ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 14 Φλεβάρη 2015
Σελ. /24

Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» αναδεικνύουμε θέματα που σχετίζονται με την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παρουσιάσει τη διαπραγμάτευση που επιχειρεί με την ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου ως δήθεν υπόθεση που θα ωφελήσει τους εργαζόμενους. Επίσης, με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι του Ρώσου Προέδρου στη Αίγυπτο αναφερόμαστε σε αλλαγές που συμβαίνουν στο γεωπολιτικό χάρτη. Συγκεκριμένα, τα θέματα είναι τα εξής:

  • Ανταγωνιστικότητα: Τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα»; Με ποιους τρόπους διασφαλίζεται; Τι προβλέπουν οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ; Υπάρχει «ανώδυνη» ανταγωνιστικότητα για τους εργαζόμενους;
  • ΟΟΣΑ: Η έκθεση «Οδεύοντας προς την Ανάπτυξη» («Going for Growth»), που παρουσιάστηκε πρόσφατα, είναι ενδεικτική τού ποια συμφέροντα υπηρετεί ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, τον οποίο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγορεύει σε εκλεκτό συνεργάτη της.
  • ΑΙΓΥΠΤΟΣ - ΡΩΣΙΑ: Νέα δεδομένα στον ευρύτερο γεωπολιτικό χάρτη, με αφορμή την επίσκεψη του Βλ. Πούτιν στο Κάιρο.

Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
«Οξυγόνο» για τα μονοπώλια, βαρβαρότητα για το λαό

Η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας» αποτελεί τη μόνιμη επωδό της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων, των τμημάτων του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και αυτό ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου, είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, ακόμη και έντονης, είτε σε συνθήκες κρίσης.

Τα αστικά επιτελεία έχουν καταρτίσει σειρά ολόκληρη από δείκτες μέτρησης της ανταγωνιστικότητας. Καθένας από αυτούς εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο, στην ικανότητα μιας καπιταλιστικής οικονομίας ή ενός ορισμένου κλάδου της, ενός επιχειρηματικού ομίλου, να παράγει εμπορεύματα και να τα πουλά αποσπώντας μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά από τους ανταγωνιστές του.

Για παράδειγμα, η ανταγωνιστικότητα συνδέεται άμεσα με την παραγωγικότητα της εργασίας, δηλαδή τη δυνατότητα πολλαπλάσιας παραγωγής εμπορευμάτων στη μονάδα του χρόνου. Εξασφαλίζεται με τα ανάλογα μέσα παραγωγής σύγχρονης τεχνολογίας και απαιτεί ανάλογες επενδύσεις με κρατικές ενισχύσεις αλλά και ανάλογο εργατικό δυναμικό, γι' αυτό και η Εκπαίδευση παίζει ρόλο. Επίσης, στην αλυσίδα της ανταγωνιστικότητας εντάσσονται η επενδυτική - αναπτυξιακή νομοθεσία, το φορολογικό σύστημα, η νομοθεσία στις εργασιακές σχέσεις, στο μισθολογικό καθεστώς, γενικότερα στην αγορά εργασίας, όπως την ονομάζουν οι καπιταλιστές, ενός κράτους ή μιας ένωσης κρατών, όπως η ΕΕ. Συνδυαστικά με τους άλλους παράγοντες που διαμορφώνουν το βαθμό της ανταγωνιστικότητας, τα επιτελεία των καπιταλιστών χρησιμοποιούν και το λεγόμενο «μοναδιαίο κόστος εργασίας», δηλαδή το δείκτη με τον οποίο μετράνε το «μισθολογικό κόστος» για κάθε μονάδα παραγόμενου εμπορεύματος. Αρα, η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου προϋποθέτει την εξασφάλιση φτηνού εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Επίσης, επιδρά η λειτουργία του κράτους, π.χ., το πόσο γρήγορα και χωρίς φραγμούς διευκολύνει τις επενδύσεις.

