ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 13 Μάρτη 2021 - Κυριακή 14 Μάρτη 2021
Σελ. /40
Σχετικά με τη δράση των κομμουνιστών εκπαιδευτικών

Το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας διεξάγεται σε μια περίοδο όπου αναδείχθηκαν δυνατότητες για προσαρμογή της δράσης μας σε ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Ταυτόχρονα, όμως, φάνηκαν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις που δεν αντιμετωπίστηκαν το διάστημα που μεσολάβησε από το 20ό Συνέδριο. Από τη μια, είναι αξιοθαύμαστη η πρωτοβουλία, η προσαρμοστικότητα, η επινοητικότητα και η ετοιμότητα που έδειξαν στελέχη, μέλη και Οργανώσεις και, από την άλλη, οι απαιτήσεις των καιρών είναι τόσο μεγάλες και πολύπλοκες που δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε.

Ενώ έχει επισημανθεί πολύ σωστά ότι το Κόμμα διανύει μια από τις δυσκολότερες περιόδους της Ιστορίας του, το γεγονός αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης. Δεν έχει αφομοιωθεί τι σημαίνει να φουντώνουν τα προβλήματα, να βαθαίνει η εκμετάλλευση, τα όρια του συστήματος να φαίνονται με τον πιο τραγικό τρόπο και το εργατικό κίνημα να μην είναι μαζικό, να είναι διαλυμένο, αδύναμο. Είναι φανερός ο κίνδυνος της απογοήτευσης, της αποστράτευσης σε αυτές τις συνθήκες. Γι' αυτό συναντάμε στον κλάδο ανθρώπους απελπισμένους, που αναπολούν περιόδους ανάτασης του κινήματος ή, το χειρότερο, κατηγορούν το Κόμμα σαν να είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη η κατάσταση του λαϊκού κινήματος.

Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος να υπερεκτιμώνται κάποια ξεσπάσματα με αποπροσανατολιστικό περιεχόμενο, να δεχόμαστε πίεση από την επαναστατική ρητορεία του οπορτουνισμού που είναι έτοιμος να βαφτίσει επαναστατική πράξη οποιαδήποτε «αυθόρμητη» και «ανέξοδη» αντίδραση, που μπορεί να κινείται ακόμα και σε αντιδραστική κατεύθυνση.

Ωστόσο, παρά τις αδυναμίες μας, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αναγνωρίζουμε ότι το Κόμμα κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση περισσότερου κόσμου, παλεύει κόντρα στον καλυμμένο και απροκάλυπτο αντικομμουνισμό και κάνει βήματα στην οργάνωση του κινήματος σε όλους τους χώρους. Η προβολή του ζητήματος των σύγχρονων αναγκών, ακόμα κι αν δεν γίνεται ομοιόμορφα και πετυχημένα παντού, η επεξεργασία πλαισίων που πατούν στις σημερινές δυνατότητες και δίνουν την προοπτική, βοηθάει περισσότερο κόσμο να βλέπει πιο ρεαλιστική την πρότασή μας.

Για τον λόγο αυτόν είναι πιο εύκολο να πετύχουμε συμφωνία με περισσότερο κόσμο, τα αιτήματά μας επικρατούν πιο εύκολα, ακόμα και σε χώρους που δεν έχουμε πολλές δυνάμεις. Τώρα να μας απασχολήσει πώς θα αξιοποιηθεί αυτή η συμφωνία, πώς θα δεθεί κόσμος με την πολιτική μας, όχι προσωρινά και μόνο μπροστά στο πρόβλημά του, αλλά σε βάθος χρόνου και με διάθεση συστράτευσης και προσφοράς. Είναι ορατός ο κίνδυνος να γίνουν βήματα προς τα πίσω στη συνείδηση αυτού του κόσμου. Ιδιαίτερα στον κλάδο μας υπάρχει μεγάλη πίεση και από τους οπορτουνιστές, που εχθρεύονται το Κόμμα και τις επαναστατικές ιδέες.

Ενώ, γενικά, έχουμε κάνει πολλά βήματα στην αυτοτελή δουλειά του Κόμματος, που φάνηκε πόσο αναγκαία είναι στην περίοδο της πανδημίας, υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα διαχωρισμού της συνδικαλιστικής από την κομματική δουλειά. Χωρίς να είναι κυρίαρχες, υπάρχουν αντιλήψεις ότι δεν είναι όλοι για όλα, ότι σε άλλους απευθυνόμαστε για το συνδικάτο και σε άλλους μιλάμε «κομματικά». Μόνοι μας βάζουμε τελικά εμπόδια και αποκλείουμε συναδέλφους, γονείς και μαθητές από την επαφή με την ιδεολογία μας. Μόνοι μας βάζουμε ταμπέλες και δεν απλώνουμε τη δουλειά μας. Εχει να κάνει η στάση μας αυτή με ιδεολογικά κενά δικά μας που πρέπει να καλύψουμε και όχι με αυτό που «πιάνει» στον κόσμο.

Σε κάθε βήμα μας, στα σχολεία, στο σωματείο, στη γειτονιά, φαίνονται τα κενά που δημιουργούνται από την επιφανειακή επαφή με την πολιτική μας, τις επεξεργασίες και τα θεωρητικά κείμενα. Οταν δεν μπορούμε να αυξήσουμε την πολιτική επιρροή μας, να απαντήσουμε στις επιθέσεις, να αντιμετωπίσουμε σημάδια υποχώρησης μέσα στο Κόμμα, φαίνεται η ανάγκη για ιδεολογική ενίσχυση. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την ημιμάθεια, την υποτίμηση του διαβάσματος, την ελλιπή προετοιμασία για τη δουλειά στο συνδικάτο, στην ΚΟΒ, στα κομματικά Οργανα. Η άνοδος του ιδεολογικού επιπέδου θα εξασφαλίσει την ουσιαστική συμφωνία με τις αποφάσεις και θα ενισχύσει τη συλλογικότητα στη δράση.

Στην Εκπαίδευση επιταχύνεται η εναρμόνιση των εκπαιδευτικών δομών στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει τις δικές της προτεραιότητες εκφράζει με το δικό της τρόπο τις προθέσεις της και επιδιώκει με δικούς της όρους τη συναίνεση του λαού, δεν σημαίνει πως άλλαξε η στρατηγική της αστικής τάξης ή η πολιτική της στην Εκπαίδευση. Να συνεχίσουμε με επιμονή την ανάδειξη της σχέσης οικονομίας / Παιδείας. Να απαντήσουμε και μέσα στις Οργανώσεις στα διάφορα οπορτουνιστικά ιδεολογήματα περί «παιδαγωγικής ελευθερίας», για αλλαγή της κοινωνίας μέσα από την Παιδεία, για δημιουργία (και όχι ενίσχυση) των ανισοτήτων στην Εκπαίδευση λόγω της τηλεκπαίδευσης. Πρόκειται για απόψεις επικίνδυνες, που αντιστρέφουν την πραγματικότητα και ανοίγουν τον δρόμο στα σχέδια της αστικής τάξης.

Σημαντική βελτίωση έχει η δουλειά μας στη νεολαία, στους μαθητές, στις μικρές ηλικίες, αλλά υπάρχει ακόμα σε κάποιους η αντίληψη ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε σε μικρά παιδιά, επειδή δεν καταλαβαίνουν ή ότι δεν είναι σωστό να επηρεάζουμε τους μαθητές μας. Ο αντίπαλος, όμως, είναι αμείλικτος, εφευρετικός και αποφασισμένος να υποτάξει από νωρίς τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να μείνουν αδρανείς σε αυτό το έγκλημα. Ο ρόλος του δασκάλου είναι σημαντικός. Αυτό φάνηκε και στις κινητοποιήσεις των μαθητών, όπου η παρέμβαση των εκπαιδευτικών βοήθησε να αλλάξουν τα αιτήματα των καταλήψεων, να συσπειρωθούν γύρω από τις δυνάμεις μας νέοι μαθητές και να οργανωθούν αρκετοί από αυτούς στην ΚΝΕ.

