ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 14 Οχτώβρη 2016
Σελ. /24
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Βγάζουμε συμπεράσματα, κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης και της επαναστατικής ανατροπής

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση που πραγματοποίησε την Κυριακή 9/10 η ΤΕ Πειραιά, με θέμα «Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες μάχες. Το ΚΚΕ στον Πειραιά 1918 - 1936»

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εδώ στον Πειραιά, πριν από 98 χρόνια, το Κόμμα μας έκανε τα πρώτα του βήματα με το 1ο, Ιδρυτικό του Συνέδριο.

Το γεγονός της ίδρυσης του Κόμματος στον Πειραιά έχει τη δική του ιστορική σημασία.

Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές εκείνες συνθήκες που το εργατικό κίνημα στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα ωρίμαζε, μεγάλωνε, αναζητούσε νέους δρόμους για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οποία σηματοδότησε η γέννηση του ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Ο Πειραιάς, από τα τέλη του 19ου αιώνα, αποτελούσε βασικό βιομηχανικό κέντρο της καπιταλιστικής Ελλάδας.

Στο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό που συγκεντρώνεται στην πόλη, για να δουλέψει στο λιμάνι, στα καράβια, στα καρνάγια, στους σιδηρόδρομους, στα καπνεργοστάσια, στα τσαγκαράδικα, στα κεραμοποιεία, στα εργοστάσια της «Power» και της Ηλεκτρικής, προστίθενται στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα οι χιλιάδες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, που εγκαταστάθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά και που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος.

Η εικόνα του Πειραιά εκείνη την εποχή αποτελεί μια απόδειξη ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είχαν κυριαρχήσει στην Ελλάδα, το αστικό κράτος είχε διαμορφωθεί.


Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί στην πορεία κυριάρχησαν λογικές που απέδιδαν τη σχετική καθυστέρηση, την ανισομετρία δηλαδή που πάντα υπάρχει στον καπιταλισμό, κυρίως στο ότι η αστική τάξη συνθηκολόγησε, στο ότι είναι υποτελής στους ξένους και άλλα σχετικά, που στην πραγματικότητα την αθώωναν ως σύνολο ή τμήματά της, από τη δική της επιλογή να γονατίζει τους εργαζόμενους μέσα στη χώρα και να κάνει τις συμμαχίες της με άλλα καπιταλιστικά κράτη.

Από αυτά τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα, η εργατιά και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά συνδέονται με το ΚΚΕ με δεσμούς αίματος, αγώνων και θυσιών.

Κι αυτή η πρώτη περίοδος, τα πρώτα βήματα του Κόμματος, όπου είναι αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωσή μας, κατέχει τη δική της ξεχωριστή θέση στην 100χρονη, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διαδρομή του ΚΚΕ.

Εδώ στον Πειραιά, μελετάμε, βγάζουμε συμπεράσματα από τα πρώτα βήματα, τις πρώτες μάχες του εργατικού κινήματος, τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1918 - 1936.

Η Ιστορία της δράσης του Κόμματος εκείνα τα χρόνια είναι ένα πραγματικό μάθημα, δίνει συμπεράσματα, τα οποία δεν αφορούν το παρελθόν, αλλά έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή δράση, στις σημερινές εξελίξεις, για τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της δράσης του ΚΚΕ, από το 1918 έως το 1936, το συνθέτουν: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι αλλαγές συμμαχιών τμημάτων της αστικής τάξης, οι αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα και στις μορφές της αστικής διακυβέρνησης, η άνοδος του φασισμού, η έξαρση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, η δράση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο εργατικό - λαϊκό κίνημα κ.λπ.

Αντίστοιχα ζητήματα και εξελίξεις μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα, αν και έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε;

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο.

Το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του σήμερα.

Γι' αυτό κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης και της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής.

Απολύτως επίκαιρη η πείρα για τη στάση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Το ΚΚΕ, αν και ιδρύθηκε προς το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και άπειρο και νέο, δεν δίστασε, στη συνολική και αταλάντευτη στάση του, αφού:

-- Υπερασπίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, στην οποία συμμετέχουν και ελληνικά στρατεύματα.

