Μια νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε τη Δευτέρα, με το πρώτο κουδούνι να βρίσκει τις λαϊκές οικογένειες να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους με αισιοδοξία αλλά και με αγωνία, με συναισθήματα ανάμεικτα. Γιατί τη χαρά τού να καμαρώνεις το παιδί σου να έχει μεγαλώσει και να πηγαίνει στην επόμενη τάξη, τη συνοδεύει ο έντονος προβληματισμός για όλα όσα θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες.

Ετσι, δυστυχώς, τέτοιες μέρες η λαϊκή οικογένεια, που έχει τσακιστεί από τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, καλείται να γεμίσει τη σχολική τσάντα, να πληρώσει για φροντιστήρια. Να πάρει χαρτί και μολύβι για να δει τι πρέπει ακόμα να κόψει, για να πάρει το παιδί της εφόδια που μπορεί και πρέπει να έχει σήμερα ο άνθρωπος και που έχουν καταντήσει να θεωρούνται πολυτέλεια και προσωπική υπόθεση. Αλλά και για άλλες αθλητικές, πολιτιστικές δραστηριότητες που είναι αναγκαίες, ωστόσο βρίσκονται έξω από το σημερινό κρατικό σχολείο.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ούτε λίγο ούτε πολύ θριαμβολογεί για το άνοιγμα των σχολείων και ξαναμιλά για επιστροφή στην «κανονικότητα», καλώντας το λαό να συμβιβαστεί με όλο και λιγότερα, επιχειρώντας να αποκρύψει τα όσα τελικά στερεί η πολιτική τους από τα παιδιά του.

Γιατί η δική τους «κανονικότητα» δεν είναι παρά το σχολείο της μιζέριας, των απαρχαιωμένων υποδομών, των κενών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των τμημάτων με μεγάλο αριθμό παιδιών, της παγιωμένης υποχρηματοδότησης, του περιεχομένου που γίνεται όλο και πιο φτωχό, όλο και πιο προσανατολισμένο στις απαιτήσεις της «αγοράς», του σχολείου που διαχωρίζει τους μαθητές αντί να εξασφαλίζει ισότιμα ολόπλευρη μόρφωση για όλους. Η «κανονικότητά» τους είναι η Εκπαίδευση που καθορίζεται από την τσέπη του καθενός, που διαμορφώνει εργαζόμενους με δεξιότητες και συνειδήσεις στα μέτρα του εκμεταλλευτικού συστήματος. Σε αυτά τα δεδομένα καλούν το λαό να χωρέσει τα όνειρα και τις προσδοκίες του για την Εκπαίδευση αλλά και το μέλλον των παιδιών του.

Οταν η κυβέρνηση χαρακτηρίζει την Παιδεία προτεραιότητα, δεν εννοεί βέβαια την ικανοποίηση των αναγκών των νέων ανθρώπων, τον εφοδιασμό τους ώστε να βαδίσουν στην υπόλοιπη ζωή τους σε στέρεες βάσεις. Εννοεί πως με μεγαλύτερη ένταση προωθούνται αναδιαρθρώσεις με ταξικό πρόσημο, ως κομμάτι της στρατηγικής του μεγάλου κεφαλαίου για την αύξηση των κερδών του, όπως απέδειξαν και οι θεσμικές παρεμβάσεις των τελευταίων μηνών, τμήμα των δεσμεύσεων που απορρέουν από τα μνημόνια αλλά και συνολικά από τις αντιλαϊκές επιλογές, για Παιδεία - υπηρέτη των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Εννοεί την προώθηση ενός ακόμα πιο υποβαθμισμένου σχολείου, όπου η γενική μόρφωση θα σταματά στην Α' Λυκείου, πολλαπλές εξετάσεις κ.λπ.

Στοχεύοντας και η συγκυβέρνηση, και όλα τα κόμματα που υπηρετούν την ίδια πολιτική, σε μια Παιδεία που έχει σκοπό τη διαμόρφωση ενός «αυριανού» εργατικού δυναμικού που θα έχει συμβιβαστεί με όλο και λιγότερα και θα κάνει διαρκείς εκπτώσεις από τις σύγχρονες ανάγκες. Και επιπλέον με την επέκταση της επιχειρηματικής λειτουργίας σε πλευρές της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που σε τελική ανάλυση, και αυτό εκτός όλων των άλλων, εξυπηρετεί τη διαμόρφωση συνείδησης στους νέους ανθρώπους ότι η γνώση πρέπει να υποτάσσεται και να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης.

Ούτε το παλιό ούτε το δήθεν νέο τοπίο που αντικρίζουμε στην Εκπαίδευση αποτελεί απάντηση στις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις. Οι μαθητές, οι φοιτητές και σπουδαστές, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, έχουν συμφέρον να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν στο μπόι των αναγκών και απαιτήσεων μίας εποχής πρωτοφανούς ανάπτυξης της επιστήμης και τεράστιων δυνατοτήτων, ώστε όλοι να έχουν ολόπλευρη μόρφωση. Ωστε η Παιδεία να γίνει μέσο καλυτέρευσης της ζωής του ανθρώπου και όχι εργαλείο έντασης της εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.