Τώρα πια η δουλειά μας στους μαθητές πρέπει να πάρει άλλα, ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι πολύ σημαντική η πείρα από τη συνεργασία εδαφικών Οργανώσεων με τις Οργανώσεις των εκπαιδευτικών, μπροστά στις κινητοποιήσεις των μαθητών το τελευταίο διάστημα, αλλά και για να πετύχουμε μια πιο ολοκληρωμένη παρέμβαση στα ΕΠΑΛ. Η ενίσχυση της ιδεολογικής δουλειάς στις μαθητικές Οργανώσεις, η στρατολογία περισσότερων μαθητών, η οικοδόμηση νέων Οργανώσεων είναι κύριο καθήκον των κομματικών δυνάμεων, κυρίως των εκπαιδευτικών. Στη δημιουργία και τη λειτουργία πυρήνων στα σχολεία, στη σύνδεση των ΕΠΑΛ και των άλλων δομών Τεχνικής Εκπαίδευσης με τα εργατικά σωματεία, στην ανάδειξη νέων πρωτοπόρων μαθητών και σπουδαστών βασικό ρόλο παίζουν οι εκπαιδευτικοί.


Σίσσυ Πολυκάρπου
Μέλος της ΤΕ Εκπαιδευτικών Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Για τη σύνθετη δουλειά πολύπλευρης παρέμβασης στο κίνημα των καλλιτεχνών

Η μακροχρόνια περίοδος σχετικής υποχώρησης του κινήματος έφερε αναπόφευκτα και το πρόβλημα νέα στελέχη να έχουν μηδενική πείρα στην καθοδήγηση μαζών. Υπάρχουν όμως οι βάσεις και ένα ορισμένο επίπεδο αφομοίωσης της πολιτικής μας, αλλά και η προσπάθεια που γίνεται στα εξειδικευμένα θέματα, με τις πλούσιες επεξεργασίες του Κόμματός μας. Με την έναρξη της πανδημίας, την εκδήλωση της νέας οικονομικής κρίσης και την απότομη ανεργία που έφερε στον κλάδο μας, ήρθαμε αντιμέτωποι και εμείς απότομα με πιο σύνθετα καθήκοντα.

Η προσπάθειά μας να είμαστε όχι απλά μέσα στα μέτωπα που ανοίγουν, αλλά να είμαστε και μπροστάρηδες, μας οδήγησε στην ικανότητα να καθοδηγούμε πολύπλευρα το κίνημα, να φτάνει η παρέμβασή μας σε ανθρώπους που δεν έχουμε άμεση επαφή, να εντοπίζουμε και να αφουγκραζόμαστε τις διαθέσεις, να παίρνουμε υπόψη τι συζητιέται στους χώρους. Βελτιωθήκαμε στην παρακολούθηση της προπαγάνδας του αντιπάλου.

Σήμερα είναι κρίσιμο ζήτημα να αποκτηθεί η ικανότητα από όλες τις Οργανώσεις να σκέφτονται διαλεκτικά την κλιμάκωση της πολιτικοποίησης της πάλης. Η αποκάλυψη του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλισμού και η προβολή της ανωτερότητας του σοσιαλισμού πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να το κατανοήσει αυτός που απευθυνόμαστε, να μπορεί να το αντλήσει ως συμπέρασμα. Αυτό προϋποθέτει να καταφέρνουμε να επεξεργαζόμαστε συλλογικά την επιχειρηματολογία μας αλλά και το πλαίσιο πάλης, υπό τη σκοπιά της σύνδεσής του με το σοσιαλισμό. Αποφύγαμε μια «άγαρμπη» πολιτικοποίηση στη μάχη διαμορφώνοντας και κλιμακώνοντας την αντιπαράθεση.

Το ζητούμενο δεν είναι να πεις απλά την αλήθεια. Είναι σημαντικό να κάνεις την αλήθεια κατανοητή σε μάζες που σήμερα είναι ιδιαίτερα ανώριμες πολιτικά. Η στιγμή που θα ρίξεις το σύνθημα έχει επίσης σημασία, π.χ., όταν ξεκινά ένα μέτωπο στο οποίο συμμετέχουν αυθόρμητα μάζες πρέπει να καθοδηγείς με τη σκέψη πώς, μέσα στα ζητήματα που ανοίγουν, θα οδηγείς με την παρέμβασή σου να εξάγονται συμπεράσματα με μακρόπνοο σχεδιασμό. Το γεγονός ότι στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο πλειοψηφούν οι δυνάμεις μας δεν σημαίνει ότι οι χιλιάδες μουσικοί που κινητοποιήθηκαν συμφωνούν με τη γραμμή μας. Η προσπάθειά μας να συσπειρώσουμε με τη γραμμή μας μαζικά τους εργαζόμενους στον Πολιτισμό, ανεξάρτητα από το αν έχουμε ή όχι την πλειοψηφία στα σωματεία, με ταυτόχρονη κριτική στις υπόλοιπες δυνάμεις, μας έβγαλε μπροστά.

Η εξαγωγή συμπερασμάτων από τη στάση των δυνάμεων που παρεμβαίνουν μέσα στη μάχη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν συνδυάζεται με την ταυτόχρονη άμεση επαφή των Οργανώσεών μας και την ένταση της παρέμβασης των μελών μας ως τέτοιων (δηλαδή ως μελών του Κόμματος) μέσα στο κίνημα. Διαχωρίζοντας την ατάκα, το σύνθημα ή το «hashtag» και την εύστοχη προπαγάνδα - που είναι αναγκαία - από την ικανότητα απάντησης στα σύνθετα ερωτήματα.

Την ίδια στιγμή δεν πρέπει να συμβιβαστούμε, λόγω του μεγάλου φόρτου και πίεσης της δουλειάς μας, στα μέτωπα που ανοίγουμε στα σωματεία να χάσουμε την πιο σημαντική πλευρά, δηλαδή να επεξεργαζόμαστε και να εξειδικεύουμε όχι μόνο αιτήματα άμεσης πάλης, αλλά και τη θέση μας για το χώρο μας, ως Κόμμα. Δουλειά που θα τροφοδοτεί και τη διαμόρφωση αιτημάτων στο κίνημα.

Δηλαδή, οφείλουμε να βάζουμε και ολοκληρωμένα πλευρές, όπως το ότι στην κοινωνία που θα είναι απαλλαγμένη από το κέρδος η Τέχνη δεν θα αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνική ανάγκη, και άρα θα μπορούσε να έχει λυθεί το ζήτημα της διά ζώσης καλλιτεχνικής αναπαραγωγής έργων, παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα. Κάτι που μόνο το σοσιαλιστικό κράτος θα μπορούσε να λύσει. Ζητήματα που απασχολούν και που η επεξεργασία τους πρέπει να εμπλουτιστεί, όπως και η συζήτηση στις ΚΟΒ και στις Κομματικές Ομάδες. Εκεί πρέπει να κυριαρχεί η συζήτηση για το πώς φτάνει η εξειδίκευση της γραμμής μας ως Κόμματος σε περισσότερο κόσμο.

Στους καλλιτέχνες υπάρχει μεγάλη διαστρωμάτωση, υπάρχουν τμήματα καλλιτεχνών που δεν πρόκειται να κινηθούν με αιτήματα οικονομικά ή, ακόμα και αν το κάνουν, κυριαρχεί ο συντεχνιασμός. Ιδιαιτέρως σε αυτά τα τμήματα πρέπει να ενισχυθεί η ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος. Μπορεί να συσπειρώσει περισσότερο η συζήτηση για το πώς ο καπιταλισμός διαμορφώνει ένα κοινό με χαμηλό αισθητικό κριτήριο. Πώς ο καπιταλισμός εμποδίζει το λαό να προσεγγίσει καλλιτεχνικά έργα, προωθώντας μια μαζική «υποκουλτούρα». Βλέπουμε όμως και την άλλη όψη του νομίσματος, όπου καλλιτεχνικά έργα που προϋποθέτουν ένα ορισμένο επίπεδο από τον ακροατή, να αντιμετωπίζονται σαν «έργα για λίγους». Σε αντίθεση με αυτό, ο σοσιαλισμός μπορεί να οργανώσει τη διαμόρφωση υψηλού αισθητικού, πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου στις πλατιές μάζες των εργαζομένων, και την ίδια στιγμή να διαμορφώνει τους απαραίτητους γι' αυτήν τη διαδικασία καλλιτέχνες με ολόπλευρη μόρφωση. Καλλιτέχνες ικανούς να δημιουργήσουν τέχνη, που θα συνεισφέρει στη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, που θα εμπνέει τα ιδανικά και τις αξίες της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σε ορισμένα τμήματα μουσικών απασχολούν, λόγου χάρη, η εξασφάλιση χρόνου για μελέτη, η βελτίωση και διατήρηση ενός υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου, στα οποία βάζει εμπόδια η καθημερινότητα του καπιταλισμού, το βάρος της οικογένειας, ειδικά για τις γυναίκες. Η σημερινή κατάσταση μπορεί να μας βγάλει μπροστά, αν προτάξουμε επεξεργασμένα το θέμα της διαχείρισης της πανδημίας στην Τέχνη σήμερα, σε αντιπαραβολή με το σοσιαλιστικό αύριο.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια της κυβέρνησης να μας «χτυπήσει την πλάτη», να μας πει ότι είναι μαζί μας. Εχουμε καταφέρει, σε ένα βαθμό, να πιέσουμε, γιατί βλέπουν πως απειλείται έστω και λίγο η συμμαχία της αστικής τάξης με τον καλλιτεχνικό κόσμο, συμμαχία που είναι απαραίτητη για τη διαιώνιση του καπιταλισμού. Τρέμουν στην ιδέα να δημιουργηθούν σήμερα καλλιτεχνικά έργα με ριζοσπαστικό περιεχόμενο και, ακόμα περισσότερο, καλλιτέχνες (δημιουργοί και εκτελεστές) που έχουν απήχηση στο λαό, να ασπαστούν την ιδεολογία μας. Παίρνουν επίσης κατασταλτικά μέτρα ενάντια στη ριζοσπαστική τέχνη σήμερα. Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής Οδηγίας που βάζει εμπόδιο στη δημοσίευση έργων σε οπτικοακουστικά μέσα, δήθεν στο όνομα αντιμετώπισης της βίας, του ρατσισμού και της τρομοκρατίας.

