«Μια νέα εποχή αρχίζει σήμερα, μια εποχή ελπίδας και ειρήνης», εκτιμούσε χαμογελαστός ο νέος Παλαιστίνιος Πρόεδρος, στο αιγυπτιακό θέρετρο του Σαρμ ελ Σέικ, την Τρίτη. Λίγο νωρίτερα, είχε σφίξει το χέρι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, ο οποίος προχώρησε στη διακήρυξη ότι «το Ισραήλ δεν επιδιώκει να διατηρήσει επ' αόριστον τον έλεγχο της ζωής των Παλαιστινίων. Σας διαβεβαιώνω, κατέληξε, ότι έχουμε, πραγματικά, την πρόθεση να σεβαστούμε το δικαίωμά σας να ζήσετε με ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια».

Τα φλας των φωτογράφων άστραψαν. Απαθανάτισαν τη χειραψία και τα χαμόγελα, τόσο των δύο ανδρών, όσο και των συμβούλων τους, αλλά και του Αιγυπτίου Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ και του Ιορδανού μονάρχη Αμπντάλα. Οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου. Υπουργοί Εξωτερικών, διπλωμάτες, ο ΟΗΕ, έσπευσαν να χαιρετίσουν «το μικρό, αλλά εξαιρετικά σημαντικό βήμα προόδου», που επιτεύχθηκε και να επισημάνουν ότι «έγινε μια νέα αρχή για την περιοχή και δε θα πρέπει αυτή η ευκαιρία να πάει χαμένη». Μετά, τα φώτα έσβησαν και οι δύο άνδρες υποσχέθηκαν να ξανασυναντηθούν συντόμως, είτε στη φάρμα του Αριέλ Σαρόν, είτε στη Ραμάλα στο αρχηγείο της Παλαιστινιακής Αρχής.

Τι πραγματικά, όμως, συμφωνήθηκε στο Σαρμ ελ Σέικ; Ουσιαστικά, δεν έγινε καμία συμφωνία. Κανένα κείμενο δεν υπογράφτηκε, καμία συγκεκριμένη σαφής δέσμευση δεν αναλήφθηκε. Η Σύνοδος, που διοργανώθηκε επισήμως από την αιγυπτιακή ηγεσία, είναι, όμως, ολοφάνερο ότι δρομολογήθηκε από την Ουάσιγκτον, δεν είχε, άλλωστε, ως στόχο την επίτευξη κάποιας συμφωνίας. Μάλλον σκοπός ήταν να δημιουργηθεί ένα «κλίμα αισιοδοξίας» και μια «ατμόσφαιρα διαπραγματεύσεων». Μια ατμόσφαιρα, που, εκτός από τις δύο άμεσα εμπλεκόμενες ηγεσίες, μάλλον περισσότερο ανάγκη φαίνεται να την έχει η Ουάσιγκτον, που επιθυμεί διακαώς να «κουκουλώσει», έστω και επιφανειακά και βραχυπρόθεσμα, τη μεγάλη πληγή που λέγεται Παλαιστινιακό, προκειμένου να διευκολύνει κάπως τη θέση της και την προώθηση των σχεδίων της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, στο Σαρμ ελ Σέικ, δεσμεύτηκαν σε έναν τερματισμό της βίας εκατέρωθεν, χωρίς συγκεκριμένους όρους, ούτε διευκρινίσεις. Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος μίλησε για κατάπαυση του πυρός κατά των Ισραηλινών, οπουδήποτε. Λίγες ώρες νωρίτερα, και υπό την προεδρία του, το Επαναστατικό Συμβούλιο της οργάνωσής του, «Φατάχ», αποφάσιζε τον τερματισμό των επιθέσεων κατά ισραηλινού εδάφους, αλλά επέμενε στο δικαίωμα αντίστασης κατά της κατοχής, διατύπωση που επιτρέπει την πραγματοποίηση επιθέσεων κατά του ισραηλινού στρατού κατοχής ή των εποίκων, που είναι κομμάτι της.