-- Τάχθηκε ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία, που ξεκίνησε η Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης της, αλλά και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, της Αντάντ, Αγγλων και Γάλλων.

Ηταν η περίοδος όπου συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές.

Στη Ρωσία, το Κόμμα των μπολσεβίκων, υπό την καθοδήγηση του Λένιν, στις συνθήκες του Α' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε την περίοδο Φλεβάρη - Οκτώβρη 1917, κατάφερε να πραγματοποιήσει ιστορικά την πρώτη έξοδο από τον πόλεμο με εργατική επαναστατική εξουσία. Πρόβαλε το σύνθημα να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός ληστρικός και κατακτητικός πόλεμος στο μοναδικό δίκαιο πόλεμο, την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας.

Κάτι το οποίο δεν συνέβη αποφασιστικά και συνολικά κατά τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, όταν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες.

Τα βασικά ζητήματα για κάθε πόλεμο είναι:

Ποια τάξη κάνει τον πόλεμο, με ποιο σκοπό, σε ποια φάση της ιστορικής της ανάπτυξης.

Η ιστορία των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού επιβεβαιώνει ότι με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνεχίζεται, με άλλα, βίαια μέσα, η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας της και ως συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η ειρήνη που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια αυτής της πολιτικής, με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση.

Είναι, λοιπόν, απολύτως επίκαιρη η πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του Κόμματός μας όσον αφορά το καίριο ζήτημα τι κάνουν οι κομμουνιστές στην περίπτωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και σε κάθε περίπτωση: Είτε βρίσκεται σε κράτος που είναι επιτιθέμενο ή σε κράτος που είναι αμυνόμενο.

Η πείρα του Κόμματός μας στα πρώτα του βήματα, αλλά και η πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι εξαιρετικά επίκαιρη γιατί διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις.

Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ανταγωνισμών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Ο κίνδυνος γενίκευσης τοπικών ή περιφερειακών συγκρούσεων, στο πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στον αιώνα μας είναι υπαρκτός, για να μην πούμε ότι με μια έννοια βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή, των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχουν τεράστιες ευθύνες, γιατί συμμετέχουν ενεργά σε σχεδιασμούς για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στήριξαν και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, που σηματοδοτούν κλιμάκωση των ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, στη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή δράση, να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Επιμένουμε να αναδεικνύουμε τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τεράστιες συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, γιατί ταυτόχρονα θα ξεσαλώσει η αστική τάξη της χώρας, θα ζητήσει από το λαό πλήρη υποταγή, θα πάρει μέτρα περιορισμού λαϊκών δικαιωμάτων κι ελευθεριών, στο όνομα του πολέμου και των εξωτερικών κινδύνων.

Αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές στην Ιστορία. Αποδείχτηκε και στην περίοδο 1918 - 1936. Οι μάχες που έδωσε το Κόμμα από τη γέννησή του ήταν ηρωικές, αφού σε συνθήκες πολέμου κάθε κίνηση θεωρείται «στάσις» και καταπνίγεται.

Ο ελληνικός λαός, από το 1912 έως το 1922, για 10 συνεχή χρόνια, βρίσκεται σε πολεμικές μάχες και αυτές έφερναν νέα φορολογικά μέτρα, αύξηση των τιμών σε προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και φέρετρα από το μέτωπο. Από την άλλη, η αστική τάξη της Ελλάδας μετρούσε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης με νέα συσσώρευση κεφαλαίων, κερδών.

Παρακαταθήκη οι εργατικοί αγώνες μέσα στη διάρκεια του πολέμου

Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας δίνονται πολλές απεργιακές μάχες σε όλη την Ελλάδα και στον Πειραιά, με πιο χαρακτηριστική την απεργία της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και Ηλεκτροκινήσεως, το Νοέμβρη του 1921.