Με αυτά τα ζητήματα συνδέονται και οι «σαρωτικές διαρθρωτικές αλλαγές», που περιλαμβάνονται στο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής στην Ελλάδα, για την επόμενη φάση και οι οποίες προσλαμβάνουν το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα που έχουν ανάγκη όλα ανεξαιρέτως τα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Σε αυτό το πλαίσιο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προτάσσει τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» του ΟΟΣΑ και μάλιστα ως αντιλαϊκό ατού στα παζάρια της με τους «θεσμούς» της τρόικας. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη «φυσιολογική» εξέλιξη των αντιλαϊκών μέτρων της «μνημονιακής περιόδου», ο πυρήνας των οποίων θα παραμείνει σε ισχύ και μάλιστα θα συμπληρώνεται από τα διαρθρωτικού χαρακτήρα αντιλαϊκά μέτρα. Οι εκθέσεις, που κατά καιρούς έχει δημοσιοποιήσει ο ΟΟΣΑ για την Ελλάδα (εκτός από φόρους και άλλα χαράτσια), χαρακτηρίζονται, κατά κύριο λόγο, από τις προτάσεις για μια σειρά από μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στη δημόσια διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό, στη Δικαιοσύνη, στην ενίσχυση των ικανοτήτων του φοροεισπρακτικού μηχανισμού κ.ο.κ. που ενισχύουν τη δράση του κεφαλαίου. Αφορούν, επίσης, σε συνταγές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, όπως τη διάθεση γευμάτων στα σχολεία, την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», μέσω του οποίου τσακίζονται τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα των λαϊκών νοικοκυριών.

Ο ΣΕΒ

Οι προτάσεις για την «ανταγωνιστικότητα» αποτελούν πάγιες αξιώσεις του ελληνικού κεφαλαίου. Η σημερινή διοίκηση του ΣΕΒ, θέτει και τους παρακάτω άξονες ανταγωνιστικότητας:

«Εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο». Επισημαίνουν ότι «αποτελεί σημαντικό και συνεκτικό πλαίσιο για την ανάπτυξη» και ότι «προτάσσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ως βασική προϋπόθεση επιτυχίας». Παράλληλα, βάζουν στο τραπέζι και τις προτάσεις τους για τη «βελτίωση» του σχεδίου, προκειμένου να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση «στη σημασία της μεταποίησης και των κατασκευών». Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνουν ότι οι «υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης» απαιτούν αύξηση κυρίως των βιομηχανικών εξαγωγών και ακόμη ότι η Ελλάδα έχει τη μικρότερη μεταποιητική παραγωγή, περίπου 9,5% του ΑΕΠ, έναντι 15,5% στην ΕΕ, η οποία έχει βάλει στόχο το 20% του ΑΕΠ μέχρι το 2020.

«Εγκαθίδρυση του δεύτερου και τρίτου πυλώνα Ασφάλισης». Πρόκειται για ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα που παρέχονται από τα επαγγελματικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του ΣΕΒ, «πολιτεία, εργοδότες και εργαζόμενοι οφείλουν να συνεργαστούν, να άρουν αντικίνητρα και αποτρεπτικές ρυθμίσεις που σήμερα υποβαθμίζουν το 2ο και 3ο πυλώνα της Ασφάλισης και να τους αναδείξουν σε αναπτυξιακούς μοχλούς, όπως ισχύει στις αναπτυγμένες οικονομίες».

«Μείωση του μη μισθολογικού κόστους». Προτάσσουν τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και στη συνέχεια τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις. Αξιώνουν την «άρση των αντικινήτρων» και στο κόστος της Ενέργειας στη βιομηχανία.

Συνεργασία με το κράτος: Ο ΣΕΒ αναφέρει ότι μπορεί να «βοηθήσει» με προτάσεις σε «κρίσιμους τομείς δημόσιας πολιτικής», όπως Ενέργεια, Φορολογικό, Ασφαλιστικό, Δικαιοσύνη, προγράμματα μαθητείας και Υγεία.

