Με αιχμή το αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης, μετά τη γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη, διαμορφώνονται τώρα καλύτερες προϋποθέσεις για κλιμάκωση των εργατικών - λαϊκών αγώνων.

Τα μέτρα που παίρνονται, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πλήττουν το σύνολο των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δημιουργώντας έδαφος να μπουν στον αγώνα ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, μέσα στο γενικότερο κλίμα δυσαρέσκειας, απογοήτευσης και διάψευσης των προσδοκιών που έτρεφαν για την πολιτική της συγκυβέρνησης.

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να ελιχθεί απέναντι στους αγώνες και να κουράσει, οι κινητοποιήσεις έχουν διάρκεια, παίρνοντας υπόψη ότι το περιεχόμενο της νέας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης συζητιέται από τον περασμένο Οκτώβρη, ενώ η κυβέρνηση ανανέωσε τη θητεία της με εκλογές μόλις πριν από τέσσερις μήνες.

Από το Νοέμβρη, έχουν γίνει τρεις πανεργατικές απεργίες, με μαζικότερη τη γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη. Σε κλάδους, όπως οι ναυτεργάτες, έχουν γίνει από το Γενάρη 10 μέρες απεργία. Τα σωματεία προετοιμάζονται ήδη για νέα 48ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία, αν η κυβέρνηση αποφασίσει να φέρει το Ασφαλιστικό στη Βουλή παρά τη γενική κατακραυγή.

Οι αγρότες, ύστερα από ένα δίμηνο εντατικής προετοιμασίας, βρίσκονται σχεδόν 25 μέρες στα μπλόκα, ενώ κινητικότητα και διαθέσεις εξακολουθούν να υπάρχουν σε στρώματα όπως οι μισθωτοί και ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, που είναι πιο ευάλωτα σε ελιγμούς της κυβέρνησης.

Η γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη ήταν μια σκληρή ταξική μάχη, που σφραγίστηκε από τα μεγάλα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Εδωσε αποφασιστική απάντηση στα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης και ταυτόχρονα σηματοδότησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο των εργαζομένων στην κινητοποίηση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η συμβολή των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών, που δρουν μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, στην οργάνωση και στην επιτυχία της απεργίας αναγνωρίζεται πλατιά. Εγκαιρα εντοπίστηκε το Ασφαλιστικό σαν «κρίκος» που μπορεί να πυροδοτήσει γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις, να κινητοποιήσει και να συσπειρώσει νέες δυνάμεις, να ανοίξει τη συζήτηση για την ταξική βάση του ζητήματος και το ποιος πρέπει να πληρώσει.

Τα ταξικά συνδικάτα έριξαν, από την πρώτη ώρα, το σύνθημα «να αποσυρθεί το νομοσχέδιο», όταν η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έβγαζε ανακοινώσεις, για να διαμαρτυρηθεί ότι η κυβέρνηση δεν την κάλεσε σε «κοινωνικό διάλογο» και ότι συζητάει μόνο με την εργοδοσία.

Αλλες δυνάμεις ζητούσαν «βελτιώσεις» και εξαιρέσεις με συντεχνιακή λογική και γι' αυτό το σκοπό συγκρότησαν «κοινές ομάδες εργασίας» με την κυβέρνηση, πίσω από την πλάτη των εργαζομένων. Τώρα, το αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο έχει γίνει κυρίαρχο, εκφράζει τις διαθέσεις της πλειοψηφίας αυτών που βρίσκονται στο δρόμο.

Κυρίαρχη είναι και η στάση άρνησης απέναντι στις εκκλήσεις της κυβέρνησης για διάλογο, δυσκολεύοντας την προσπάθεια των επιτελείων της να ανοίξουν ρήγματα, αξιοποιώντας δυνάμεις που δρουν στο κίνημα. Ταυτόχρονα, οι «βελτιωτικές» προτάσεις που καταθέτει η κυβέρνηση σαν «τυράκι στη φάκα», για να ξεκινήσει ο διάλογος, δεν αλλάζουν σε τίποτα τις συνέπειες που θα έχει η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση για τα φτωχά - λαϊκά στρώματα, σε συνδυασμό με άλλα, παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Είναι κι αυτό μια απόδειξη για τα περιθώρια που έχει μια κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, να ελιχθεί στην υλοποίηση μέτρων στρατηγικής σημασίας για την καπιταλιστική ανάκαμψη, που είναι στόχος και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.

