Οπως έγινε γνωστό οι διαμαρτυρίες των συνταξιούχων κατά της κατάργησης των διευκολύνσεων, οι οποίες αφορούσαν κατακτήσεις που υπήρχαν από τη σοσιαλιστική περίοδο, όπως π.χ. η δωρεάν μεταφορά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις πόλεις και τα φτηνά φάρμακα για τους συνταξιούχους, έφεραν ορισμένα αποτελέσματα. Η κυβέρνηση της Ρωσίας αναγκάστηκε να δηλώσει πως θα αυξήσει το ποσό των συντάξεων, διαθέτοντας επιπρόσθετα άλλα 105 δισεκατομμύρια ρούβλια (3,75 δισεκατομμύρια δολάρια), από όσα είχε αρχικά προβλέψει στον κρατικό προϋπολογισμό. Δήλωση που, όπως φαίνεται, δεν έμεινε απαρατήρητη.

Οπως μεταδίδει το πρακτορείο ΡΟΣΜΠΑΛΤ, ο Τόμας Ντόσον, εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) δήλωσε πως «η Ρωσία πρέπει να στρέψει την προσοχή της σ' εκείνα τα άρθρα του τρέχοντος προϋπολογισμού, τα οποία μπορούν να περικοπούν, και όχι να μεγαλώσει το συνολικό μέγεθος των δαπανών για την αύξηση των συντάξεων».

«Παίρνοντας υπόψη τον σχετικά αυξημένο πληθωρισμό, καθώς και τη δύσκολη κατάσταση σε μερικές αγορές εργασίας στη Ρωσία, δε συστήνεται η αύξηση του συνολικού μεγέθους των κρατικών δαπανών κι ουσιαστικά του ελλείμματος του προϋπολογισμού», δήλωσε ο Τ. Ντόσον σε συνέντευξη Τύπου.

Ο Ντόσον ανακοίνωσε πως το ΔΝΤ γενικά χαιρέτισε τις μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού, επειδή οδήγησαν στην κατάργηση των διευκολύνσεων, οι οποίες ήταν «θολές κι άσκοπες, καθώς επίσης κόστιζαν ακριβά».

«Η καταβολή χρημάτων πρέπει να αυξήσει το αποτέλεσμα και τη διαφάνεια των δαπανών για κοινωνικές ασφαλίσεις», υποστήριξε ο παράγοντας του ΔΝΤ.

Η υποστήριξη αυτή του ΔΝΤ υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων της ρωσικής κυβέρνησης κι η απαίτηση να μη δοθεί τίποτα παραπάνω στους συνταξιούχους, αλλά να γίνουν νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, προκάλεσε το εξής σχόλιο της εφημερίδας «Τρουντοβάγια Ρωσία» («Εργαζόμενη Ρωσία», του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας/ ΚΕΚΡ-ΚΚΡ): «Οι κύριοι του ΔΝΤ, αυτού του διεθνούς οργανισμού της παγκόσμιας μπουρζουαζίας, για άλλη μια φορά αποδεικνύονται άγρυπνοι φύλακες των συμφερόντων της τάξης τους. Η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας μας δε γνωρίζει ούτε μια παρέμβαση του ΔΝΤ που να ήταν προς όφελος των ανθρώπων της εργασίας. Εσείς γνωρίζετε;»...

Στο μεταξύ, όπως έγινε γνωστό, ένας άλλος διεθνής οργανισμός, η Παγκόσμια τράπεζα (ΠΤ) συστήνει στη Ρωσία να διενεργήσει συμπληρωματικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν τη βαθμιαία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Στην έκθεση με τον τίτλο «Το κόστος των αναδιαρθρώσεων στη Ρωσία», οι εμπειρογνώμονες της ΠΤ αναφέρουν πως η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης είναι απαραίτητη για να ξεπεραστεί «η απότομη αύξηση της διαφοράς μεταξύ μισθού και σύνταξης, που προκλήθηκε από τη μείωση του μεγέθους των συνταξιοδοτικών εισφορών».

