Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», στην Πάτρα, όπου χιλιάδες νέοι και νέες, εργαζόμενοι και εργαζόμενες έδωσαν το «παρών». Το Σάββατο το βράδυ οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με την κεντρική ομιλία από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Το Φεστιβάλ, που έγινε και φέτος στον όμορφο χώρο του Κάστρου, ήταν πλούσιο σε περιεχόμενο - πολιτικό, πολιτιστικό κ.ά. Τις δύο μέρες του Φεστιβάλ έγιναν συναυλίες, αφιερώματα, εκδηλώσεις, στο χώρο λειτουργούσε βιβλιοπωλείο, στέκι εργαζομένων, στέκι μαθητών, χώρος ΑΕΙ - ΤΕΙ, παιδότοπος κλπ.

Ολόκληρη η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Φεστιβάλ της Πάτρας έχει ως εξής:

«Οφείλουμε να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα των συνθηκών μέσα στις οποίες καλείται η ΚΝΕ να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στους αγώνες, στους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις της νεολαίας. Βεβαίως και η μακρόχρονη ιστορία του Κόμματος, της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, των δημοκρατικών νεολαιών μέσα στις οποίες έδρασαν οι κομμουνιστές στις συνθήκες της εκτός νόμου δράσης του Κόμματος, είναι πολύτιμη, αναντικατάστατη, είναι εφόδιο. Ομως δε φθάνει να μεταφέρουμε τη δική μας πείρα στους κνίτες και τις κνίτισες, στους νέους και τις νέες που στήνουν αυτί τι λέει το Κόμμα, τι λέει η ΚΝΕ. Η πείρα, η εμπειρία έχει πολύτιμη αξία, όμως σε ορισμένα σημεία μπορεί να είναι ξεπερασμένη σήμερα.

Απευθυνόμαστε στα μέλη του Κόμματος, στους φίλους και τους οπαδούς. Οφείλουμε σήμερα να βρεθούμε πιο ουσιαστικά κοντά στην ΚΝΕ, και αυτό θα το πετύχουμε αν γνωρίζουμε όχι μόνο τα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας (αυτά τα ζούμε και τα ξέρουμε) αλλά να γνωρίζουμε πώς σκέφτεται η νεολαία κάτω από την επίδραση ισχυρών ιδεολογικών και πολιτικών παραγόντων, σε συνθήκες που το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το ρόλο που καλείται να παίξει στην αναγέννηση ολόκληρου του λαϊκού κινήματος.

Η νεολαία, λόγω ηλικίας, είναι πολύ μακριά από τα χρόνια που το εργατικό, το λαϊκό κίνημα αποσπούσε ορισμένες κατακτήσεις, όπως είναι ο θεσμός της συλλογικής σύμβασης και ο σταθερός χρόνος εργασίας, για αρκετούς η βδομάδα των 5ημερών, το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, το επίδομα αδείας, η τριμερής χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, η σχετικά μειωμένη συμμετοχή σε φάρμακα και εξετάσεις και άλλα. Βεβαίως, εμείς ουδέποτε πέσαμε στην παγίδα να θεωρούμε τις εργατοϋπαλληλικές κατακτήσεις ως παροχή του κράτους και της εργοδοσίας στους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο ποτέ δεν ανακηρύξαμε το αστικό κράτος ως κοινωνικό κράτος. Κοινωνικό κράτος και ταξική εκμετάλλευση είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους.

Οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν αποτέλεσμα σκληρών, αιματηρών ταξικών αγώνων, ήλθαν ως αποτέλεσμα λαϊκής εποποιίας και αμέτρητων θυσιών. Ορισμένες παραχωρήσεις του κράτους, των κυβερνήσεων στους εργαζόμενους είχαν σκοπιμότητα, και πολύ ύπουλη μάλιστα, αποσκοπούσαν στην ενσωμάτωση και σε μια μορφή εξαγοράς των εργαζομένων, χρησιμοποιήθηκαν ως καρώτο και μαστίγιο. Η καθιέρωση ορισμένων επιδομάτων αντί μισθολογικής αύξησης καθησύχασε πολλούς εργαζόμενους, αφού μετρούσαν τι έμπαινε στην τσέπη τους και όχι με ποιον τρόπο και γιατί δεν ενσωματώνονταν στο μισθό. Οι άναρχες προσλήψεις για λόγους κυβερνητικού ελέγχου του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος επίσης και των ΔΕΚΟ, αποπροσανατόλισαν και τους ίδιους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Οι ΕΟΚικές επιδοτήσεις στους αγρότες, για να θάβουν τα πολύτιμα για το λαό προϊόντα τους, επίσης αποπροσανατόλισαν, τύφλωσαν κυριολεκτικά, παρέδωσαν ένα μεγάλο μέρος της αγροτιάς στην ΚΑΠ της ΕΕ, στο σημερινό ξεκλήρισμα, στην απαξίωση.

Οταν μικροί αυτοαπασχολούμενοι επιχειρηματίες άκουγαν ότι είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, πανηγύριζαν, ενώ την ίδια ώρα ετοιμαζόταν το έδαφος για τη διείσδυση των μονοπωλίων παντού, με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία και τη δυσκολία επιβίωσης.

