ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 14 Μάρτη 2010
Σελ. /24
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΡΣΑΚΙΔΗΣ
Εργο ταυτισμένο με τους αγώνες του λαού

«Σκηνές στον Αϊ - Στράτη»
«Σκηνές στον Αϊ - Στράτη»
Ενα οδοιπορικό στα δύσβατα μονοπάτια της σύγχρονης ιστορίας, μέσα από τη δημιουργία του ζωγράφου - χαράκτη και συγγραφέα Γιώργου Φαρσακίδη, παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο νεοκλασικό «παλατάκι» της Πινακοθήκης του δήμου Θεσσαλονίκης (Β. Ολγας και 25ηςΜαρτίου). Η ζωή και η τέχνη του σεμνού κομμουνιστή δημιουργού, ταυτίζονται με τους αγώνες του λαού μας. «Με τη γλώσσα της ψυχής του, της βιωματικής τέχνης και της μνήμης», ο Γ. Φαρσακίδης δημιουργεί έργα, γεμάτα δύναμη και εκφραστικότητα, τα οποία αποτελούν «κομμάτια» από ηρωικές αγωνιστικές σελίδες της ιστορίας του λαού μας.

Ο Γιώργος Φαρσακίδης γεννήθηκε το 1926 στην Οδησσό της Σοβιετικής Ενωσης. Εχοντας κληρονομήσει την επικούρεια αντίληψη ότι η δημιουργία πρέπει να αποβλέπει στο καλό του ανθρώπου, από νεαρή ηλικία είχε στρατεύσει τις εικαστικές επιδόσεις του στην υπηρεσία του ιδεολογικού του πιστεύω για έναν καλύτερο κόσμο. Οπως λέει ο ίδιος, «την αγάπη μου για την τέχνη δεν την είδα μόνο σα μια προσωπική ευχάριστη ενασχόληση, αλλά σα μια γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους».

Στην Κατοχική περίοδο, σαν προσφορά στην Εθνική μας Αντίσταση, σατιρίζει με τις γελοιογραφίες του τον υπερφίαλο εισβολέα και τους ποικιλώνυμους συνεργάτες του. Το καλοκαίρι του '44 ο Γ. Φαρσακίδης εντάσσεται στον ΕΛΑΣ Χαλκιδικής. Σε μια μάχη κοντά στο Σπήλαιο Πετραλώνων, στο χωριό Κρήνη, θα τραυματιστεί βαριά και στα δυο χέρια, χωρίς όμως να σταθεί το γεγονός αυτό ικανό, για να σταματήσει την εικαστική του ενασχόληση. Πολεμώντας σαν ανταρτοΕΠΟΝίτης θα απεικονίσει στιγμιότυπα της ζωής στα βουνά της Χαλκιδικής, στο Σύρμα της Μακρονήσου τα βασανιστήρια και τους βασανιστές, μα πάντα βλέποντας αυτές τις καταγραφές του περισσότερο σαν μαρτυρίες. Οπως σημείωνε ο Νίκος Παπαπερικλής «...Ζωγράφιζε κι έβλεπε τον Χάρο...κι έγινε τέχνη και μας ξυπνάει απότομα...».

«Το καΐκι της τράτας»
«Το καΐκι της τράτας»
«Στη δεκαετία του 50 κι αργότερα», λέει ο Γ. Φαρσακίδης, «δουλεύοντας σε συνθήκες αντίξοες τα σκηνικά του στρατοπεδικού μας θεάτρου αντλούσαμε κουράγιο από την αίσθηση της χαράς που θα δίναμε στους ταλαιπωρημένους συντρόφους μας και ένα επιφώνημα θαυμασμού με το άνοιγμα της αυλαίας, η μόνη και ανεκτίμητη ανταμοιβή μας. Ζωγραφίζαμε, χαράζαμε, τυπώναμε κάρτες, στον Αη Στράτη και επί Χούντας, αργότερα, στη Γυάρο και Λέρο. Να μάθουν οι έξω ότι ζούμε και κρατάμε άπαρτο το αγωνιστικό μας χαράκωμα».

«Η πρώτη μου γνωριμία με την ξυλογραφία είχε γίνει το 1949 - '50 στο Σύρμα των πολιτών στο ΑΕΤΟ - ΕΣΑΙ στο Μακρονήσι. Είχε πέσει στα χέρια μου μια "Φιλολογική Πρωτοχρονιά" με χαρακτικά, απ' ό,τι θυμάμαι, των Κορογιαννάκη, Τάσσου, Βασιλείου και άλλων. Τον επόμενο χρόνο, στο στρατόπεδο των πολιτικών εξόριστων του Αϊ - Στράτη, ο δάσκαλος, που μας μύησε στην τεχνική της ξυλογραφίας, στάθηκε ο ζωγράφος - χαράκτης Χρήστος Δαγκλής».

