Ψέμα πάνω στο ψέμα χτίζει ο αστικός Τύπος.

Το «Εθνος» επικαλείται τους άνεργους που δημιούργησαν οι καπιταλιστές για να έχουν έναν εφεδρικό στρατό εξαθλιωμένων εργατών, για να τους φέρει σε αντιπαράθεση με όσους έχουν ακόμα μια σταθερή δουλειά. Ορίζει σαν διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις τον άνεργο με τον εργαζόμενο για να καλύψει ότι η κεντρική αντίθεση είναι καπιταλιστές κι εργάτες.

Οι καπιταλιστές έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και το κράτος τους, που λειτουργεί για να προστατεύει την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής. Οι εργάτες είτε με σταθερή εργασία, είτε με ανασφαλή και άνεργοι έχουν μόνο την εργατική τους δύναμη, που την προσφέρουν καθημερινά στην αγορά εργασίας με αντάλλαγμα ένα μισθό ίσα για να αναπαράγουν αυτήν την εργατική δύναμη. Ενα μεγάλο μέρος της καθημερινής εργασίας τους είναι απλήρωτη, είναι κέρδος για τον καπιταλιστή.

Ο αστικός Τύπος εξαφανίζει τη βασική αντίθεση και καλεί τους άνεργους να αγανακτήσουν ενάντια σ' όσους έχουν ακόμα δουλειά. Δεν είναι προβοκάτσια αυτό που κάνει, είναι κάτι χειρότερο: Μαρτυρά ότι οι καπιταλιστές για να σώσουν το τομάρι τους θα κάνουν τα πάντα για να σφαχτούν μεταξύ τους οι εργάτες.

Η απάντηση δίνεται με ταξική ενότητα. Με γνώση ότι ο εργάτης που έχει μεροκάματο κι αυτός που δεν έχει, έχουν ένα κρίσιμο κοινό στοιχείο: Η ζωή τους εξαρτάται από τα χέρια τους. Η ζωή τους εξαρτάται από την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Για να ζήσουν πρέπει να πάρουν τα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές. Τα άλλα θα τα βρουν στην πορεία.

Τη συνείδηση της βασικής αντίθεσης θέλουν να κρύψουν οι ιδιοκτήτες του αστικού Τύπου, όντας καπιταλιστές.

Να μάθουμε να μεταφράζουμε τον αστικό Τύπο σύμφωνα με τα συμφέροντα που εκφράζει.

Να διαβάζουμε τις δηλώσεις Παπαδήμου σαν αυτό που είναι: Σαν δηλώσεις του πρωθυπουργού των καπιταλιστών. Που πατάει στο ψέμα ότι ο μισθός είναι κόστος, ενώ είναι μέρος από την εργασία, μεγάλο τμήμα της οποίας παραμένει απλήρωτη. Ο πρωθυπουργός των καπιταλιστών με τις δηλώσεις του έδωσε κύρος σ' αυτά που ήδη έχουν γράψει οι βιομήχανοι στις διάφορες ανακοινώσεις τους.

Κριτήριο για την κατανόηση των συγκεκριμένων μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι η αναγωγή τους στα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν. Παράδειγμα: Την ώρα που κόβουνε συντάξεις, δίνουν νέες εισφοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο.

Μ' αυτά τα δεδομένα δεν ξενίζει ο έπαινος από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αναγνωρίζει την κυβέρνηση που ζητούσε τόσο καιρό. Μια κυβέρνηση που χωρίς να σκέφτεται πολιτικό κόστος θα τσακίσει την εργατική τάξη τόσο και έτσι που να χρειάζεται όλα να κερδηθούν από την αρχή.

Απέναντι σ' αυτό το μέτωπο, η εργατική τάξη δεν έχει πολλές επιλογές. Αμεσα - χτες ήδη - πρέπει να βρίσκεται στο δρόμο.

Το παράδειγμα όχι μόνο των χαλυβουργών του Ασπροπύργου αλλά και των μεταλλεργατών του Βόλου που έβαλαν απέναντί τους τον Μάνεση κι όλη την εξουσία του, δείχνει το δρόμο.

Ενα δρόμο που περνά από την αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου, διεκδικεί τα μέσα παραγωγής, δείχνει πως οι άνθρωποι δε χρειάζεται να εκπέσουν στην κατάσταση του ζώου που ενστικτώδικα θα παλεύει για την επιβίωσή του, αλλά μπορούν να είναι άνθρωποι βγάζοντας από τη μέση την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Είναι κρίσιμο οι εργάτες να δουν στην πράξη ότι μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές. Βήμα γι' αυτή τη συνείδηση είναι η γνώση ότι «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά».