Να σημειωθεί, πως ανώτατα στελέχη του ρωσικού «Συνταξιοδοτικού Ταμείου» είχαν προλάβει να προτείνουν παρόμοια μέτρα, δηλαδή τη βαθμιαία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης για τις γυναίκες από τα 55 στα 60 χρόνια και για τους άνδρες από τα 60 στα 63 χρόνια.

Την ίδια ώρα, βέβαια, πολύ είναι αυτοί που εκφράζουν μεγάλη επιφυλακτικότητα για την αποτελεσματικότητα αυτών των προτεινόμενων μέτρων. Σύμφωνα με το άρθρο με τίτλο «Συμβουλεύουν τη Ρωσία να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης», που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στον δικτυακό τόπο «KM.RU», αυτές οι αμφιβολίες οφείλονται στο γεγονός «ότι εξαιτίας των "μεταρρυθμίσεων της οικονομίας της αγοράς" η διάρκεια του μέσου προσδόκιμου όρου ζωής στη Ρωσία μειώθηκε απότομα». Ετσι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο μέσος όρος της διάρκειας ζωής για τους άνδρες είναι μόλις τα 58 χρόνια, δηλαδή οι άνδρες της Ρωσίας απλώς δε φτάνουν μέχρι τα 60 χρόνια, σημερινό όριο συνταξιοδότησης... Αρα η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης δε θα σημαίνει τίποτα άλλο για τους άντρες στη Ρωσία, από την εγγύηση πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη!

Οπως σημειώνεται στο ίδιο άρθρο, «εκτός αυτού είναι γνωστό, ότι οι άνθρωποι άνω των 50 χρόνων πολύ δύσκολα πλέον μπορούν να βρουν εργασία. Αντιλαμβάνονται άραγε οι εμπειρογνώμονες της ΠΤ, το πού μπορούν να οδηγήσουν οι συστάσεις τους, χωρίς τον υπολογισμό της ρωσικής πραγματικότητας;»...

Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως το 2004 ο μέσος όρος της διάρκειας ζωής στη Ρωσία ήταν 65 χρόνια, δηλαδή κατά 10 ολόκληρα χρόνια λιγότερος απ' ό,τι τα χρόνια του σοσιαλισμού, τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο μέσος όρος διάρκειας ζωής για τους άνδρες είναι 58 χρόνια, ενώ για τις γυναίκες 72 χρόνια. Σε ό,τι αφορά την παγκόσμια κατάταξη της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας στο δείκτη του μέσου προσδόκιμου ορίου ζωής, για τους άνδρες βρίσκεται στην 134η θέση στον κόσμο, ενώ για τις γυναίκες στην 100ή.

Οπως έδειξαν οι σημαντικές κινητοποιήσεις ενάντια στη ρευστοποίηση κι ουσιαστικά συρρίκνωση και κατάργηση των διευκολύνσεων που είχαν μεγάλες κατηγορίες του πληθυσμού (συνταξιούχοι, φοιτητές, άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ.), τα περιθώρια «της κοινωνικής αντοχής» σημαντικού μέρους της ρωσικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η ρωσική κοινωνία αποκτά ένα είδος «αλλεργίας» προς τα «κοινωνικά πειράματα» των κυβερνώντων, καθώς και μια σταθερή δυσπιστία προς όλους τους νεοτερισμούς της κυβέρνησης. Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που διαφαίνονται στον ορίζοντα, για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, είναι ικανά να προκαλέσουν το επόμενο κι ισχυρότερο κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Η παραπομπή του παραιτηθέντος (την περασμένη Τετάρτη) «πρωθυπουργού» του Κοσσυφοπεδίου Ράμους Χαραντινάι από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Οι Σέρβοι όχι μόνο το γνώριζαν, αλλά και το απαιτούσαν ως το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει η αρχή του ΔΠΔ, καθώς η Εισαγγελία στο Βελιγράδι είχε εδώ και χρόνια συγκεντρώσει ογκώδη φάκελο με κατηγορίες για πάνω από 108 εγκλήματα εις βάρος των μειονοτήτων Σέρβων και Τσιγγάνων του δυτικού Κοσσυφοπεδίου κατά την περίοδο 1998-'99, οπότε ο Χαραντινάι ήταν από τους διοικητές των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ.