Συγκέντρωση της πίτας: Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, «η σημερινή πραγματικότητα επιβάλλει συνεργασίες και συγχωνεύσεις, ενοποιήσεις, δικτυώσεις, επενδύσεις μεγαλύτερης κλίμακας και εξωστρέφεια».

Παράλληλα, ο σύνδεσμος των Ευρωπαίων βιομηχάνων της BUSINESSEUROPE, μαζί και ο ΣΕΒ, αξιώνουν τα παρακάτω:

-- Να αναληφθούν σαφείς δεσμεύσεις από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης για την προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών, τη δημοσιονομική σταθερότητα, την καλύτερη νομοθέτηση και τη διαμόρφωση ενός ασφαλούς και σταθερού ρυθμιστικού περιβάλλοντος που θα διευκολύνει τις επενδυτικές αποφάσεις.

-- Να ληφθούν άμεσα μέτρα για τη μείωση του υψηλού ενεργειακού κόστους, των υπέρμετρων φορολογικών επιβαρύνσεων, καθώς και του μη μισθολογικού κόστους στις επιχειρήσεις.

-- Να προωθηθούν εναλλακτικές χρηματοδοτικές λύσεις πέρα από τον παραδοσιακό τραπεζικό δανεισμό, όπως είναι η αξιοποίηση των πόρων των Ευρωπαϊκών Ταμείων και ειδικότερα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

-- Να υποστηριχθούν πιο ενεργητικά η ενίσχυση της ενιαίας αγοράς και το άνοιγμα σε αγορές πέραν των ευρωπαϊκών συνόρων ως κρίσιμες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

-- Να ενθαρρυνθούν η καινοτομία, η νέα επιχειρηματικότητα και η ανάληψη ρίσκου προκειμένου η Ευρώπη να δημιουργήσει περισσότερες δουλειές και νέες επιχειρήσεις.

Στρατηγική «Ευρώπη 2020»

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η επιχείρηση ενίσχυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στη διαρκή διαπάλη με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αγορές, που βέβαια επίσης φροντίζουν για τα μονοπώλια του χώρου τους. Σε επίπεδο ΕΕ, η διαδρομή από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι τη Στρατηγική της Λισαβόνας και στη συνέχεια με τη «Στρατηγική ΕΕ 2020» είναι σπαρμένη από αντεργατικά μέτρα και αναδιαρθρώσεις σε όφελος των μονοπωλίων. Στη γραμμή αυτής της στρατηγικής ισχύουν τα μέτρα της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας σε ολόκληρη την ΕΕ, τα οποία, ανεξάρτητα από ονομασίες, αποτελούν τα μόνιμα μνημόνια για την καταλήστευση των λαών.

Η τόνωση των επενδύσεων στην ΕΕ, η δέσμευση για τις διαρθρωτικές αλλαγές και η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι οι τρεις κύριοι πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής για το 2015, σύμφωνα με την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης», που εγκρίθηκε από την Κομισιόν στο πλαίσιο της διαδικασίας του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», των ενισχυμένων μέτρων δημοσιονομικής εποπτείας, που ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη. Σε αυτό το πλαίσιο, το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ» δεν αφορά μόνο τα προς μοιρασιά κεφάλαια (εκτιμώμενου ύψους 315 δισ. ευρώ στη 3ετία 2015 - 2017) αλλά και την κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αποτελούν προϋπόθεση για την προσέλκυση των «επενδυτών». Το «επενδυτικό πακέτο» της ΕΕ δίνει την προτεραιότητα στην «άρση των φραγμών που εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλους τους βασικούς τομείς υποδομών, όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα ψηφιακά μέσα και οι μεταφορές, καθώς και των φραγμών στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών».

Σήμερα, μάλιστα, η «στρατηγική 2020» εμπλουτίζεται με την κλιμάκωση των αναδιαρθρώσεων που ήδη έχει προαναγγείλει η Κομισιόν και οι οποίες θα κλιμακωθούν στο επόμενο διάστημα. Οι 10 βασικοί της άξονες, που ανακοίνωσε η Κομισιόν, αφορούν:

1. Νέα ώθηση για την απασχόληση, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Θέσεις εργασίας, ανάπτυξη και νέο πακέτο επενδύσεων. Ανασκόπηση της στρατηγικής «Ευρώπη - 2020».

