ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 13 Ιούλη 2008
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΙΡΑΚ
Αρχίζει η πραγματική κατοχή των πετρελαϊκών πολυεθνικών, πίσω από τα όπλα

Πετρελαιοπηγή στη Βασόρα

Associated Press

Πετρελαιοπηγή στη Βασόρα
«Ιστορική» αποδείχτηκε, τελικά, για τις μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες δυτικών συμφερόντων η πρώτη βδομάδα του Ιούλη. Μετά από τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, άνοιξε ο δρόμος για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του Ιράκ, και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σαφές νομικό πλαίσιο για τη διανομή των κερδών μεταξύ των ίδιων των ιρακινών εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων.

Στο «σφυρί» τα μεγάλα πετρελαϊκά κοιτάσματα

Μέσα από μια μακροσκελή συνέντευξη Τύπου, ο υπουργός Πετρελαίου, Χουσαΐν αλ Σαχριστάνι, ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση Μάλικι αποφάσισε να «ανοίξει» διαδικασία κατάθεσης προσφορών για εκμετάλλευση, καταρχάς, έξι μεγάλων πετρελαϊκών κοιτασμάτων με προοπτική σταδιακά να γίνει το ίδιο και με μικρότερα κοιτάσματα, ενώ, εντός των ημερών, θα ξεκινήσει ανάλογη διαδικασία και για δύο κοιτάσματα φυσικού αερίου. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα κοιτάσματα πετρελαίου Ρουμάιλα, Κιρκούκ, Ζουμπάιρ, Δυτικής Κούρνα, Μπάι Χασάν και Μαϊζάν και για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου Ακάς στο δυτικό Ιράκ και Μανσουρίγια στο βόρειο Ιράκ. Πριν από την εισβολή, τα επίπεδα ημερήσιας παραγωγής πετρελαίου κυμαίνονταν στα 2,58 εκατομμύρια βαρέλια. Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια κατοχής, έχουν φθάσει τα 2,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως.

Φύλαξη πετρελαιοπηγών

Associated Press

Φύλαξη πετρελαιοπηγών
Στόχος της κυβέρνησης Μάλικι, όπως υποστήριξε ο Σαχριστάνι, είναι να αυξηθεί κατά περίπου 60% η ημερήσια παραγωγή, δηλαδή να αγγίξει τα 4,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως το αργότερο σε μία πενταετία. Με βάση τις σημερινές τιμές του «μαύρου χρυσού», που έχουν φθάσει στα ύψη, ο Ιρακινός υπουργός Πετρελαίου δήλωσε ότι η Βαγδάτη προσδοκά μέχρι τα τέλη του χρόνου η αύξηση στην ημερήσια παραγωγή να της έχει αποφέρει 70 δισεκατομμύρια δολάρια.

Διευκρίνισε ότι οι συμφωνίες που η ιρακινή κυβέρνηση σκοπεύει να συνάψει θα προβλέπουν ότι η κάθε πολυεθνική πετρελαϊκή θα πρέπει, οπωσδήποτε, «να έχει Ιρακινό εταίρο και να αποδίδει 25% της αξίας του συμβολαίου της σε ιρακινές εταιρείες». Ο Σαχριστάνι επανέλαβε επισταμένα, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, ότι η ιρακινή κυβέρνηση δεν προτίθεται «να κάνει χάρη σε κανέναν» και αποφασίζει με γνώμονα «μόνο το όφελος της χώρας».