Οι νεφελώδεις όροι της κατάπαυσης του πυρός, στην οποία δεσμεύτηκε ο Αμπάς, δε βρίσκουν απαραίτητα σύμφωνες τις ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις, οι οποίες, τις προηγούμενες βδομάδες, στο πλαίσιο του ενδοπαλαιστινιακού διαλόγου, αποδέχτηκαν να προχωρήσουν σε μιαν άτυπη εκεχειρία, για να δώσουν περιθώριο ελιγμών στον νέο Παλαιστίνιο Πρόεδρο. Ανοιχτά τις αντιρρήσεις τους εξέφρασαν οι ισλαμιστικές οργανώσεις «Χαμάς» και «Τζιχάντ», επισημαίνοντας ότι δεν μπορούν να υποσχεθούν εκεχειρία, όταν το Ισραήλ δε δεσμεύεται για τίποτε απολύτως. Επισήμανση, που, ασχέτως της άποψης που μπορεί κανείς να έχει για τις θέσεις και τη δράση των ισλαμιστικών οργανώσεων, είναι απολύτως σωστή.

Ο Αριέλ Σαρόν, ο πρώην σκληρός στρατηγός, στο Σαρμ ελ Σέικ, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έδωσε ρεσιτάλ διπλωματίας. Εχοντας την αμέριστη σταθερή συμπαράσταση της Ουάσιγκτον, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός προχώρησε σε μια σειρά από ηχηρές διακηρύξεις, πίσω από το στομφώδες ύφος των οποίων ανακαλύπτει κανείς ότι υπάρχει το απόλυτο κενό. Η ισραηλινή πλευρά, για άλλη μια φορά, διατύπωσε προθέσεις και έθεσε όρους, χωρίς η ίδια να δεσμευτεί για κάτι.

Υποσχέθηκε τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Οχθη, θέτοντας, σε δεύτερο πλάνο, ως προϋπόθεση την κατάπαυση του πυρός από τις παλαιστινιακές οργανώσεις και μάλιστα ακόμη και στα κατεχόμενα εδάφη. Ο ίδιος ο Σαρόν απέφυγε επισταμένα να διευκρινίσει τις δηλώσεις του, αλλά οι σύμβουλοί του έσπευσαν να καταστήσουν σαφές ότι μια απλή εκεχειρία δεν είναι αρκετή για να επιτευχθεί πρόοδος, θέτοντας ως άμεση προτεραιότητα τον αφοπλισμό των παλαιστινιακών οργανώσεων, αλλά και τη σύλληψη όσων στελεχών τους θεωρούνται υπεύθυνα για αντι-ισραηλινές ενέργειες ή αρνηθούν να καταθέσουν τα όπλα.

Τι άλλο προσέφερε ο Σαρόν στον Αμπάς; Τη σταδιακή απελευθέρωση 900 Παλαιστινίων κρατουμένων με ποινές που λήγουν εντός των επόμενων βδομάδων. Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς ήταν απλώς κρατούμενοι υπό διοικητική κράτηση, δηλαδή χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία. Η ισραηλινή «προσφορά» σαφώς υπολείπεται του παλαιστινιακού αιτήματος για απελευθέρωση, άνευ όρων, της συντριπτικής πλειοψηφίας των 8.000 Παλαιστινίων κρατουμένων, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί για την αντικατοχική τους δράση.

Επίσης, η ισραηλινή ηγεσία ενέκρινε την επαναλειτουργία όλων των μεθοριακών εμπορικών σταθμών της Λωρίδας της Γάζας, την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρωπιστικών οργανώσεων στα παλαιστινιακά εδάφη, την παραχώρηση άδειας εργασίας στο Ισραήλ σε 1.000 Παλαιστινίους από τη Γάζα, τη σταδιακή, εντός τριών βδομάδων, αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από το κέντρο και την περίμετρο 5 πόλεων της Δυτικής Οχθης, αρχής γενομένης από την Ιεριχώ, και την κατάργηση ορισμένων σημείων ελέγχου εντός της Δυτικής Οχθης. Μπορεί αυτά τα μέτρα να ακούγονται αρκετά και εντυπωσιακά, αλλά δεν είναι έτσι.