2. Ενιαία ψηφιακή αγορά, συμπεριλαμβανομένης της μεταρρύθμισης της αγοράς τηλεπικοινωνιών και πρόταση για τη μεταρρύθμιση του καθεστώτος πνευματικών δικαιωμάτων.

3. Ενεργειακή Ενωση με μια μακρόπνοη πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Δράσεις για την ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας.

4. Πιο ενισχυμένη και δίκαιη εσωτερική αγορά με ενίσχυση της βιομηχανίας. Εφαρμογή νέων κανόνων τραπεζικής εποπτείας και εξυγίανσης των τραπεζών. Εργασίες προς μια μελλοντική Ενωση Κεφαλαιαγορών. Στοχοθετημένη αναθεώρηση της οδηγίας για τις αποσπάσεις εργαζομένων και την προώθηση της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού. Εργασίες σχετικά με ένα οριστικό καθεστώς ΦΠΑ.

5. Ολοκληρωμένη και πιο δίκαιη Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Προτάσεις για την εμβάθυνση της ΟΝΕ και την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης, δηλαδή για την παραπέρα ενίσχυση του πλαισίου «δημοσιονομικής εποπτείας».

6. Λογική και ισορροπημένη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ.

7. Χώρος Δικαιοσύνης και θεμελιωδών δικαιωμάτων με βάση την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Να σημειωθεί ότι στα «θεμελιώδη δικαιώματα», σύμφωνα με την ορολογία της ΕΕ, είναι αυτά της ιδιοκτησίας και των άλλων συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Προσχώρηση της ΕΕ στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Σύναψη συνολικής συμφωνίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ.

8. Νέα πολιτική για τη μετανάστευση. Εφαρμογή της κοινής πολιτικής ασύλου. Νέα πολιτική για τη νόμιμη μετανάστευση, αρχής γενομένης από την αναθεώρηση της οδηγίας για την μπλε κάρτα. Στρατηγική εσωτερικής ασφάλειας. Επιχειρησιακά μέτρα για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού».

9. Ισχυρότερος ρόλος της ΕΕ στη διεθνή σκηνή.

10. Αναθεώρηση της νομοθεσίας για την έγκριση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.

Να σημειωθεί ότι ορισμένοι από τους παραπάνω αντιλαϊκούς άξονες συζητήθηκαν στο πλαίσιο της προχτεσινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ (εμβάθυνση ΟΝΕ, καταπολέμηση τρομοκρατίας).

Η βαρβαρότητα του κεφαλαίου

Η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η παραπέρα ενίσχυσή της, αναγκαστικά και αναπότρεπτα, έρχεται να κάνει φτηνότερη την εργατική δύναμη. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με περικοπές σε απόλυτα μεγέθη (ονομαστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων κ.ά) είτε με μειώσεις σε σχετικό μέγεθος, ως προς τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο που λυμαίνονται οι καπιταλιστές, που σημαίνει μια ελάχιστη αύξηση μισθού σε σχέση με την πολλαπλάσια αύξηση κερδών λόγω ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας. Και, ταυτόχρονα, με μειώσεις παροχών σε ολόκληρη την γκάμα της ζωής του εργάτη που πριν τις παρείχε το κράτος (π.χ., Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κλπ.). Η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» βρίσκει τη συνέχειά της σε μέτρα και ρυθμίσεις που στόχο έχουν τη συγκέντρωση κλάδων και δραστηριοτήτων σε μεγάλες επιχειρήσεις, εξέλιξη που ταυτόχρονα δείχνει και την πόρτα της εξόδου για μεγάλα τμήματα μικρών ΕΒΕ που δραστηριοποιούνται σήμερα στη χώρα. Στο τραπέζι μπήκαν οι «προβληματισμοί» των ιμπεριαλιστικών οργανισμών για το πώς μπορεί να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», για την παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε διάφορους κλάδους.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