 4,5 στις εκλογές, άρα οι θέσεις της ΚΕ είναι λανθασμένες. Η ορθότητα ή μη των θέσεων θα φανεί στη διάρκεια. Αυτό που χρειάζεται είναι μελέτη των θέσεων και νηφάλια συζήτηση, όχι μηδενιστική κριτική ή τεχνητοί και επικίνδυνοι διαχωρισμοί του στιλ «Το 15ο Συνέδριο και η σημερινή ηγεσία».

Βλέπω επίσης την άποψη ότι το ΚΚΕ έπρεπε να προτείνει κάποια κυβέρνηση της Αριστεράς (αντιιμπεριαλιστική, λαϊκή, προοδευτική, όπως κατά περίπτωση αποκαλείται) και τότε θα είχε αφαιρέσει επιχειρήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα παίρναμε εμείς 27%. Αυτό δεν ισχύει. Το μεγάλο τμήμα του κόσμου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι ψήφισε, ήθελε δηλαδή «κατάργηση του μνημονίου, αλλά παραμονή στο ευρώ», άρα δε θα ψήφιζε ΚΚΕ. Είναι αυτονόητο επίσης ότι όσο χώρο αφήνεις στην ιδεολογική αντιπαράθεση, ο αντίπαλος το εκμεταλλεύεται.

Αν δηλαδή το ΚΚΕ έλεγε ναι σε «κυβέρνηση της Αριστεράς» τότε η πίεση θα ήταν μεγαλύτερη, θα ακούγαμε συνέχεια φράσεις, όπως «αφού συμφωνείτε και εσείς ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα λύσει το πρόβλημα, γιατί δεν τα βρίσκετε στους όρους, κάντε επιτέλους μια υποχώρηση, ποιος νοιάζεται για τις ιστορικές σας διαμάχες και τους εγωισμούς σας;»).

Ακόμα όμως και να έδινε εκλογικά οφέλη μια θέση του ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς, δε σημαίνει αυτό ότι θα έπρεπε να την υποστηρίξει. Προσωπικά θέλω να δω επιχειρήματα ότι μια κυβέρνηση της «Αριστεράς», χωρίς έξοδο από την ΕΕ, χωρίς κοινωνικοποιήσεις και κατάργηση της «ελεύθερης αγοράς» θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Και τέτοια επιχειρήματα δε βλέπω.

Θα πουν πολλοί σύντροφοι και φίλοι ότι δεν εννοούν κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή κυβερνήσεις τύπου ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας. Είμαι βέβαιος ότι το λένε με ειλικρίνεια. Ούτε όμως το ΚΚΓ και το ΚΚΙ είχαν στο μυαλό τους κυβερνήσεις Πρόντι ή Ζοσπέν, όταν τις δεκαετίες του '60 και '70 μιλούσαν για «μεταβατικά προγράμματα», «σκαλοπάτια» και «προοδευτικές κυβερνήσεις». Η λογική αυτή όμως τους οδήγησε με βάση τους συσχετισμούς της δεκαετίας του '90 στην εγκατάλειψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, στη συνεργασία ακόμη και με τη σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να φύγει κάποια δεξιά κυβέρνηση.

Ολα αυτά θεωρήθηκαν αναγκαίοι συμβιβασμοί ή ένα πρώτο βήμα στη μακρά εξελικτική πορεία προς το σοσιαλισμό. Η ενσωμάτωση είναι πάντοτε αργή, αθόρυβη και γλυκιά, πρώτα σου δίνει εκλογικά και πολιτικά οφέλη και μετά βιώνεις τις συνέπειες. Αν ξεκόψεις την καθημερινή σου δράση για τα επιμέρους από το στόχο σου, αν προσαρμόζεσαι κάθε φορά στο συσχετισμό και στο επίπεδο συνείδησης, τότε ο συσχετισμός γίνεται μελλοντικά χειρότερος.

Δε θα μπορούσα επομένως να μην επιδοκιμάσω την ΚΕ και το ΚΚΕ για την υπεράσπιση των οργανωτικών κατευθύνσεων του μαρξισμού - λενινισμού κατά το κίνημα των αγανακτισμένων, για την υπεράσπιση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος (Ζαχαριάδης, Στάλιν, οικοδόμηση του σοσιαλισμού, προσφορά της ΕΣΣΔ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).

Ωφελιμότερο είναι όμως να αναφερθώ στα σημεία που διαφωνώ ή έχω έστω προβληματισμούς. Στο κείμενο των Θέσεων θετικό βήμα είναι η προσθήκη της φράσης «ισχυρές εξαρτήσεις», σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου η αναγκαία επισήμανση ότι «δεν υφίσταται εθνική αστική τάξη» και δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας με κάποιο τμήμα της δεν χρειάζεται να οδηγεί σε μια φραστική ελπίζω μόνο υποβάθμιση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, ούτε μπορούμε να ξεπερνάμε το ζήτημα με τη λογική ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός, άρα με τον όρο καπιταλισμό ξεμπερδεύουμε.