Δεν υπάρχει πρόβλημα που το βιώνουμε σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, που δεν προετοιμάσθηκε η δημιουργία και η όξυνσή του πολλά χρόνια πριν. Ορόσημο αποτελεί στα μέσα της 10ετίας του '80 η πολιτική της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς" που το ΠΑΣΟΚ προώθησε... Ολα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, συμμορφώθηκαν. Ετσι ξεκίνησε η ευρωπαϊκά συντονισμένη σύγχρονη αντεπίθεση του κεφαλαίου με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είναι η μήτρα και των σημερινών μέτρων. Δεν υπάρχει στρατηγική επιλογή που να μην αναγορεύτηκε από όλα τα κόμματα ως η πεμπτουσία του εκσυγχρονισμού και της ανανέωσης.

Για το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας όλα τα παραπάνω είναι άγνωστο θέμα, κυριολεκτικά. Οι νέοι και οι νέες αναπόφευκτα δεν γνωρίζουν τι κατακτήθηκε με αίμα και θυσίες, γιατί και πώς κατακτήθηκε, πώς προετοιμάσθηκε το έδαφος για να μεταβληθούν αυτές οι κατακτήσεις σε προσωρινές.

Φθάσαμε στο σημείο οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις να βαφτίζονται σήμερα προνόμια και λαμογιά. Την ίδια ώρα τολμά η κυβέρνηση να αθωώνει το ρόλο του χασίς και των άλλων δήθεν μαλακών ναρκωτικών. Περηφανεύεται γιατί δίνει το δικαίωμα να έχει κάποιος - κάποια στην κατοχή του ποσότητα ναρκωτικών για ατομική χρήση ή για κέρασμα. Το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου "μπορείς και συ να έχεις μια γλάστρα με χασίς στο σπίτι σου" γίνεται πραγματικότητα. Είναι δυνατόν να ανεχθούμε να κρύβονται οι βαθύτερες αιτίες που οδηγούν στην εξάρτηση είτε από μαλακά είτε σκληρά ναρκωτικά; Θα είναι αργά αν, αντί να γενικευθούν τα στεγνά προγράμματα, γενικευθεί η εξάρτηση από τη μεθαδόνη.

Το διαδίκτυο, τα διάφορα σάιτ, τα facebook δίνουν απανωτές πληροφορίες, απίστευτα πολλές και πολυποίκιλες, δεν μεταδίδουν όμως πραγματική πείρα, σκοτώνουν το αντικειμενικό κριτήριο, γεμίζουν το κεφάλι με χρήσιμες και άχρηστες πληροφορίες, σκοτώνουν την αλήθεια, καταργούν κυριολεκτικά την ικανότητα προσανατολισμού. Δεν φταίει βεβαίως η τεχνολογία, δεν φταίει η ταχύτατη ανάπτυξή της, που μας κόβει την ανάσα, είναι οι ιδιοκτήτες της, οι απόλυτοι κυρίαρχοι, τα διεθνικά μονοπώλια, οι κρατικοί μηχανισμοί των ιμπεριαλιστικών κρατών που προσπαθούν να ελέγξουν το μυαλό για να διασφαλίζουν τα κέρδη.

Ο,τι είχε να δώσει καπιταλισμός το έδωσε. Χρόνο με το χρόνο γίνεται αγριότερος, ρεβανσιστής, βάρβαρος, αντιδραστικότερος. Την κρίση θα τη διαδεχθεί κάποια ανάκαμψη με διαφορετικό ύψος από χώρα σε χώρα. Ανάκαμψη που αφορά την κερδοφορία του συγκεντρωμένου κεφαλαίου, ενώ η ανεργία και η φτώχεια θα είναι μόνιμα φαινόμενα. Δεν πρόκειται ο λαός, οι λαοί να ζήσουν κάποια διαλείμματα σχετικής ή απόλυτης βελτίωσης του βιοτικού τους επιπέδου.

Από αυτό το βήμα ενημερώνουμε με αίσθημα ευθύνης ότι οι αστικές κυβερνήσεις δεν έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τα διαχειριστικά εργαλεία απέναντι στην καπιταλιστική οικονομική κρίση που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα. Ο ελληνικός λαός, πριν απ' όλα η πρωτοπόρα δύναμή του, η εργατική τάξη, πρέπει να αξιοποιήσει τη δυσκολία αυτή. Την αδυναμία του βάρβαρου συστήματος να την κάνει δική του δύναμη. Τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής να τις συνειδητοποιήσει και να τις εκμεταλλευθεί.

Ενημερώνουμε ότι συνεχίζει να υφίσταται ως ισχυρό ενδεχόμενο πριν την ουσιαστική ανάκαμψη να εκδηλωθεί νέα οικονομική κρίση διεθνούς εμβέλειας. Είναι ισχυρή η πιθανότητα να οξυνθούν εκ νέου και πολύ απότομα οι ανταγωνισμοί μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, να οξυνθούν απότομα, να σημειωθούν φυγόκεντρες δυνάμεις, να δυναμώσει η τάση αποχώρησης από το ευρώ. Χωρίς την επιθετική παρέμβαση του λαού, των λαών, οι συνέπειες θα είναι και απρόβλεπτες, καταλυτικές, με νέες βαριές συνέπειες. Γι' αυτό και ο λαός δεν μπορεί να είναι θεατής, μοιρολάτρης, φοβισμένος, αποπροσανατολισμένος.