Είμαστε αισιόδοξοι πως οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών, που έγιναν με την καθοριστική παρέμβαση των δυνάμεών μας, μπορεί να είναι το έδαφος για να συναντηθούν περισσότεροι καλλιτέχνες με τη μαρξιστική ιδεολογία, να εμπνευστούν από τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Οσο βίαιες και αν είναι οι όχθες που περιορίζουν τα ορμητικά νερά, ο ποταμός μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί η ορμή του έρχεται από το μέλλον.


Δημήτρης Κουφαλάκος
Μέλος του Γραφείου της ΤΕ Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ

Για τη δουλειά μας στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης

Πριν ακριβώς από ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την παρέμβασή μας στους αυτοαπασχολούμενους (α/α) της πόλης. Με αυτό το γεγονός, συντελέστηκε ένα μεγάλο βήμα στη στρατηγική κατεύθυνση του Κόμματος όσον αφορά το στρώμα των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, ξεκαθαρίστηκαν ακόμα παραπέρα ζητήματα ουσίας, ιδιαίτερα ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική συμμαχιών, το ρόλο που θα παίξουν αυτά τα στρώματα στην επαναστατική διαδικασία, στην οικοδόμηση.

Ενα από τα βήματα στη συλλογική σκέψη του Κόμματος είναι η δημιουργία της ΤΟ ΕΒΕ στη Θεσσαλονίκη, με γνώμονα τον καλύτερο κλαδικό προσανατολισμό και εξειδίκευση σε α/α της πόλης που μας ενδιαφέρουν. Εκτιμάμε ότι η 4χρονη πορεία της Τομεακής έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στα παραπάνω, όμως ταυτόχρονα ανέβασε τις απαιτήσεις ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι για τους οποίους συγκροτήθηκε. Είναι βασικό ότι πλέον έχουμε καλύτερη εικόνα για τις εξελίξεις που συντελούνται στους χώρους, μπορούμε καλύτερα να σχεδιάσουμε την παρέμβασή μας σε αυτούς, να αποκρούσουμε αντιλήψεις που σέρνονται δώθε και κείθε, χωρίς βέβαια να έχουμε τις αυταπάτες ότι μπορεί στις συγκεκριμένες συνθήκες να έχουμε την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων με την πλευρά του Κόμματος. Ταυτόχρονα να μην ξεχνάμε το βασικό στοιχείο που μπαίνει από τις Θέσεις, σε ποιες συνθήκες δραστηριοποιούμαστε, τη συνθετότητα αυτών, τη νέα φάση που μπαίνουμε, τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες που γεννιούνται.

Ομως, παρ' όλες τις πολλές δυσκολίες και αδυναμίες που εντοπίζουμε, εκπαιδεύουμε ένα στελεχικό δυναμικό, που μπορεί να παίξει ρόλο το επόμενο διάστημα τόσο στην αυτοτελή δράση του Κόμματος όσο και στο κίνημα. Πρέπει να ατσαλωθούμε σκληρά και πιο ολοκληρωμένα, καθώς σε αυτές τις συνθήκες θα δυναμώσει η αστική πίεση, η οπορτουνιστική παρέμβαση στο στρώμα των ΕΒΕ, ιδιαίτερα για ό,τι έχει να κάνει με άμεσα αποτελέσματα, συνοδευόμενα με κοινοβουλευτικές αυταπάτες κ.λπ. Υπάρχει η πείρα από την προηγούμενη κρίση, ότι στρώματα όπως οι ΕΒΕ είναι πολύ πιο ευάλωτα στο να συντηρητικοποιηθούν.

Το γεγονός ότι στις Θέσεις αλλά και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη περιγράφουμε τις δυσκολίες που συναντάμε, δεν αποτελεί δικαιολογία για τις υποκειμενικές αδυναμίες και καθυστερήσεις που έχουμε. Κάθε άλλο. Σε αυτές τις συνθήκες ο πήχης πρέπει να ανέβει ουσιαστικά πιο ψηλά και αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει ένα σύνθημα. Η άνοδος των απαιτήσεων έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Είναι η ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση που πρέπει να ξεκινήσει στην ΤΕ και κατ' επέκταση στις ΚΟΒ. Ζητήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με θέματα στρατηγικής, τη σχέση Κόμματος / κινήματος κ.ά.

Εκτιμάμε ότι υπάρχει σοβαρή αδυναμία στο ότι οι δυνάμεις είναι λίγες και αυτό έχει αντανάκλαση σε όλες τις πτυχές της δράσης μας. Ταυτόχρονα, όμως, δεν εξαντλούμε όλα τα δεδομένα ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να ανοίξουμε τον κύκλο, μιας και το «χούι» τού να περιμένουμε «έτοιμη κατάσταση» ή «έτοιμους κομμουνιστές» δεν έχει σταματήσει να μας διακρίνει. Ταυτόχρονα, τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο κατεύθυνσης δεν έχουμε λύσει ένα από τα βασικά στοιχεία που βάζουν οι Θέσεις. Το να ασχολούμαστε με το κάθε πρόβλημα που βιώνει ο α/α, να προσπαθούμε να το αναδείξουμε, μπολιάζοντάς το με την προοπτική. Οχι μηχανιστικά αλλά στην ουσιαστική βάση του.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι υπάρχει σοβαρή αδυναμία να αναδείξουμε και να συνδυάσουμε την κατάσταση που επικρατεί στην Υγεία με τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες α/α, μπαντάροντας μονάχα στην οικονομική αναφορά του πλαισίου πάλης, είναι σαν να βλέπεις το δέντρο, χάνοντας το δάσος από την οπτική σου. Επί της ουσίας δεν δείχνουμε την ουσιαστική πλευρά της σαπίλας του καπιταλισμού, που καθρεφτίζεται και στη λειτουργία του συστήματος Υγείας, που βλέπει τις ζωές των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ως εμπόρευμα και ταυτόχρονα το ότι πρέπει να αναδείξουμε την ανωτερότητα των θέσεών μας. Να κατανοηθεί καλύτερα ότι τα θέματα της Υγείας, της Εκπαίδευσης κ.λπ. είναι τα ουσιαστικά ζητήματα στη συμμαχία των εργαζομένων με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα όπως οι αυτοαπασχολούμενοι.