«Το πρώτο χαρακτικό, στη βιασύνη μου για πρακτική επαλήθευση, το είχα σκαλίσει με σουγιαδάκι κι ένα κοπίδι από ...καρφί. Αργότερα, τα συνεργεία μας, με την καθοδήγηση του Χρήστου Δαγκλή, κατασκεύασαν εργαλεία, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από εκείνα της αγοράς. Οι μαραγκοί μας διαμόρφωσαν πλάκες ξύλου για σκάλισμα. Κι ο κύλινδρος για μελάνωμα, κι αυτός δικής μας κατασκευής, ντυμένος σαμπρέλα από ποδήλατο. Αρχικά, το τύπωμα γινόταν με την πίεση μιας τσατσάρας, όμως τον επόμενο χρόνο εξασφαλίσαμε πιεστήριο με μοχλό, δικής μας κατασκευής και για το χειρισμό του επιστρατεύτηκαν οι πιο χειροδύναμοι. Οσον αφορά στη θεματογραφία και στο περιεχόμενο των χαρακτικών, όπως ήταν επόμενο, μας το υπαγόρευαν τα ίδια μας τα βιώματα και οι πολλαπλές ανάγκες».

Μετά τη διάλυση των στρατοπέδων ζώντας τη «ζούγκλα» της Ελεύθερης Αγοράς, ο Γιώργος Φαρσακίδης διαπιστώνει όλο και περισσότερο ότι «η Τέχνη που δεν ξανοίγει προοπτικές ενός κόσμου καλύτερου, προβάλλει τη βία και την απληστία του κέρδους. Μια τέχνη που της είναι αδιάφορος ο ανθρώπινος πόνος, που πολεμά τις χαρές της ζωής, την ομορφιά, τη φύση, τον έρωτα, δεν είναι παρά μια τέχνη σύμφωνη με τις επιταγές των κοινωνικά προνομιούχων της Νέας Τάξης Πραγμάτων».


Η. Μ.


ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Ποιοι οι διεφθαρμένοι

1. Οποιος στηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο αυτό το αποτρόπαιο πολιτικό σύστημα τώρα που έχει περάσει την κατάσταση του θανάσιμου σπασμού είναι διεφθαρμένος.

2. Είναι διεφθαρμένος όποιος άλλα βλέπει, άλλα λέει και άλλα κάνει για ίδιον όφελος.

3. Διεφθαρμένος είναι όποιος προσπαθεί να πείσει τους μισθωτούς ότι φταίνε «και αυτοί» για την οικονομική κρίση. Για το μόνο που φταίνε είναι πως ακόμα και τώρα εμπιστεύονται τους θύτες τους.

4. Η υπόληψη του ελληνικού κράτους; Στάδιον δόξης λαμπρόν. Να φτύνεις και να γελάς.

5. Μέσα στη γενική κατακραυγή, η κατάσταση της θυσίας άρχισε πάλι να διαδίδεται ανάμεσα στους μισθωτούς. Οι κυβερνητικοί κύκλοι, έχοντας μεγάλη εμπειρία στην παραποίηση του παντός, ντύνουν αυτή τη φορά την έννοια της θυσίας με μια γερή δόση δραματικότητας.

6. Οταν οι διεφθαρμένοι μιλούν για το κράτος, εννοούν κόλπο. Ενα διαρκές κόλπο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κράτους.

7. Για πρώτη φορά, οι μισθωτοί, εκτός από τα χτυπήματα, δέχονται και το χλευασμό των διεφθαρμένων.

8. Το κύμα της χρεοκοπίας θα πρέπει να μας βρει στις όχθες του ποταμού να παρακολουθούμε τους εντιμότατους χρηματιστές να προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια του νερού.

9. Ο διεφθαρμένος, σε όποια ιεραρχία της πολιτείας κι αν βρίσκεται, είναι το άλας του συστήματος. Ωστόσο, ας μην παραμυθιαζόμαστε, διεφθαρμένοι κυκλοφορούν και στις γραμμές της εργατικής τάξης. Υπάρχει ακόμα κι εκεί μια κατηγορία που προετοιμάζει την ύπαρξή της για την είσοδό της στο βασίλειο της διαφθοράς, δίνοντας - αφού τίποτα άλλο, φυσικά, δεν έχει - την ψυχή της. Επιμένω: Ενας διεφθαρμένος εργάτης είναι δύο φορές πιο διεφθαρμένος κι από έναν χρηματιστή.

10. Κάθε διεφθαρμένος είναι φασίστας. Ο καλύτερος ορισμός έρχεται διά στόματος Αντρέ Μαλρώ: «Φασισμός είναι το αντίθετο της δημιουργίας, γιατί χρησιμοποιεί τα έργα ως μέσο προπαγάνδας, γιατί οι αξίες που εγκωμιάζονται απ' αυτόν, δηλαδή το έθνος, η φυλή, ο ανώτερος λαός, είναι όλες αξίες που οδηγούν στον αποκλεισμό».

11. Η διαφθορά είναι μια μορφή θανάτου που μας αγγίζει καθημερινά, είτε το θέλουμε είτε όχι. Θάνατος που ενεδρεύει παντού. Στις φοβίες μας, στην καταβαράθρωση των αξιών, στη φαντασιοπληξία μας, που τέλος δεν έχει.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