Το αστικό κράτος χαρακτήρισε την απεργία στάση και επιστρατεύει τους απεργούς. Εντεκα απεργοί καταδικάστηκαν από στρατοδικεία και στάλθηκαν στις φυλακές της Ακροναυπλίας.

Νωρίτερα, η απεργία των σιδηροδρομικών, το Μάρτη του 1921, γνωρίζει την κρατική καταστολή με αποτέλεσμα τη σύλληψη 1.500 απεργών. 580 εργάτες στάλθηκαν στο μικρασιατικό μέτωπο και 38 καταδικάστηκαν με διάφορες ποινές.

Και οι δύο αυτές απεργίες καθοδηγήθηκαν από στελέχη του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε κόντρα με τους ρεφορμιστές που προσπαθούσαν να τις εκφυλίσουν. Ολος ο αστικός Τύπος «ξέρναγε χολή» κατά του κομμουνισμού. Πολλά μέλη του Κόμματος στέλνονται στην Ακροναυπλία και στο πολεμικό μέτωπο.

Η πείρα από αυτές τις απεργιακές μάχες και κινητοποιήσεις έχει μεγάλη σημασία.

Γιατί, παρά το ότι τα αιτήματα είναι καθαρά οικονομικά, όπως η αύξηση του ημερομισθίου και οι συνθήκες εργασίας, όμως δίνονται σε καιρό πολέμου και σε κλάδους στρατηγικής σημασίας που έχει απόλυτη ανάγκη η αστική τάξη.

Ταυτόχρονα, διατυπώνεται από τους απεργούς ως αίτημα το σταμάτημα του πολέμου, πράγμα που ζητούσε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η πείρα αποτελεί παρακαταθήκη γιατί αλίμονο στα Κομμουνιστικά Κόμματα, στα κινήματα, που θα κατεβάσουν τη σημαία της ιδεολογικοπολιτικής οργανωτικής τους αυτοτέλειας, της πάλης για το σοσιαλισμό και στο όνομα του «εξωτερικού κινδύνου» και της «εθνικής ομοψυχίας» σηκώσουν τη σημαία της αστικής τάξης, της ταξικής συνεργασίας, δηλαδή της παράδοσης, και μάλιστα αμαχητί, του λαού.

Επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής, ικανότητα στην υλοποίησή της

Το Κόμμα, την περίοδο που μελετάμε, βρέθηκε αντιμέτωπο με δύσκολα ζητήματα που έθετε η ίδια η ζωή μπροστά του.

Σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες, επιλέγει να ενταχθεί και να γίνει τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και να απαντήσει στο βασικό ερώτημα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», επιλέγοντας την επαναστατική γραμμή.

Σε όλη την 100χρονη Ιστορία του, το ΚΚΕ ποτέ δεν απαρνήθηκε το χαρακτήρα του ως επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Βεβαίως, δεν αρκεί μόνο η διακήρυξη της πάλης για το σοσιαλισμό. Σε κάθε ιστορική στιγμή το ΚΚΕ πρέπει να μελετά τις συνθήκες και να επεξεργάζεται την επαναστατική στρατηγική του για να γίνεται πιο ικανό, πιο αποτελεσματικό σε αυτόν το στόχο.

Και στο ζήτημα αυτό έχουμε πλέον πείρα.

Κάποιες φορές, και με δική μας ευθύνη, επειδή οι λαϊκές ανάγκες ήταν πιεστικές, άλλες φορές γιατί ο αντίπαλος, το σύστημα, θέτει διλήμματα που αντιστοιχούν στις δικές του ανάγκες, στους δικούς του πολιτικούς στόχους, το ζήτημα του σοσιαλισμού παρουσιαζόταν ως ανεπίκαιρο, έμπαινε στην άκρη, επειδή δήθεν προέχει κάτι άλλο, όπως λένε και σήμερα κάποιοι που έχουν πλήρως συνθηκολογήσει με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που παρουσιάζουν το σοσιαλισμό ως όραμα της «δευτέρας παρουσίας».

