Μια «κινούμενη άμμο» για τους λαούς και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου διαμορφώνουν τα παζάρια και οι αντιθέσεις που δυναμώνουν στην περιοχή ανάμεσα σε ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους, καπιταλιστικά κράτη, ιμπεριαλιστικά κέντρα, για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου, τον έλεγχο των δρόμων Ενέργειας και μεταφοράς προϊόντων, την προσπάθεια - υπό αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα - να «κλείσουν» ανοιχτά ζητήματα στην περιοχή και «ρωγμές» στη ΝΑΤΟική συνοχή για να στηθεί ανάχωμα στην αυξανόμενη επιρροή Ρωσίας και κυρίως της Κίνας στην περιοχή.

Το ξαναζέσταμα του παζαριού για τις «διευθετήσεις» στα Ελληνοτουρκικά, με τον επόμενο γύρο των διερευνητικών να γίνεται την ερχόμενη Τρίτη, τα παζάρια που «τρέχουν» στο Κυπριακό με βάση τα διχοτομικά σχέδια και ορίζοντα την 5μερή Διάσκεψη στα τέλη Απρίλη, η προσπάθεια επαναπροσέγγισης Τουρκίας - Ισραήλ και Τουρκίας - Αιγύπτου, οι διεργασίες ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για τις ευρωτουρκικές σχέσεις, το παζάρι για τους όρους και τα κατάλληλα «σχήματα» για τη διαμόρφωση της περιφερειακής αγοράς Ενέργειας - όλα αυτά μάλιστα ανάμεσα στις «σύμμαχες» αστικές τάξεις της περιοχής - δίνουν την εικόνα τού «όλοι με όλους και εναντίον όλων», όπου κάθε προσπάθεια συμβιβασμών στη μια μεριά συνοδεύεται από ανταλλάγματα και συμβιβασμούς αλλού, συσσωρεύοντας επιπλέον «καύσιμη ύλη» ανταγωνισμών που πληρώνουν οι λαοί.

Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών μπλέκει η κυβέρνηση για τα συμφέροντα της αστικής τάξης το λαό, την ώρα που οι εξελίξεις ξεσκεπάζουν το ένα πίσω απ' το άλλο τα ευρωατλαντικά αφηγήματα που επιστρατεύει, με πρώτο αυτό των «συμμαχιών» και συμφωνιών της αστικής τάξης που διασφαλίζουν τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη κίνηση της Αιγύπτου που ανακοίνωσε τη δημοπράτηση θαλάσσιου «οικοπέδου» ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, ακολουθώντας τις συντεταγμένες για τις θαλάσσιες ζώνες που έχει καταθέσει η Τουρκία στον ΟΗΕ με βάση το απαράδεκτο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο (αυτό που κατά την κυβέρνηση «δεν παράγει δίκαιο»), εξαφανίζοντας το Καστελόριζο, κίνηση που βέβαια χαιρετίστηκε από την τουρκική κυβέρνηση, η οποία ταυτόχρονα δήλωσε ανοιχτή σε επαφές για την οριοθέτηση ΑΟΖ μαζί της.

Παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, μετά και τις επαφές με την αιγυπτιακή ηγεσία τις προηγούμενες μέρες, πως «το θέμα θεωρείται λήξαν» και πως επρόκειτο για... τεχνικό πρόβλημα, με την προσωρινή λύση που ανακοινώθηκε να σταματήσει η οριοθέτηση του εν λόγω «οικοπέδου», ολοφάνερο είναι πως το παζάρι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και στο τραπέζι βρίσκονται (και) τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.

Αλλωστε, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση παρουσιάζει και τη «στρατηγική σχέση» με την Αίγυπτο ως δήθεν επιπλέον «εγγύηση» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στην περιοχή, Αίγυπτος και Τουρκία αναζητούν «διαύλους επικοινωνίας» για μια επαναπροσέγγιση, με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Μ. Τσαβούσογλου, να δηλώνει την Παρασκευή: «Εχουμε επαφές με την Αίγυπτο στο επίπεδο των υπηρεσιών πληροφοριών και των υπουργείων Εξωτερικών. Αρχισαν επαφές στο διπλωματικό επίπεδο (...) Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με συγκεκριμένη στρατηγική, με βάση έναν οδικό χάρτη».