Κατ' αρχάς, όπως είπε και ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, είναι όλα «ανά πάσα στιγμή ανακλητά» και αυτό εξαρτάται «από τη συμπεριφορά των Παλαιστινίων». Οσον αφορά στην παράδοση του ελέγχου 5 πόλεων της Δυτικής Οχθης στις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας, αξίζει να σημειωθεί ότι, παραδείγματος χάριν, στην Ιεριχώ δεν υπάρχει ισραηλινός στρατός εντός του αστικού ιστού και ότι ο στρατιωτικός κλοιός των πόλεων δεν αίρεται. Οι 1.000 προνομιούχοι που θα μπορέσουν να εργαστούν στο Ισραήλ είναι σταγόνα στον ωκεανό για τη συνθλιμμένη παλαιστινιακή οικονομία, ιδιαίτερα εφόσον θα πρέπει καθημερινά να περνούν από εξευτελιστικούς ελέγχους.

Την ίδια ώρα, όλα τα κομβικά ζητήματα, δηλαδή όλα εκείνα τα ζητήματα που συνθέτουν το παζλ αυτού που λέγεται «παλαιστινιακό πρόβλημα», όλα εκείνα τα ζητήματα που οδήγησαν στο ξέσπασμα της παλαιστινιακής εξέγερσης το '87 και μετά το 2000, παραπέμπονται προς επίλυση στο μέλλον, χωρίς ούτε ένδειξη από την ισραηλινή πλευρά ότι προτίθεται να παραλλάξει, έστω, τις αδιάλλακτες θέσεις της. Ο τερματισμός της κατοχής, το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, η απομάκρυνση όλων ανεξαιρέτως των εποικισμών (που παρεμπιπτόντως κρίνονται συνολικά παράνομοι από το Διεθνές Δίκαιο), το καθεστώς της ανατολικής Ιερουσαλήμ που κατακτήθηκε από τον ισραηλινό στρατό το 1967, η ανέγερση του διαχωριστικού τείχους εντός προσαρτημένων εδαφών της Δυτικής Οχθης, είναι οι βασικοί άξονες αυτού που ονομάζεται παλαιστινιακό πρόβλημα.

Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν αντιμετωπιστεί από τον ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο μέσα από τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων. Οι αποφάσεις αυτές περιφρονούνται επί δεκαετίες προκλητικά από τις ισραηλινές ηγεσίες, και από τους «σπόνσορες» της λεγόμενης «ειρηνευτικής διαδικασίας», είτε υπό τη μορφή του διαμεσολαβητικού κουαρτέτου, είτε υπό τη μορφή της Ουάσιγκτον. Αυτές οι ειλημμένες αποφάσεις είχαν περιθωριοποιηθεί και κατά τη διάρκεια της «ειρηνευτικής διαδικασίας» του Οσλο, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στο ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα. Εκτοτε, η διαμορφωθείσα κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη και αυτό αποτυπώνεται στο πόνημα του «οδικού χάρτη», όπου δε γίνεται ούτε αναφορά στις αποφάσεις του ΟΗΕ που διευθετούν αυτά τα ζητήματα, αλλά, αντίθετα, επισήμως τίθενται τα πάντα σε επαναδιαπραγμάτευση, με το Λευκό Οίκο να υιοθετεί τη θέση του Ισραήλ ότι «θα πρέπει να γίνουν σεβαστά τα νέα δεδομένα στο έδαφος», δηλαδή η διατήρηση των μεγαλύτερων εποικισμών.

Η φιέστα του Σαρμ ελ Σέικ χαρακτηρίστηκε από όλους ως «πρελούδιο» της σταδιακής επαναφοράς στο προσκήνιο αυτού του θνησιγενούς διαμεσολαβητικού πονήματος, του «οδικού χάρτη», μέσα από το οποίο ο κατακτητής θέτει όρους στον κατακτημένο για να του «χαρίσει» μέρος των αναφαίρετων δικαιωμάτων του. Κατά συνέπεια, είναι απορίας άξιον πώς ένα σχέδιο, που, εν τη γενέσει του, εμπεριέχει το αδιέξοδο, γίνεται προσπάθεια να αναβιώσει και μάλιστα αυτή χαρακτηρίζεται «κομβική ευκαιρία για την ειρήνη».

Επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι όσο δεν τίθεται επί τάπητος η ουσία της κατοχής με στόχο να λυθεί στη βάση των αποφάσεων του Διεθνούς Δικαίου, καμία συμφωνία δε θα οδηγήσει σε «διαρκή και δίκαιη ειρήνη», ούτε σε «βιώσιμο και πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος», δεν μπορεί παρά να συμπεράνει κανείς ότι η όλη κινητικότητα που παρατηρείται στοχεύει μάλλον στο να «κλείσει» έστω και προσωρινά το θέμα προς όφελος των γενικότερων σχεδίων της Ουάσιγκτον στην περιοχή, παρά στο οτιδήποτε άλλο. Και αν, όντως, ο στόχος του Λευκού Οίκου επιτευχθεί, είναι βέβαιο ότι θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας αντίστροφης μέτρησης για την επόμενη και αιματηρότερη έκρηξη.

Τα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ στη «Γηραιά Ηπειρο» όχι μόνον δεν έχουν αποσυρθεί, αλλά καλοδιατηρούνται, αν δεν πληθαίνουν. Οπως καταγράφεται από ευρωπαϊκό ίδρυμα μελετών που ασχολείται με τα πυρηνικά όπλα, «απ' τα μέσα της δεκαετίας του '90 ως σήμερα, τα πυρηνικά όπλα των Αμερικανών στην Ευρώπη αυξήθηκαν κατά τουλάχιστον δυο με τρεις φορές»... Η τελευταία έκθεση του «Αμυντικού Συμβουλίου Εθνικών Πόρων» («National Resources Defence Council»), που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη είναι αρκετά διαφωτιστική:

- Τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη δεν είναι διόλου «σουβενίρ» της λεγόμενης ψυχροπολεμικής περιόδου. Εκτιμάται πως το σύνολό τους ξεπερνά τις 1.016 πυρηνικές βόμβες, με τις περισσότερες αποθηκευμένες σε τουλάχιστον οκτώ αμερικανικές αεροπορικές βάσεις έξι χωρών: Γερμανίας, Βρετανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Τουρκίας και Ολλανδίας. Απ' αυτές:

α) Οι «έτοιμες προς χρήση» είναι περίπου 480-580, δηλαδή πάνω απ' το 80% των ενεργών πυρηνικών βομβών Β61 του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου(!). Επιπλέον, οι 300 είναι σχεδιασμένες προκειμένου να προσαρτιστούν σε αεροσκάφη τύπου F-15E και F-16C/D.

β) Αλλες περίπου 436 πυρηνικές βόμβες είναι διαβαθμισμένες ως «ανενεργείς». Εκατοντάδες αμερικανικές πυρηνικές βόμβες παραμένουν αποθηκευμένες σε τουλάχιστον οκτώ αμερικανικές αεροπορικές βάσεις έξι χωρών: Γερμανίας, Βρετανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Τουρκίας και Ολλανδίας.

- Οι πιο πολλές πυρηνικές βόμβες (πάνω από 150) βρίσκονται σε τρεις πυρηνικές βάσεις της Γερμανίας, με κυριότερη εκείνη στο Ραμστάιν.

- Από τουλάχιστον 90 αμερικανικές πυρηνικές βόμβες διαθέτουν Ιταλία (βάσεις στο Αβιάνο και Τζεντέι Τόρε) και Τουρκία (βάση Ιντσιρλίκ)...

- Στη δε Ελλάδα καταγράφεται πως υπήρχαν πυρηνικά όπλα ως (τουλάχιστον...) το 1978, αλλά και μετά, με διάφορες μυστικές διμερείς συμφωνίες «τεχνικής στρατιωτικής συνεργασίας» με τις ΗΠΑ. Στην έκθεση του Αμυντικού Συμβουλίου Φυσικών Πόρων καταγράφεται πως το 2001 η Ελλάδα βγήκε απ' το «κλαμπ των πυρηνικών, όπως νωρίτερα το 1978 ο Καναδάς». Εντούτοις, σημειώνεται πως (απ' το 2001) με διμερή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας - ΗΠΑ, στη βάση του Αραξου κατασκευάστηκαν τουλάχιστον έξι «Θόλοι Αποθήκευσης Οπλων» (Weapons Storage Vault, WSV) αντί 12 που είχαν πρωτοσυμφωνηθεί. Σημειώνεται δε πως οι έξι Θόλοι Αποθήκευσης (πυρηνικών) Οπλων στον Αραξο «έχουν χωρητικότητα για έως και 24 πυρηνικές βόμβες». Πάντως, η Εκθεση ισχυρίζεται πως οι «Θόλοι Αποθήκευσης Οπλων» «είναι σήμερα κενές πυρηνικών»...

