ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 14 Φλεβάρη 2009
Σελ. /32
Καμιά προστασία στους καπιταλιστές

Χτες, επιτέλους, γίναμε σοφότεροι. Τώρα πια ξέρουμε ότι για τον ΣΥΝ ο «κομμουνισμός είναι η οικονομία των αναγκών». Και τι είναι η οικονομία των αναγκών; Είναι η «άμβλυνση ανισοτήτων», είναι «ριζική αναπτυξιακή αναδιανομή», είναι «ευρωπαϊκή ενοποίηση σε νέα θεμέλια» κι αυτά όλα για «να προστατέψουν τις χώρες και τις κοινωνίες από κρίσεις σαν κι αυτή που ζούμε».

Τι σχέση έχουν αυτά με τον κομμουνισμό δεν καταλαβαίνουμε, αλλά αφού οι άνθρωποι έτσι φαντασιώνονται τον κομμουνισμό δεν μπορούμε να τους κόψουμε την ονείρωξη.

Απλά εντοπίζουμε μία σύμπτωση: Την ώρα που η καπιταλιστική κρίση κάνει καθαρότερο το απόλυτο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και άρα μεγάλες μάζες εργαζομένων - ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων επαναπροσεγγίζουν τη διέξοδο από τη βαρβαρότητα, δηλαδή τη σοσιαλιστική προοπτική ως συνειδητή επιλογή τους, ακριβώς αυτήν την ώρα οι διάφοροι υπερασπιστές του συστήματος καταφεύγουν στις ήδη ξεφωνημένες εφεδρείες τους με λέξεις που παραπέμπουν στο «social» (κοινό, κοινωνικό).

Ο Καραμανλής μιλάει για «κοινή υποχρέωση» λες και είναι οι καπιταλιστές και οι εργάτες το ίδιο υποχρεωμένοι να σώσουν το σύστημα των καπιταλιστών.

Ο Παπανδρέου μιλάει για «ενότητα των παραγωγικών δυνάμεων» που θα σώσει το σύστημα, παραπέμποντας σε ενότητα εργατών - αφεντικών. Και καλά οι εργάτες είναι παραγωγική δύναμη, τα αφεντικά, όμως, από πού κι ως πού;

Ο Τσίπρας προσπαθεί να μπερδέψει αλλά τελικά αποκαλύπτει την απάτη: Για να αποφύγει το εύκολα ξεφωνημένο του πνευματικού του γκουρού ότι «κομμουνισμός είναι η οικονομία των αναγκών», αρχίζει ένα ταξίδι 6.119 λέξεων για να καταλήξει σ' αυτό που ήδη έχουν πει με λίγες λέξεις ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου: Να σωθεί το σύστημα!

Καραμανλής και Παπανδρέου μιλούν ευθέως για σωτηρία αυτού που υπάρχει, του καπιταλισμού.

Ο Τσίπρας επιχειρεί να παρουσιάσει την επιχείρηση ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης ως πάλη για «σοσιαλισμό με δημοκρατία»!

Το κλειδί βρίσκεται στη λέξη «ιδιοκτησία». Θεμελιώδες για να ξεκινήσει κάθε συζήτηση για τον σοσιαλισμό, είναι η θέση πως στρατηγικός στόχος για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι να καταργηθεί η σχέση που περιέχει αυτήν την εκμετάλλευση. Κι αυτή η σχέση είναι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Είναι αυτό που αναγκάζει τον εργάτη να πουλάει την εργατική του δύναμη και να παίρνει ίσα ίσα τόσα που να ξαναπάει την άλλη μέρα στη δουλειά. Η ιδιοκτησία, λοιπόν, στα μέσα παραγωγής πρέπει να πάψει.

Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί ο λόγος, αλλά απαιτείται και η εξουσία. Εδώ τα λαμόγια αρχίζουν να μιλάνε για «σοσιαλισμό με δημοκρατία».

Ξέρουν πως όπως δεν υπάρχει καπιταλισμός με δημοκρατία, αλλά μια σκέτη δικτατορία της αστικής τάξης, έτσι και στο σοσιαλισμό τα δικαιώματα έχουν ένα εντελώς άλλο περιεχόμενο από αυτό που οι ίδιες λέξεις περιγράφουν όταν αναφέρονται στον καπιταλισμό.