Αξίζει να θυμίσει κανείς στο σημείο αυτό τι έλεγε το ΚΚΕ τον περασμένο Αύγουστο, όταν η κυβέρνηση «μετά βαΐων και κλάδων» έφερνε προς ψήφιση στη Βουλή την οριοθέτηση των ΑΟΖ με Ιταλία και τη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο (έως τον 28ο μεσημβρινό), με τις γνωστές απαράδεκτες προβλέψεις, όπως π.χ. τη μειωμένη επήρεια των νησιών, ακόμα και της Κρήτης, παρουσιάζοντας μάλιστα τις συμφωνίες αυτές ως «οδηγό» για τις επερχόμενες «διευθετήσεις», βασικά με την Τουρκία:

«Οι σημερινές συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, τις οποίες κυρώνει απόψε η κυβέρνησή σας, ανοίγουν τους δρόμους της αβύσσου, όντας ενταγμένες στις επικίνδυνες επιδιώξεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ σε ολόκληρη την περιοχή. Μέρος αυτών των επιδιώξεων είναι και η συνεκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών της Ανατ. Μεσογείου, του Αιγαίου και η επιβολή διχοτομικής λύσης στο Κυπριακό (...) Οταν μιλάμε για συνεκμετάλλευση και συμβιβασμό, μιλάμε για συνεκμετάλλευση ανάμεσα σε ενεργειακούς κολοσσούς, που δρουν την ίδια ώρα και ανταγωνιστικά μεταξύ τους, πράγμα που καμιά σχέση δεν έχει με πραγματικά συμφέροντα γειτονικών λαών. Δυστυχώς, αυτήν την υπόθεση ακριβώς προετοιμάζουν οι επιμέρους συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο - με απαράδεκτους συμβιβασμούς.

Προετοιμάζουν τον μεγαλύτερο και πιο επώδυνο συμβιβασμό, αυτόν της συνεκμετάλλευσης των θαλάσσιων ζωνών, με τις ευλογίες φυσικά και τα σχέδια των συμμάχων σας.

Και αυτά τα σχέδια δεν έχουν καν έστω μια δίκαιη - όπως θα λέγατε κι εσείς - μοιρασιά σε αυτό το αλισβερίσι. Τα σχέδια αυτά των ισχυρών συμμάχων έχουν μόνο αναβάθμιση της Τουρκίας στη μοιρασιά κι αυτό σας το υπογράφουμε.

Τα όσα βέβαια λέτε περί ιστορικών συμφωνιών στόχο έχουν να κρύψουν πως αυτές οι συμφωνίες δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα».

Λίγους μήνες μετά, οι εξελίξεις καταρρίπτουν ξανά με πάταγο τους μύθους ότι οι συμφωνίες των αστικών τάξεων που έχουν στην καρδιά τους τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων μπορούν τάχα να διασφαλίσουν την ασφάλεια, τη σταθερότητα, την ειρήνη, όπως και τα κυριαρχικά δικαιώματα, προς όφελος των λαών.

Συνολικά οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι τα σχήματα συνεργασιών στα οποία συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη, επιδιώκοντας τη γεωπολιτική της αναβάθμιση, δεν διασφαλίζουν σε τίποτα το λαό μας, αλλά αντίθετα τον εκθέτουν σε νέους κινδύνους, περιπλέκουν παραπέρα το κουβάρι των αντιθέσεων, αφού όπως σημειώνεται και στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, «η επιδίωξη της (σ.σ. ελληνικής) αστικής τάξης να συγκροτήσει "άξονα" με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κύπρο δυναμώνει την εμπλοκή της χώρας σε αντιθέσεις που αφορούν και τα κράτη των συμμαχικών σχημάτων όπου συμμετέχει. Πολύ περισσότερο, που το Ισραήλ είναι κατοχική δύναμη στην Παλαιστίνη και δολοφονεί τον λαό της, είναι σε σύγκρουση με το Ιράν, βομβαρδίζει συριακά εδάφη, ενώ η Αίγυπτος εμπλέκεται στον πόλεμο στη Λιβύη κι έχει γενικότερες βλέψεις στην περιοχή. Η ευφορία που καλλιεργείται είναι αβάσιμη, ενώ σε κάθε περίπτωση ωφελημένα θα είναι τα ενεργειακά μονοπώλια».

Ενδεικτικά κι εδώ είναι όσα ακούστηκαν στις αρχές της βδομάδας στο περιθώριο του Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο (EMGF), που υποδέχτηκε επίσημα τη Γαλλία ως νέο μέλος και επικύρωσε τη συμμετοχή των ΗΠΑ ως παρατηρητή, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως βασικού σε αυτήν τη φάση οχήματος συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Απηχώντας τη συζήτηση που γίνεται στο πλαίσιό του, για τον τρόπο και τα «ανταλλάγματα» που θα βρεθούν για τη συμμετοχή της Τουρκίας στα εν λόγω σχέδια, ο Ισραηλινός υπουργός Ενέργειας εξέφρασε την ελπίδα «μια μέρα η Τουρκία να συμμετάσχει σε ό,τι γίνεται στην περιοχή, να γίνει ακόμα και μέλος του EMGF και να συντονίσει τις προσπάθειές της με την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και όλες τις άλλες χώρες, παρά να εισέρχεται σε μια διαμάχη (...)».