«Μυστικές» επαφές, παρασκήνιο και αναθέσεις

Οι παρατηρήσεις του αυτές δεν είναι τυχαίες. Μάλιστα, πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι ούτε η επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής για να ανοίξει η διαδικασία κατάθεσης προσφορών επιλέχθηκε τυχαία.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, είχε προκληθεί ιδιαίτερα μεγάλος θόρυβος από την πληροφορία ότι η ιρακινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται με έξι μεγάλες πετρελαϊκές πολυεθνικές την προοπτική να συναφθούν κατ' ανάθεση βραχυπρόθεσμα (το πολύ μέχρι δύο χρόνια) συμβόλαια παροχής τεχνικών υπηρεσιών, αλλά και εκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Με βάση τις πληροφορίες αυτές, τα συμβόλαια αυτά ήταν αξίας 500 εκατομμυρίων δολαρίων το καθένα και είχαν ως στόχο να αυξήσουν ταχύτατα την παραγωγή από τα μεγαλύτερα πεδία άντλησης στο Ιράκ κατά 500.000 βαρέλια τη μέρα συνολικά.

Επίθεση σε πετρελαιοφόρο τρένο

Associated Press

Επίθεση σε πετρελαιοφόρο τρένο
Οι ίδιες πάντα πηγές υποστήριζαν ότι πέντε από τα έξι αυτά συμβόλαια αφορούσαν στις εταιρείες Royal Dutch Shell, τη Shell σε συνεργασία με τη BP, τη Shell σε συνεργασία με τη μεγαλύτερη εταιρεία εκμετάλλευσης ορυχείων στον πλανήτη BHP Billiton, την BP, την Exxon Mobil και τη Chevron σε συνεργασία με τη γαλλική Total. Το έκτο διαπραγματευόταν η κοινοπραξία των Anadarko, Vitol και Dome.

Οι Ιρακινοί αξιωματούχοι που διέρρεαν τα στοιχεία για τις «μυστικές» διαπραγματεύσεις των αναθέσεων υποστήριζαν, μάλιστα, ότι οι συγκεκριμένες εταιρείες είχαν εκφράσει ανοιχτά η κάθε μία για ποιο πετρελαϊκό κοίτασμα ενδιαφέρεται. Πιο συγκεκριμένα, η Shell διαπραγματευόταν το βόρειο κοίτασμα Κιρκούκ και τα κοιτάσματα στο Μαϊζάν. Από την πλευρά της, η BP έχει βάλει στο στόχαστρο τα νότιο κοίτασμα Ρουμάιλα, ενώ η Exxon είχε διατυπώσει ενδιαφέρον για το κοίτασμα Ζουμπάιρ στην επαρχία της Βασόρας. Οι Chevron και Total συζητούσαν, τέλος, την από κοινού ανάπτυξη του κοιτάσματος Δυτικής Κούρνα, επίσης στην επαρχία της Βασόρας.

Ο Σαχριστάνι διέψευσε κατηγορηματικά ότι έγιναν κάποιες διαπραγματεύσεις και επέμεινε ότι δεν υπάρχει καμία κατ' ανάθεση συμφωνία παροχής υποστηρικτικών υπηρεσιών ή εκμετάλλευσης κοιτάσματος. Σε ανάλογη κατηγορηματική διάψευση προχώρησε και ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τομ Κέισι, ο οποίος διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι η Ουάσιγκτον «ουδέποτε ανακατεύτηκε στις οικονομικές αποφάσεις της κυβέρνησης της Βαγδάτης, αρκούμενη απλώς σε συμβουλευτικό ρόλο». Μάλιστα, υποστήριξε ότι η Ουάσιγκτον είχε «το ρόλο που διαδραματίζει ένας δικηγόρος όταν ο πελάτης του διαπραγματεύεται μια σημαντική συμφωνία με κάποιον έτερο πελάτη»!!

Επίθεση σε σταθμό πετρελαίου

Associated Press

Επίθεση σε σταθμό πετρελαίου
Ο Κέισι, πάντως, δεν απάντησε στα ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν από δημοσίευμα των «Νιου Γιορκ Τάιμς», σύμφωνα με τα οποία οι κατ' ανάθεση συμφωνίες «κλείστηκαν» με την ενεργό διαμεσολάβηση εμπειρογνωμόνων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ούτε ο Σαχριστάνι, από την πλευρά του, μπόρεσε να αιτιολογήσει επαρκώς λογικά το γεγονός ότι στην ανακοίνωση που έκανε για την έναρξη της διαδικασίας κατάθεσης προσφορών, παραδέχτηκε ότι η κυβέρνηση Μάλικι έχει «προτίμηση» σε 35 συγκεκριμένες πετρελαϊκές πολυεθνικές και «ακόμη πιο ιδιαίτερη προτίμηση» σε κάποιες από αυτές.