Αυτό συνήθως γίνεται γιατί δεν δίνουμε καθοδηγητικά την κατεύθυνση στην ΚΟΒ να συζητήσει σε βάθος τα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο ευθύνης της, να συζητήσουμε την εξειδίκευση της στρατηγικής μας στον χώρο αυτόν, συνδέοντάς τα με τη γενική κατεύθυνση. Το παράδειγμα στον κλάδο των κατασκευών είναι ενδεικτικό. Η λογική που επικρατεί είναι η εξής: Υπάρχει πολλή δουλειά αυτήν τη στιγμή στον κλάδο, οπότε δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Ομως, ταυτόχρονα δεν βάζουμε στο κάδρο την ουσιαστική πλευρά της κατάστασης. Πως αυτά τα στρώματα δουλεύουν 12 - 14 ώρες τη μέρα (κάτω από άθλιες συνθήκες πολλές φορές) για να αντεπεξέλθουν και στον ανταγωνισμό αλλά και στα έξοδα και ταυτόχρονα καμιά κυβέρνηση δεν τους εξασφαλίζει σωστές συνθήκες υγιεινής ή ακόμα πως αν κολλήσουν Covid-19, δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τις μέρες που πρέπει να καθίσουν σπίτι. Πως ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένοι στα δόντια των μονοπωλιακών ομίλων και πως το τεράστιο κομμάτι της πίτας το παίρνουν αυτοί και προς το παρόν παίζουν συμπληρωματικό ρόλο στην ανάπτυξη του κλάδου.

Το παράδειγμα για το λιανικό εμπόριο, όπου οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί είναι πιο ορατοί από κάθε άλλο κλάδο στο στρώμα αυτήν την στιγμή, είναι ενδεικτικό.

Η πραγματικότητα είναι η εξής. Την κατεύθυνση την δίνουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και όχι τα διάσπαρτα μικρομάγαζα στο κέντρο, ή ακόμα χειρότερα στις συνοικίες της πόλης. Ομως, το να στοιχίζεται, για παράδειγμα, ο μικρέμπορος πίσω από τους αστικούς σχεδιασμούς, όπως π.χ. η ανάπλαση και η ανέγερση της νέας Τούμπας, δεν είναι μόνο για να διατηρεί τις αυταπάτες του μπας και πάρει ένα μικρό μερίδιο της πίτας, αλλά και για να δημιουργεί συμμάχους η αστική τάξη σε αυτήν την κατεύθυνση. Ετσι εξηγείται ότι έμποροι στην περιοχή της Τούμπας (ιδιαίτερα στα πέριξ του γηπέδου) έχουν προσμονή για το έργο.

Εκεί είναι που πρέπει να πάρει σάρκα και οστά η εδαφοπαραγωγική παρέμβασή μας, ολοκληρωμένα και όχι «αφοριστικά». Σχεδιασμός που να εντάσσει όλη τη λογική μας για τα έργα υποδομής στο σοσιαλισμό και ταυτόχρονα να σπάει αντιλήψεις ότι δίπλα στις πολυεθνικές μπορεί να επιβιώσει και ο μικρός έμπορος, έτσι απλά, χωρίς να παίρνει υπόψη τη συνολική κατεύθυνση του καπιταλιστικού σχεδιασμού.

Την παραπάνω δουλειά δεν μπορούμε να την βλέπουμε σχηματικά ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να την αναθέτουμε σε ένα - δύο στελέχη, «ειδικούς» των εξελίξεων. Θεωρώ πως πρέπει να ανέβει συνολικά το θεωρητικό επίπεδο στις ΚΟΒ, με έμφαση στο καίριο ζήτημα: Ανάπτυξη για ποιον και σε ποιες συνθήκες.

Συμφωνώ με τις Θέσεις του 21ου Συνεδρίου.


Κωστής Ιντζές
Μέλος της ΕΠ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ - Γραμματέας της ΤΕ ΕΒΕ Θεσσαλονίκης

Να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας

Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων τίθεται η βάση του προβληματισμού για το Κόμμα. Λόγω και της διακίνησης του «Ριζοσπάστη», αυτός ο προβληματισμός, με περισσότερο ή λιγότερο βάθος, αγγίζει και ένα σημαντικό τμήμα των οπαδών. Τα πρώτα ζητήματα που φαίνεται να απασχολούν είναι τα εξής:

α) Οτι η ανανέωση του Κόμματος, ειδικά η ηλικιακή, που είναι εμφανής, δημιουργεί αισιοδοξία αλλά ενέχει απαιτήσεις.

β) Οτι το Κόμμα έχει κάνει επεξεργασίες, που συμβάλλουν στην ωριμότητα και τη στάση του, χωρίς όμως αυτές να έχουν παρακολουθηθεί με συνέχεια από τους οπαδούς, αλλά και από μεγάλο τμήμα του κομματικού δυναμικού.

γ) Οτι ένα τμήμα του κόσμου που μας παρακολουθεί, κρίνει στάση και ενέργειες χωρίς να έχει ως κριτήριο τη στρατηγική και τον εμπλουτισμό της.

Πηγή σκέψης και καθρέφτης της λειτουργίας του Κόμματος είναι τα τομεακά Οργανα. Από την πείρα που προκύπτει φαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών δίνει τις μάχες με αυταπάρνηση, είναι κοντά στην Οργάνωση. Εχει όμως αξία να δούμε ότι ειδικά καθοδηγητές, με μετρήσιμη αποτελεσματικότητα στη δράση τους, κύρια όσον αφορά τους κομματικούς δείκτες, («Ριζοσπάστη», οικονομικά, στρατολογία), αντιμετωπίζουν δυσκολία σε δύο εμφανή πεδία:

i) Στην εξειδίκευση της γραμμής στο κίνημα πάνω σε κεντρικά ζητήματα που έχουν την αντανάκλασή τους στην περιοχή ευθύνης ή σε ζητήματα που προκύπτουν στην περιοχή ευθύνης και υποτιμώνται ως δευτερεύοντα, επειδή δεν συνάδουν με την ατζέντα, με τα λεγόμενα κεντρικά ζητήματα που ανοίγονται. Χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα είναι η δυσκολία ανάμειξης των στελεχών για τη διαμόρφωση πλαισίου πάλης για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας τη χρονιά που πέρασε ή για την επιχειρηματική αξιοποίηση δημόσιων χώρων. Τα ζητήματα αυτά μπορεί να φάνταζαν επιμέρους, αλλά ήταν ζητήματα που στο παρελθόν (σχετικά και πιο μακρινό - δεκαετία '90 ή '80) είχαν ανοίξει με πρωτοβουλία της Οργάνωσης, απασχολούσαν κόσμο στην περιοχή και αποτελούσαν κομμάτι συνολικότερου επιχειρηματικού σχεδίου. Με άλλα λόγια, είναι θέμα δικό μας το να αναπτύσσονται καθοδηγητές ΚΟΒ που να κατανοούν το χώρο δράσης και να μην περιορίζονται στην ΚΟΒ, ανεξάρτητα από το συσχετισμό, τις ειδικές συνθήκες. Διαφορετικά εκ των προτέρων κλείνουμε το οπτικό πεδίο της Οργάνωσης σε ένα μικρόκοσμο.

ii) Στην αξιοποίηση του δυναμικού, που παρατάσσεται σε μία μάχη, απεργιακή, κινητοποίησης, πλατιάς εξόρμησης, εκλογική και άλλες. Φυσικά εδώ απαιτείται η γνώση και εκτίμηση για την ικανότητα του κομματικού μέλους, του ΚΝίτη, του οπαδού. Θετική πείρα υπάρχει, εκεί που ανατίθεται κομματική αποστολή με συγκεκριμένο και μετρήσιμο σχέδιο, με χρέωση δουλειάς αφού έχει προηγηθεί ανταλλαγή γνώμης, αφού έχει εμπνευστεί ο σύντροφος ή ο οπαδός να υλοποιήσει, μετά από τον εξοπλισμό του, όταν δηλαδή νιώθει ο ίδιος σημαντικός, όχι μόνο με την έννοια της ψυχολογίας, αλλά και με την έννοια της πολιτικής ενίσχυσης. Συχνά το καθοδηγητικό στιλ της διεκπεραίωσης μπαίνει εμπόδιο για να λειτουργούμε έτσι, ή κρίνουμε το δυναμικό μας σύμφωνα μόνο με τη συμμετοχή του σε ενέργειες, συχνά υπερτονίζουμε την αδυναμία του και δεν αξιοποιούμε τη δυνατότητά του, που είναι λιγότερο εμφανής για διάφορους λόγους. Γι' αυτό και πολλές φορές καταλήγουμε σε μια άγονη συζήτηση, όπου το δυναμικό κρίνεται με μη πολιτικούς όρους ή επιφανειακά, δηλαδή ο φιλότιμος και ο αφιλότιμος, ο πειθαρχημένος και ο απείθαρχος κ.ο.κ.

