Η σφοδρή ενδοαστική αντιπαράθεση στην Ουκρανία και μια χαρακτηριστική έκφρασή της - η κόντρα μεταξύ του μεγαλοκαπιταλιστή Προέδρου, Πέτρο Ποροσένκο, και του Μιχαήλ Σαακασβίλι - είχε χτες ένα ακόμα επεισόδιο, με την απέλαση του τελευταίου από τη χώρα και τη μεταφορά του στην Πολωνία, από την οποία είχε την τελευταία φορά εισέλθει παράνομα το Σεπτέμβρη του 2017, με ομάδα ενόπλων. Θυμίζουμε ότι ο Σαακασβίλι ήταν Πρόεδρος της Γεωργίας (2004 - 2013), σπουδαγμένος στις ΗΠΑ, που είχε διαφύγει από τη χώρα του διωκόμενος για σκάνδαλα διαφθοράς και κατάχρηση δημόσιου χρήματος. Επανεμφανίστηκε - μετά από διαμονή στις ΗΠΑ - ως διώκτης της διαφθοράς και διορίστηκε το 2015 στη διοίκηση της Οδησσού στην Ουκρανία από τον φίλο του, Ποροσένκο. Παραιτήθηκε το 2016, ισχυριζόμενος ότι «αντιμετώπισε δυσκολίες στο έργο του», έχασε την ουκρανική υπηκοότητα που του είχε δοθεί και τελικά ίδρυσε δικό του κόμμα, το «Κίνημα Νέων Δυνάμεων», με εξαγγελίες περί «αλλαγής της πολιτικής τάξης στην Ουκρανία». Ετσι κορυφώθηκε η κόντρα των δύο ανδρών, άρχισε το κυνηγητό του με διάφορα επεισόδια, όπως το τελευταίο στις 11/12/17, που επιχειρήθηκε να συλληφθεί αλλά κατάφερε να διαφύγει. Χτες, άνδρες της υπηρεσίας συνόρων τον συνέλαβαν, τον μετέφεραν στο αεροδρόμιο και τον απέλασαν στην Πολωνία.

Ο Σαακασβίλι είχε τη στήριξη και άλλων αστών πολιτικών που βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τον Ποροσένκο, όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, η γνωστή ως «βασίλισσα του αερίου», που πρωτοστάτησε στην καταλήστευση του τομέα του φυσικού αερίου στην Ουκρανία μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, έγινε Πρόεδρος της χώρας και στη συνέχεια διώχτηκε για σκάνδαλα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι χτες συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ της Λευκορωσίας, για τη σύγκρουση στις ανατολικές περιοχές (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που ελέγχουν οι πολιτοφυλακές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών (όρος παραπλανητικός αφού είναι αστικά καθεστώτα που προσβλέπουν σε σύνδεση με τη Ρωσία). Σε αυτό το διάστημα, η συμφωνία έχει μείνει στα χαρτιά, κυρίως με ευθύνη της ουκρανικής κυβέρνησης, και συνεχίζονται οι σποραδικές συγκρούσεις. Αυτό που δεν αλλάζει είναι όλες οι αιτίες της πεντάχρονης σύγκρουσης στην Ουκρανία, που πληρώνει με το αίμα του ο ουκρανικός λαός. Τέτοιες αιτίες είναι η επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου από τους αστούς, που οδήγησε στην ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς από εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις με τη στήριξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η σύγκρουση αυτών με την καπιταλιστική Ρωσία είναι η δεύτερη αιτία, που αφορά τον έλεγχο αγορών, του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, των αγωγών μεταφοράς του και σφαίρες επιρροής. Πάντως, για την «εφαρμογή» της συμφωνίας του Μινσκ, που έχει την έγκριση των κυβερνήσεων του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας» (Γερμανία, Γαλλία, Ουκρανία, Ρωσία), εκπρόσωποι αυτών των χωρών έχει ανακοινωθεί ότι θα συζητήσουν μέσα στη βδομάδα στη «Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου».

ΡΩΜΗ.--

Το Μεταναστευτικό παραμένει ψηλά στην προεκλογική ατζέντα στην Ιταλία (οι βουλευτικές εκλογές είναι στις 4 Μάρτη), με πολλές δυνάμεις να ενισχύουν την ξενοφοβία, προσπαθώντας και έτσι να αποπροσανατολίσουν από τις αληθινές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων.

Το Σάββατο έγινε στην πόλη Ματσεράτα πορεία με αντιφασιστικά συνθήματα, στον απόηχο της πρόσφατης ρατσιστικής επίθεσης που δέχτηκαν Αφρικανοί μετανάστες, αλλά και της δολοφονίας μιας 18χρονης (με τη συμμετοχή και ενός Νιγηριανού), που πολλοί αξιοποίησαν για να κατηγορήσουν σωρηδόν τους αλλοδαπούς.

Στο κλίμα ξενοφοβίας που καλλιεργούν σχεδιασμένα πολλές μερίδες της αστικής τάξης, έχουν εμφανιστεί και δυνάμεις όπως τα αντιδραστικά «Αδέλφια της Ιταλίας», που δραστηριοποιούνται με συνθήματα όπως «Πρώτα οι Ιταλοί», ασκούν κριτική στην ΕΕ (όπως βέβαια και τα περισσότερα αστικά κόμματα, παζαρεύοντας τους όρους των συνεργασιών του κεφαλαίου). Η ηγέτιδα των «Αδελφιών», 41χρονη Τζιόρτζια Μελόνι, σημειώνει ότι «η ανεξέλεγκτη μετανάστευση θα πρέπει να ρυθμιστεί» και τάσσεται κατά της παραχώρησης ιθαγένειας σε παιδιά που γεννιούνται στην Ιταλία από ξένους γονείς.

Τα «Αδέλφια» εμφανίζονται έτοιμα να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη «Λίγκα του Βορρά» (του Μ. Σαλβίνι) και τη «Φόρτσα Ιτάλια» (του Σ. Μπερλουσκόνι), αν και υπάρχουν αρκετές διαφωνίες, κυρίως ως προς το βαθμό και τον τρόπο «αυτονόμησης» από τη λυκοσυμμαχία των Βρυξελλών.