Δεν είναι υπερβολή, να βρεθούμε μπροστά σε στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων λόγου χάρη στην Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή να εμπλακεί η Ελλάδα ακόμα πιο βαθιά, να απειληθεί ακόμα από τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή που με τα όπλα του ΝΑΤΟ και τους κατασταλτικούς, στρατιωτικούς μηχανισμούς της ΕΕ επεμβαίνουν ανοικτά για να κατακτήσουν εκείνες ή τις άλλες αγορές. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος, καθώς η αστική τάξη της χώρας φιλοδοξεί να πάρει μέρος ενεργό στη διαπάλη αυτή, ταξικά αδιάφορη για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Αλλιώς λογίζεται η πατρίδα για το λαό και αλλιώς για τους κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους.

Δεν είναι υπερβολή να προβλέψουμε ότι σε συνθήκες αυξανόμενης ανεργίας και ανερχόμενης φτώχειας και ενώ θα φουντώνει η ταξική πάλη να φθάσουμε σε πτώση της κυβέρνησης, να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ή και άλλης παραλλαγής, π.χ. κεντροαριστεράς κλπ. Μπορεί να υπάρξει μια γρήγορη εναλλαγή κυβερνήσεων, προσωρινά αδιέξοδα ή και μεγαλύτερα αδιέξοδα στην επίτευξη σταθερότητας στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Τι θα κάνει τότε η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι μείζον ζήτημα. Δεν πρέπει ούτε ώρα ο ελληνικός λαός να περιμένει αν θα τα βρουν μεταξύ τους τα κόμματα εξουσίας, τι κομπρεμί θα γίνουν με τα μικρότερα κόμματα που ορέγονται συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ησυχάζουν, το αντίθετο, όταν οι κυβερνήσεις έχουν δύναμη και σταθερότητα είναι ακόμα πιο επικίνδυνες. Είδατε τι έγινε με το νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ που υπερψηφίστηκε από τη Βουλή, είδατε τους πανηγυρισμούς της συναίνεσης...

Σε συνθήκες που το αστικό πολιτικό σύστημα κλονίζεται, ο λαός πρέπει να είναι απολύτως έτοιμος, να ωθήσει τα πράγματα προς τα εμπρός, να διευρύνει τις ρωγμές και τα αδιέξοδα του συστήματος, να περάσει στην αντεπίθεση, να θέσει στόχο του την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Πρέπει ο λαός να είναι έτοιμος για κάθε πιθανή ή και λιγότερη πιθανή εξέλιξη, γιατί διαφορετικά θα βρεθεί κολλημένος στον τοίχο. Σε τέτοιες καταστάσεις, το Κόμμα μας πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει ευρύτατη εργατική, λαϊκή συμμαχία και διάθεση ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων παντού. Να φύγει η κυβέρνηση είναι δίκαιο και σωστό αίτημα, όμως αυτό από μόνο του δεν γλυτώνει το λαό από το μνημόνιο, ακόμα και αν οι αποκαλούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα εκτός από το ΚΚΕ που επιδιώκει την κατάργηση των μονοπωλίων.

Πρέπει από τώρα να αναλάβουν ευθύνη φίλοι και οπαδοί, ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις που έχουν πάρει χαμπάρι τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που δεν θέλουν να πειραματισθούν με κόμματα που πατάνε σε δύο βάρκες, που τόσα χρόνια τον αποπροσανατόλισαν με την «κοσμογονία» της παγκοσμιοποίησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ανανέωσης.

Είναι ζήτημα τι θα κάνει η πλειοψηφία του λαού, τι μήνυμα και τι δράση θα ξεχειλίσει από τους τόπους δουλειάς, τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα πολυκαταστήματα, τα μικρομάγαζα, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, από τα χωράφια. Τώρα, από τώρα πρέπει να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά στη συνείδηση του λαού η μάχη για την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.

Τώρα, από τώρα πρέπει ο λαός να επιλέξει προς τα πού πρέπει να βαδίσει, ώστε κάθε μέρα, κάθε ώρα να είναι σε θέση να παρεμβαίνει, να εμποδίζει, να κερδίζει έδαφος σε βάρος του αντίπαλου που είναι έμπειρος και γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος όταν συνειδητοποιεί ότι η διαχείριση της κρίσης είναι τελικά αδιέξοδη, ότι θα συνοδεύεται από νικητές και ηττημένους, από συντρίμμια.

Τα άλλα κόμματα, από τη ΝΔ ως τον οπορτουνιστικό χώρο, ακόμα και εκείνοι που κλίνουν την επανάσταση σε όλες τις πτώσεις, μας κατηγορούν ότι τάχα στο όνομα της πάλης για τη λαϊκή εξουσία αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο να περνάνε τα κυβερνητικά μετρά, να κάνει ό,τι θέλει η τρόικα γιατί τάχα δεν έχουμε θέσεις για το σήμερα.