Ορισμένες πλευρές για τη λειτουργία του τομεακού Οργάνου:

Η προώθηση της συλλογικότητας στη δουλειά του τομεακού Οργάνου, πιο εύκολα σε επίπεδο ΤΓ, πιο δύσκολα σε επίπεδο της ΤΕ, είναι όρος για την αναβάθμιση της συλλογικότητας μέχρι την ΚΟΒ. Τι νομίζω ότι έχει προωθητικό χαρακτήρα:

α) Η πλούσια θεματική συνεδρίαση. Αντικειμενικά βοηθά στην επικέντρωση του σχεδίου και στην αντιμετώπιση της λαθεμένης λειτουργίας του Οργάνου ως συντονιστικού γραμματέων ή καθοδηγητών. Παράλληλα απαιτούνται οι συχνές συνεργασίες, αφού η έλλειψή τους «παράγει» συνεδριάσεις μεταφοράς εικόνας. Δεν μπορεί να απαιτείται η αναβάθμιση των γραφείων των ΚΟΒ, όταν το τομεακό Οργανο συνεδριάζει με τέτοιους όρους.

β) Ο καταμερισμός των μετώπων να έχει συνάφεια με τον οργανωτικό χώρο ευθύνης. Αυτό λειτουργεί ανατροφοδοτικά για το στέλεχος. Π.χ. η δουλειά στους μετανάστες πρέπει να ανατίθεται σε συντρόφους που έχουν και οργανωτική σχέση με ΚΟΒ που έχουν αναφορά σε μετανάστες.

γ) Η εναλλαγή των χρεώσεων. Αυτή πολλές φορές δεν προχωρά στη λογική του «ταιριάσματος του στελέχους και της γνώσης του χώρου», που μετά από χρόνια γίνεται πεποίθηση και καταλήγουμε σε αυτό που περιγράφεται στη θέση 23 - φιλικότητα που αλλοιώνει την κριτική και αυτοκριτική αποτίμηση. Ταυτόχρονα η μη εναλλαγή οδηγεί σε ταύτιση χρεώσεων με αποτέλεσμα να μη συσσωρεύει νέα πείρα το στέλεχος, συχνά σε «κρίσιμη οργανωτική ηλικία».

δ) Η διαπαιδαγώγηση με το γράψιμο είναι ανεκτίμητη. Και για τον σύντροφο που μπαίνει στον κόπο να δώσει μορφή στη σκέψη του αλλά και για την «παραγωγή ντοκουμέντων» για έναν τομέα, που αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχειά του πολιτικά-οργανωτικά, και για τα επόμενα Οργανα.

ε) Η λειτουργία ομάδων ή τμημάτων στο πλευρό του Οργάνου είναι και επιτακτική αλλά και απαιτητική, καθώς προϋποθέτει συγκεκριμένο καταμερισμό και έλεγχο, μεθοδολογικό - ιδεολογικό υπόβαθρο, μελετητική δουλειά (π.χ. μελέτη για το κέντρο της Αθήνας με ανάμεικτα χαρακτηριστικά μητρόπολης αλλά και γειτονιάς, σύνθεση πληθυσμού, τάσεις στην οικονομική ζωή και διαφοροποίηση κλάδων, το μεταναστευτικό και προσφυγικό στοιχείο και άλλα), τα οποία επίσης προϋποθέτουν στελέχη που θα «αλλάξουν τρόπο ζωής». Θα αφιερώσουν χρόνο στο αντικείμενό τους, θα απελευθερωθούν από άλλη χρέωση αλλά θα κεντράρουν και στη μαγιά των συντρόφων που αποτελούν την ομάδα του τομέα, για να έχουν και αυτοί αντίστοιχο περιεχόμενο στη δράση. Δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ο υπεύθυνος της ομάδας από συγκεντρωτισμό, την ίδια στιγμή που θα πρωτοστατεί στο να καταμερίσει βιβλιογραφία, να κάνει έρευνα, να επιλέξει Οργανώσεις που θα τον τροφοδοτήσουν με πείρα, θα αναμειχθεί και ο ίδιος με κόσμο, αντί να μαζεύει γενικά μια εικόνα, που μοιραία θα μείνει και ανεπεξέργαστη.

στ) Ταυτόχρονα, όπου σημειώνουμε πρόοδο, χρειάζεται να την εκτιμάμε γιατί συχνά φέρουμε σε πέρας καθήκοντα, πολλές φορές και πιο σύνθετα και κυριαρχεί το σύνθημα «τα καταφέραμε, πάμε γι' άλλα», ενώ υπάρχει πολύτιμη πείρα από την πορεία μέχρι να τα καταφέρουμε.

Νομίζω τα παραπάνω είναι όρος και για να μπορεί η συλλογική πείρα να γίνεται και ατομική πείρα του καθοδηγητή, για να εισάγει νέα ποιοτικά στοιχεία στις ΚΟΒ που έχει την ευθύνη.


Κώστας Ρήγας
Μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Γραμματέας της ΤΕ Α' Αθήνας - Γαλατσίου

Φίλοι και οπαδοί να αποτελέσουν μαχητική εφεδρεία πλάι στη δουλειά του Κόμματος με πυξίδα τη στρατηγική του

Ενα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, ευρύτερων ανθρώπων, ανδρών - γυναικών από διάφορα κοινωνικά στρώματα, με ιδιαίτερο ζήλο και πάθος βρίσκεται δίπλα στο Κόμμα, χωρίς να είναι οργανωμένο στις γραμμές του όπως ορίζουν οι καταστατικές αρχές του.

Αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο ως ψηφοφόροι που καλούνται να κάνουν το καθήκον τους στις κεντρικές εκλογικές μάχες του Κόμματος ή στις αρχαιρεσίες των σωματείων.

Βέβαια, υπάρχουν διακυμάνσεις μεταξύ των φίλων και οπαδών. Υπάρχουν περιστασιακοί ψηφοφόροι του Κόμματος και στα σωματεία και δεν είναι αυτό που λέμε μόνιμοι σταθεροί δεσμοί του.

Το ΚΚΕ δεν θέλει να τους βλέπει και να τους αντιμετωπίζει ως ψηφοφόρους. Δεν υπάρχουν γι' αυτό δεξαμενές ψηφοφόρων.

Η αστική αυτή προσέγγιση μειώνει τα επαναστατικά αντανακλαστικά του και δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη επεξεργασμένη στρατηγική του, που βρίσκεται έξω από τα όρια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Πολλές φορές όμως λόγω διαφόρων υποκειμενικών αδυναμιών (μειωμένη πείρα, όχι σωστός προσανατολισμός, ευθυνοφοβία) αντιμετωπίζονται φίλοι και οπαδοί ως ψηφοφόροι.

Η δουλειά του Κόμματος πρέπει να σχεδιάζεται με προσανατολισμό πόσους φίλους και οπαδούς θα εντάσσει στη δράση, στις παρεμβάσεις του.

Για παράδειγμα, με τη διακίνηση των Θέσεων του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο μέσα από τον «Ριζοσπάστη» έγινε προσπάθεια να διαταχτεί κάποιος καλός κύκλος φίλων και οπαδών να συμμετάσχουν οργανωμένα στη διακίνηση των Θέσεων;

Σχεδιάστηκε να γίνει συζήτηση μαζί τους πριν χρεωθούν, τι σημαίνει να φτάσουν οι Θέσεις σε όσο γίνεται περισσότερα λαϊκά σπίτια, με τι όρους δίνεται αυτή η μάχη, ώστε να μην αισθανθούν εφημεριδοπώλες του ΚΚΕ;

Μια τέτοια δουλειά μετέπειτα θα μπορούσε να έβρισκε τη συνέχειά της σε σύσκεψη με τους διακινητές φίλους και οπαδούς, για να πούνε την εμπειρία τους, τις δυσκολίες που είχαν, τι είπε ο κόσμος, με τη συζήτηση να ενισχύεται από το Κόμμα.

Δουλειά που θα μπορούσε να καταλήξει στην οργάνωση μιας μεγάλης σύσκεψης που θα χρεώνονταν και θα οργάνωναν οι ίδιοι οι φίλοι και οι οπαδοί με πλατύ κάλεσμα πρώτα σε αυτούς που διακίνησαν τα φύλλα για συζήτηση στα πλαίσια των θεμάτων του Συνεδρίου.