«Συμφωνία ασφαλείας για τις επενδύσεις»

Οπως διαρρεόταν από διπλωματικούς κύκλους, η απόφαση επίσημης έναρξης διαδικασίας κατάθεσης προσφορών λήφθηκε με σκοπό να διαλυθεί η κυρίαρχη εντύπωση ότι το πετρελαϊκό κεφάλαιο που συνδέεται με τις κατοχικές δυνάμεις «έκλεισε τις συμφωνίες που επεδίωκε». Εντούτοις, δε φαίνεται ο στόχος να επιτεύχθηκε.

Είναι πλέον πασιφανές ότι αποκλειστικός στόχος της Ουάσιγκτον, αλλά και των πετρελαϊκών πολυεθνικών, πριν και μετά την εισβολή, είναι τα εξακριβωμένα αποθέματα 115 δισεκατομμυρίων βαρελιών του ιρακινού υπεδάφους, δηλαδή τα δεύτερα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο, μετά τη Σαουδική Αραβία, και μάλιστα τα πλέον προσοδοφόρα ως προς την εξόρυξή τους, αφού δε βρίσκονται σε μεγάλο βάθος. Οι προσδοκίες και η όρεξη των πετρελαϊκού κεφαλαίου και των εκφραστών του προφανώς έγιναν ακόμη μεγαλύτερες, μετά τις εικασίες ότι τα ιρακινά αποθέματα μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερα, αγγίζοντας και τα 300 δισεκατομμύρια βαρέλια.

Στη χώρα το πετρέλαιο είναι άφθονο, όμως ο λαός της στήνεται στις ουρές για να εξασφαλίσει λίγο για τις ανάγκες του

Associated Press

Στη χώρα το πετρέλαιο είναι άφθονο, όμως ο λαός της στήνεται στις ουρές για να εξασφαλίσει λίγο για τις ανάγκες του
Η προοπτική ανεξέλεγκτης, ουσιαστικά, εκμετάλλευσης του ιρακινού πετρελαϊκού πλούτου έχει προκαλέσει αντιδράσεις τόσο εντός Ιράκ, όσο και στις ΗΠΑ. Στο Ιράκ, ορισμένες σουνιτικές δυνάμεις, αλλά και οι δυνάμεις εκείνες που βρίσκονται πιο κοντά στον ακραίο σιίτη ηγέτη Μουκτάντα Σαντρ αντιδρούν έντονα στην επισημοποίηση της «εισβολής» των πετρελαϊκών πολυεθνικών.

Συνδέουν, δε, τις κατ' ανάθεση αυτές συμφωνίες με τις πιέσεις που ασκούνται, προκειμένου να υπογράψει η κυβέρνηση Μάλικι μια «συμφωνία ασφαλείας» με τις ΗΠΑ.Μια συμφωνία, που θα διασφαλίζει την παράταση της παραμονής των κατοχικών δυνάμεων στη χώρα με ενισχυμένες αρμοδιότητες, τέτοιες που, ουσιαστικά, θα ψαλιδίζουν την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, με απώτερο στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών της πηγών, που, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αξιοποιηθεί όσο επιθυμούσαν οι εισβολείς λόγω των αλλεπάλληλων επιθέσεων και των δολιοφθορών.