Ο λαός όμως ξέρει ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα προσπαθούμε να κτισθεί ένα μαχητικό λαϊκό κίνημα, ότι δεν υπάρχει αγώνας που οι κομμουνιστές να μην είναι στην πρώτη γραμμή. Η πείρα του 20ού αιώνα, αλλά και η πρόσφατη πείρα ένα πράγμα δείχνει: όταν δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να ξέρεις τι θα γίνει την επόμενη μέρα, όταν δεν θέλεις ή δεν δέχεσαι να προβλέπεις, όταν δεν ξέρεις ή δεν ψάχνεις προς τα πού πρέπει να βαδίσεις τότε οι αγώνες είναι αναποτελεσματικοί ή φέρνουν προσωρινά και αμφίβολα αποτελέσματα.

Οταν δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να ξέρεις ποια πρέπει να είναι η έκβαση της πάλης, τότε είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα διαχωρίζεις με τεχνητά τείχη τη μια φάση του αγώνα από την άλλη, θα βάλεις τόσα στάδια στην εξέλιξη που σε κάποια στροφή του αγώνα θα σε τουμπάρουν, και θα σε χτυπήσουν αλύπητα, θα σε αποδιοργανώσουν, θα σε λυγίσουν. Είναι άλλο πράγμα να χάσεις μια μάχη, γιατί ακόμα ο συσχετισμός δυνάμεων είναι σε βάρος σου, και άλλο να χάσεις τον πόλεμο, γιατί ήσουν απροετοίμαστος ή διαβρωμένος βαθιά. Στη μια περίπτωση έχεις μια προσωρινή ήττα, στην άλλη έχεις μια ήττα από την οποία δύσκολα θα μπορέσεις να συνέλθεις έγκαιρα.

Βεβαίως και χρειάζεται γρήγορη προσαρμογή σε κάθε φάση του αγώνα, σε κάθε στιγμή της εξέλιξής του. Τι αντιμετωπίζει σήμερα ο εργατόκοσμος, οι αυτοαπασχολούμενοι ιδιοκτήτες μικρών μαγαζιών, οι μικροϊδιοκτήτες αγρότες, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες, οι νέοι και οι νέες οι έφηβοι που ανήκουν στη λαϊκή πλειοψηφία που υποφέρει; Εχουν παρθεί στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα, στην Ουάσιγκτον, στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συναντήσεις μια σειρά συγκεκριμένα αλλεπάλληλα βάρβαρα μέτρα, μακράς πνοής, έχουν πετύχει αποφάσεις κοινοβουλίων, είναι τώρα σε φάση εφαρμογής. Τα μέτρα που πήραν συνοδεύονται από νέα αλλεπάλληλα, χειρότερα που ενδεχομένως ο ανθρώπινος νους ακόμα δεν τα φαντάζεται. Οσο ο καπιταλισμός παραδέρνει στην κρίση, όσο αναμένει νέους κύκλους κρίσης εδώ και εκεί, τόσο θα επιταχύνονται οι αρνητικές εξελίξεις. Οσο χάνεται χρόνος, τόσο περισσότερες θυσίες θα χρειαστούν για να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία χωρίς αφεντικά.

Το τέρμα του κινήματος και ταυτόχρονα η νέα αρχή δεν μπορεί σήμερα να είναι παρά μια Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας, χωρίς τις δεσμεύσεις και τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Καλούμε τους εργατοϋπαλλήλους, τους αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες που έχουν εμπειρία αγώνων στο παρελθόν, που εμπιστεύθηκαν το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, που είδαν το ΠΑΣΟΚ ως σκαλοπάτι στην αλλαγή και διαψεύσθηκαν. Καλούμε τους νέους ανθρώπους που μεγάλωσαν με την αντικομουνιστική και αντισοσιαλιστική υστερία, να απογαλακτιστούν από αυτήν, να αποκτήσουν τη δική τους άποψη στο έδαφος του αγώνα. Να γλυτώσουν από προκαταλήψεις που τις υιοθέτησαν γιατί έτσι τις βρήκαν και τις δέχθηκαν από το σχολείο, την οικογένεια, τον κοινωνικό περίγυρο.

Το πολιτικό σύνθημα δράσης μας είναι: Οργάνωση και ανυποχώρητη πάλη για να παρεμποδίσουμε όσο μπορούμε την εφαρμογή των βάρβαρων νόμων που αποφασίστηκαν, να προλάβουν αυτούς που έρχονται, να αποδείξουν ότι δεν συμφιλιώνονται με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα του αύριο. Διεκδικούμε με εργατικούς αγώνες και κοινωνική συμμαχία μέτρα που ανακουφίζουν το λαό, που δίνουν έστω και μια ανάσα, που εμπνέουν θέληση για συνέχεια, για διαδοχικές αναμετρήσεις μέχρι τη νίκη. Καλούμε όλους εκείνους που νομίζουν ότι "μπόρα είναι και θα περάσει", να σκεφθούν πιο ρεαλιστικά, στον εργατικό, λαϊκό αγώνα δεν έχει θέση η αντίληψη ότι "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία". Ξεβολευτείτε από τις αυταπάτες σας γιατί θα βρεθείτε χωρίς καλά καλά να το καταλάβετε σε πολύ χειρότερη θέση. Αγωνιζόμαστε με όρους ταξικής σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής, ώστε όσο μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο, να αναγκάσουμε τον αντίπαλο, την κυβέρνηση, τη μεγάλη εργοδοσία, τις Βρυξέλλες έστω σε προσωρινή υποχώρηση, ώστε να οργανώσουμε τη μεγάλη αντεπίθεση, με διεθνιστική συμπαράσταση και αλληλεγγύη: για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία που θα κάνει ιδιοκτήτη του πλούτου το λαό, πρωταγωνιστή της αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα από την οικονομία και τον εργατικό λαϊκό έλεγχο ως το πολιτικό σύστημα και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.