Η πάλη ενάντια στο φασισμό, για την απελευθέρωση από τον κατακτητή, η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η έξοδος απ' την κρίση προς όφελος του λαού, δεν πρέπει να απομακρύνουν από το προσκήνιο την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίζοντας σε στάδια την πάλη, θέτοντας ως πρώτο στάδιο τη συμμετοχή σε κάποιας μορφής κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, που το μόνο που φέρνει στο κίνημα είναι τακτική απαράδεκτων συμβιβασμών, χάσιμο χρόνου για το λαό και κέρδισμά του αντίστοιχα από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη διάρκεια της περιόδου από το 1918 έως το 1936 και μπροστά σε κάθε νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν, το Κόμμα μας δεχόταν επίθεση από ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, «δεξιούς» και «αριστερούς», ώστε να προτάξει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα στόχων.

Τα πρώτα χρόνια και ενώ εξελισσόταν η επέμβαση στη Μικρά Ασία, δεχόταν επίθεση για να υιοθετήσει το μεταβατικό στάδιο της «λαϊκής δημοκρατίας», αργότερα, κατά τη δικτατορία του Πάγκαλου, η «αριστερή πραγματική δημοκρατία» γινόταν άλλη μια παρένθεση στη στρατηγική του Κόμματος.

Τον ίδιο στόχο υπηρετούσε η πίεση στο Κόμμα να παραιτηθεί από την επαναστατική δράση και να ασχοληθεί μόνο με το κοινοβούλιο, κάνοντας μια «κοινοβουλευτική στροφή», αφού ήδη είχε γνωρίσει μια εκλογική επιτυχία στις πρώτες εκλογές που συμμετείχε, το Νοέμβρη του 1920.

Η ίδια η μελέτη της Ιστορίας και του κινήματός μας, όμως, μας διδάσκει ότι η πάλη για αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών, ο αγώνας για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν σημαίνει στρατηγική συνεργασίας με την αστική τάξη, τμήματά της έστω και τα αντίστοιχα κόμματά της. Η πάλη για τις δημοκρατικές λαϊκές ελευθερίες δένεται άρρηκτα και ενσωματώνεται στην πάλη για την οριστική κατάργηση του συστήματος, που γεννά όλα αυτά τα αρνητικά, με τους εργάτες, το λαό στην εξουσία.

Να μη χάνουμε από τα μάτια μας τον ταξικό αντίπαλο, όποιο πρόσωπο κι αν χρησιμοποιεί

Στα χρόνια, για παράδειγμα, από την ίδρυση του Κόμματος έως το '33, ο ενδοαστικός ανταγωνισμός, αλλά και οι συμμαχίες τμημάτων της αστικής τάξης με ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αποκρυσταλλώθηκαν στον λεγόμενο «εθνικό διχασμό», όπου αυτή η διαπάλη ενσωμάτωνε τις εργατικές - λαϊκές μάζες.

Στη διάρκεια του μεσοπολέμου, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα εξυπηρετούσαν τμήματα της αστικής τάξης και το δίλημμα «βασιλεία ή δημοκρατία» συγκάλυπτε τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας.

Μοναδικό συμπέρασμα, που πρέπει να φυλάμε σαν «κόρη οφθαλμού», από όλη αυτή την τεράστια πείρα του Κόμματός μας είναι ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ΚΚΕ, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να χάνουν από τα μάτια τους τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το μονοπώλιο, την εξουσία του, το σύστημα, όποιο πρόσωπο και αν έχει, όποιο κι αν χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό του.

Είτε αυτός εμφανίζεται με το πρόσωπο της φασιστικής δικτατορίας, είτε με το πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε με το πρόσωπο του εθνικισμού, είτε του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, όπως γίνεται αυτές τις μέρες με την αποπροσανατολιστική κόντρα κυβέρνησης - Εκκλησίας, με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών. Είτε είναι ο εξωτερικός εισβολέας είτε η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Οπως και η πλουτοκρατία και τα κόμματά της δεν έχασαν ποτέ από μπροστά τους τον ταξικό τους αντίπαλο, την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ.

