Η συμφωνία θα ανοίξει το δρόμο για την αμφισβήτηση και κατάργηση όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν παραμείνει σε ισχύ μετά τη βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου - ΕΕ - αστικών κυβερνήσεων, με την αξιοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης. Οι εναρμονίσεις στα πλαίσια της διατλαντικής συμφωνίας θα ρίξουν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τα δικαιώματα των εργαζομένων όπως επίσης κι αυτών που εργάζονται σε θυγατρικές - μητρικές επιχειρήσεις με παρουσία και επιχειρηματική δραστηριότητα στις ΗΠΑ και σε κράτη - μέλη της ΕΕ. Συλλογικές Συμβάσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα θα χτυπηθούν περαιτέρω, στο πλαίσιο της εφαρμογής ενιαίων κανόνων σε ΗΠΑ και ΕΕ, με κοινή επιδίωξη τη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Με λίγα λόγια, τα αντεργατικά μέτρα και η εργασιακή ζούγκλα που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και στις ΗΠΑ θα συναντηθούν με πολλαπλές συνέπειες για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παρόμοιες συμβάσεις που έχουν υπογράψει οι ΗΠΑ, όπως π.χ. η NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής, που τέθηκε σε ισχύ το 1994, ανάμεσα σε ΗΠΑ, Μεξικό και Καναδά), προϊδεάζουν για κύμα απολύσεων και νέα εκτόξευση της εκμετάλλευσης και της ανεργίας της εργατικής τάξης.

Πέραν των παραπάνω επιπτώσεων, επιδιώκεται να αρθούν όλα τα εμπόδια (νομικά, διοικητικά, κανονιστικά), ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα κρατικών μέχρι σήμερα υπηρεσιών, όπως η Υγεία, η Παιδεία, το νερό κ.λπ. στο όνομα της απελευθέρωσής τους. Περιττό είναι να σημειώσουμε ότι καθ' όλη την περίοδο των διαπραγματεύσεων «λίστες εξαιρέσεων συγκεκριμένων υπηρεσιών από την απελευθέρωση» πάνε κι έρχονται εν μέσω ανταγωνισμών...

Με τη Συμφωνία, μαζί με την απελευθέρωση των κρατικών υπηρεσιών, ανοίγουν για τα μονοπώλια και οι δημόσιες συμβάσεις, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο περιφερειακής και τοπικής διοίκησης. Ιδιαίτερα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια επιδιώκουν να «σπάσουν» την προνομιακή σύναψη δημόσιων συμβάσεων με το αμερικανικό Δημόσιο και τις πολιτείες του που γίνεται έως τώρα μόνο από αμερικανικούς ομίλους (σύστημα «Buy America»), ενώ οι αμερικανικές εταιρείες με τη σειρά τους θέλουν να άρουν μια σειρά από κανονιστικά εμπόδια που τις πετούσαν, μέχρι σήμερα, εκτός των αναθέσεων τέτοιων συμβάσεων.

Η ΤΤΙΡ, πατώντας στις ήδη υπάρχουσες συνθήκες απελευθέρωσης του κεφαλαίου, προχωρά ακόμα περισσότερο. Η συμφωνία, με την πλήρη απελευθέρωση κλάδων της οικονομίας, όπου σήμερα ορισμένοι από αυτούς βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχο κρατικών επιχειρήσεων, θα σημάνει και την ανεμπόδιστη παράδοσή τους στο κεφάλαιο.

Στο πλαίσιο, μάλιστα, αυτό, προβλέπονται και τα λεγόμενα «δικαιώματα προσδοκίας των επενδυτών». Πρόκειται για τις αξιώσεις των επιχειρηματικών ομίλων για αποζημιώσεις από τα κράτη, γιατί με την πολιτική τους ή/και τη νομοθεσία τους εμπόδισαν επενδύσεις και τα αναμενόμενα κέρδη των ομίλων σε κάποιο κλάδο. Το κεφάλαιο, δηλαδή, διαμορφώνει ένα «ασφαλές επενδυτικό περιβάλλον», επιδιώκοντας να εξασφαλίσει εγγυημένα κέρδη, είτε απευθείας από τις επενδύσεις του, είτε μέσω αποζημιώσεων από τα κράτη. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, παρατηρείται έκρηξη προσφυγών επενδυτών εναντίον κρατών.

Οι προσφυγές αυτές, όπως προβλέπει η ΤΤΙΡ, θα κρίνονται από τους αποκαλούμενους «Μηχανισμούς Επίλυσης Διαφορών Επενδυτών - Κράτους», τα περιβόητα ISDS (Investor-StateDispute Settlements). Πρόκειται για διαιτητικά όργανα που συγκροτούνται από μεγάλες δικηγορικές εταιρείες, στα οποία προσφεύγουν τα μονοπώλια.

