Με ορίζοντα το Γιούρογκρουπ στις 5 Δεκέμβρη, κυβέρνηση και κουαρτέτο επιταχύνουν τις μεθοδεύσεις για να εξαπολύσουν το νέο γύρο επίθεσης εναντίον των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Πάνω στο κλίμα της «συναίνεσης» και της αναμονής που επιχείρησαν και επιχειρούν να καλλιεργήσουν στο λαό συστηματικά όλα τα επιτελεία του συστήματος, οι φορείς του κεφαλαίου, η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έρχονται τώρα η κυβέρνηση και τα ίδια αστικά επιτελεία να ρίξουν το σύνθημα της «επιτάχυνσης», της «τάχιστης ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης», με όλα τα αντεργατικά μέτρα που αυτή περιλαμβάνει. Ο ίδιος ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, οι κατευθύνσεις του πρωθυπουργού ήδη από την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, είχαν το χαρακτήρα της... πιστολιάς του αφέτη για το νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης.

Απέναντι σε αυτές τις δρομολογημένες εξελίξεις και στη νέα χιονοστιβάδα μέτρων με επίκεντρο τα Εργασιακά, αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα η απάντηση που ετοιμάζονται να δώσουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας με την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη, αλλά και την απεργία στο Δημόσιο στις 24 Νοέμβρη, με τη μαζική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις, οι οποίες στην Αθήνα και στις δύο απεργίες έχουν οριστεί για την Ομόνοια, στις 10.30 π.μ.

Παράλληλα, στις 24 Νοέμβρη, μαζί με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, σε απεργία κατεβαίνουν και οι ναυτεργάτες. Στις κινητοποιήσεις της ίδιας μέρας θα συμμετάσχουν μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές, ενώ και άλλοι κλάδοι και χώροι κινητοποιούνται τις επόμενες μέρες και βδομάδες.

Κόντρα στο «μαύρο μέτωπο» που στήνουν απέναντί τους κυβέρνηση, κεφάλαιο και κουαρτέτο, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιπαρατάξουν τα δικά τους όπλα, να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις για την επιτυχία των απεργιών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Παράλληλα, την ώρα που προδιαγράφεται ακόμα πιο καθαρά η προοπτική ενός τέταρτου μνημονίου, για την περίοδο και μετά το 2018, με «αντάλλαγμα» την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, η επιμονή της κυβέρνησης να κλείσει όσο πιο σύντομα γίνεται τη δεύτερη «αξιολόγηση» με το κουαρτέτο, όπως προκύπτει και από τις σχετικές δηλώσεις όλων των κυβερνητικών παραγόντων, το ενδεχόμενο να επιχειρήσει να περάσει για μια ακόμα φορά «στα μουλωχτά» το νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό όχι μόνο το γενικό πανεργατικό ξεσηκωμό στις 8 Δεκέμβρη, αλλά και την ετοιμότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος να δώσει άμεση απάντηση σε οποιαδήποτε μεθόδευση και αιφνιδιασμό κι αν δοκιμάσει να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση. Μια ετοιμότητα που απαιτεί και τα αντίστοιχα μέτρα προετοιμασίας, με ιδιαίτερη έμφαση στους μεγάλους χώρους δουλειάς και τους στρατηγικής σημασίας κλάδους.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ταξικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, εντείνουν τη μάχη της προετοιμασίας των απεργιακών κινητοποιήσεων, ενημερώνοντας για τα νέα βάρβαρα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, συζητώντας για τον ταξικό χαρακτήρα συνολικότερα της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά και τονίζοντας την ανάγκη για αγώνες που θα βάζουν στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Κόντρα στους κυβερνητικούς προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς περί «επιστροφής στην κανονικότητα» και «προστασίας του κόσμου της εργασίας», έχει μεγάλη σημασία η αποκάλυψη του κεντρικού ζητήματος της δεύτερης «αξιολόγησης» που βιάζεται να κλείσει η κυβέρνηση, του νέου οδοστρωτήρα δηλαδή που φέρνει σε ό,τι έχει απομείνει στα εργασιακά δικαιώματα.