Τη μετάβασή του στα κρατητήρια της Χάγης την ανέμεναν έως και οι περισσότεροι Κοσσοβάροι Αλβανοί, καθώς εδώ και καιρό είχαν προετοιμαστεί από τα ΜΜΕ της Πρίστινας για την πιθανή παραπομπή του «ήρωα - μαχητή της ελευθερίας» στο Δικαστήριο της Χάγης, τουλάχιστον από τις αρχές του χρόνου. Δηλαδή, λίγο μετά τη «σημαδεμένη» άνοδό του στον «πρωθυπουργικό» θώκο του προτεκτοράτου τον περασμένο Δεκέμβρη, μολονότι η παράταξή του (Συμμαχία για το Μέλλον του Κοσσυφοπεδίου) είχε αναδειχτεί τέταρτη και καταϊδρωμένη δύναμη στο «κοινοβούλιο» από τις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη...

Ωστόσο, η σύντομη άνοδος και πτώση του Χαραντινάι από την «κυβέρνηση» δεν πρέπει να θεωρείται ούτε τυχαία, ούτε άσχετη με την από δω και πέρα πορεία και κατάληξη των προγραμματισμένων για το ερχόμενο καλοκαίρι συνομιλιών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για το εάν πρέπει ή όχι να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για το τελικό «στάτους κβο» του προτεκτοράτου. Η παραπομπή του Χαραντινάι στο Δικαστήριο της Χάγης (με τελικώς 37 κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου κατά αμάχων) φαίνεται πως εξυπηρετεί πολλούς και πως είχε, ως εκ τούτου, δρομολογηθεί ως μία από τις πλέον ανώδυνες λύσεις, με στόχο την ανεμπόδιστη και (κατά τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους ...«αναπότρεπτη»!) ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου.

Αν κρίνουμε από το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα, διακρίνουμε πως η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου στην «πρωθυπουργία» του Κοσσυφοπεδίου για ένα τρίμηνο:

- Αφ' ενός εξυπηρετεί τη σερβική ηγεσία, που θα μπορεί, ίσως ευκολότερα, να εκτονώσει μέρος των αντιδράσεων του σερβικού λαού για την (εδώ και μερικές βδομάδες) βιομηχανοποιημένη «εκούσια παράδοση» (έξι έως τα τέλη της βδομάδας...)Σέρβων ε.α. στρατηγών στο ΔΠΔ για την πρώην Γιουγκοσλαβία...

- Αφ' ετέρου να προσδώσει επίχρισμα «αξιοπιστίας» και «αμεροληψίας» στο προσωπείο της Γενικής Εισαγγελίας του ΔΠΔ για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη.

- Εν τέλει, θα μπορούσε (εάν οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας των Κοσσοβάρων Αλβανών κρατηθούν «μέχρις τέλους» στο επίπεδο της «ψύχραιμης» και όχι βίαιης αντίδρασης) να «αναβαφτίσει» ως «ειρηνικές» τις ακραίες δυνάμεις μεταξύ των Κοσσοβάρων Αλβανών, πρώην αυτονομιστών, που τον περσινό Μάρτη είχαν επιτεθεί στη σερβική μειονότητα και στα στρατεύματα κατοχής KFOR, πυρπολώντας ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία, φονεύοντας 19 άτομα και τραυματίζοντας μερικές δεκάδες άλλα.