Αν σήμερα θεωρήσουμε αναπόφευκτα τα κυβερνητικά μέτρα, όπως αυτά που πάρθηκαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν το μνημόνιο, αν θεωρήσουμε δυσάρεστα αλλά υποχρεωτικά τα μέτρα που ίδιου μνημονίου και των μνημονίων που έρχονται, τότε μας περιμένουν νέες τραγωδίες.

Αν παρεμποδίσουμε τα μέτρα, αν συνειδητοποιηθεί τι σημαίνει εξουσία των μονοπωλίων, καπιταλιστική αγορά, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να ματαιώσουμε πολλά από αυτά, θα πετύχουμε κάτι το σημαντικό, θα αποκτήσουμε τη δύναμη να ανοίξουμε θετικό και ελπιδοφόρο δρόμο. Τέτοιους δρόμους θα ανοίξουν και άλλοι λαοί στην Ευρώπη, όσο περισσότεροι είμαστε τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα. Ας λιγοστεύουμε τα εμπόδια, ας τους φοβίσουμε στα σοβαρά, ας μη δεχθούμε τετελεσμένα γεγονότα. Αν αποσπάσουμε κάποια μέτρα ανακούφισης, τότε δίνουμε τη δυνατότητα στα εργατικά, λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να την πολλαπλασιάσουν στην πορεία.

Μπροστά μας, απέναντί μας, μέσα στο σπίτι μας υψώνονται κρίσιμα προβλήματα, όπως είναι η ανεργία, ο κίνδυνος να μας δίνουν έναντι για τους πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις, να γίνει γενικευμένη στάση πληρωμών. Είναι λίγο πράγμα να ξεκινάνε τα σχολεία χωρίς βιβλία, με φωτοτυπίες που θα τις αγοράσουν τελικά οι γονείς από τα βιβλιοπωλεία, αφού τα σχολεία δεν έχουν φράγκο να τις εκδώσουν;

Ηδη ξέρουμε πολύ καλά ότι αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς ο αριθμός των εργατικών, λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν την εφορία, το ρεύμα και το νερό, το νοίκι, δε θα έχουν τα πιο στοιχειώδη στη διατροφή. Δε θα αγοράζουν φάρμακα, πετρέλαιο, δε θα κάνουν απαραίτητες θεραπείες. Ποιος οπαδός του ΠΑΣΟΚ φαντάζονταν εδώ και αρκετά χρόνια ότι θα άνοιγαν τα σχολεία χωρίς βιβλία; Και όμως και αυτό γίνεται... Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα περιοριστούμε σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης, σε ατομική βοήθεια στους βασανισμένους και άπορους ή θα δημιουργήσουμε ντε φάκτο καταστάσεις; Θα περιοριστούμε σε εκδηλώσεις αγανάκτησης και διαμαρτυρίας;

Απαντάμε: Θα δυσκολέψουμε τα αποφασισμένα μέτρα να υλοποιηθούν, θα δουλέψουμε ώστε τα μέτρα αυτά να καταδικαστούν όχι μόνο ως βάρβαρα αλλά και ως παράνομα στην εργατική, τη λαϊκή συνείδηση, στη συνείδηση της νεολαίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να υποστούν συνέπειες πάσης φύσεως όσοι αδυνατούν να πληρώσουν, να μην ποινικοποιηθεί η άρνησή τους. Επιδιώκουμε, την ώρα που η κυβέρνηση αφαιρεί, δηλαδή αρπάζει από το λαό, εμείς μαζί με το λαό να αναδείξουμε με μαχητικές μορφές τα δικαιώματά μας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, να αναδείξουμε τις δυνατότητες που σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα για κοινωνική ευημερία. Επιδιώκουμε εκτεταμένη λαϊκή συμμετοχή και εκτεταμένη λαϊκή αλληλεγγύη. Ολοι για έναν και ένας για όλους!

Να παρεμποδίσουμε λοιπόν τα μέτρα εκεί που μπορούμε, εκεί που είναι δυνατόν πρακτικά, με πνεύμα λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας. Οργανωτές αυτής της πρωτοβουλίας πρέπει να γίνουν τα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία, τα κλαδικά σωματεία και οι ομοσπονδίες, γι' αυτό εκεί που δεν υπάρχει θέληση δράσης πρέπει να παραμεριστούν με μαζικές διαδικασίες οι συμβιβασμένες ηγεσίες. Οι οργανώσεις των αυτοαπασχολουμένων, των φοιτητών, σπουδαστών, οι γυναικείες οργανώσεις.