Μια τέτοια δουλειά έχει τα στοιχεία του ποιοτικού δεσμού του Κόμματος με φίλους και οπαδούς που τον εμβαθύνει και τον δένει περισσότερο με την πολιτική και τη στρατηγική του ΚΚΕ.

Αυτές οι μέθοδοι δουλειάς, που δεν είναι τόσο άγνωστες για το Κόμμα αλλά και όχι κατακτημένες από όλους, μπορούν να βοηθήσουν ώστε ένας στενός κύκλος φίλων και οπαδών να παίρνει καθήκοντα και να βοηθά στη διεύρυνση των δεσμών του Κόμματος με το λαό.

Υπάρχει η ανάγκη να ξεφύγουμε από «τετριμμένες» καταστάσεις που έτσι και αλλιώς γίνονται και θα γίνονται (κάλεσμα στη συγκέντρωση, στην απεργία, να ψηφίσει στο σωματείο, κ.ά.) και να αξιοποιείται πιο δημιουργικά ο στενός κύκλος φίλων και οπαδών.

Μιλάμε για διάταξη μάχης αυτού του κόσμου και όχι μόνο για συμμετοχή στις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες.

Φίλοι και οπαδοί αξιοποιούνται μέσα στο κίνημα, στα σωματεία, στους συλλόγους, στις συσπειρώσεις.

Δεν φτάνει να μπαίνει ο φίλος και οπαδός υποψήφιος σε κάποιο ψηφοδέλτιο μόνο ή να εκλέγεται σε ένα ΔΣ σωματείου που σίγουρα είναι ένα βήμα που πολλοί δεν κάνουν.

Πρέπει να του δοθεί και το ανάλογο περιεχόμενο για να μην καταστεί αργότερα αυτή η διαδικασία ρουτινιάρικη, αποστειρωμένη από ενθουσιασμό και διάθεση για προσφορά.

Ενας καλός πυρήνας φίλων και οπαδών σε ένα σωματείο, με την καθοδήγηση κομμουνιστών, μπορούν να βοηθήσουν στην αναζωογόνηση των σωματείων, να βάλουν καλές υποθήκες από τη σκοπιά της ανασύνταξης.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με το κάλεσμα σε απεργίες ή σε κάποιες απεργιακές συσκέψεις ή τη συμμετοχή τους μόνο στις αρχαιρεσίες των σωματείων.

Για παράδειγμα εμπλέκουμε καθόλου αυτούς που γνωρίζουμε καλά στα σωματεία, να συμμετέχουν και να δρουν μέσα από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων; Κάποιοι μπορεί να το κάνουν.

Πολλοί εργαζόμενοι που είναι στα σωματεία είναι γονείς που τα παιδιά τους είναι μαθητές και αντιμετωπίζουν πολλά και σύνθετα επιπλέον προβλήματα τώρα με την Covid-19.

Είναι θέματα που αφορούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Γιατί μια ομάδα, ένας πυρήνας από καλούς φίλους και οπαδούς από ένα σωματείο να μη χρεωθεί μια δουλειά με ευθύνη του ΔΣ και να δουλέψει με μέλη του σωματείου;

Να αναλάβει οργανωτική δουλειά καταγράφοντας τους γονείς - μέλη του σωματείου, σε ποια σχολεία είναι τα παιδιά τους, να συζητήσουν σε μια σύσκεψη για τα προβλήματα ως εργαζόμενοι γονείς, να τους πείσουν να είναι υποψήφιοι στις εκλογές των συλλόγων τους με τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια ή να τα στηρίξουν, ώστε να δοθεί περιεχόμενο δράσης μέσα από το σωματείο, να δουλέψουν περισσότεροι άνθρωποι και να διευρυνθούν οι επαφές.

Προφανώς όλος αυτός ο σχεδιασμός θα περνάει από τις Κομματικές Ομάδες και θα γίνεται πρώτα κτήμα των στελεχών του Κόμματος που έχουν χρεωμένο τον χώρο, για να βοηθούν στον σχεδιασμό, στη διάταξη των δυνάμεων και στον ουσιαστικό έλεγχο με στόχο να κινητοποιούν όσο γίνεται περισσότερους φίλους και οπαδούς.

Δουλειά μέσα από τα σωματεία μπορεί να σχεδιαστεί για τις γυναίκες, για ανέργους, για τον ελεύθερο χρόνο, για θέματα Πολιτισμού, Παιδείας, Υγείας, κ.ά., όπου με πυρήνες φίλων και οπαδών μπορούν να αναπτυχθούν πολλές πρωτοβουλίες.

Η θεματολογία δεν έχει τόσο σημασία, αναλόγως με την πείρα και τα ιδιαίτερα προβλήματα του κάθε χώρου, όσο το περιεχόμενο που θα δίνεται στη δουλειά, ο προσανατολισμός, ένα καλό ευέλικτο σχέδιο εμπλοκής περισσότερων ανθρώπων στη δράση και η διεύρυνση των δεσμών στηριγμένη στη στρατηγική του Κόμματος.

Η δουλειά με τη στρατηγική πρέπει να αποτελεί ενιαίο συστατικό της δράσης ώστε να δοθεί περισσότερο βάθος και πλάτος στο άνοιγμα των διαφόρων μετώπων πάλης από τη σκοπιά της ανασυγκρότησης και της κοινωνικής συμμαχίας.

Αυτό θα βοηθήσει να ξεπερνιούνται δισταγμοί, προκαταλήψεις, στενότητες και αντιλήψεις οξύνοντας το ταξικό κριτήριο που αποτελεί βασικό στοιχείο για να δρούμε με ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και αντοχή.

Εύχομαι καλές εργασίες και καλή επιτυχία στο 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ.


Παναγιώτης Σαββίδης
Κατερίνη

Πλευρές της καθοδηγητικής δουλειάς πάνω στο 1ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ

Συμφωνώ με το σύνολο των κειμένων της ΚΕ. Η δομή των Θέσεων (σε 3 κείμενα) μας δίνει τη δυνατότητα να συζητήσουμε πιο διεξοδικά για κάθε ζήτημα.

Διαβάζοντας το πρώτο κείμενο των Θέσεων είναι φανερό κατά τη γνώμη μου ότι βλέπουμε τα ζητήματα του Κόμματος πιο αναλυτικά και ολοκληρωμένα από κάθε άλλη φορά (τουλάχιστον την τελευταία 20ετία). Η συνολική πορεία ωρίμανσης του Κόμματος, η πείρα που συγκεντρώθηκε μετά την αντεπανάσταση είναι τα στοιχεία που μας φέρνουν τώρα σε αυτήν τη θέση. Δηλαδή, έχοντας λύσει τα στρατηγικά μας ζητήματα, τις επεξεργασίες μας, τώρα πρέπει πιο αποφασιστικά να συζητήσουμε τι κόμμα οικοδομούμε για να υπηρετεί αυτόν το σκοπό, πώς διαπαιδαγωγούμε μέλη και στελέχη, ΚΟΒ, τι πρέπει να βελτιώσουμε αξιοποιώντας τη θετική και αρνητική πείρα που έχουμε συγκεντρώσει. Τα ζητήματα που μπαίνουν στο κείμενο για πλευρές της δουλειάς των στελεχών, όπως, συλλογικότητα, απαιτητικότητα, ο συμβιβασμός με τις χαμηλές διαθέσεις, ζητήματα οργανωτικής λειτουργίας, κριτική και αυτοκριτική, είναι πολύ σημαντικά.