Στην περίπτωση μάλιστα των αγροτών, όλες οι προτάσεις της κυβέρνησης αφορούν στην ελάφρυνση των βαρών για τους «κατά κύριο επάγγελμα αγρότες» και όχι, βέβαια, για τη μικρομεσαία αγροτιά, που αν εφαρμοστεί το νέο Ασφαλιστικό, μαζί με το Φορολογικό, είναι βέβαιο ότι δεν έχει μέλλον τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Από αυτήν τη σκοπιά, ο αγώνας που δίνει στα μπλόκα για την απόσυρση του Ασφαλιστικού και των φορολογικών μέτρων, όπως και για τη μείωση του κόστους παραγωγής, είναι στην κυριολεξία αγώνας επιβίωσης.

Επομένως, και η στάση κάθε δύναμης απέναντι στο διάλογο είναι κριτήριο για τα συμφέροντα που υπηρετεί. Αντικειμενικό συμφέρον συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση έχουν τώρα μόνο τα ανώτερα στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών, τα συμφέροντα των οποίων θίγονται, βέβαια, από τα μέτρα της κυβέρνησης, όμως βρίσκονται πιο κοντά στην αστική τάξη και έχουν περιθώρια να αναπληρώσουν τις απώλειες, καταλαμβάνοντας το έδαφος που αφήνει η παραπέρα καταστροφή των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων.

Μπροστά υπάρχει τώρα το καθήκον να οργανωθεί η κλιμάκωση, νέες δυνάμεις να τραβηχτούν στη μάχη. Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται συστηματικά και σχεδιασμένα να κατοχυρώνονται τα βήματα που γίνονται στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην απόσπαση δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, στο βάθεμα της συμπόρευσης και της συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε γραμμή αντιπαράθεσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τον πραγματικό αντίπαλο.

Εχει μεγάλη σημασία να κατοχυρώνει η εργατική τάξη και στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο της όταν κινητοποιούνται ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, με μεγάλη διαστρωμάτωση και αντιφατική συνείδηση, όπου κυριαρχεί το μικροαστικό στοιχείο, η ανυπομονησία, ο συντεχνιασμός.

Στις κινητοποιήσεις που έγιναν την περίοδο 2010 - 2012, με τους «αγανακτισμένους» και τις πλατείες, που αγκαλιάστηκαν θερμά από όλα τα αστικά κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, από τη Χρυσή Αυγή, ακόμα και από ομάδες που αυτοαποκαλούνται «αντικαπιταλιστικές» κυριάρχησαν οι διαθέσεις μικροαστικών δυνάμεων.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα γνωστό. Στις πλατείες κυριάρχησαν ρηχά αντιμνημονιακά συνθήματα και σαν διέξοδος προβλήθηκε η κυβερνητική εναλλαγή, που στη συνέχεια έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και για να ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι το 3ο μνημόνιο.

Το γεγονός ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφράζεται τώρα με μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και με οργανωμένη δράση μέσα από τα συνδικάτα διαμορφώνει καλύτερες προοπτικές για το κίνημα, με δεδομένη βέβαια τη διαπάλη στο εσωτερικό του για το ποια γραμμή πάλης θα επικρατήσει.

Σε κάθε περίπτωση, το σταμάτημα της παραγωγής σε περισσότερους μεγάλους χώρους δουλειάς στην τελευταία γενική απεργία και η συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτών, ελευθεροεπαγγελματιών και επιστημόνων, δεν περνούν απαρατήρητα από την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους, που θα κλιμακώσουν με όλα τα μέσα την επίθεση, για να μην τεθεί σε κίνδυνο η έγκαιρη ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που υπηρετούν την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αλλά και τη δυσαρέσκεια μερίδων του κεφαλαίου για τη διαχείριση που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση.