Την άμεση δημοκρατία την εγγυάται η ταξική πάλη ριζωμένη στον τόπο δουλειάς. Ολα τα άλλα που ακούμε περί της άμεσης δημοκρατίας στις πλατείες είναι μάταια, αναποτελεσματικά, παραπλανητικά.

Τι σημαίνει στις δοσμένες συνθήκες «παρεμποδίζω» τα μέτρα; Παρεμποδίζω σημαίνει επίσης: και οργανώνομαι, και αλλάζω το συσχετισμό δύναμης στέλνοντας στα σπίτια τους τους εργατοπατέρες και τους συμβιβασμένους. Σημαίνει ότι μέσα στο συλλογικό αγώνα αποβάλλω το φόβητρο της χρεοκοπίας, όπως προβάλλεται για να καμφθεί το ηθικό του λαού, ώστε να δεχθεί τα αλλεπάλληλα μέτρα επίθεσης. Σημαίνει ότι όταν επικαλούνται τη σωτηρία της οικονομίας, εγώ ξέρω ότι μιλάνε για την ανταγωνιστική θέση του κεφαλαίου, πρώτα και κύρια σε βάρος των εργαζομένων.

Σημαίνει ότι είμαι σε θέση να αποκαλύπτω τους πραγματικούς σκοπούς των αποκρατικοποιήσεων, του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τις πρώην ΔΕΚΟ, δε συμβιβάζομαι και δε θεωρώ τετελεσμένο την ανάδειξη των επιχειρησιακών συμβάσεων ως κυρίαρχων μορφών συλλογικής διαπραγμάτευσης, την "απελευθέρωση" των κλειστών επαγγελμάτων υπέρ των μονοπωλίων, τις νέες βίαιες φορολογικές ανατροπές, την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των τομέων Υγείας - Πρόνοιας και το πογκρόμ δεκάδων χιλιάδων απολύσεων που σχεδιάζουν να εξαπολύσουν εναντίον των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔEKO. Σημαίνει ότι πετάω στο καλάθι των αχρήστων τις θεωρίες της κυβέρνησης και της ΝΔ, αλλά και όλων εκείνων που φλυαρούν και κοροϊδεύουν ότι "έχουμε κρίση χρέους", ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε". Οτι δεν υποκύπτω σε παραπλανητικές προτάσεις, όπως αυτά που ακούμε από τα άλλα κόμματα, περί ευρωομολόγου, περί "φόρου Τόμπιν", για κρατικοποίηση τριών τραπεζών, για κατάργηση του μνημονίου - που ως αίτημα είναι σωστό και δίκαιο, όμως από μόνο του ένα πράγμα σημαίνει: Να γυρίσουμε λίγο πίσω για να ξαναβρεθούμε πάλι στα ιδία...

Η ΝΔ, το κόμμα - λαγός του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΝ, όλες οι παραλλαγές του οπορτουνισμού, κονταρομαχούν γύρω από εναλλακτικά σενάρια διαχείρισης της κρίσης. Ούτε ένα από τα σενάρια δεν βρίσκεται έξω από τους προβληματισμούς και τη λογική της τρόικας. Ολα τους τα σενάρια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι αντιφατικά και ουτοπικά, καθώς έχουν εξαντληθεί τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Ολα τα κόμματα, από τη ΝΔ ως τους Οικολόγους και τις φτερούγες του ΠΑΣΟΚ, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, φωνάζουν για το χρέος, σαν κάτι το παράξενο, σαν κάτι που παρεκκλίνει από το σωστό.

Τους απαντάμε: Φέρτε μας ένα παράδειγμα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού να μη συνοδεύεται από ελλείμματα και χρέη. Δεν είναι παρέκκλιση, είναι υποχρεωτική επιλογή το χρέος και το έλλειμμα, αφού τα πάντα είναι υποταγμένα στις ανάγκες του κεφαλαίου. Εχουμε απέναντι μας την καπιταλιστική κρίση και όχι αποσπασματικά το χρέος. Οσο βαθαίνει η κρίση, τόσο θα μεγαλώνει το χρέος. Και αν αυτό μειωθεί, πάλι θα ζητούν λαϊκές θυσίες για να μη μεγαλώσει το χρέος.

Σ' αυτούς που μας φοβερίζουν ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το νόμο, δηλαδή να δουλέψουμε για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, τους απαντάμε: ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται... Η φοβέρα τους δεν πιάνει τόπο γιατί μας έχουν οδηγήσει σε χρεοκοπία διαρκείας και ακόμα μεγαλύτερο μέρος του λαού και της νεολαίας οδηγείται σε κοινωνική εξαθλίωση. Τι έχει να φοβηθεί ο νέος με το μισθό 570 ευρώ μεικτά για 5 μόνο μήνες; Τι έχει να φοβηθεί ο άνεργος, τι να φοβηθεί αυτός ή αυτή που έχει βάλει λουκέτο στο μαγαζί ή μετράει μέρες για να το βάλει; Τι έχει να φοβηθεί ο συνταξιούχους των 500 και 600 ευρώ;

Δίνουμε το λόγο μας ότι εμείς οι κομμουνιστές θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην περάσει η τρομοκρατία. Για να υιοθετηθεί σε κάθε σπίτι, η θέση ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΔΕΚΑΡΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ.