Βασικό ζήτημα για το οποίο νομίζω κρινόμαστε, είναι το κατά πόσο με την καθοδηγητική μας δουλειά ανεβάζουμε τη συνολική στάθμη της πολιτικής - ιδεολογικής συγκρότησης και προσφοράς των Οργάνων του Κόμματος, την ενιαιοποιούμε και την ανεβάζουμε. Δηλαδή, κατά πόσο καταφέρνουμε σε μια Τομεακή Οργάνωση, το στελεχικό μας δυναμικό, τα γραφεία ΚΟΒ, οι γραμματείς και οι ΤΕ, οι ΚΟΒ να έχουν ένα όσο γίνεται ομοιόμορφο και βελτιούμενο επίπεδο δουλειάς. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα και στις ίδιες τις Τομεακές Οργανώσεις, άλλη ΚΟΒ πιο «μπροστά» από μια άλλη, ένα γραφείο ΚΟΒ πιο συγκροτημένο και δομημένο από ένα άλλο. Δεν παραγνωρίζει κανείς διαφοροποιήσεις «αντικειμενικού» χαρακτήρα (μέσος όρος ηλικίας συντρόφων, νέες Οργανώσεις, διαφορές πόλεων - υπαίθρου, ιστορικές παραδόσεις σχετικά με το Κόμμα), ωστόσο εμείς ως στελεχικό δυναμικό αυτές πρέπει να τις λαμβάνουμε υπόψη και να τις εξομαλύνουμε προς τα πάνω, να αποκτάμε ένα όσο γίνεται καλύτερο και βελτιωμένο επίπεδο δουλειάς της κάθε Οργάνωσης, να περιορίζουμε όσο μπορούμε (βεβαίως προς τα πάνω) την ανομοιομορφία που πολλές φορές συναντάμε. Η δουλειά αυτή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εχοντας μια πείρα από Οργανώσεις υπαίθρου, αλλού έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες οργανωτικές (λίγες και μεγάλης ηλικίας δυνάμεις), αλλού δυσκολίες πολιτικής φύσεως, ζητήματα δηλαδή ολοκληρωμένης κατανόησης της πολιτικής μας. Σε ένα Οργανο ζητήματα κούρασης προερχόμενα από μονομέρεια, από παραμονή για πολλά χρόνια στις ίδιες χρεώσεις, ζητήματα ρουτίνας στη δράση μας. Σε άλλο όργανο προβλήματα που αφορούν στην ίδια τη ζωή και την οικογενειακή/οικονομική κατάσταση των συντρόφων, αλλού ζητήματα κατανόησης ή/και λαθεμένων πολιτικών απόψεων που οφείλονται στην ελλιπή αφομοίωση της πολιτικής μας. Αυτά τα θέματα εκφράζονται στην ίδια τη δράση της κάθε ΚΟΒ. Πώς γίνεται τώρα, αυτά τα προβλήματα να τα λύσουμε και να ενοποιήσουμε μια άνοδο στην καθοδηγητική μας δουλειά, να φτάσουμε σε ένα επίπεδο καλύτερο ανεβάζοντας το μέσο όρο; Είναι δουλειά που απαιτεί πολύ χρόνο, συζήτηση, πολιτικό και ιδεολογικό εξοπλισμό. Για κάθε θέμα, για κάθε πρόβλημα, να δίνεται ο αντίστοιχος χρόνος, να δημιουργείται κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε να έρχονται στην επιφάνεια και άλλα ζητήματα που παίζουν ανασχετικό παράγοντα. Επίσης, λύνονται με τη δράση, που το καθήκον γι' αυτήν πρέπει να παραμένει αμείωτο, ακόμα και αν φαντάζει δύσκολο μπροστά στα θέματα που έχουμε να λύσουμε, τα οποία, τα ίδια, πολλές φορές αποτελούν προϋπόθεση για τη δράση. Η απαιτητικότητα για δράση πρέπει να παραμένει σταθερή, να μην υποκύπτει στις υποκειμενικές δυσκολίες που έχουν να κάνουν ακόμα και με τον τρόπο ζωής, τον ρυθμό, στην ύπαιθρο. Ο πήχης, λοιπόν, πρέπει να μένει ψηλά, στο σημείο που καθορίζουν οι εξελίξεις και τα συνολικά καθήκοντα του Κόμματος. Δεν μπορεί να καθορίζεται, εξολοκλήρου, από την κατάσταση που κάθε φορά έχουμε να αντιμετωπίσουμε από Οργάνωση σε Οργάνωση ή Οργανο σε Οργανο. Ασχετα από το πόσο θα τον προσεγγίσουμε σε κάθε διαφορετική περίπτωση, γιατί αν ο πήχης αλλάζει, τότε η κατάσταση σε κάθε Οργάνωση και Οργανο θα παραμένει σταθερή το λιγότερο, ίσως να πηγαίνει και πίσω.

Βεβαίως τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι μια νέα ΚΟΒ ή ένα νέο Οργανο θα το αντιμετωπίσουμε όπως ακριβώς θα αντιμετωπίζαμε μια έμπειρη ΚΟΒ ή ένα έμπειρο Οργανο, όμως δεν σημαίνει και το αντίστροφο. Οτι επειδή είναι νέα μια ΚΟΒ/Οργανο, ή επειδή έχει προβλήματα και δυσκολίες δεν θα θέτουμε στόχους ή θα συμβιβαζόμαστε με αυτές και δεν θα προχωράμε.

Κρινόμαστε, κατά τη γνώμη μου, στο κατά πόσο δεν θα συμβιβαζόμαστε, πόσο δεν θα παρασέρνει και εμάς ως καθοδηγητικά όργανα ένα κλίμα γεμάτο δυσκολίες και προβλήματα προς τα πίσω. Την απαιτητικότητα λοιπόν πρέπει να την κρατάμε σταθερή και ενιαία, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις, και τα καθήκοντα για το Κόμμα που προκύπτουν από αυτές. Να παλεύουμε παίρνοντας και τα κατάλληλα μέτρα σε κάθε περίπτωση για να βελτιωνόμαστε. Οπου έχουμε δυσκολίες οργανωτικής φύσεως που εμποδίζουν, να προχωράμε τολμηρά σε αλλαγές, αξιοποιώντας νέες δυνάμεις. Η παραμονή μιας «προβληματικής» κατάστασης είναι συγκριτικά χειρότερη, από μια προσπάθεια με νέες δυνάμεις που μπορεί να είναι πιο αδύναμες και άπειρες, που θα μας θέσουν ίσως μεγαλύτερες δυσκολίες, που ωστόσο εκδηλώνουν διάθεση.

Με τις στρατολογίες χρειάζεται παρέμβαση από την αρχή για να αποκτούν σωστό τρόπο δουλειάς, να γνωρίζουν πού μπαίνει ο πήχης σήμερα και πώς καθορίζεται, ποιες είναι οι απαιτήσεις της πάλης, να μη μαθαίνουν στο συμβιβασμό με μια δύσκολη κατάσταση, να μην αλλάζουν τους στόχους βάσει αυτής. Δεν είναι λίγες οι φορές που νέοι μας σύντροφοι έρχονται αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση σε μια ΚΟ, με αδυναμίες - προβλήματα. Η διάθεση στην αρχή είναι εμφανής, η συνέπεια, ο ενθουσιασμός είναι στοιχεία που κυριαρχούν και ορθώς είναι έτσι. Αν ωστόσο σε αυτήν τη φάση που είναι καίρια, δεν παρέμβουμε με ευθύνη (χωρίς καθυστερήσεις), ώστε να γίνεται κατανοητό ότι δυσκολίες στην πάλη θα υπάρχουν, ότι έχουμε και προβλήματα που μπορούμε και πρέπει να λύσουμε, ότι δεν συμβιβαζόμαστε με μια δύσκολη κατάσταση που μπορεί να υπάρχει, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε κάποια φάση οι απαιτήσεις πέφτουν, επέρχεται υποχώρηση, δεν δημιουργείται το έδαφος αυτά τα θετικά στοιχεία να παραμένουν και να βελτιώνονται. Ειδικά σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς αναντίστοιχο με τους στόχους και τη μέθοδο παρέμβασης του Κόμματος όπως τα έχουμε καθορίσει σήμερα. Οπου παλέψαμε με απαιτητικότητα και στο σωστό χρόνο, κερδίσαμε, έχουμε νέες δυνάμεις να στηριχθούμε, να αναδείξουμε.

Καλή επιτυχία στο 21 Συνέδριο του Κόμματός μας.


Βασίλης Παπασωτηρίου
Μέλος της ΕΠ Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ

Σχετικά με τις γυναίκες μετανάστριες

Καταρχάς συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο. Θέλω να προσθέσω κάτι σχετικά με το ζήτημα των γυναικών μεταναστριών.

Οπως γνωρίζουμε, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στη δουλειά, στο σπίτι (φροντίδα των παιδιών) και στην κοινωνία. Αυτή την περίοδο έχει ανοίξει μεγάλη κουβέντα και για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Οπότε πρέπει και εμείς να αναφερθούμε πιο πολύ στο θέμα, για να αναδείξουμε τις αιτίες που γεννούν αυτά τα φαινόμενα, για να αποδείξουμε ότι μόνη λύση για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα είναι η πάλη για τον σοσιαλισμό.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο οξύνεται λόγω του καπιταλισμού. Ειδικά οι μετανάστριες μέσα στη δουλειά αντιμετωπίζουν σεξουαλική παρενόχληση (ακόμα και σεξουαλική εκμετάλλευση) και φοβούνται να μιλήσουν λόγω της νοοτροπίας που προκύπτει από τη θρησκεία τους.