Δηλαδή η δημοκρατία είναι άλλο πράγμα στον καπιταλισμό κι εντελώς άλλο πράγμα στο σοσιαλισμό. Γιατί η δημοκρατία δεν εκφράζεται μόνο στο εποικοδόμημα αλλά πρώτ' απ' όλα στη βάση. Στις σχέσεις παραγωγής. Στην ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Στην ιδιοποίηση του πλούτου. Διαφορετική βάση, διαφορετικό περιεχόμενο.

Η σοσιαλιστική βάση παραγωγής είναι κοινωνική. Αποκλείει δηλαδή την ιδιοποίηση της κοινωνικής περιουσίας και του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος. Σ' αυτή τη βάση λειτουργεί το κράτος του δήμου, όπου δήμος είναι η ίδια η τεράστια πλειοψηφία των παραγωγών. Αυτοί ως κάτοχοι - «ιδιοκτήτες» καθορίζουν τους κανόνες των μεταξύ τους σχέσεων και στο επίπεδο της πολιτικής. Καθορίζουν δηλαδή τη δημοκρατία τους.

Από τους κλασικούς του μαρξισμού ξέρουμε - κι αν δεν το ξέραμε, θα 'πρεπε να το ανακαλύψουμε - πως η πολιτική εξουσία σ' αυτή τη φάση, όταν δηλαδή οι εργάτες έχουν καταργήσει τους εκμεταλλευτές τους, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη δικτατορία του προλεταριάτου, εκείνη δηλαδή την εξουσία που θα περιφρουρεί τη λαϊκή κατάκτηση και θα αποκλείει τον σφετερισμό της.

Οταν, λοιπόν, μιλάνε για «σοσιαλισμό με δημοκρατία» παραπέμπουν στην αστική δημοκρατία ως μοντέλο. Υποχρεωτικά μιλάνε για ένα σύστημα που δε θα είναι σοσιαλιστικό στη βάση. Γιατί δημοκρατία είναι συμμετοχή του λαού στα κοινά. Σε όλα. Και στον πλούτο που αυτός παράγει και τον καρπώνονται τ' αφεντικά οι κηφήνες, και στην πολιτική που τον έχουν στην απ' όξω τ' αφεντικά, τα παράσιτα της κοινωνίας. Αν εννοούν ότι στο σοσιαλισμό θα είναι ανεκτή η ύπαρξη και καπιταλιστών, που μάλιστα θα έχουν - οι επίδοξοι καπιταλιστές ή οι πράκτορές τους - το πολιτικό δικαίωμα να συσπειρώνουν και κόσμο για την ανατροπή του σοσιαλισμού, ε, τέτοιο δικαίωμα δε θα το έχουν.

Οταν, κατά συνέπεια, μιλάνε για «σοσιαλισμό με δημοκρατία» δε χαϊδεύουν απλά τους καπιταλιστές. Ισα - ίσα το νου τους τον έχουν στους εργάτες. Αυτούς θέλουν να ενοχοποιήσουν, να τους κάνουν να ντρέπονται πριν ακόμα διεκδικήσουν το αυτονόητό τους: να γκρεμίσουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Διά ταύτα: Γίναμε πράγματι σοφότεροι χτες: Τώρα μπορούμε και με επικαιροποιημένες μέσα από το ίδιο το συνέδριο του ΣΥΝ - τις γραπτές μάλιστα 6.119 λέξεις του προέδρου τους - να γνωρίζουμε πως καμιά ανοχή δεν επιτρέπεται σ' αυτούς που χειρότερα κι από πέμπτη φάλαγγα επιχειρούν να στείλουν στο γκρεμό τους εργάτες.

Η καπιταλιστική κρίση είναι μπροστά. Και οι κομμουνιστές βρίσκονται απέναντι σε μια κυρίαρχη υποχρέωση: αυτή την κρίση να τη μετατρέψουν σε πλεονέκτημα για να τσακιστούν οι καπιταλιστές. Αυτός ο στόχος δεν επιτρέπει καμιά ανοχή σ' όσους ευαγγελίζονται προστασία του συστήματος «από κρίσεις σαν κι αυτή που ζούμε».