Τέτοιες διατάξεις δεν είναι καινούριες, άρχισαν να εντάσσονται σε διμερείς εμπορικές συνθήκες από τη δεκαετία του '90, ενώ περιέχονται και στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου που έχει συνάψει η ΕΕ με τον Καναδά, την CEΤΑ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση απαιτήσεων αποζημίωσης μονοπωλίων της πυρηνικής ενέργειας για την απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης το 2013 να καταργήσει τα πυρηνικά εργοστάσια στο έδαφός της. Επίσης, το παράδειγμα της Ρουμανίας, η οποία, όταν -υπό το βάρος λαϊκών αντιδράσεων- ακύρωσε την εξόρυξη χρυσού στη Ρόσια Μοντάνια από την καναδική «Gabriel Resources», απειλήθηκε από την εταιρεία ότι θα προσφύγει στη διεθνή διαιτησία, ζητώντας αποζημίωση 4 δισ. δολαρίων, περίπου δηλαδή το 2% του ΑΕΠ της χώρας. Η εταιρεία βασίστηκε στις ρήτρες προστασίας των επενδυτών, που περιλαμβάνονται σε διμερή συνθήκη Ρουμανίας - Καναδά. Με την επικύρωση της CETA, παρόμοια δικαιώματα θα αποκτήσουν καναδικές εταιρείες και στην Ελλάδα, όπως η «Eldorado Gold», που εκμεταλλεύεται τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και οι πολιτικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι στηρίζουν αναφανδόν τη Διατλαντική Συμφωνία. Επιμέρους επιφυλάξεις τους υπηρετούν συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, που επιδιώκουν να αποσπάσουν ακόμα περισσότερα οφέλη και προβάλλονται ως τάχα φιλολαϊκές, με στόχο τη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Να σημειωθεί εδώ ότι στην ίδια κατεύθυνση ακούγονται «φωνές» κι από μια σειρά ΜΚΟ και λόμπι της ΕΕ, που συνδέονται με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και προσδοκούν, κάνοντας θόρυβο, να αποσπάσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις και αλλαγές στο κείμενο της συμφωνίας.

Οι δε νεόκοποι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos, όπως κι οι άλλοι οπορτουνιστές, με βασικό εκφραστή τους το ΚΕΑ και την GUE/NGL στο Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζοντας κι αυτοί συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, δηλώνουν αντίθετοι με τη σύναψη της Διατλαντικής Συμφωνίας, επικεντρώνοντας τη διαφωνία τους σε ορισμένες αποσπασματικές πλευρές της και όχι στην ουσία της. Υπερασπίζονται την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, προβάλλοντας το παραμύθι για «βιώσιμη» και «αειφόρο» καπιταλιστική ανάκαμψη. Βλέπουν την ΤΤΙΡ ως «εμπόδιο» να αποκτήσει ο καπιταλισμός «κανόνες, έλεγχο και ρυθμίσεις», που δήθεν θα βάλουν «χαλινάρια» στα μονοπώλια. Σκόπιμα κρύβουν ότι η ΤΤΙΡ δεν αποτελεί απόκλιση, αλλά περίτρανη επιβεβαίωση του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα αυτού του συστήματος. Στην πραγματικότητα, οι νεο-σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να την προσυπογράψουν, αρκεί να τηρηθούν κάποια προσχήματα δήθεν διαφάνειας και ασήμαντων εξαιρέσεων (όπως οι πιο βασικές δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. το νερό, κοινωνικές υπηρεσίες). Επικαλούνται, επίσης, ότι η ΤΤΙΡ «προσβάλλει την κυριαρχία κάθε κράτους-μέλους». Εξωραΐζουν, δηλαδή, την αστική εξουσία σε κάθε χώρα, αποκρύπτοντας ότι εφόσον τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης και κριτήριο της ανάπτυξης είναι το καπιταλιστικό κέρδος, τότε στα πλαίσια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και της ανισότιμης αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών χωρών, είναι αναπόφευκτη η προσωρινή ή και πιο μόνιμη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δεν ευσταθεί, λοιπόν, η αντίληψη πως η ΤΤΙΡ είναι «ξένη κι αντίπαλη» με το καπιταλιστικό κράτος, με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που υπηρετεί αυτό σε κάθε χώρα. Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, αναποδογυρίζουν την αλήθεια, γιατί στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η κρατική ιδιοκτησία αποτελεί συλλογικό καπιταλιστή που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου κι αυτά άλλωστε τα συμφέροντα η ΤΤΙΡ κι οι άλλες διακρατικές συμφωνίες και ενώσεις υπηρετούν.