- Τα περισσότερα αμερικανικά πυρηνικά όπλα εντάσσονται στο λεγόμενο βαρύ πυρηνικό πυροβολικό και είναι φυλαγμένα σε υπόγειες, ως επί το πλείστον, αποθήκες με ισχυρά μέτρα ασφαλείας. Οσα αμερικανικά πυρηνικά όπλα απομάκρυναν οι Αμερικανοί, έως και πριν δέκα χρόνια, δε μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ (όπως ίσως θα υπέθετε κάποιος...), αλλά στη μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση κάθε χώρας. Π.χ. στη βάση Ραμστάιν της Γερμανίας, στη βάση Ιντσιρλίκ της Τουρκίας, στη βάση Αβιάνο της Ιταλίας κ.λπ. Επιπλέον, συγκεντρώθηκαν ως επί το πλείστον σε δύο στρατηγικές περιοχές: σε βάσεις της Βόρειας Ευρώπης («για να βλέπουν», όπως σημειώνεται, προς Ρωσία) και σε βάσεις της Νότιας Ευρώπης («για να βλέπουν» προς Μέση Ανατολή).

Το «Αμυντικό Συμβούλιο Φυσικών Φόρων» επικρίνει τις πολιτικές και στρατιωτικές δικαιολογίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη ως τουλάχιστον «αόριστες και απαρχαιωμένες» και επικίνδυνες. Μεταξύ άλλων, αφ' ενός επειδή δηλητηριάζει τις διατλαντικές σχέσεις με τη Ρωσία, αφ' ετέρου γιατί αποδυναμώνει την ουσία των πιέσεων που ασκούν ΕΕ και ΗΠΑ έναντι χωρών όπως το Ιράν και η ΛΔ Κορέας που θέλουν να αναπτύξουν πυρηνικό οπλοστάσιο. Τρίτον, υπογραμμίζει πως η πρακτική αυτή συνιστά, επί της ουσίας, παραβίαση της Συμφωνίας Μη Διάδοσης Πυρηνικών Οπλων (Non-Proliferation Treaty, NPT). Οπως παρατηρεί, «το ΝΑΤΟ έχει ήδη "σημαδέψει" σχεδόν το ένα τρίτο των προς ανάπτυξη όπλων στην Ευρώπη για χρήση απ' τις αεροπορικές βάσεις μη πυρηνικών ΝΑΤΟικών χωρών, κατά παράβαση της ουσίας της Συμφωνίας NPT». Καταρρίπτει δε τη δικαιολογία των ΗΠΑ πως δεν παραβιάζεται η συμφωνία, «επειδή τα όπλα είναι υπό αμερικανική επιτήρηση εκτός και εάν ο Αμερικανός Πρόεδρος εξουσιοδοτήσει τη χρήση τους για πόλεμο», αφού αυτό το τελευταίο (εξουσιοδότηση χρήσης σε περίπτωση πολέμου) συνιστά τη ΝΡΤ ανενεργό... Συνεπώς, σημειώνει η έκθεση του Αμυντικού Συμβουλίου Φυσικών Πόρων, «το να εξοπλίζεις μη πυρηνικές χώρες με μέσα προετοιμασίας και διεξαγωγής πυρηνικού πολέμου συνιστά πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, που έρχεται σε αντίφαση με τις αμερικανοευρωπαϊκές πιέσεις σε τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να μη αποκτήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο»...

Ως εκ τούτου, το «Αμυντικό Συμβούλιο Φυσικών Πόρων» συνηγορεί υπέρ της ΑΜΕΣΗΣ απομάκρυνσης των αμερικανικών πυρηνικών όπλων απ' την Ευρώπη.

Πηγή:

http://www.nrdc.org