Η τελευταία απεργιακή κινητοποίηση έδειξε πιο πειστικά ότι στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς που δρα μια Ομοσπονδία, ένα Συνδικάτο, ακόμα και ένας πυρήνας συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος, βελτιώνονται οι προϋποθέσεις να πετύχει η απεργία.

Η μάχη της απεργίας σε όλους τους κλάδους άφησε σημαντική παρακαταθήκη, τόσο στον τρόπο οργάνωσης της δουλειάς από τα κάτω, όσο και σε νέες εγγραφές στα σωματεία, καινούριες δυνάμεις στον αγώνα, νέες Επιτροπές Αγώνα και άλλα, που διαμορφώνουν καλύτερους όρους για την πορεία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

Με αφορμή τη γενική απεργία, αναδείχτηκε επίσης η δύναμη που κρύβει η κοινωνική συμμαχία, η συμπόρευση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης. Δεν αρκεί όμως η εκατέρωθεν έκφραση της αλληλεγγύης. Χρειάζεται μέσα από κάθε μάχη να βαθαίνει ο χαρακτήρας της σαν λαϊκή συμμαχία που θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό κοινό αντίπαλο: Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ, την εξουσία τους.

Η μαζικότερη, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, είσοδος στους αγώνες ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων δεν διασφαλίζει από μόνη της ότι οι αγώνες θα έχουν συνέχεια και διάρκεια. Πολύ περισσότερο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το επίπεδο της οργάνωσης της εργατικής τάξης και της ανάπτυξης του κινήματος είναι πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και βέβαια αναντίστοιχο με την επίθεση που δέχεται ο λαός από το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους.

Η αγανάκτηση που συσσωρεύεται και ο θυμός δεν είναι δεδομένο ότι θα πάρουν το χαρακτήρα της γενικευμένης αντίδρασης στην αντιλαϊκή πολιτική, ότι δεν θα πιάσουν τόπο οι ελιγμοί, η τρομοκρατία, ότι θα οδηγηθούν σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Σε πολύ μεγάλο τμήμα των εργαζομένων συνεχίζουν να κυριαρχούν διαθέσεις συμβιβασμού, απογοήτευσης, έλλειψης πίστης στην οργανωμένη πάλη. Γι' αυτό έχει σημασία, από τον αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας να βγαίνουν συμπεράσματα, να κατοχυρώνονται μικρά αλλά σταθερά βήματα, χωρίς ωραιοποίηση, αλλά και χωρίς υποτίμηση.

Τις μέρες που έρχονται, κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία θα επιχειρήσουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Θα αξιοποιήσουν γι' αυτό κάθε μέσο, ακόμα και την καταστολή. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ανοίγει όλη την ατζέντα των ανατροπών που υπηρετούν το κεφάλαιο, ανάμεσά τους την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, παραπέρα ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα.

Καμιά τέτοια προσπάθεια δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να νιώσει η κυβέρνηση το γήπεδο άδειο για να φορτώσει με νέα μέτρα τις πλάτες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, προωθώντας το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, που δε συμβιβάζεται με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και συνθλίβει τις σύγχρονες ανάγκες.

Σήμερα, υπάρχουν δυνατότητες περισσότερα σωματεία και συνδικαλιστές να συσπειρωθούν στην ταξική γραμμή, να συμπορευτούν με τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, διατηρώντας τις όποιες διαφορές τους. Αυτό επιβεβαιώνει και η μαζική σύσκεψη που συγκάλεσαν την Πέμπτη οκτώ Ομοσπονδίες εργαζομένων και συνταξιούχων, για τον απολογισμό της γενικής απεργίας και την κλιμάκωση του αγώνα με αιχμή το Ασφαλιστικό. Η καλύτερη αξιοποίηση αυτής της δυνατότητας, με σχέδιο κατά κλάδο, περιοχή και σωματείο, μπορεί πραγματικά να δώσει ώθηση στο κίνημα το επόμενο διάστημα.