Πάνω που πήγαμε να πιστέψουμε πως ο τουρισμός είναι η σωτηρία της πατρίδας άρχισαν τα παράπονα:

«Ντιπ χούλιγκαν αυτοί οι Αγγλοι. Δε φτάνει που ρήμαξαν το Λονδίνο, κυκλοφορούνε και γυμνοί στα Μάλια της Κρήτης», έλεγε μέσες - άκρες ένα από τα σχετικά ρεπορτάζ.

Σ' ένα άλλο ρεπορτάζ, σουβλατζής στο Μοναστηράκι περιέγραφε με απέχθεια στην κάμερα τη σκηνή: Αμερικανοί τουρίστες παίρνουν ένα σουβλάκι και μια κόκα κόλα στα τέσσερα!

Πάει χάλασε ο κόσμος.

Πού είναι εκείνα τα ρεπορτάζ που μαγαζάτορες κυνηγούσαν απεργούς ναυτεργάτες στο λιμάνι του Ηρακλείου «για να κατέβουν οι τουρίστες απ' τα καράβια»; Πού είναι όλοι εκείνοι που περίμεναν στο Μοναστηράκι τους Αμερικανούς τουρίστες να ψωνίσουν τσολιαδάκια; Θυμάται, άραγε, κανείς τις μάχες που έχουν δοθεί για να εξασφαλιστεί το δικαίωμα όλων των εργαζομένων στις διακοπές;

Τώρα, όχι ξένος, ούτε Ελληνας δεν πατάει στα μαγαζιά που, παρά τις εκπτώσεις, καταγράφουν μείωση τζίρου. Ποιος θυμάται το σύνθημα «εργατιά χωρίς λεφτά, μαγαζιά χωρίς δουλειά;»

Το θέμα δεν είναι που δεν πούλησαν ούτε στις εκπτώσεις οι έμποροι. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι κόβουν και απ' το φαγητό.

Το θέμα δεν είναι οι κακής ποιότητας τουρίστες. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι όλο και λιγότερο αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη (οι διακοπές είναι μέρος αυτής της διαδικασίας).

Τα ποσοστά που αναφέρονται στην έρευνα για το πόσες μέρες θα κάνουν διακοπές, αφορούν μόνο σε όσους θα κάνουν έστω και ολιγοήμερες διακοπές, δηλαδή μόνο το 38%. Κι απ' αυτούς, λοιπόν, μόνο ένας στους τέσσερις έχει την οικονομική δυνατότητα να ξεκουραστεί πάνω από δύο βδομάδες.

Δεν περιμένει κανείς από τους καπιταλιστές να κατανοήσουν την κατάσταση της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί όμως και να μην εντοπίζει τον «φαταούλα» που τους χαρακτηρίζει. Με αφορμή τα στοιχεία για την ανεργία έπεσε στις εφημερίδες των καπιταλιστών και πάλι κλάμα. Γιατί; Για να βρουν δουλειά οι εργάτες; Οχι. Για να δοθούν κι άλλα προνόμια στους καπιταλιστές (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και κρατικό χρήμα για να κάνουν επενδύσεις). Μονά - ζυγά δικά τους.

Επιπλέον, περιορίζουν το πρόβλημα στην κυβερνητική πολιτική (για να 'ναι ανοιχτή η πόρτα για αλλαγή ...Μανωλιού) ενώ η κρίση είναι βαθιά καπιταλιστική και η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στην ανατροπή αυτών των σχέσεων παραγωγής που τρέφουν τους καπιταλιστές, γεννάνε δυστυχία για την εργατική τάξη.

Ο δημοσιολόγος που βγάζει μπιμπίκια στο άκουσμα «σοσιαλισμός», νοστάλγησε, γράφει, τις μέρες που η «αριστερά» πάλευε για το σοσιαλισμό. Τον ενοχλεί το ταξικό μίσος και η αναφορά στον καπιταλισμό ως σύστημα.

Αν αυτό συμβαίνει και για να το λέει κάτι θα ξέρει, τα πράγματα πάνε καλά. Αν, πράγματι, η εργατική τάξη κοιτά με μίσος τον καπιταλισμό είναι στοιχείο προόδου. Σημαίνει πως αρχίζει να καταλαβαίνει πως δε φταίει το κακό το ριζικό της, αλλά ένα συγκεκριμένο σύστημα και παλεύει για να φύγουν απ' τη μέση αυτοί που ευθύνονται για την κατάστασή της.

Η αντικαπιταλιστική πάλη δεν είναι τυφλή. Βασίζεται σε γνώση των νομοτελειών που οδηγούν στο στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό, που για να υπάρξει πρέπει να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές. Αυτό είναι που δεν αντέχουν διάφοροι καθηγητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου ήδη διδάσκει και ο Μανδραβέλης.

Νοσταλγούν την εποχή που η σοσιαλδημοκρατία διακήρυσσε σοσιαλισμό για να εφαρμόσει καπιταλισμό. Και ενοχλούνται που το ΚΚΕ απευθύνεται ανοιχτά - καθαρά στην εργατική τάξη και διακηρύσσει πως η ταξική πάλη όχι μόνο είναι ανειρήνευτη, αλλά και ότι η λύση βρίσκεται μόνο στην ανατροπή, μόνο στο δρόμο για τη λαϊκή εξουσία - οικονομία, τον σοσιαλισμό στην πράξη.