Η θέση ότι οι αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι (έξοδος από την ΕΕ και ΝΑΤΟ) και η απαλλαγή της χώρας από την όποια εξάρτηση είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος και πρέπει να συνδέεται με την αντικαπιταλιστική ανατροπή, θα προστατεύσει και θα ξεμπλοκάρει τη δράση του Κόμματος.

Οι επικοινωνιακές αδυναμίες και τα χαμηλά αντανακλαστικά του Κόμματος κατά την προηγούμενη περίοδο χρειάζεται να αντιμετωπισθούν. Θα βοηθούσε την τακτική και ειδικότερα την επαφή μας με το λαό αν γνωρίζαμε σε μεγαλύτερο βάθος πώς σκέφτεται ο λαός, πώς κυλά η καθημερινότητά του, ποιος είναι ο κώδικας αξιών του εργάτη, του ανέργου, της νοικοκυράς στις φτωχές συνοικίες, του αγρότη, του νεολαίου. Οι αστοί έχουν ολόκληρα επιτελεία γι' αυτή τη δουλειά. Το Κόμμα έχει κάτι καλύτερο, σπουδαστές και φοιτητές με μυαλό, με ικανότητες και με διάθεση προσφοράς. Επομένως μπορεί να δημιουργηθεί κάποιο τμήμα της ΚΕ με το παραπάνω περιεχόμενο.

Το Κόμμα στο διαδίκτυο είναι αδύναμο. Μια σειρά όμως φιλοΚΚΕ blogs ξεχωρίζουν το καθένα με τον τρόπο του και καθημερινά κερδίζουν μάχες. Προτείνω να επιδιωχθεί μια συνάντηση του Κόμματος με τους «κόκκινους» blogers, κατά το πρότυπο των συναντήσεων της ΚΝΕ με τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα, ώστε να επιδιωχθεί μια πιο συντονισμένη δράση και να φανούν και τα όρια του καθενός. Η στήριξη βέβαια των κομματικών ηλεκτρονικών μέσων προέχει.

Με βάση όλα τα παραπάνω προτείνω να προστεθεί και να προηγηθεί στην παράγραφο 68 μια συνδιάσκεψη με αντικείμενο τις υποπαραγράφους 4, 7 και 8, δηλαδή την εσωοργανωτική ζωή, την ιδεολογική διαπαιδαγώγηση και την επικοινωνιακή τακτική του Κόμματος.


Βασίλης Μόσχος
Κεφαλονιά

Παρατηρήσεις και προτάσεις

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Μετά από προσεκτική μελέτη των Θέσεων του Κόμματος για το επερχόμενο Συνέδριο επικεντρώθηκα ιδιαίτερα στην πρόταση για το πώς θα λειτουργήσει η λαϊκή Εξουσία. Εκεί λοιπόν παρατήρησα:

1. Οτι θα δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο με τα Σοβιέτ και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα είναι ανακλητοί.

Φυσικά αυτό είναι μια αντιγραφή του μοντέλου που εφαρμόστηκε σε πολλές (αν όχι σε όλες) χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού συμπεριλαμβανομένης και της Κούβας. Δυστυχώς αυτή η δομή του συστήματος είδαμε πού οδήγησε. Συμφωνώ με την ανάλυση (κατά το μάλλον ή ήττον) του Κόμματος για τα αίτια της πτώσης της Σοβιετικής Ενωσης (και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών), αλλά νομίζω ότι ένας παραπάνω λόγος (και κατ' εμέ ο κυριότερος) ήταν η οργανωτική δομή του συστήματος εξουσίας. Δηλαδή, μέσα στην ίδια την οργανωτική δομή του συστήματος είναι προγραμματισμένη η καταστροφή του.

Και για να γίνω πιο κατανοητός. Στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης (της κάθε Επανάστασης) κυριαρχεί ένας μεγάλος επαναστατικός ενθουσιασμός. Ολοι συμμετέχουν, οι συζητήσεις είναι ατέλειωτες, νέες ιδέες εκκολάπτονται, όλοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα πάντα ψυχή τε και σώματι. Σιγά σιγά όμως επέρχεται μια κούραση, μια αδιαφορία, ένας εφησυχασμός (κυρίως λόγω της πραγματοποίησης βασικών αναγκών των ανθρώπων) και τότε δημιουργείται μια ανεκτικότητα όσον αφορά ελλείψεις, πισωγυρίσματα και λανθασμένες πρωτοβουλίες και αποφάσεις, και γενικά όλα τα υπόλοιπα που αρχίζουν να διαβρώνουν την Επανάσταση, το Κίνημα και τελικά το ίδιο το Κόμμα. Αλλά κυρίως οι συνεχώς ίδιοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι «μονιμοποιούνται», με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κατεστημένο που καταλήγει στη γνωστή μας νομενκλατούρα και, τέλος, σε μια νέα κοινωνική τάξη.