Ενώ βέβαια κάθε άλλο παρά άσχετη με το συγκεκριμένο ζήτημα και τα «ανταλλάγματα» που αναζητούνται είναι και η πρόταση της Αιγύπτου - με τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, σύμφωνα με δημοσιεύματα - για «εναλλακτική όδευση» του αγωγού «EastMed», με παράκαμψη της Κύπρου από έναν μελλοντικό αγωγό από τα ισραηλινά και αιγυπτιακά κοιτάσματα προς την Ευρώπη. Πρόταση που όπως δείχνουν και μια σειρά ενδείξεων (βλέπε και διπλανό θέμα) «κουμπώνει» πάνω στα ενεργειακά σχέδια αμερικανικών ενεργειακών κολοσσών, όπως η «Chevron».

Σε αυτό το φόντο στρώνεται το «τραπέζι της διαπραγμάτευσης» για το Κυπριακό με παλιές και «νέες και δημιουργικές προτάσεις» διχοτόμησης, ενώ Τουρκία και ψευδοκράτος επικαλούνται συνεχώς τις «νέες πραγματικότητες στην περιοχή», την ώρα που ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, ΕΕ συνιστούν «ευελιξία» και «διάθεση συμβιβασμού» ώστε να ωφεληθούν «η σταθερότητα και η ασφάλεια όλης της περιοχής».

Ο κίνδυνος να οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής όχι μόνο δεν μειώνεται, 17 χρόνια μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, αλλά, αντίθετα, γίνεται όλο και πιο ορατός ακριβώς με «πρωταγωνίστρια» την ΕΕ, που χαρακτηρίζει τις εξελίξεις στο Κυπριακό καταλυτικές και για τις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, έχοντας ήδη ανοίξει διαύλους απευθείας επικοινωνίας με το ψευδοκράτος και μεθοδεύοντας μια σειρά από νέα σχήματα για τη μοιρασιά της λείας, όπως η «Διάσκεψη για τη Μεσόγειο», για την οποία η Αγκυρα υπερθεματίζει, επιμένοντας ταυτόχρονα ότι δεν μπορεί απ' το τραπέζι να λείπει μια θέση και για τις κατοχικές αρχές (της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου»).

Την ίδια ώρα, μεσοβδόμαδα ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Αντονι Μπλίνκεν, ξεκαθάριζε σε επιτροπή του Κογκρέσου πως «σας δηλώνω με σιγουριά ότι θα δείτε τις ΗΠΑ και τους διπλωμάτες μας πολύ αναμεμειγμένους στην Κύπρο και να προσπαθούν μετά από πάρα πολλά χρόνια να προχωρήσουν τα πράγματα».

Ενώ ερωτηθείς για τις «επιθετικές ενέργειες» στην Ανατολική Μεσόγειο, επέλεξε να σταθεί στις «θετικές εξελίξεις» για την αντιμετώπισή τους, μιλώντας για τη «θετικότερη εμπλοκή της Τουρκίας σ' αυτήν την περιοχή τις τελευταίες βδομάδες, ιδιαίτερα με την ΕΕ», τονίζοντας ότι οι ΗΠΑ «είμαστε πολύ υποστηρικτικοί σε αυτό και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να βοηθήσουμε στο να προχωρήσουν τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση».

Ολα αυτά, κι ενώ η τουρκική αστική τάξη προσέρχεται και στο νέο γύρο διερευνητικών συνομιλιών με την Ελλάδα την Τρίτη (και των «πολιτικών επαφών» την επόμενη μέρα), όπως και στις «τεχνικές επαφές» που συνεχίζονται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με όλες τις διεκδικήσεις της υπό μάλης, συνεχίζει τις προκλήσεις στο Αιγαίο, επιμένει στα περί «αποστρατικοποίησης» των νησιών, περιγράφει διαρκώς τη «Γαλάζια Πατρίδα» εγείροντας θέμα αλλαγής συνόρων, συνεχίζοντας να μιλά και για «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη.

Αυτά μια «ανάσα» πριν από την Σύνοδο της ΕΕ (στις 25/3) που θα εξετάσει το σύνολο των ευρωτουρκικών σχέσεων, με την κυβέρνηση να δηλώνει έτοιμη να στηρίξει υπό όρους τη «θετική ατζέντα» με την Τουρκία.

Και εδώ επιβεβαιώνεται, όπως καταγράφεται στις Θέσεις της ΚΕ, πως «οι σχέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας - Τουρκίας, αναλόγως των καταστάσεων, διακρίνονται από τις επιδιώξεις συνεργασίας και του ανταγωνισμού, ωστόσο οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν σε τίποτα να επωφεληθούν από αυτές τις σχέσεις (...) Στις συνθήκες αυτές, καιροφυλακτεί η αμερικανοΝΑΤΟική διαμεσολάβηση κι επιδιαιτησία και ήδη έχει επανέλθει η τουρκική θέση για συνεκμετάλλευση, συνδιαχείριση του Αιγαίου, για λύση win win (αμοιβαίου οφέλους) που προβάλλουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ενώ εξετάζεται η συνεκμετάλλευση, συνδιαχείριση κυπριακών θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία. Αυτή η συνεκμετάλλευση δεν αφορά την ευημερία των λαών, αλλά την κερδοφορία των μονοπωλίων και "ναρκοθετεί" το μέλλον των δύο λαών...».