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ στο δρόμο ανάπτυξης που παλεύει το ΚΚΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Καταιγίδα στην οικονομία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σύγκρουση και στο βάθος... εκλογές

ΕΘΝΟΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ συμβιβασμός στη ΝΔ

ΤΑ ΝΕΑ: Χέρια ψηλά μπροστά στην κρίση

Η ΑΥΓΗ: Πρόγραμμα - απάντηση στην κρίση

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πορεία στα τυφλά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αναλαμβάνεις την ευθύνη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ο ανακριτής προσέκρουσε στον υπουργό

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΗΞΕΡΕ ΤΙΣ «ΜΙΖΕΣ» ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΝΑ ΨΕΥΔΟΣ και τρεις αλήθειες για την Υγεία

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η ΧΩΡΑ: Ποιοι θέλουν να φύγει ο Κώστας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Φρένο στην εκλογολογία έβαλε ο πρωθυπουργός

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΑΡΝΕΙΤΑΙ τη συναίνεση

Ο ΛΟΓΟΣ: ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Εξι λέξεις για να σωθεί το σύστημα

«"Εχουμε υποχρέωση να θωρακίζουμε την οικονομίας μας. Είναι κοινή υποχρέωση. Είναι ό,τι σημαντικότερο οφείλουμε στους Ελληνες" κατέληξε ο πρωθυπουργός, θέλοντας να δημιουργήσει ένα κλίμα συναίνεσης με την ομιλία του» (η καταγραφή στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

Εξι λέξεις για το ίδιο

«Ο κ. Παπανδρέου έθεσε ως βασικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση την ενότητα όλων των παραγωγικών δυνάμεων, την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας, την πράσινη ανάπτυξη και την επανάκτηση της ισχυρής διαπραγματευτικής θέσης της χώρας στην ΕΕ» (η καταγραφή επίσης στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Επτά λέξεις στην ίδια παραλλαγή

«Η ισχυρή αναφορά στην οικονομία των αναγκών που επιδιώκουμε, στον κομμουνισμό με άλλα λόγια (...) κάνει την πολιτική μας περισσότερο συνεκτική» (το «Κοκκινοπράσινο Δίκτυο», δηλαδή το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Χρ. Παπαδόπουλος, που πιάστηκε το χέρι του να γράφει πως, αν ο ΣΥΝ δε λύσει το πρόβλημα της «ηγεμονίας» απέναντι στο ΚΚΕ, δε θα δει προκοπή / στην ΑΥΓΗ).

6.116 λέξεις για να πει ό,τι και με έξι!

«Ας κάτσουν τώρα όλοι οι υπόλοιποι να διαβάσουν το πρόγραμμά μας. Και ας απαντήσουν (...) ας καταλάβουν ότι η κοινωνία μπροστά στην οικονομική κρίση έχει ανάγκη για μια μεγάλη στροφή που θα έχει στον πυρήνα της ένα αριστερό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα ανατροπής της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία και στο μοντέλο ανάπτυξης, ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση (...) και κυρίως ας μας απαντήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα (...) το κομβικό σημείο αυτής της συζήτησης (...) είναι το ζήτημα της ηγεμονίας (...) το δικό μας όραμα είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία (...) η πρότασή μας είναι διαρθρωμένη σε τρία επίπεδα (...) από την αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό μέχρι την διαμόρφωση ενός νέου προτύπου κοινωνικής ανάπτυξης, αυτού που ονομάζουμε οικονομία των αναγκών (...) η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οφείλει να είναι η προτεραιότητα ενός τέτοιου διαφορετικού μοντέλου (...) με μια λέξη σήμερα η χώρα μας έχει ανάγκη από μια ριζική αναπτυξιακή αναδιανομή (...) είναι ανάγκη η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης να μπει σε νέα θεμέλια (...) τα οποία να μπορούν να προστατέψουν τις χώρες και τις κοινωνίες από κρίσεις σαν αυτή που ζούμε (...) ο ΣΥΝ είναι η δύναμη που αντιπαρατίθεται στις πολιτικές των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ από θέσεις αριστερού ευρωπαϊσμού» (αποσπάσματα από το κείμενο του Α. Τσίπρα στο ΑΠΕ).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