Μεταξύ άλλων, τα αντιλαϊκά παζάρια της κυβέρνησης με το κουαρτέτο, με κοινή βάση τη διασφάλιση της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, περιλαμβάνουν:

1) Στα Εργασιακά:

-- Βάθεμα της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, που οδηγεί σε μισθούς των 100 και 200 ευρώ σε ακόμα περισσότερους από τους 500.000 απασχολούμενους που σήμερα έχουν εισόδημα κάτω και από τον κατώτερο μισθό.

-- Επέκταση των ατομικών συμβάσεων και πλήρης επικράτηση των «επιχειρησιακών», που θα υπερισχύουν έναντι των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων, οδηγώντας σε περαιτέρω συρρίκνωση μισθών.

-- Απογύμνωση του κατώτερου μισθού από τις ωριμάνσεις (τριετίες), διαιώνιση και επέκταση του «υπο-κατώτερου» μισθού για τους νέους εργαζόμενους. Διασφάλιση ότι ο κατώτερος μισθός θα βρίσκεται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της ανταγωνιστικότητας της «εθνικής» οικονομίας.

-- Νέος συνδικαλιστικός νόμος με πρόσθετα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και κυρίως στην προκήρυξη της απεργίας.

-- «Αναδιατύπωση» της σχετικής διάταξης και μέσω αυτής, ενίσχυση των δυνατοτήτων των εργοδοτών να απαντούν με ανταπεργία.

-- Πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, πέραν των ανώτερων ορίων, με κατάργηση της διοικητικής έγκρισης εκ μέρους του υπουργείου Εργασίας και αύξηση του ανώτερου ποσοστού απολύσεων για τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους από το 5% στο 10%.

2) Στο Ασφαλιστικό:

Αν και επίσημα η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι συζητά «απλώς» την εφαρμογή του τελευταίου αντιασφαλιστικού νόμου 4387/2016, εντούτοις η ίδια αυτή η εφαρμογή συνιστά από μόνη της συνεχόμενες περικοπές στις συντάξεις τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, η ίδια η οικονομική κατάσταση των Ταμείων, εξαιτίας της μειωμένης κρατικής χρηματοδότησης, της μείωσης των μισθών που μειώνει τις εισφορές, της τεράστιας μάζας ανέργων, αλλά και της μόνιμης εισφοροδιαφυγής των επιχειρήσεων, δημιουργεί την «αντικειμενική βάση» για νέες περικοπές, πρωτίστως με την κατάργηση της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» που αποδίδεται στις κύριες συντάξεις (κάτι που ανοιχτά έχει θέσει το ΔΝΤ), αλλά και με την παραπέρα συρρίκνωση των επικουρικών συντάξεων μέχρι την εξαφάνισή τους, ως αποτέλεσμα του νέου καθεστώτος που δημιουργήθηκε για το ΕΤΕΑ (οικονομική ασφυξία, συρρίκνωση ποσοστών αναπλήρωσης).

3) Στην Πρόνοια:

Δέσμευση της κυβέρνησης με το τρίτο μνημόνιο είναι η αφαίρεση 900 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση από την Πρόνοια. Η δήθεν αναζήτηση πόρων για το περιβόητο «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» και ο «εξορθολογισμός» των προνοιακών επιδομάτων είναι ο πολιορκητικός κριός για να ισοπεδώσουν και τα επιδόματα, να τα υφαρπάξουν από εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχους, στο όνομα του ότι θα δώσουν λίγα ψίχουλα για τη διαχείριση της πιο ακραίας φτώχειας που εντείνει η αντιλαϊκή πολιτική.

Αναδεικνύοντας τα παραπάνω, οι ταξικές δυνάμεις ξεσκεπάζουν με την παρέμβασή τους μέσα στους χώρους δουλειάς τις κάλπικες κυβερνητικές υποσχέσεις για «επιστροφή» των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Αποκαλύπτουν ότι οι ισχυρισμοί αυτοί δεν καλλιεργούν απλά μια επικίνδυνη αυταπάτη, αλλά αποτελούν μία καλοστημένη παγίδα για να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι, να δώσουν χρόνο στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, προωθώντας τις νέες αντεργατικές ανατροπές.

