Το πακέτο περιλαμβάνει εύηχες και «ωραίες» προτάσεις, όπως «συγκρότηση ανεξάρτητης αρχής δημοσίων έργων, προμηθειών και παροχής υπηρεσιών», «αναμόρφωση του σημερινού αδιαφανούς καθεστώτος προκήρυξης και ανάθεσης δημοσίων συμβάσεων», «άρση του σημερινού απαράδεκτου ολιγοπωλίου στα δημόσια έργα», «αντικατάσταση του φαύλου συστήματος "μαθηματικού τύπου" που έχει οδηγήσει στη γιγάντωση της διαπλοκής στα δημόσια έργα», κ.ά.

Το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται είτε για κοπανιστό αέρα είτε για προτάσεις που θέλουν να εξωραΐσουν ή να δώσουν άλλοθι (π.χ. ανεξάρτητη αρχή) στο σημερινό (σάπιο) καθεστώς. Καθεμία χωριστά ή όλες μαζί οι προτάσεις της ΝΔ δεν πρόκειται να φέρουν ούτε μια χαραμάδα «διαφάνειας» στο δημόσιο βίο ή, πολύ περισσότερο, να ανακόψουν τη διαπλοκή, όπως άλλωστε συμβαίνει μέχρι σήμερα. Οι θέσεις της καταντούν σκέτη υποκρισία, από τη στιγμή που η ηγεσία της ΝΔ υποστηρίζει μετά πάθους τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών, τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες... Οι πάντες γνωρίζουν ότι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δε χωράει ίχνος διαφάνειας, όπως και ότι η μοιρασιά της πίτας των έργων και προμηθειών γίνεται σε βαθύ σκοτάδι. Οι «μπίζνες» στον καπιταλισμό απεχθάνονται το «φως», ακριβώς γιατί πρόκειται για «κλεμμένα» και είναι φρόνιμο να μην προκαλούν...

Η ηγεσία της ΝΔ γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι δεν μπορεί να σταματήσει η διαδικασία μονοπώλησης των δημοσίων έργων αλλά και γενικότερα όλων των κλάδων της οικονομίας. Κι όμως, επιμένει να αναμασάει το ίδιο το παραμύθι και όποιος το καταπιεί.

Την ίδια τακτική, της ξεδιάντροπης δηλαδή προσπάθειας εξαπάτησης και εμπαιγμού των λαϊκών μαζών, ακολουθεί και απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Περιγράφει με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας αφειδώς γνωστά στατιστικά στοιχεία, τα οξυμένα προβλήματα, προκειμένου να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τα γνωρίζει και άρα «δεν είναι μακριά» από τις ασθενέστερες τάξεις. Την ίδια ώρα όμως παραπλανά το ακροατήριό της επιρρίπτοντας τις ευθύνες αποκλειστικά στην κυβέρνηση, ακριβώς για να εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά αφήνει στο απυρόβλητο τη ρίζα του κακού: Τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που υπηρετεί η ίδια από κοινού με την κυβέρνηση.

Η τακτική αυτή γίνεται εύκολα κατανοητή αν κάνει κάποιος τον κόπο και παρακολουθήσει μια ομιλία του προέδρου της ΝΔ που απευθύνεται σε λαϊκά στρώματα. Στην ομιλία του πρόσφατα στη Δάφνη, για παράδειγμα, δε δίστασε να αναφερθεί στο καυτό πρόβλημα της ακρίβειας, επιλέγοντας το παράδειγμα της τιμής του εμφιαλωμένου νερού. Είπε επί λέξει: «Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να βάλει ενδεικτική τιμή κατανάλωσης στο νερό στα 45 λεπτά. Η τιμή που το ίδιο το μπουκαλάκι επωλείτο πριν από ένα χρόνο ήταν 30 λεπτά. Δηλαδή, παρά τη διατίμηση, ο καταναλωτής πρέπει να υποστεί σε ένα βασικότατο αγαθό μια αύξηση της τάξης του 50%, μέσα σε ένα χρόνο». Και ενώ εύλογα περιμένει ο ακροατής να ακούσει ποιος ευθύνεται και τι θα κάνει η κυβέρνησή του, ο Κ. Καραμανλής συνέχισε ακάθεκτος περνώντας στην απαρίθμηση των επόμενων στατιστικών στοιχείων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορούσε στο ότι «μια μέση αστική(!) ελληνική οικογένεια για να πάει μια εβδομάδα διακοπές στα νησιά θα χρειαστεί 2.500-3.000 ευρώ»...

Η αλήθεια είναι ότι ο Κ. Καραμανλής δεν μπορεί να πει ούτε μια λέξη παραπάνω για το πρόβλημα της ακρίβειας. Και που το πιάνει στο στόμα του είναι πολύ. Απλά γιατί δεν μπορεί να καταγγείλει ότι η απελευθέρωση των τιμών και η ελεύθερη διαμόρφωσή τους από τους μηχανισμούς (μονοπώλια) της αγοράς, είναι η αιτία του προβλήματος της λεηλάτησης των λαϊκών εισοδημάτων. Πολύ περισσότερο που ως λύση για το πρόβλημα της ακρίβειας προτείνει την ...πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, επιχειρώντας να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου και να βγάλει λάδι την «αγορά». Το ίδιο συμβαίνει και με την ανεργία, την Υγεία, την Παιδεία, την ατμοσφαιρική ρύπανση, κ.ο.κ. Η ηγεσία της ΝΔ βοηθάει όσο μπορεί στη συσκότιση των αιτιών και στην πρόκληση σύγχυσης, ώστε να μην ενοχοποιοιούνται ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός. Ακόμα χειρότερα, τολμάει να προβάλλει το μοντέλο ενός, ανύπαρκτου, καπιταλισμού, που προσφέρει δήθεν ίσες ευκαιρίες όπου όλοι ζουν αρμονικά, προκειμένου να δείξει ότι διαθέτει όραμα, το οποίο όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη ζώσα εφιαλτική πραγματικότητα.

Ολα τα παραπάνω υποτάσσονται στην εκλογική στρατηγική της για την άνοδό της στην εξουσία. Η χωρίς όρια δημαγωγία και ο εμπαιγμός των λαϊκών μαζών προκειμένου να «μαζέψει» την οργή και αγανάκτηση του κόσμου, είναι το κυρίαρχο συστατικό της.

Είναι αυτονόητο ότι αλλιώς μιλάει όταν το ακροατήριό του αποτελείται από τα εκλεκτά μέλη του ΣΕΒ ή του ΚΟΜΙΤΙ των εφοπλιστών του Λονδίνου. Εκεί οι φιλολαϊκές μάσκες πέφτουν και αφήνουν να αποκαλυφθεί το αποκρουστικό και απάνθρωπο πρόσωπο της πολιτικής του.