Θα ήταν σημαντικό να αναφερθούμε σε κάποια ζητήματα πιο εξειδικευμένα. Πολλές γυναίκες μετανάστριες στην Ελλάδα προέρχονται από (μουσουλμανικές κ.ά.) χώρες, όπου ακόμα και βασικές ελευθερίες για τις γυναίκες θεωρούνται πολυτέλειες. Αυτές οι γυναίκες έχουν διαφορετικές νοοτροπίες και διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο. Για αυτόν τον λόγο, όπως γράφει στο πρώτο κείμενο των Θέσεων, το διάβασμα μπορεί να τις βοηθήσει. Ομως αν δεν γνωρίζουν καλά τα Ελληνικά, πώς μπορούν να βελτιωθούν; Πρέπει να τις προσεγγίσουμε με τα σωματεία σε κάθε χώρο, για να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να μάθουμε τα προβλήματά τους, να τους ενημερώσουμε τα δικαιώματά τους, αλλά και να αναδείξουμε τη σημασία της κινητοποίησης. Πρέπει να τις προσεγγίσουμε εξειδικευμένα χωρίς να τις προσβάλλουμε (για το θέμα της θρησκείας).

Οπως παρατηρούμε ειδικά στις ισλαμικές χώρες, σύμφωνα με την κουλτούρα, οι γυναίκες βρίσκονται στις κατώτερες θέσεις και είναι υπεύθυνες για τη φροντίδα των παιδιών και δουλεύουν εκτός σπιτιού μόνο για να βοηθήσουν τους άνδρες τους, αν αυτοί τους δώσουν άδεια. Δουλεύουν γενικά στα σπίτια (καθαρίστριες κ.λπ.), είναι ανασφάλιστες και εξαρτημένες (ακόμα και αν δεν το θέλουν) από την άδεια παραμονής του άνδρα τους, εάν υπάρχει, και αντιμετωπίζουν και την ενδοοικογενειακή βία. Σύμφωνα με τη θρησκεία, ο άντρας έχει δικαίωμα να χτυπήσει τη γυναίκα επειδή είναι το αφεντικό του σπιτιού και η γυναίκα πρέπει να μείνει σιωπηλή από σεβασμό. Ετσι μαθαίνουν να μη μιλάνε οι γυναίκες.

Στη δουλειά, οι εργοδότες τις αναγκάζουν να συνεχίζουν να δουλεύουν ανασφάλιστες, για να κερδίζουν περισσότερα. Δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι τους, επειδή μένουν σε μια ξένη χώρα, δεν έχουν αλλού να καταφύγουν και δεν έχουν δύναμη να ζήσουν χωρίς έναν άνδρα, για οικονομικούς λόγους. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να προσεγγίσουμε αυτές τις γυναίκες, να απαντήσουμε στα ιδεολογήματα του «δήθεν» φεμινισμού και να αναδείξουμε τον δρόμο που χτίζει ο αγώνας μέσα από τις γραμμές της ΟΓΕ, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι κι εγώ ήρθα στην Ελλάδα ως μετανάστρια και νόμιζα ότι ο φεμινισμός είναι ο σωστός δρόμος, επειδή όταν ήρθα ένιωθα ελεύθερη, γιατί μπορούσα να φοράω σκουλαρίκια και να έχω τατουάζ και να βγαίνω από το σπίτι χωρίς να ζητώ την άδεια του καθενός. Να περπατάω μόνη μου και το βράδυ χωρίς φόβο. Εμεινα στην Τουρκία 3 χρόνια και έχω αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα ως κοπέλα επειδή είχα τατουάζ και έμενα μόνη μου. Πήγα να δουλέψω ως σερβιτόρα και μπόρεσα να αντέξω μόνο μία μέρα επειδή και οι συνεργάτες μου και οι πελάτες με παρενόχλησαν.

Οταν μετακόμισα στην Αθήνα και άρχισα να ψάχνω για δουλειά, γνώρισα γυναίκες εδώ, νέες μητέρες, κατάλαβα πως κι αυτές νιώθουν καταπίεση. Πως κι εκείνες έχουν λιγότερα δικαιώματα. Πως κι εδώ η φροντίδα του παιδιού και του σπιτιού είναι υπόθεση της μάνας, που την ίδια ώρα πρέπει να έχει πιεστική δουλειά. Πως στη συνέντευξη για τη δουλειά ρωτάνε μόνο τις γυναίκες αν έχουν σκοπό να κάνουν παιδιά ή να παντρευτούν για να μην αφήσουν τις δουλειές τους και να μπορούν να συνεχίζουν να τις εκμεταλλεύονται. Μέσα από τις συζητήσεις και κινητοποιήσεις κατανόησα ότι κάνω λάθος για το φεμινισμό.

Δούλευα σε ένα φροντιστήριο χωρίς ασφάλεια επειδή δεν είχα ΑΜΚΑ. Εκεί κατάλαβα πως ο φεμινισμός που σου λέει «διώξτε τους άντρες, να αναλάβουν οι γυναίκες ή να γίνουν οι κοινωνίες μητριαρχικές» δεν μπορεί να δώσει λύση στα ουσιαστικά προβλήματα της γυναίκας. Δηλαδή αν σταματήσουν να μας «κυβερνούν» άντρες, τότε αυτόματα η κοινωνία θα γίνει ιδανική για κάθε γυναίκα; Θα λυθεί το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης ή το ότι η μάνα μεγαλώνει τα παιδιά και ταυτόχρονα πρέπει να δουλεύει, ή θα είναι και μισθολογικά ισότιμη η γυναίκα με τον άντρα; Αν μπουν γυναίκες στη διακυβέρνηση θα σταματήσει να πεινά ο κόσμος, να υπάρχει φτώχεια; Θα σταματήσουν να γίνονται πόλεμοι; Θα μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου;

Προφανώς και όχι. Γιατί ο αντίπαλος δεν είναι ο άντρας. Βλέπουμε και πολλές γυναίκες βουλευτές να υποστηρίζουν την εκμετάλλευση. Καταλαβαίνουμε ότι ο αντίπαλος είναι αυτοί που έχουν σήμερα την εξουσία, αλλά δεν συμμετέχουν καθόλου στην παραγωγή. Αυτοί που αποφασίζουν τι θα κοπεί από εμάς για τις ανάγκες τους. Αυτοί που αποφασίζουν τώρα να δίνουν 30 εκατομμύρια ευρώ για την αστυνομία στις σχολές και να έχουν τις σχολές μας κλειστές. Που αποφασίζουν να μην δώσουν λεφτά για να διατηρηθεί το δίκτυο ρεύματος με αποτέλεσμα οικογένειες να μείνουν μια βδομάδα χωρίς ρεύμα, την ίδια στιγμή που δίνουν εκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις στην Ενέργεια.

Αρα, λοιπόν, πρέπει να παλέψουμε για να μπορεί και σε αυτές τις συνθήκες να έχει η γυναίκα ό,τι χρειάζεται - δωρεάν γυναικολογικές εξετάσεις κάθε χρόνο, προγράμματα στα σχολεία, σε χώρους αθλητισμού, πολιτισμού για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, κοινωνικές δομές σε κάθε δήμο για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών και ανηλίκων, δωρεάν παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά, ισότιμη μισθολογική ανέλιξη - αλλά ταυτόχρονα να δείχνουμε ότι ο βασικός αντίπαλος της γυναίκας είναι αυτό το σάπιο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση όλων των λαών, ο καπιταλισμός.

Συμπερασματικά, πρέπει να επικοινωνήσουμε και με τις προσφυγοπούλες και με τις μετανάστριες που μένουν στην Ελλάδα για να καταλάβουν και αυτές τη σημασία των σωματείων και της αλληλεγγύης και τι είναι ο καπιταλισμός. Αν οι γυναίκες αυτές γνωρίσουν το αίτιο της εκμετάλλευσης, αγωνιζόμενες και εκπαιδεύοντας τα παιδιά τους, μπορούν να συνεισφέρουν πολλά και στο Κόμμα και στον κόσμο. Γι' αυτό «δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται», Μαξίμ Γκόργκι.


Χαλιντέ Σακαλλί
ΟΒ Ηλιούπολης της ΚΝΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