Αν και λεπτομέρειες της, υπό διαπραγμάτευση, συμφωνίας δεν έχουν γνωστοποιηθεί, η Ουάσιγκτον φέρεται να επιμένει στη διατήρηση του ελέγχου του ενάεριου χώρου του Ιράκ, στο δικαίωμα να δρουν τα στρατεύματά της χωρίς άδεια της ιρακινής κυβέρνησης και πρότερη ενημέρωση και στη διατήρηση της αμνηστίας για τα στρατεύματά της. Ως υποχώρηση των ΗΠΑ «προκειμένου ν' αποφευχθεί το αδιέξοδο», ο Ιρακινός υπουργός Εξωτερικών Χοσιάρ Ζεμπάρι, που θεωρείται, όπως συνολικά οι Κούρδοι, ως πιο φιλικά προσκείμενος στην Ουάσιγκτον, παρουσίασε την πρόταση του Λευκού Οίκου να αρθεί το καθεστώς ασυλίας για τους μισθοφόρους των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας.

Για όσους συνδέουν τη «συμφωνία ασφαλείας» με την εκμετάλλευση των ιρακινών πετρελαϊκών κοιτασμάτων, δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η συμφωνία, όσο και τα «βραχυπρόθεσμα» κατ' ανάθεση μυστικά συμβόλαια έχουν διάρκεια δύο χρόνια. Εκτιμούν ότι μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα, οι πολυεθνικές υπολογίζουν με τη βοήθεια στρατού και μισθοφόρων να έχουν πλήρως ελέγξει τα κοιτάσματα και τις πέριξ περιοχές, να έχουν ανανεώσει τον εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις, και πλέον να μπορεί να αποχωρήσει η πλειοψηφία των αμερικανικών στρατευμάτων.

Αντιδράσεις εντός ΗΠΑ για τον «τρόπο» εκμετάλλευσης

Πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Βασόρα

Associated Press

Πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Βασόρα
Το προφανές της εξυπηρέτησης συμφερόντων, που γίνεται πλέον αντιληπτό και στους πλέον αφελείς, είναι το σημείο εκείνο που συγκεντρώνει τις αντιρρήσεις και όσων αντιδρούν στις πετρελαϊκές επενδύσεις στο Ιράκ, στο άμεσο μέλλον, και εντός ΗΠΑ. Ορισμένοι Δημοκρατικοί γερουσιαστές, όπως ο Τζον Κέρι της Μασαχουσέτης, καλούν το Λευκό Οίκο να αποτρέψει πετρελαϊκές εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων να συνάψουν συμβόλαια οποιουδήποτε είδους, πόσο μάλλον κατ' ανάθεση, με την ιρακινή κυβέρνηση, τονίζοντας ότι μια τέτοια κίνηση θα εκληφθεί από τους Ιρακινούς ως «εχθρική» και θα εντείνει τη βία κατά των αμερικανικών δυνάμεων.

Οι γερουσιαστές τονίζουν ότι εφόσον δεν έχει ακόμη εκπονηθεί νομοθεσία στο Ιράκ, που να προβλέπει τον τρόπο και τα ποσοστά διανομής των εσόδων από την εκμετάλλευση πετρελαίου μεταξύ των εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, η σύναψη συμφωνιών θα προκαλέσει περαιτέρω εμφύλια ένταση και οι κατοχικές δυνάμεις θα «εγκλωβιστούν στη μέση».Τίποτε από αυτά, πάντως προς το παρόν, δε μοιάζει να μπορεί να σταματήσει τις πετρελαϊκές πολυεθνικές.

Η εξέλιξη αυτή ήταν εδώ και χρόνια ο διακαής πόθος του πετρελαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου, που δε δίστασε, για να τον πετύχει, να υποστηρίξει μια στρατιωτική εισβολή και μια κατοχή, που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ισοπέδωσε μια ολόκληρη χώρα και υποσκάπτει, ακόμη και σήμερα, τη σταθερότητα της πιο εύφλεκτης περιοχής του πλανήτη. Τώρα, που οι «πύλες» για το ιρακινό υπέδαφος ανοίγουν και επισήμως, τίποτε δε μοιάζει ικανό να ανακόψει την επέλαση των πολυεθνικών στο πετρελαϊκό ελ Ντοράντο του Ιράκ.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