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι Ελληνες καπιταλιστές είχαν κάνει σημαία τους τους μισθούς Βουλγαρίας και αρκετοί μετέφεραν εκεί τις επιχειρήσεις τους. Οταν μπήκαν στο παιχνίδι οι μισθοί Κίνας ορισμένοι μπόρεσαν να μεταφέρουν εκεί τις επιχειρήσεις τους καθώς εξασφάλιζαν ακόμα πιο φτηνούς εργάτες.

Τώρα, όλοι μαζί ζητάνε να εφαρμοστούν εδώ οι μισθοί Κίνας.

Επί της ουσίας, αυτό ζητάνε οι καπιταλιστές όπου Γης. Αν και γνωρίζουν πως ούτε έτσι θα βρούνε λύση. Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις ένα δισεκατομμύριο εργάτες να λιμοκτονούν για το καπιταλιστικό κέρδος (όπως συμβαίνει στην Κίνα) κι άλλο 300 εκατομμύρια. Και ακόμα χειρότερα, όταν η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι συστατικό του συστήματος.

Είναι ένα όνειρο η Κίνα για όλους τους καπιταλιστές. Είναι ένα όνειρο η απόλυτα εξαθλιωμένη εργατική τάξη.

Το κακό γι' αυτούς είναι πως αργά αλλά σταθερά αρχίζουν και πάλι σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης να αναγνωρίζουν σε επίπεδο αξιών πως ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ήταν το μόνο σύστημα που δικαίωσε τον εργάτη ως Ανθρωπο.

Ποιος είπε ότι θα 'χει ξηρασία το μέλλον;

Μόνο όποιος κουβαλούσε την ήττα μέσα του...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Δεκαπέντε προτάσεις προστασίας των ανέργων από το ΠΑΜΕ

Ο ΛΟΓΟΣ: 16,6% εκτινάχτηκε η ανεργία

Η ΑΥΓΗ: 50 χρόνια πίσω μας γυρίζει η ανεργία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μάχη με το χρόνο σε τέσσερα μέτωπα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Επιτείνονται οι φόβοι για Ευρώπη

ΑΥΡΙΑΝΗ: Πετάνε την Ελλάδα στη θάλασσα για να σώσουν Γερμανία και ευρώ

ΤΑ ΝΕΑ: Τι πρέπει να κάνετε

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Με 2.000 ευρώ πιο κοντά στη σύνταξη

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Σύνταξη με μπόνους

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σύνταξη με πλασματικά χρόνια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Νωρίτερα στη σύνταξη 4 έως 7 χρόνια με εξαγορά ενσήμων

ΕΘΝΟΣ: Ολο το σχέδιο για την εφεδρεία στο Δημόσιο

«Πριν από μία εβδομάδα ο 24χρονος Χάβι Πόβες ήταν ένας φέρελπις ποδοσφαιριστής της ισπανικής Χιχόν. Σήμερα έχει αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο λέγοντας πως τον έχει "αηδιάσει" (...) "Ολα βασίζονται σε μια μεγάλη απάτη" (...) Λέει πως στο άθλημα υπάρχει "τεράστια διαφθορά, το διαπίστωσα προσωπικά, όπως άλλωστε και σε κάθε τομέα που διαχειρίζεται τόσα χρήματα" (...) Επικρίνει επίσης τους γονείς. "Είναι ντροπή το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά. Αυτό που θέλει σήμερα ένα παιδί είναι να γίνει Κριστιάνο (Ρονάλντο) ή (Λιονέλ) Μέσι. Αλλά όχι ο ποδοσφαιριστής Κριστιάνο ή Μέσι, αλλά ο Κριστιάνο ή ο Μέσι με τις επαύλεις, τα αυτοκίνητα και τη δόξα. Υποβάλλουν στα παιδιά αξίες όπως ο ατομισμός και ο εγωισμός, η επιδίωξη του όσο δυνατόν ταχύτερου πλουτισμού", υπογραμμίζει. Στη νέα ζωή του, ο Πόβες θα σπουδάσει Γεωγραφία και Ιστορία στο πανεπιστήμιο και θα ταξιδέψει σε χώρες όπως η Λιβύη, η Συρία και το Ιράν. "Θέλω να δω την πραγματικότητα αυτών των χωρών, όχι αυτή για την οποία μας μιλούν οι πολιτικοί ή αυτή που δείχνει η τηλεόραση". Θέλει να δει επίσης ένα καλύτερο κόσμο: "Δουλεύουμε χιλιάδες ώρες μόνο για να φάμε και οι πολιτικοί μάς εξαπατούν συνεχώς. Αυτό είναι άραγε το μέλλον που μας επιφυλάσσουν; Αν είναι, δεν το θέλω"» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Στην Αγγλία μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές εμφανίστηκαν στους δρόμους άνθρωποι (...) με σκούπες και φαράσια (...) στην Ελλάδα σαρκάστηκαν ως "Λοντονίστας" (...) Ο σαρκασμός μάλιστα προέρχεται από τον αριστερό χώρο (...) Ενα μεγάλο μέρος της Αριστεράς βίωσε το σοκ της ήττας του 1989 και γι' αυτό άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται. Η παλιά Αριστερά οριζόταν από την αγάπη για τον σοσιαλισμό. Η νέα Αριστερά από το μίσος για τον καπιταλισμό. Δεν έχει πλέον αναφορά στον άνθρωπο, αλλά στον ταξικό εχθρό. Ούτε καν την κοινωνία, αλλά στα συστήματα. Ο,τι προάγει τη συνοχή του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος είναι εξ ορισμού ύποπτο. Τώρα, αυτός ο "χώρος" άρχισε να βιώνει και το ξήλωμα της ιδεολογικής παντοκρατορίας που είχε. Και αυτό τον κάνει να αντιδρά πιο φανατικά» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).