Μάλιστα, η αστική τάξη στα χρόνια που το Κόμμα μας κάνει τα πρώτα του βήματα έχει πρόσφατη την πείρα από το κοσμογονικό γεγονός της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης. Ετσι, όλα τα βέλη της στρέφονται ενάντια στο εργατικό κίνημα και πρώτα από όλα στην πρωτοπορία του, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αξιοποιεί την ωμή βία, με ανοικτές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπισμούς, φυλακίσεις, εισβολές στα γραφεία του Κόμματος, στον «Ριζοσπάστη». Αξιοποιεί όλο το νομικό σύστημα, με αποκορύφωμα το περίφημο «Ιδιώνυμο», προκειμένου να θωρακίσει την εξουσία της.

Πάντα, λοιπόν, κάτι θα βρίσκεται και πάντα κάτι θα επινοείται, μέσω του οποίου θα γίνεται προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στις πιο γνήσιες αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, που συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ, στο ίδιο το ΚΚΕ, προκειμένου να παραιτηθεί από το Πρόγραμμά του, από τους στόχους του, από την πάλη του για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.

Ιδιαίτερα σήμερα, μαζί με τη βαθιά κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που, με τη σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για ριζικές αλλαγές, για την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία και πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό, γιατί δήθεν προέχει η «εθνική σωτηρία».

Τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία από την αρχή της κρίσης μιλούσαν για «χρηματοπιστωτική κρίση», για «κρίση του καζινοκαπιταλισμού».

Αναζητούσαν πολιτικές διαχείρισής της, εστίαζαν στα δημοσιονομικά ελλείμματα την αιτία της, ώσπου κατέληξαν ότι πρόκειται για «κρίση χρέους».

Μπορεί οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα να μην είναι ακριβώς οι ίδιες με την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης του 1929 - 33, αλλά από την άποψη της ταξικής ουσίας, με εξαίρεση την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, τίποτε δεν είναι διαφορετικό. Και τότε οι αστικές αναλύσεις για την κρίση και τις αιτίες της ήταν σαν τις σημερινές.

Ανάπτυξη στέρεων δεσμών, καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα

Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού. Δεν παραβλέπουμε ούτε υποτιμάμε το γεγονός ότι το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, έχει δυσκολίες. Δεν υποκλινόμαστε όμως σε αυτές. Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε τον διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, τη μοιρολατρία που υπάρχει σήμερα σε πλατιά τμήματα του λαού μας.

Το ΚΚΕ επιμένει κόντρα στις Σειρήνες της υποταγής να μιλά για την πραγματική ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης.

Σήμερα, η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής - λαϊκής συνείδησης είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ό,τι στο παρελθόν.

Σήμερα, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές των προηγούμενων γενεών, για όλους τους λαούς του κόσμου.

Σήμερα, για να κερδηθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας νέος άνθρωπος, ακόμη για να συμμετέχει στο σωματείο ή στο σύλλογό του, στο μαζικό φορέα του, να πάρει μέρος στην κινητοποίηση, πολύ περισσότερο σε μια απεργία, χρειάζεται πιο υπομονετική, επίμονη, βασανιστική δουλειά.

Χρειάζεται, να αναπτύσσονται καθημερινά, στέρεοι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που να δίνουν καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, τόσο στα ζητήματα του σοσιαλισμού και των αιτιών της ανατροπής του, όσο και να εξηγούν πώς λειτουργεί και αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, πού οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας, ότι αυτό το σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε παντοδύναμο.

Χρειάζεται να εξηγούμε, γιατί το κράτος και οι διάφοροι θεσμοί του δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο που μπορεί να λειτουργεί υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, αλλά είναι ο κατασταλτικός, κατά βάση, μηχανισμός που μοναδικός του σκοπός και αποστολή είναι να εξασφαλίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών και, κατά περίσταση, χρησιμοποιεί πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο.

