Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το κεφάλαιο έχει εξασφαλισμένη μεν την πλήρη στήριξη και διευκόλυνσή του από τα αστικά πολιτικά κόμματα. Ωστόσο στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, του ανταγωνισμού μεταξύ των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, οι μίζες και η εξαγορά είναι όπλα στα χέρια του κάθε ομίλου, προκειμένου να «πάρει δουλειές», να πάρει ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Από τη μεριά τους, τα αστικά πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονται στις κυβερνήσεις, τρέμουν μπροστά στην αποκάλυψη αυτών των μηχανισμών, γιατί αυτές οι αποκαλύψεις λειτουργούν αφυπνιστικά για το λαό, αλλά και γιατί αφήνουν τα κόμματα έκθετα απέναντι σε ανταγωνιστικά τμήματα του κεφαλαίου με αυτά που ευνοήθηκαν σε συγκεκριμένη συγκυρία.

Γι' αυτό και παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις που ακούμε το τελευταίο διάστημα τόσο από στελέχη της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, περί διαφάνειας και εξέτασης σε βάθος της υπόθεσης, ο λαός δεν ελπίζει ότι θα μάθει την αλήθεια για το σκάνδαλο, σε όλη του την έκταση.

Οσο κι αν προσπαθούν όμως να «κουκουλώσουν» την υπόθεση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ένοχοι στη συνείδηση του λαού. Κανένας δεν «πέφτει από τα σύννεφα» όταν ακούει για «μαύρο» πολιτικό χρήμα. Ο κόσμος συζητάει κοινώς ότι «τα 'χουν πάρει» από τη «Ζήμενς» και από κάθε «Ζήμενς» προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά της. Και εύκολα πείθεται για κάτι τέτοιο ο κόσμος, επειδή αντιλαμβάνεται ότι έτσι λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Ανεξάρτητα από το αν βλέπει τη διέξοδο από αυτό το σύστημα ή από το αν είναι διατεθειμένος να παλέψει για τη διέξοδο, αντιλαμβάνεται ότι το κεφάλαιο αλληλοδιαπλέκεται με τα αστικά πολιτικά κόμματα.

Σ' αυτή τη σύμφυση του κράτους με τα μονοπώλια και τα κόμματα εξουσίας δε χωρούν όροι και κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει ηθική. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι η θέσπιση νέων νόμων ή επιτροπών μπορεί να σταματήσει ή να ελέγξει αυτή τη διαπλοκή. Εξάλλου, σχετικοί νόμοι και αρμόδιες για ελέγχους επιτροπές υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν έχουν εμποδίσει την εμφάνιση του σημερινού ή και παρόμοιων σκανδάλων στο παρελθόν.

Γι' αυτό και δεν μπορεί να πείσει για τις καλές τις προθέσεις η κυβέρνηση, όταν προτείνει τη σύσταση Διακομματικής Επιτροπής που θα θέσει κανόνες για την εσωτερική λειτουργία των κομμάτων και για τα οικονομικά τους. Σημειώνουμε ότι και το ΠΑΣΟΚ, αν και στην αρχή φάνηκε να διαφωνεί, τελικά δεν απορρίπτει επισήμως τη συγκεκριμένη πρόταση. Αν ήθελαν τα δυο κόμματα να «ελέγξουν» τα στελέχη τους που «παραστρατούν» και παίρνουν μίζες, θα μπορούσαν να το κάνουν με το καταστατικό τους και με εσωκομματικές διαδικασίες. Δεν υπάρχει ανάγκη καμιάς Διακομματικής Επιτροπής για κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαν να έχουν κομματικά όργανα που να λειτουργούν πραγματικά συλλογικά και δημοκρατικές διαδικασίες τέτοιες που να τους επιτρέπουν να «κοιτάζονται ίσια στα μάτια» κι όχι να επιδίδονται σε «συντροφικά μαχαιρώματα» και να κοιτά ο ένας πώς θα «αδειάσει» τον άλλο.

Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι δε συμφωνεί και δε θα συμμετάσχει σε αυτή την Επιτροπή, όχι μόνο γιατί τέτοια μέτρα αποτελούν «στάχτη στα μάτια του κόσμου» και δε λύνουν το πρόβλημα, αλλά και γιατί οι προτάσεις της κυβέρνησης για τον υποτιθέμενο έλεγχο - στην ουσία παρέμβαση - στα εσωτερικά των κομμάτων είναι άκρως αντιδραστικές. Στην ουσία πρόκειται για επαναφορά των προτάσεων που είχε κάνει η κυβέρνηση κατά τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, σχετικά με το άρθρο 29.

Στην επιστολή που έστειλε στις αρχές της βδομάδας ο πρωθυπουργός προς τον πρόεδρο της Βουλής, σχετικά με τη Διακομματική Επιτροπή που προτείνει, λέει μεταξύ άλλων: Να υποχρεούνται τα κόμματα να τηρούν συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις για τη χρηματοδότησή τους, να προέρχεται η χρηματοδότησή τους στο μεγαλύτερο μέρος της από τον κρατικό προϋπολογισμό και να ενισχυθούν οι «κανόνες διαφάνειας» για τους πόρους που θα προέρχονται από την ιδιωτική συμμετοχή...

Πώς άραγε μπορούν να τηρούνται «συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις» (προφανώς ονομαστικά εννοεί ο πρωθυπουργός) για τις συνδρομές και την οικονομική ενίσχυση που προσφέρουν στο ΚΚΕ χιλιάδες μέλη και φίλοι του; Το ΚΚΕ δε δέχεται την «ονομαστικοποίηση» όλων αυτών των ανθρώπων του μόχθου, που από το υστέρημά τους προσφέρουν ευρώ το ευρώ την εισφορά τους, για να στηρίξουν το Κόμμα της τάξης τους.

Αυτή η οικονομική ενίσχυση από χιλιάδες εργαζόμενους, νεολαίους και απόμαχους της δουλειάς, είναι ο βασικός «αιμοδότης» του ΚΚΕ. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η χρηματοδότηση του ΚΚΕ από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι απείρως μικρότερη από τη χρηματοδότηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ αυτά τα κόμματα απολαμβάνουν την πλήρη προβολή τους από τα ΜΜΕ, κάτι που δε συμβαίνει με το ΚΚΕ, το οποίο σηκώνει μόνο του το βάρος της ενημέρωσης του λαού για τις θέσεις του. Γίνεται φανερό λοιπόν, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να χτυπηθεί η δυνατότητα του ΚΚΕ να απευθύνεται στο λαό ζητώντας και οικονομική στήριξη, ισοδυναμεί με... καταδίκη του Κόμματος σε οικονομική ασφυξία.