Μου είναι πολύ δύσκολο να προτείνω ποια θα πρέπει να είναι η σωστή οργανωτική δομή του συστήματος, αλλά νομίζω ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα μιας και αντιμετωπίζεται και σε οργανωτικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος (Μεγάλες Εταιρείες κ.τ.λ.). Δικιά μου απλοϊκή πρόταση είναι ότι οι αντιπρόσωποι εκτός από ανακλητοί, πρέπει να είναι πεπερασμένου χρόνου ή η επιλογή αντιπροσώπων να γίνεται διά κλήρου όπως στην αρχαία Αθήνα. Το ζήτημα χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και σκέψη όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα τότε (δηλαδή όταν θα φτάσουμε στη Λαϊκή Εξουσία) αλλά και τώρα στην οργάνωση του κινήματος και στις προτάσεις προς τον κόσμο.

2. Η θέση ότι στη λαϊκή Εξουσία δεν θα μπορεί να έχει κανείς ούτε έστω και έναν υπάλληλο μου φαίνεται παράλογη, κυρίως όταν εκφράζεται έτσι απριόρι. Και εξηγούμαι. Προφανώς ο λόγος ύπαρξης αυτής της θέσης είναι ότι ένας υπάλληλος γίνεται πάντα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ερώτημα: Στις κοινωνικοποιημένες μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα υπάρχουν μισθοί; Αρα ένας τέτοιος μισθός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το ελάχιστο που θα πρέπει να πληρώνεται ένας υπάλληλος σε μια μη κοινωνικοποιημένη μικρή επιχείρηση και σε συνάρτηση με την αντίστοιχη φορολόγηση του επιχειρηματία - εργοδότη, η όποια παραγόμενη υπεραξία να καταλήγει στο κοινωνικό σύνολο. Ο λόγος που θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν όλες οι επιχειρήσεις, που έχουν πάνω από έναν εργαζόμενο, είναι απλός. Διανοείστε να πρέπει μέσω του κεντρικού σχεδιασμού να λειτουργούν κουρεία, μαγειρεία, μικρομάγαζα, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.τ.λ.; Χάος. Εδώ ελπίζουμε να κατορθώσουμε να κάνουμε σωστό κεντρικό σχεδιασμό για τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και θα πρέπει να γίνει σχεδιασμός για 1.000.000 μικροεπιχειρήσεις; Πάει, το χάσαμε το παιχνίδι από τα αποδυτήρια!!!

3. Ενα μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με το 1ο σημείο παραπάνω, είναι η ύπαρξη κινήτρων για την παραγωγή. Ξέρουμε βέβαια την κήρυξη της ΝΕΠ από τον Λένιν, που είχε σκοπό να κρατήσει κάποιους ειδικούς ώστε να λειτουργήσει το σύστημα στην αρχή. Αυτό εκτός του ότι δεν είναι εύκολα αποδεκτό από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός του ότι καταλήγει «δεδομένο» και δύσκολο να ανατραπεί αργότερα, είναι και τελείως αντίθετο με τις αρχές του Κομμουνισμού. Ξέρουμε τώρα πλέον ότι κίνητρα αλά Σταχάνοφ μπορούν να έχουν μόνο περιορισμένης διάρκειας αποτελέσματα. Η ευχή ότι θα δημιουργηθεί ο «Νέος» Ανθρωπος δυστυχώς αποδείχτηκε ουτοπία και καλό είναι βέβαια να ονειρευόμαστε την ΟΥΤΟΠΙΑ (με κεφαλαία) αλλά πρέπει να ζήσουμε και στην πραγματικότητα.

Αρα θα πρέπει να σκεφτούμε ποια θα είναι αυτά τα κίνητρα παραγωγικότητας, ώστε η κοινωνία να πηγαίνει πάντα μπροστά, και να μη χρειάζεται να επιστρέψουμε σε λύσεις «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» σαν κίνητρο παραγωγικότητας, είτε υπό τη μορφή χρηματικής απολαβής είτε υπό τη μορφή αϋλων παροχών.

Τέλος, θέλω να τονίσω ότι τέτοιοι προβληματισμοί και αντίστοιχες λύσεις θα βοηθήσουν όχι μόνο για τη σωστή λειτουργία της Λαϊκής Εξουσίας αλλά και στο να πείσουμε περισσότερο κόσμο για την ορθότητα του συστήματος.


Μάκης Μαρκέτος
Αργοστόλι

Ολοκληρώνεται ο δημόσιος Προσυνεδριακός Διάλογος

Η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, υπενθυμίζει ότι η προθεσμία για την αποστολή κειμένων προς δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη», για τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ, λήγει αύριο Παρασκευή, 15 Μάρτη. Οσα κείμενα σταλούν εκπρόθεσμα, δε θα δημοσιευθούν, αλλά θα είναι στη διάθεση των αντιπροσώπων στο 19ο Συνέδριο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