Πληροφορίες που πυκνώνουν, επιβεβαιώνουν ότι τα σενάρια αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια, με την ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου, δεν είναι «ασκήσεις επί χάρτου», αλλά ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο με τη συμβολή των ΗΠΑ, πάνω στο οποίο διαπραγματεύονται οι δυο πλευρές.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, αν υπάρξει συμφωνία, η Σερβία θα παραχωρήσει στο Κόσοβο το Πρέσεβο, όπου κυριαρχεί το αλβανικό στοιχείο, και θα ενσωματώσει τμήμα του βόρειου Κοσόβου, όπου πλειοψηφεί ο σερβικός πληθυσμός. Δύο πόλεις εκατέρωθεν, το Μπουγιάνοβατς στα νότια και η Μιτρόβιτσα στον Βορρά, μπαίνουν σε «ειδικό καθεστώς».

Ποιος εμφανίζεται, όμως, να εγγυάται αυτήν τη «νέα κατάσταση» στην καρδιά των Βαλκανίων; Μα φυσικά το ΝΑΤΟ!

Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η ιμπεριαλιστική συμμαχία αναλαμβάνει την «ασφάλεια» των δύο πόλεων και ταυτόχρονα θέτει υπό τον έλεγχό της για 20 χρόνια τον αυτοκινητόδρομο Θεσσαλονίκης - Βελιγραδίου, στο τμήμα που διατρέχει την κοιλάδα του Πρέσεβο. Επιπλέον, η Σερβία θα παραχωρήσει στο ΝΑΤΟ μία στρατιωτική βάση!

Είναι φανερό ότι πρόκειται για ΝΑΤΟικής κοπής «λύση» των διαφορών ανάμεσα στη Σερβία και το Κόσοβο, που είναι κατασκεύασμα των ιμπεριαλιστών και αξιοποιείται από το ΝΑΤΟ για να εδραιώσει παραπέρα το ρόλο του στην περιοχή, κυρίως απέναντι στη Ρωσία.

Ανεξάρτητα αν το σχέδιο προχωρήσει σ' αυτήν ή παρόμοια εκδοχή, επιβεβαιώνεται ότι στα Βαλκάνια «τρέχουν» μια σειρά από διευθετήσεις με σφραγίδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, μέρος των οποίων ήταν και η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ.

Και, βέβαια, κανείς δεν εγγυάται ότι τέτοιες αλλαγές θα γίνουν «αναίμακτα». Αλλωστε, και τα σημερινά σύνορα, μετά το διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, χαράχτηκαν «με φωτιά και σίδερο» και οι εστίες έντασης που παραμένουν, αποτελούν υπόβαθρο για νέες διευθετήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών.

Ηδη, στον απόηχο αυτών των σχεδίων, εκφράζονται εκτιμήσεις ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για αλλαγές συνόρων και αλλού, με πρώτη τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπου ο σερβικός πληθυσμός διεκδικεί ένωση με τη Σερβία, την ώρα που η Αλβανία δρομολογεί την ενσωμάτωση του Κοσόβου και «παίζει» με τον αλβανικό πληθυσμό της Βόρειας Μακεδονίας.

Σε αυτές τις εξελίξεις ξεχωρίζει ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης, που διαφημίζει τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία ως «υπόδειγμα» για ανάλογες διευθετήσεις και παίζει πρόθυμα ρόλο «ντίλερ» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή.

Ανάλογες πρωτοβουλίες αναπτύσσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα «ανοιχτά μέτωπα», προωθώντας διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, με καταλύτη τα ευρήματα στην κυπριακή ΑΟΖ, αναθερμαίνονται σενάρια για συνδιαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο με την Τουρκία, ακόμα και χωρίς να υπάρξει συνολική διευθέτηση των διαφορών για τις θαλάσσιες ζώνες.

Το ίδιο και στο Κυπριακό, τα σενάρια που βλέπουν το φως προμηνύουν επιτάχυνση των εξελίξεων ώστε με κάθε τρόπο η Τουρκία να μπει στο «παιχνίδι» των υδρογονανθράκων, για να μην κινδυνεύσουν οι επενδύσεις των ενεργειακών κολοσσών και για να ενθαρρυνθεί η παραμονή της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο.

Ποιος εμφανίζεται, όμως, ως «εγγυητής» του νέου «συστήματος ασφαλείας» στην Κύπρο, αλλά και μιας ενδεχόμενης «νέας κατάστασης» στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο; Μα φυσικά το ΝΑΤΟ!

Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και αποτελούν παράγοντα αστάθειας και αποσταθεροποίησης, υπονόμευσης και όχι εγγύησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου.

Σε αυτόν τον σχεδιασμό, από τα Βαλκάνια μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, εμπλέκει ολοένα και περισσότερο το λαό η ελληνική κυβέρνηση, με τη στήριξη όλων των άλλων αστικών κομμάτων. Η πολιτική τους είναι «μαγνήτης» ευκαιριών για το κεφάλαιο, αλλά μεγάλων κινδύνων για το λαό. Γι' αυτό χρειάζεται να απαντηθεί σθεναρά, με ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, αλλά και με ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες των εκλογών του Μάη.