Οπως αποδείχτηκε, η εφαρμογή της επιθετικής τακτικής που εφήρμοσαν οι αυτονομιστές το '97-'99 δεν επιδοκιμάστηκε (απ' τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) το Μάρτη του 2004 ως «αναγκαία και χρήσιμη», πολύ δε περισσότερο σήμερα και ενώ απομένουν λίγοι μήνες μέχρι την έναρξη (ερχόμενο Ιούνη - Ιούλη) των συνομιλιών εκτίμησης για την εφαρμογή των κριτηρίων περί εκδημοκρατισμού, ασφάλειας και σεβασμού των μειονοτήτων του προτεκτοράτου... Αυτή τη φορά, η συνταγή των επεμβατικών δυνάμεων θέλει τους πρώην αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ «καλά παιδιά», προκειμένου να αρχίσει στα Βαλκάνια ο επόμενος (μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας) κύκλος συνοριακών «ανακατατάξεων»....

«Στη ζωή μου, υπήρξαν άνθρωποι, ιδέες, αγάπες, που λάτρεψα και εξακολουθώ να λατρεύω, για τα οποία αφιέρωσα τις μέρες της ζωής μου και όλη τη δράση μου. Ταξίδεψα πολύ, αλλά πάντα η καρδιά και ο νους μου βρίσκονταν σε ένα μέρος, σε μία ιστορία. Την ιστορία της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της αδικίας, που δένουν τις ζωές του λαού μου, αλλά και των λαών όλου του κόσμου. Ομως, κάθε μέρα είναι ανακάλυψη ενός μονοπατιού, επιστροφή σε εκκινήσεις, μία κατάδυση, μια ανάσα που εξακολουθεί να σφυρηλατεί το δρόμο αυτό, ξανά».

Στίγμα ζωής - που η ίδια επέλεξε για να εισάγουν την ανάγνωση στην αυτοβιογραφία της - για την Γκλάντις Μαρίν, που «έφυγε» την περασμένη Κυριακή, μόλις στα 63 της. Η Γκλάντις Μαρίν, Πρόεδρος και από τα ιστορικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, όμως μέχρι την τελευταία στιγμή αγωνίστηκε, όπως ήξερε να αγωνίζεται πάντα... «Με μεγάλο θάρρος, η Γκλάντις μάς συγκίνησε με το παράδειγμα του αγώνα της, στον οποίο συμμετείχαμε και μας ενέπνευσε με την αταλάντευτη πεποίθησή της, την ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι τα πολιτικά και κοινωνικά ιδεώδη για τα οποία πάλεψε όλη τη ζωή της θα γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον, ένα μέλλον όχι μακρινό, που θα στηριχτεί από τους εργαζομένους, τις γυναίκες και τη νεολαία της χώρας μας», αναφέρεται και στην ανακοίνωση του ΚΚ Χιλής για το θάνατό της.

Η ζωή της, και κυρίως η πενηντάχρονη δράση της, ήταν συνυφασμένη απόλυτα με το κίνημα, αλλά και τη σύγχρονη ιστορία της Χιλής. Και ειδικά με τις πιο λαμπρές, τις 1.000 μέρες της διακυβέρνησης από τη «Λαϊκή Ενότητα», αλλά και σκοτεινές σελίδες που ξεκίνησαν το πρωινό της 11ης Σεπτέμβρη 1973...

Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Γεννημένη σε μια φτωχή οικογένεια, στο Κουρέπτο, από έναν πατέρα αγρότη και μια μάνα δασκάλα εκδήλωσε την επαναστατική της φύση από την εφηβεία της κιόλας.

Μόλις στα 16 της χρόνια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Χιλής, ενώ έφτασε και στη θέση της Γραμματέα της Νεολαίας. Σπούδασε στην παιδαγωγική ακαδημία «Escuela Normal.2» και απόκτησε ειδικότητα στην εναλλακτική εκπαίδευση.