Παρεμποδίζουμε υπερασπιζόμενοι σαν μια γροθιά όλους εκείνους που δεν μπορούν να πληρώσουν, που δεν πρέπει να πληρώσουν. Επιδιώκουμε παλλαϊκή δράση για τους ανέργους και τους ημιανέργους, γι' αυτούς που κάνουν μερικά μεροκάματα στους εργολάβους, να επιβάλλουμε επιδόματα που τους επιτρέπουν να ζούνε και να μη λιμοκτονούν, δωρεάν περίθαλψη και πάγωμα δανείων, διαγραφή των τόκων, με βοήθεια στην οικογένειά τους, με βοήθεια κρατική για να μορφωθούν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Δεν μένουμε εκεί, δουλεύουμε με υπεράνθρωπες ηρωικές προσπάθειες (ποσότητα και ποιότητα δουλειάς απαιτείται) σε κάθε περιοχή, περιφέρεια, δήμο, νομό ώστε να αναδειχθούν σύγχρονες επιτακτικές διεκδικήσεις για δημόσια έργα με νέες θέσεις εργασίας που ανταποκρίνονται σε πιεστικές κοινωνικές ανάγκες, έργα που καθυστερούν χρόνια τώρα και ιεραρχούνται ως "ο τελευταίος τροχός της αμάξης". Αντιπλημμυρικά, αποχετευτικά, διαχείρισης του νερού, έργα αντισεισμικής θωράκισης, φθηνή λαϊκή κατοικία για τα νέα ζευγάρια, αναπλάσεις περιοχών που έχουν υποστεί τεράστια περιβαλλοντική επιβάρυνση και πολλά άλλα. Διεκδικούμε μαζικές προσλήψεις στην Υγεία και την Παιδεία, σε τομείς της κοινωνικής πολιτικής που έχουν κενά.

Υπερασπιζόμαστε τις μαθητικές, φοιτητικές και σπουδαστικές διεκδικήσεις εναντία στο νόμο - πλαίσιο, που καθιερώνει πτυχία διαφορετικών ταχυτήτων, που οδηγεί τους σπουδαστές σε τραπεζικά δάνεια, που παραδίδει την επιστήμη και την έρευνα ακόμα πιο βαθιά και πιο έντονα στους επιχειρηματίες. Που καταργεί το άσυλο, στο όνομα της αντιμετώπισης των γνωστών - αγνώστων.

Υπερασπιζόμαστε παραλίες, ακτές, βουνά, λιμάνια και αεροδρόμια που τα αποκρατικοποιούν.

Υπερασπιζόμαστε τους αυτααπασχολούμενους που με σύνθημα την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων οδηγούνται στη φτώχεια. Απελευθέρωση επαγγελμάτων σημαίνει επικράτηση μεγάλων εταιρειών, ανεργία και φτώχεια, υποαπασχόληση για χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους.

Υπερασπιζόμαστε τους εργατοϋπάλληλους από την εργοδοτική τρομοκρατία, την εργοδοτική πίεση, από τις ανθυγιεινές, βλαπτικές συνθήκες δουλειάς.

Υπερασπιζόμαστε τους φτωχούς αγρότες.

Πρώτη προϋπόθεση για να ανέβει σήμερα η αποτελεσματικότητα του αγώνα, είναι να ξεμπλοκαριστούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από το ψεύτικο και επικίνδυνο επιχείρημα ότι ζούμε κρίση χρέους και ότι πρέπει πάση θυσία να πληρώσει ο λαός για τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησε το κεφάλαιο. Η οικονομική καπιταλιστική κρίση που έρχεται και επανέρχεσαι συνεχώς, είναι στο DNA του τελευταίου εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει συνεχώς.

Δεύτερη προϋπόθεση για να υπάρξει αποτελεσματικότητα στους αγώνες, για να πιάσουν τόπο οι θυσίες που συνοδεύουν τους αγώνες, είναι να κάνει ο λαός μια μεγάλη αποφασιστική επιλογή: να απορρίψει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να συγκεντρώσει δυνάμεις για να πάρει στην κατοχή του την καπιταλιστική ιδιοκτησία, να μετατρέψει σε κοινωνική ιδιοκτησία τα μονοπώλια, να αναδείξει ως πολιτικό σύστημα την εργατική λαϊκή εξουσία με χαρακτηριστικό γνώρισμα τον εργατικό λαϊκό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω με άμεση και έμμεση δημοκρατία, με λαϊκούς αντιπροσώπους που εκλέγονται από τους τόπους δουλειάς, από τα πανεπιστήμια, τους χώρους μόρφωσης, από τους συνταξιούχους, να τους ελέγχει και τους ανακαλεί ανά πάσα στιγμή με άμεση και αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Επείγει να νικήσουμε τη μεγάλη γάγγραινα που δυσκολεύει το κίνημα, αυτήν τη γάγγραινα των άμαζων εργατοϋπαλληλικών σωματείων και μαζικών οργανώσεων, να σταματήσει κάθε φαινόμενο απάθειας ή ανοχής στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, στην εργατική αριστοκρατία και στις σαπουνόφουσκες που εκπέμπουν με κινητοποιήσεις στο "παρά πέντε" ή "και πέντε". Επείγει να αποκαλύψουμε τους υπόγειους άνομους σκοπούς της κυβέρνησης με την εξαγγελία δημοψηφίσματος με ερωτήματα παραπλανητικά και με κύριο στόχο να αρπάξει ένα "ναι" σε ορισμένα επιλεκτικά ζητήματα, για να δείξει ότι ο λαός συμφωνεί σε όλα και παντού.