Ασχετο: Οι σύντροφοι στη Θεσσαλία, όπως και σ' άλλα μέρη της χώρας, μαζεύοντας ένα ένα ευρώ οικονομικές ενισχύσεις προς το ΚΚΕ, ανάμεσα σ' άλλα χρηματοδότησαν και μια αποστολή του «Ριζοσπάστη» στη Μαγνησία, έτσι που να μπορέσουμε από κοντά να μελετήσουμε τους όρους που διεξάγεται η ταξική πάλη. Εκεί, διαβάζοντας στα πλαίσια του μικρόκοσμου μιας πόλης τον τοπικό Τύπο που ελέγχεται άμεσα από τους βιομήχανους και μόνο, παράλληλα με τα γεγονότα που εξελίσσονταν (τη μεγάλη απεργία για τη «Χαλυβουργία»), μπορέσαμε εύκολα να ξεχωρίσουμε ποιος με ποιον. Διαβάζοντας τον «Ταχυδρόμο» της Θεσσαλίας (που παριστάνει την «Ελευθεροτυπία» του Βόλου) ξέρεις ποιος έχει γράψει την ανακοίνωση του εργοδοτικού σωματείου του Μάνεση. Διαβάζοντας τη «Θεσσαλία» (που παριστάνει την εθνική έπαλξη) και παράλληλα την ανακοίνωση των βιομηχάνων της περιοχής, εύκολα διαπιστώνουμε πως είναι ένας ο συντάκτης του «ρεπορτάζ».

Στην επαρχία, ή στο κέντρο, εργάτες αντιπαρατίθενται με τ' αφεντικά τους κι αυτό εκφράζεται και διά μέσου του Τύπου. Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό είναι άξιος της υποταγής του.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Βαθαίνει η εμπλοκή της Ελλάδας στους άδικους πολέμους

ΤΑ ΝΕΑ: Κάλπες αμέσως μετά το κούρεμα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Και στη ΔΕΗ και στη Βουλή

ΑΥΡΙΑΝΗ: Χρεοκόπησαν και τα ασφαλιστικά ταμεία

ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΚΑΣ - Τα αναδρομικά σε 5 δόσεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ από το ΕΚΑΣ σε 5 δόσεις

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πρώτα μέτρα για την ανάπτυξη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αναπτυξιακό πακέτο

Η ΑΥΓΗ: Η ανεργία καλπάζει... ...και αυτοί κουρεύονται

ΕΘΝΟΣ: 600 ΑΝΕΡΓΟΙ την ημέρα στον ιδιωτικό τομέα

«Ενα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους οι καπιταλιστές, τα αστικά κόμματα και οι εργατοπατέρες, για να νομιμοποιήσουν στις εργατικές συνειδήσεις το νέο πετσόκομμα στους μισθούς, είναι ότι η μείωσή τους θα συμβάλει στη συγκράτηση θέσεων εργασίας (...) ότι οι χαμηλότεροι μισθοί θα αποτελέσουν κίνητρο για να γίνουν επενδύσεις και άρα να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Η αφετηρία όλων είναι ότι ο εργάτης αποτελεί κόστος για τον εργοδότη (...) κρύβοντας ότι, στην πραγματικότητα, ο καπιταλιστής τίποτα δικό του δε δίνει στον εργαζόμενο για να του "κοστίζει". Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Ο μισθός του εργαζόμενου είναι μέρος μόνο της αξίας που παράγει δουλεύοντας, μέρος της δουλειάς του, το υπόλοιπο είναι η υπεραξία που αποσπά από την εργασία του ο εργοδότης.

(...) για το αν η μείωση στους μισθούς φέρνει και μικρότερη ανεργία, το πρακτορείο "Bloomberg" έγραψε την περασμένη βδομάδα: Η Ελλάδα έχει "τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας" και "το κόστος εργασίας έχει αυξηθεί πολύ πιο γρήγορα τα τελευταία χρόνια από ό,τι στη Γερμανία και τον υπόλοιπο πυρήνα του ευρώ". Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται, είναι "να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα πιο βάναυσα: Με την περικοπή των μισθών, η οποία με τη σειρά της απαιτεί επίμονα υψηλό ποσοστό ανεργίας για την καταστολή της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων". Να, λοιπόν, πώς η ανεργία είναι χρήσιμη στον καπιταλιστή και στο κράτος του. Κραδαίνοντας τους δείκτες της, που σκαρφαλώνουν σε συνθήκες κρίσης, φοβερίζουν τους εργαζόμενους ότι αν δεν αποδεχτούν να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, θα προστεθούν κι αυτοί στις στρατιές των ανέργων. Αρα, γίνε δούλος για να έχεις δουλειά.

Μείωση των μισθών σημαίνει βάθεμα της εκμετάλλευσης συνολικά για την εργατική τάξη, αφού μεγαλώνει το κλεμμένο κομμάτι της υπεραξίας και ταυτόχρονα ο ένας μισθός μοιράζεται σε ενάμιση ή και δύο εργαζόμενους. Ανάλογο αποτέλεσμα έχει και η γενίκευση της μερικής και των άλλων ελαστικών μορφών απασχόλησης, που επίσης αποτελούν παράγοντα έντασης της εργασιακής εκμετάλλευσης (...) Μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, με ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος του λαού, μπορούν να εξαλείψουν την ανεργία, να εξασφαλίσουν μισθούς και δικαιώματα για όλους, στο ύψος των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών. Αυτό απέδειξε περίτρανα ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, επιβεβαιώνοντας την ανωτερότητά του». (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)