Από τη θέση της, αρχικά ως στέλεχος και κατόπιν ως Γραμματέας συμμετείχε ενεργά στις προεδρικές προεκλογικές καμπάνιες του Σαλβαδόρ Αλιέντε, τόσο το 1964, όσο και το 1970, επικεφαλής του Κομάντο (διοικητήριο) της Νεολαίας. Ως Γραμματέας και επικεφαλής του Κομάντο Νεολαίας, κατά τη διάρκεια των χρόνων της διακυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», πρωτοστάτησε στη σύσταση της εθελοντικής εργασίας, του κινήματος αλληλεγγύης με την Κούβα και το Βιετνάμ, αλλά και του πολιτιστικού κινήματος προγράμματος. Εκλέχτηκε βουλευτής της δεύτερης περιφέρειας του Σαντιάγο το 1965, το 1969 και το 1973.

Το πρωινό της 11ης Σεπτέμβρη, το στρατιωτικό διάταγμα τη συγκαταλέγει ανάμεσα στα 100 πλέον καταζητούμενα άτομα από τη χούντα και της δίνει διορία, μέχρι τις 16.30 της ίδιας ημέρας, να παραδοθεί. Υπό την καθοδήγηση, ζήτησε άσυλο στην πρεσβεία της Ολλανδίας. Μέσα από την πρεσβεία θα δει για τελευταία φορά τον σύντροφο της ζωής της, τον μηχανικό Χόρχε Μουνιός, με τον οποίο είχε αποκτήσει και τους δύο γιους της, τον Ροντρίγκο και τον Αλβαρο.

Το 1974, εξόριστη πια, στο Μεξικό, αφιερώνει όλο της το χρόνο και τον αγώνα ενάντια στη χούντα του Πινοτσέτ. Στην εξορία, το Μάη του 1976, μαθαίνει, λαμβάνοντας μια επιστολή, ότι η διαβόητη μυστική αστυνομία DINA συνέλαβε το σύζυγό της, μαζί με άλλα στελέχη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚ Χιλής. Ο Χόρχε Μουνιός έκτοτε θεωρείται νεκρός, αν και ποτέ δε βρέθηκε η σορός του. «Εξαφανισμένος»... Μια προσωπική εμπειρία που θα κατατεθεί και στο βιβλίο της «Επιστροφή στην Ελπίδα», ένα από τα σημαντικότερα και πιο γνωστά βιβλία της, που πραγματεύεται την «Επιχείρηση Κόνδορας» ενάντια στο κομμουνιστικό, αριστερό και δημοκρατικό κίνημα στη Χιλή και τη Νότια Αμερική.

Επέστρεψε μυστικά στη Χιλή το 1978, αναλαμβάνοντας το δύσκολο στόχο της ανασύστασης του Κόμματος στην παρανομία, από τη θέση του οργανωτικού γραμματέα. Το 1994 εκλέχτηκε Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Χιλής, και το 2000, κατά τη διάρκεια του 12ου Εθνικού Συνεδρίου του ΚΚ Χιλής, εκλέγεται Πρόεδρος. Αρνήθηκε πάντα τη συμμετοχή της ή του ΚΚ Χιλής σε κυβερνήσεις της «κεντροαριστεράς», που διαδέχτηκε τον Πινοτσέτ το 1990: «Δε δύναμαι να στηρίξω αυτές τις κυβερνήσεις, ενόσω υπάρχουν ακόμη πεινασμένα παιδιά στους δρόμους της πατρίδας μου... κληρονομιά του συστήματος και της δικτατορίας».

Το 1998 ήταν η πρώτη που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη κατά του Αουγκούστο Πινοτσέτ, καταθέτοντας μήνυση και ανοίγοντας το «φάκελο Πινοτσέτ», που έκτοτε παραμένει ανοιχτός και με τον πρώην δικτάτορα να βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό.