ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 13 Φλεβάρη 2021 - Κυριακή 14 Φλεβάρη 2021
Σελ. /40
ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλώνει αναρμόδια...

Αφοπλιστική είναι η απάντηση (15.1.2021) της κ. Gabriel εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ σχετικά με το αίτημα για την πλήρη και μόνιμη επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στον τόπο τους και στη φυσική τους θέση. Αντί να δώσει ουσιαστική απάντηση στο ιστορικά - επιστημονικά και ηθικά δίκαιο αίτημα, αρκέστηκε στη διατύπωση του νομοθετικού πλαισίου, το οποίο άλλωστε ήταν γνωστό.

Η επιστροφή των γλυπτών και η αποκατάσταση του Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών, ως ένα ενοποιημένο μνημείο στον τόπο της δημιουργίας του, σημαίνει σεβασμό προς την αξία και τον συμβολισμό του μνημείου και αποκατάσταση μιας παλιάς και συνεχιζόμενης αδικίας, καθώς τα γλυπτά κρατούνται παρανόμως στο Βρετανικό Μουσείο ως αποτέλεσμα εκτεταμένης κλοπής από τους Βρετανούς με την άδεια των Οθωμανών κατακτητών, πριν από περίπου δύο αιώνες. Ολα τα χρόνια που η Μ. Βρετανία ήταν μέλος της ΕΕ, η τελευταία δεν πήρε καμία πρωτοβουλία για την επιστροφή των γλυπτών στην Ελλάδα. Αλλά και τώρα, που έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία αποχώρησης της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, δεν προτίθεται να πράξει κάτι διαφορετικό, ούτε καν να διατυπώσει άποψη σχετικά με το θέμα.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απάντησε ότι σύμφωνα με την Οδηγία 2014/60/ΕΕ μπορεί να διαθέσει νομικά μέσα για την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών που έχουν απομακρυνθεί παράνομα από το έδαφος κράτους - μέλους από την 1η Γενάρη 1993 και μετά. Είναι προφανές ότι η ΕΕ «νίπτει τας χείρας της», χρησιμοποιεί το πρόσχημα της νομοθεσίας για να αποφύγει τη σαφή τοποθέτηση για το θέμα και τη λήψη πρωτοβουλιών.

Το νομοθετικό πλαίσιο είναι γνωστό και προφανές. Το αίτημα που διατυπώνεται στην Ερώτηση δεν επιζητά νομικές συμβουλές, αλλά προκαλεί μια καθαρή πολιτική απόφαση που θα αποδίδει δικαιοσύνη στην ιστορική και επιστημονική απαίτηση να επιστρέψουν τα γλυπτά στον φυσικό τους χώρο, να συνενωθούν με ό,τι είναι αναπόσπαστα δεμένα στην Ακρόπολη των Αθηνών.

Η αντιμετώπιση του θέματος με αυτόν τον τρόπο πιστώνεται όχι μόνο στην ΕΕ αλλά και στις ελληνικές κυβερνήσεις όλων των τελευταίων χρόνων που υπονομεύουν το αίτημα της επιστροφής των γλυπτών, όταν μιλούν για «δανεισμό» και ανταλλάγματα. Εξηγείται, βεβαίως, η στάση αυτή, καθώς η κυρίαρχη αντίληψη για την πολιτιστική κληρονομιά είναι η αγοραία, προς χάριν του κέρδους και όχι ως ο συνδετικός κρίκος του παρόντος με το ιστορικό παρελθόν, ως πηγή γνώσης και πνευματικής μόρφωσης και καλλιέργειας του λαού. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η εισπραξιμότητα, η πολιτιστική κληρονομιά θεωρείται οικονομικό «φιλέτο». Ετσι εξηγείται ο κυνισμός των εκπροσώπων του Βρετανικού Μουσείου που δεν θα μπορούσαν να στερηθούν τα έσοδα από τα εκθέματα, αλλά και οι παλινωδίες των ελληνικών κυβερνήσεων.


«Χρυσά κουπιά» στο καλοτάξιδο νέο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη

«Χρυσά κουπιά» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Μαρίας Παπαγιάννη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη» και κατατάσσεται στην κατηγορία που συνηθίζουμε να ονομάζουμε εφηβικό - νεανικό μυθιστόρημα. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως ισχύει για όλα τα καλά λογοτεχνικά αναγνώσματα, πρόκειται για ένα βιβλίο που άνετα απευθύνεται σε κάθε ηλικία και που άνετα οι μαμάδες και οι μπαμπάδες μπορούν να «ξεκλέψουν» για να το διαβάσουν από τη βιβλιοθήκη των παιδιών τους.

Παρακολουθούμε ένα καλοκαίρι δυο κοριτσιών στην προεφηβεία, που ξαφνικά η ζωή τους ήρθε τα πάνω κάτω, καθώς η μάχη που χρειάζεται να δώσει ο πατέρας τους που βρίσκεται στο νοσοκομείο, τις αναγκάζει να το περάσουν στο χωριό της μητέρας τους, μαζί με έναν παππού που καλά καλά δεν γνωρίζουν. Η Λήδα και η Ηρώ, όμως, πολύ γρήγορα αρχίζουν να δένονται με το χωριό και με τους ανθρώπους, που έχουν να πουν τόσες ιστορίες... Ανακαλύπτουν ένα παλιό ημερολόγιο της μαμάς τους και μέσα από τις σελίδες του μαθαίνουν πράγματα για την οικογένειά της που αγνοούσαν. Ανακαλύπτουν ιστορίες που είναι ψηφίδες ζωής, κομμάτια του εαυτού της μητέρας τους, του παππού τους, της γιαγιάς που δεν γνώρισαν. Κάνουν φίλους, ερωτεύονται, εξοικειώνονται με τη φύση, χαίρονται με τα ζώα, απολαμβάνουν τα κηπευτικά και τη ζωή του χωριού, μοιράζονται όνειρα, ευχές, παιχνίδια και περιπέτειες. Περιδιαβαίνουν - κι εμείς μαζί τους - σε πλευρές της ιστορίας του τόπου την περίοδο του πολέμου, ενώ μαθαίνουν και για τοπικούς θρύλους, όπως για τη... μαγική βελανιδιά, στο δύσβατο φαράγγι, κοντά στη λίμνη, που τα κλαδιά της γίνονται ιαματικά χρυσά κουπιά στο ολόγιομο φεγγάρι...

Με τη μαεστρία των «δασκάλων» του είδους, θυμίζοντάς μας εφηβικά ταξίδια στα βιβλία της Αλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρή, η Μαρία Παπαγιάννη μιλάει, με την τρυφερότητα που πάντα τη διακρίνει, για τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, την ανάγκη τού να μοιράζεσαι, γιατί «καμιά φορά, το "μαζί" είναι όλες οι γλώσσες κι όλοι οι καιροί»...


Επιπλέον, όμως, έχοντας αποδείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να πραγματεύεται δύσκολες έννοιες και σύνθετα φαινόμενα της εποχής μας και να μιλάει γι' αυτά με ειλικρίνεια και ευαισθησία απευθυνόμενη σε παιδιά και εφήβους, με το νέο της βιβλίο το καταφέρνει αυτό για άλλη μια φορά. Καταπιάνεται ποικιλοτρόπως με το θέμα της απώλειας και των τραυμάτων που αυτή αφήνει, φωτίζοντας τον δρόμο τού μετά, της δύναμης, της αισιοδοξίας, της ζωής!

Η ίδια αφιερώνει το βιβλίο στα παιδιά και τα εγγόνια του Θάνου Μικρούτσικου: «Στους 7 νάνους σου, αγάπη μου, Διδώ, Θάνο, Ελλη, Στεργιούτσο, Ιάντα, Κόκα, Σέλα»...

Η Μαρία Παπαγιάννη είναι υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο H.C. Andersen 2022 και πρέσβειρα για το Παιδικό Βιβλίο για τη διετία 2021 - 2022.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