Στις σημερινές συνθήκες ζητούμε αντί για δημοψήφισμα, εκλογές. Ωστε ο λαός να τις χρησιμοποιήσει για να κάνει ένα ορατό βήμα μπροστά, με το ΚΚΕ. Σήμερα απαιτούνται ανεβασμένες μορφές πάλης, αλλά και ριζοσπαστική αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Ποια είναι η μήτρα που μπορεί να δώσει ζωή σε ένα αναγεννημένο κίνημα που αποδυναμώνει το αστικό πολιτικό σύστημα, που αξιοποιεί τις δυσκολίες και αδυναμίες του; Είναι το ικανό και άφοβο κίνημα που ξεπηδάει συντονισμένα από τους τόπους δουλειάς, από τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, τα γραφεία, τις βιομηχανικές ζώνες, το εμπόριο, τις υπηρεσίες και τους χώρους της Παιδείας και Υγείας, παντού αλλού όπου η αναμέτρηση με την καπιταλιστική εργοδοσία, το αστικό κράτος, τη στρατηγική του κεφαλαίου είναι άμεση και χειροπιαστή.

Ποιο κόμμα, ποιοι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα στη μαζικοποίηση των σωματείων, στη δημοκρατική λειτουργία του κινήματος με όρους μαζών, στην ανάπτυξη της λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας, στον πολλαπλασιασμό των μελών των σωματείων που έχουν ενεργό ρόλο και συμμετοχή σε όλα;

Είναι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, είναι οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, είναι οι ριζοσπάστες μαχητές, που ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες απόψεις τους άφοβα έχουν καταλήξει στη σημασία συνεργασίας και συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Εδώ κρινόμαστε όλοι, όχι μόνο και ειδικά από την προσωπική μας δράση και αυτοθυσία αλλά πάνω απ' όλα αν ως λαϊκοί ηγέτες εμπνέουμε τη διάθεση οργάνωσης και συμμετοχής στους πολλούς, αν εμπιστευόμαστε τις εργατικές λαϊκές μάζες και τη νεολαία, αν αναγνωρίζουμε τον αποφασιστικό τους ρόλο.

Επομένως, οφείλουμε γρήγορα, χωρίς καμία αναβλητικότητα και χρονοτριβή να αποβάλλουμε τα φαινόμενα καμπανιακής δουλειάς. Να βάλουμε τέρμα στο φαινόμενο, στο όνομα της ευθύνης και του φιλότιμου να σηκώνουμε όλο το βάρος της οργάνωσης του αγώνα, χωρίς να δείχνουμε πρώτα το ενδιαφέρον να παρακινούμε και άλλους, να ζητούμε τη γνώμη και τη συμμετοχή τους. Θα πρωτοστατήσουμε στην ανάπτυξη της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης ανεξάρτητα των εργασιακών σχέσεων, στην κοινή δράση με τους μετανάστες, στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν από τα μονοπώλια, τη φτωχή αγροτιά, στην ανάπτυξη παντού ιδιαίτερης δουλειάς που παίρνει υπόψη την ανισότητα της γυναίκας, τις ιδιαίτερες ανάγκες των νέων.

Πρέπει να μπει ένα τέρμα σε συντεχνιακές και τεχνητές διαιρέσεις ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιωτικούς εργάτες και υπαλλήλους. Ανάμεσα στους εργατοϋπαλλήλους και στους μικρούς εμπόρους, επαγγελματίες. Στα μεγάλα παχιά λόγια περί συναίνεσης, συνευθύνης, περί "ενότητας προοδευτικών δυνάμεων", περί "ενότητας της αριστεράς", εμείς απαντάμε με την κοινωνικοπολιτική συμμαχία που βασίζεται στην κοινωνική διαστρωμάτωση και όχι σε αφηρημένες έννοιες. Πρόκειται για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι η μόνη συμμαχία που μπορεί να μας βγάλει από τα βάσανα. Αυτή η συμμαχία είναι αναγκαία και δυνατή γιατί δεν βασίζεται σε ευκαιριακές συμπτώσεις που αφήνουν απ' έξω το ποιος έχει την εξουσία, αλλά στηρίζεται στην αντικειμενική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, το λαό και τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι όρος σήμερα για να αρχίζει να γέρνει η πλάστιγγα υπέρ του λαού».