«Κάποιος πρέπει να μπει μπροστά», αναφέρουν μέσα στη συζήτηση ορισμένοι από τους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα, τόσο οι αρνητικές εξελίξεις που προδιαγράφονται, όσο και η σημερινή κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, φέρνουν στο προσκήνιο την ανάγκη για οργάνωση και αγώνα, την ανάγκη να μπουν μπροστά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Στο παραπάνω φόντο, δεν έλειψαν και οι φωνές που εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τη στάση που κρατούν οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στα σωματεία του χώρου και στη ΓΕΝΟΠ. Εξάλλου, αυτές οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες έχουν μεγάλες ευθύνες για τη στάση που κράτησαν σε όλη την πορεία της ΔΕΗ: Επιχειρηματολόγησαν για την «καλή απελευθέρωση» που μπορεί, υποτίθεται, να υπάρξει, συμφώνησαν στη μετοχοποίηση της ΔΕΗ και στη μεταφορά των αποθεματικών του Ασφαλιστικού στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ, συνεχίζουν άλλοτε πιο φανερά άλλοτε πιο προσεκτικά να μεταφέρουν μέσα στους εργαζόμενους τη φωνή της διοίκησης της επιχείρησης, απουσιάζουν από την προσπάθεια οργάνωσης των συμβασιούχων και τον αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι δουλεύουν με 8μηνες και 2μηνες συμβάσεις. Από τη λήξη της μίας σύμβασης μέχρι την υπογραφή μιας επόμενης μεσολαβεί πάντα διάστημα ανεργίας. «Δουλεύουμε για οχτώ μήνες και στη συνέχεια μένουμε στην ανεργία τουλάχιστον για άλλους τέσσερις μήνες πριν πιάσουμε ξανά δουλειά», λένε οι εργαζόμενοι. Οπως εξηγούν, με τον τρόπο αυτό ανακυκλώνεται το προσωπικό, ανεργία και δουλειά με ημερομηνία λήξης διαδέχονται η μια την άλλη. Τα «διαλείμματα» της ανεργίας εξασφαλίζουν στην επιχείρηση ότι κανένας συμβασιούχος δεν θα αξιώσει τη μετατροπή της σύμβασής του σε αορίστου χρόνου. Οι μισθοί τους διαμορφώνονται με βάση την ΕΓΣΣΕ, δηλαδή κινούνται σε επίπεδα πολύ πιο χαμηλά από αυτούς των μόνιμων συναδέλφων τους. «Θολό τοπίο» είναι το καθεστώς κάτω από το οποίο δουλεύουν οι εργολαβικοί εργαζόμενοι, από την άποψη των μισθών, των ωραρίων και των συνθηκών.

Οι εργαζόμενοι αυτοί, αν και αποτελούν το μισό εργατικό δυναμικό του Λιγνιτικού Κέντρου και παράλληλα αντιμετωπίζουν χειρότερους όρους δουλειάς, βρίσκονται με το ένα ή και με τα δύο πόδια έξω από τα σωματεία του χώρου. Για παράδειγμα, το Σωματείο των Χειριστών δίνει στους συμβασιούχους εργαζόμενους το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά όχι του εκλέγεσθαι...

Στον αντίποδα, το κλαδικό Σωματείο Ενέργειας Πελοποννήσου εγγράφει ως μέλη του όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας με την οποία δουλεύουν, προβάλλει αιτήματα και διεκδικήσεις που προωθούν την ενότητα των εργαζομένων του κλάδου.

Το κλαδικό Σωματείο, το οποίο δρα από το 2011, έχει ζητήσει επανειλημμένα την εγγραφή του στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας, χωρίς ωστόσο να γίνει δεκτό. Πριν από έναν περίπου μήνα το αίτημά του απορρίφθηκε για μια ακόμα φορά από την πλειοψηφία των αντιπροσώπων στο Εργατικό Κέντρο. «Οι περισσότεροι από τους αντιπροσώπους αυτούς είναι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ», σχολιάζουν οι εκπρόσωποι του σωματείου, και καλούν τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα και να οργανωθούν στο κλαδικό τους Σωματείο, να παλέψουν για να αλλάξει ο συσχετισμός στα σωματεία του χώρου τους.