Η τοποθέτηση αυτών των δυνάμεων για την ΤΤΙΡ είναι χαρακτηριστική για το ρόλο τους ως δεκανίκι της αστικής τάξης, στήριγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενάντια στους λαούς. Προβάλλουν το ιδεολόγημα ότι η ΤΤΙΡ θα σημάνει την κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω στην ΕΕ, θα «ακυρώσει» τάχα τα «δημοκρατικά» και «κοινωνικά» χαρακτηριστικά της, το διαφορετικό «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τις αξίες της». Κρύβουν ότι η Διατλαντική Συμφωνία επιδιώκεται και από τις αστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, για λογαριασμό των αναγκών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, ώστε να διασφαλίσουν και να προωθήσουν τις θέσεις τους στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρουσιάζουν τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τις νομοθετικές ρυθμίσεις της για διάφορα θέματα σαν πιο φιλολαϊκές, που δήθεν αντιστέκονται ενάντια στις ΗΠΑ, κρύβοντας ότι ο στόχος τους είναι η προστασία των ευρωπαϊκών ομίλων. Αναμασούν το χρεοκοπημένο ισχυρισμό περί «δημοκρατικής ΕΕ» σαν αντίπαλο δέος απέναντι στις ΗΠΑ, κρύβοντας τη στρατηγική συμμαχία και των δυο τους ενάντια στους λαούς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επίσης, δια στόματος του υπουργού Οικονομίας, Γ. Σταθάκη, στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, στις 28-5-2015, για την πορεία των συζητήσεων για τη Διατλαντική Συμφωνία, προκλητικά υποβάθμισε τη σημασία της, συγκρίνοντάς την με παρόμοιες συμφωνίες της ΕΕ με τη Μαλαισία! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψελλίζει ορισμένα συνθήματα περί αδιαφάνειας, για να προετοιμάσει το έδαφος να την προσυπογράψει φαρδιά-πλατιά, όπως και το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο με τους δανειστές «εταίρους» της.

Στα πλαίσια των ανταγωνισμών που αναφέρθηκαν, την περασμένη Τετάρτη 10/6, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, αναβλήθηκε η προγραμματισμένη ψηφοφορία σχετικά με την έκθεση συστάσεων της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου για τη Διατλαντική Συμφωνία. Η αναβολή εξυπηρετεί τις ανάγκες εξεύρεσης συμβιβαστικών ισορροπιών ανάμεσα στις πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου και της συνοχής στο εσωτερικό τους, ως αποτέλεσμα αντιτιθέμενων συμφερόντων και ανταγωνισμών τμημάτων του κεφαλαίου στην ΕΕ, σχετικά με τη Διατλαντική Συμφωνία. Κρύβεται έτσι η πραγματική στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην αντιλαϊκή συμφωνία: Ποιοι δηλαδή τη στηρίζουν και ποιοι, παρά τους αστερίσκους και τις υποσημειώσεις, όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της GUE/NGL, επιδίδονται σε σωρεία τροπολογιών, επιχειρώντας τάχα να τη ...διορθώσουν, υπερασπιζόμενες τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, συμπλέοντας στρατηγικά με τη γενική κατεύθυνση της ΤΤΙΡ.

Καμιά όμως τροπολογία ή «σύσταση του Ευρωκοινοβουλίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή» δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΤΤΙΡ.

Οι λαοί μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στην αντιλαϊκή αυτή συμφωνία, υπογραμμίζοντας ότι δεν παίρνει ούτε από συστάσεις, ούτε από διορθώσεις. Καλεί σε λαϊκό ξεσηκωμό, για να απορριφθεί η συμφωνία, μαζί με το εκμεταλλευτικό σύστημα που υπηρετεί.

Ο ελληνικός λαός, οι λαοί και των άλλων χωρών μπορούν και πρέπει να απορρίψουν τη νέα θηλιά που πάνε να περάσουν στη ζωή και τα δικαιώματά τους με τη Διατλαντική Συμφωνία. Χρειάζεται στα πλαίσια του εργατικού κινήματος να ανοίξει συζήτηση, να ενημερωθούν και να προετοιμαστούν δυνάμεις να αντιμετωπίσουν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Να αντιμετωπιστεί η ΤΤΙΡ όχι ως μια εξαίρεση, δήθεν «παρανυχίδα» του καπιταλισμού συστήματος, αλλά ο κανόνας που επιβεβαιώνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου, τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος που σάπισε και πρέπει να ανατραπεί. Η εργατική τάξη, οργανώνοντας την πάλη της, δυναμώνοντας την κοινωνική συμμαχία της με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορεί να αποδεσμευτεί από την ΕΕ, το χρέος της πλουτοκρατίας, με την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, ο λαός μπορεί να εγκαθιδρύσει τη δική του εξουσία, με την οικονομία και τα μέσα παραγωγής στα δικά του χέρια.