Την πραγματική εξουσία την έχει η τάξη που έχει την εξουσία και η κάθε κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομαστεί, είναι τελικά όργανό της.

Ιδιαίτερα σήμερα μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης της πρώτη φορά Αριστεράς, περισσότεροι πλέον μπορούν να κατανοήσουν τη στάση του Κόμματός μας απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης.

Τη θέση μας, ότι το Κόμμα μας θα δώσει το «παρών» του στη διακυβέρνηση, στις συνθήκες της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, όπου ο λαός οργανωμένος, αποφασισμένος, θα επιβάλει το δίκιο του, με μοναδικό γνώμονα και σκοπό του τη λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας. Αυτήν την προοπτική αγωνίζεται το Κόμμα να ανοίξει, με επεξεργασμένη πολιτική.

Πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής μας πρότασης

Σήμερα, βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση σε δύο χρόνια των 100 χρόνων του τιμημένου και ηρωικού Κόμματός μας, μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής μας πρότασης, που απαντάει στη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Αυτή η εξουσία, που θα στηρίζεται σε ένα λαό αποφασισμένο και οργανωμένο, θα μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των καπιταλιστικών χωρών, για να κάνει και επωφελείς συμφωνίες. Και πάνω απ' όλα θα παρακινήσει κι άλλους λαούς, κινήματα να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

Αλλωστε, η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν ένας λαός βαδίζει μπροστά, διεκδικεί την εξουσία, σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλοι λαοί που όχι μόνο θα δείξουν αλληλεγγύη, αλλά θα τον ακολουθήσουν.

Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα, ώστε να ανταποκριθούμε στο σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώνουμε και να διευρύνουμε τις δυνάμεις μας, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες πρώτα απ' όλα των εργατών και εργατριών των βιομηχανιών, των χώρων συγκέντρωσης μισθωτών, των νέων από τις λαϊκές οικογένειες.

Μπροστά σ' αυτό το καθήκον αξιοποιούμε και την πείρα του Κόμματος αυτής της ιστορικής περιόδου, η οποία αποδεικνύει ότι οι δεσμοί του ΚΚΕ με την εργατική τάξη είναι πραγματικά δεσμοί αίματος.

Οι δεσμοί με τους εργάτες του Πειραιά, και λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης, πάντα έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο πώς θα προχωρούσε το συνολικό σχέδιο οικοδόμησης, άρα και καθοδήγησης της εργατικής τάξης.

Το Κόμμα βρέθηκε δίπλα στο καθημερινό πρόβλημα της εργατικής τάξης, το μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας, τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν κατά κλάδο για να δημιουργηθούν Ταμεία Ασφάλισης. Καθοδήγησε τον αγώνα αυτό σε κόντρα με το ρεφορμισμό, ο οποίος υπονόμευε κάθε κίνηση, κάθε ξέσπασμα εργατικής δράσης, διαλυτικά, ώστε να εκφυλίσει την εργατική κινητικότητα.

Την ίδια μάχη έδωσε και στις γειτονιές που ζούσε η εργατική τάξη. Χαρακτηριστική είναι η πάλη για τα ενοικιοστάσια που ταλάνιζαν την εργατική τάξη. Αλλά και στους προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου στοιβάζονταν οι πρόσφυγες σε παράγκες, χωρίς νερό, με άθλιες αποχετευτικές εγκαταστάσεις και που η κάθε νεροποντή διέλυε ολόκληρες συνοικίες. Πρωτοστάτησε στην πάλη για την υγειονομική φροντίδα των ασθενών από φυματίωση και ελονοσία που μάστιζαν την εργατική τάξη.

Οι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη χτίστηκαν μαζί με την ταυτόχρονη προσπάθεια του Κόμματος, να ωριμάζει η αντικαπιταλιστική προοπτική με την ανοικτή κομματική δράση, αλλά και μέσα από τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σ' αυτό το δρόμο σταθερά συνεχίζουμε.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