Απ' αυτή την άποψη, κόντρα στο παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης», στο επίκεντρο της συζήτησης με τους εργαζόμενους πρέπει να μπει ο ταξικός χαρακτήρας συνολικά της αντιλαϊκής επίθεσης, το γεγονός ότι αποτελεί την υλοποίηση διαχρονικών αξιώσεων του κεφαλαίου, της αντιλαϊκής στρατηγικής που έχει χαραχθεί πολύ πριν την κρίση και η υλοποίηση της οποίας επιταχύνθηκε για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, στην οποία ορκίζονται όλες οι δυνάμεις του συστήματος.

Η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και τα μέτρα που μεθοδεύονται στο πλαίσιό της, όχι μόνο δεν δημιουργούν τις συνθήκες για κάποια ανεδαφική «επιστροφή στο παρελθόν», όπως ύπουλα υπόσχεται η κυβέρνηση, αλλά αντίθετα θα ρίξουν ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια, στην ανέχεια και την ανασφάλεια τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, χειροτερεύοντας όλες τις πλευρές της ζωής τους.

Η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα των εργαζομένων: Είναι χαρακτηριστικά ακόμα και τα επίσημα στοιχεία που δείχνουν ότι 6 στις 10 νέες συμβάσεις εργασίας είναι συμβάσεις υποαπασχόλησης με πενιχρούς μισθούς, που δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι της οικογένειας...

Σε αυτή τη βάση, είναι κρίσιμο ζήτημα να ανοίξει μέτωπο μέσα στους χώρους δουλειάς με το κλίμα μοιρολατρίας και κάλπικων προσδοκιών που έντεχνα καλλιεργούν και οι εργοδότες, για να ρίχνουν τις απαιτήσεις των εργαζομένων και να αποσπούν την ανοχή τους στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Είναι ώριμο να συζητηθεί ακόμα πλατύτερα ότι το κίνημα δεν μπορεί να περιοριστεί πλέον μόνο στην άμυνα απέναντι στα αλλεπάλληλα κύματα αντιλαϊκών μέτρων, αλλά πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση, να διαμορφώσει την πάλη του με σημαία την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών και την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και του λαού.

Απ' αυτή την άποψη, οι απεργίες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη μπορούν όχι μόνο να δώσουν απάντηση στην αντιλαϊκή κλιμάκωση, αλλά και να μετατραπούν σε βήμα συσπείρωσης νέων δυνάμεων που θα μπουν στη μάχη, στην πορεία κλιμάκωσης της πάλης το επόμενο διάστημα.

Ηδη η δουλειά που γίνεται από τις ταξικές δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση, ενόψει των απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ, έχει να επιδείξει θετικά αποτελέσματα και κυρίως μαζική συμμετοχή σε πολλές γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων.

Είναι ενδεικτικό ότι μόνο αυτό το Σαββατοκύριακο έχουν προγραμματιστεί να γίνουν τουλάχιστον 35 γενικές συνελεύσεις. Η δράση αυτή πρέπει να πάρει τις επόμενες μέρες καθολικό χαρακτήρα. Να μην υπάρξει σωματείο, χώρος δουλειάς, που να μη συζητηθεί η απεργία και να μην μπει σχέδιο για την επιτυχία της.

Σε όσες από τις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιούνται καθημερινά αυτήν την περίοδο υπάρχει μαζική συμμετοχή εργαζομένων, εκφράζεται καθαρά η έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το ζήτημα είναι να μην αφεθεί αυτή η δυσαρέσκεια στη μοιρολατρία, στο βάλτο τού «δεν βγαίνει τίποτα». Αντίθετα, με τη δουλειά των πρωτοπόρων δυνάμεων σε κάθε χώρο, η δυσαρέσκεια αυτή, η πολύτιμη πείρα που έχει συγκεντρώσει ο λαός όλα αυτά τα χρόνια, μπορούν να γονιμοποιηθούν, να μεταφραστούν σε ενεργοποίηση νέων δυνάμεων, σε δημιουργία νέων αγωνιστικών πυρήνων σε χώρους δουλειάς. Και από αυτήν την άποψη, οι απεργίες των επόμενων ημερών μπορούν να δώσουν μια δυνατή ταξική απάντηση, με αποκρυσταλλώματα για τις μάχες του επόμενου διαστήματος.