Icon

Στο επίκεντρο του συνεδρίου που ξεκινάει σήμερα βρίσκεται η προσπάθεια στοίχισης του λαού πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου που υπηρετούν η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ

Με βάση τους κύριους άξονες που τέθηκαν και προσυνεδριακά, το συνέδριο έρχεται να επικυρώσει την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, να διαμορφώσει τα απαραίτητα «άλλοθι» για την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιεί ως κυβέρνηση, αλλά και να επεξεργαστεί τρόπους παρέμβασης του κομματικού μηχανισμού για τη στήριξη αυτού του αντιλαϊκού κυβερνητικού έργου, με αυξημένο ρόλο στη χειραγώγηση του λαού.

Η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Ράνια Σβίγκου, μιλώντας χτες στον ΣΚΑΪ, δήλωσε σχετικά πως πρόκειται για «ένα συνέδριο ταυτότητας, στο οποίο πρέπει να αναζητηθούν εκείνοι οι τρόποι ώστε να υπερβούμε τους δυσμενείς ευρωπαϊκούς συσχετισμούς», προφανώς σε ό,τι αφορά την πάγια αξίωση του εγχώριου κεφαλαίου για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης προς διαμόρφωση μεγαλύτερων περιθωρίων κρατικής στήριξης της κερδοφορίας του.

Επιχειρώντας, μάλιστα, να παρουσιάσει τις «ελπίδες» του κεφαλαίου γι' αυτόν το στόχο ως... φιλολαϊκό σχέδιο, ισχυρίστηκε ότι μπορεί αυτήν τη στιγμή η ΕΕ να «συνθλίβεται από τις δυνάμεις της λιτότητας», ωστόσο «υπάρχουν και ελπιδοφόρες, προοδευτικές αλλαγές που τείνουν να λάβουν χώρα, είτε μιλούμε για την κυβέρνηση στην Πορτογαλία, είτε μιλούμε για την ηγεσία των Εργατικών με τον Κόρμπιν» και άρα ο προβληματισμός πρέπει να είναι «με ποιον τρόπο θα ενδυναμωθούν οι δυνάμεις στην Ευρώπη που προσβλέπουν σε προοδευτικές αλλαγές και στην αλλαγή των συσχετισμών».

Επιβεβαιώνοντας ότι ένας βασικός στόχος του συνεδρίου είναι η ενίσχυση της χειραγώγησης του λαού σε αυτά τα προτάγματα του κεφαλαίου, πρόσθεσε: «Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί ως μια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη χρειάζεται τα κινήματα και χρειάζεται την κοινωνία. Οπότε ένα από τα ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι και αυτό, δηλαδή με τι κοινωνικές συμμαχίες προχωρά ο ΣΥΡΙΖΑ και πώς επανακτά τους δεσμούς του με τις κοινωνικές δυνάμεις»...

Στο μεταξύ, πυκνώνουν τα σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Π. Σκουρλέτης, προαλείφεται για τη θέση του γραμματέα της ΚΕ του κόμματος, όπως και περί επικείμενης επιστροφής στο κόμμα του Γ. Σακελλαρίδη.

Χτες, ο Π. Σκουρλέτης σε συνέντευξή του («news247») δήλωσε ότι «εκείνο που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποκατασταθεί ο πολιτικός ρόλος του κόμματος, το ειδικό πολιτικό του βάρος», ενώ πρόσθεσε πως «μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ξαναδούμε τον τρόπο που συγκροτούνται οι τάσεις, αλλά πάντοτε αυτή η συζήτηση, ξέρετε, δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη συνολική λειτουργία του κόμματος. Οταν οι αποφάσεις θα παίρνονται μέσα στις συλλογικές διαδικασίες του κόμματος τότε οι τάσεις δεν θα τις υποκαθιστούν και θα μπορούν να συμβάλουν σε αυτό που ονομάζουμε εσωτερική δημοκρατία».

Σενάρια, όμως, διακινούνται και σε ό,τι αφορά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, καθώς πολλοί τον συνδέουν με το συνέδριο και την ανάγκη του κεφαλαίου για ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ενδεικτική ήταν η «παραίνεση» του ευρωβουλευτή Δ. Παπαδημούλη, ο οποίος τάχτηκε υπέρ του ανασχηματισμού μετά το συνέδριο, αφού, όπως είπε, «χρειάζεται μία κυβέρνηση με ακόμη μεγαλύτερη συνοχή, αποτελεσματικότητα και με συμμετοχή ικανών και έντιμων προσώπων, πέραν εκείνων που ανήκουν στα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση. Ανθρώπους που να είναι έτοιμοι να δουλέψουν για τις αναγκαίες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις».

Στο μεταξύ, τη συμπόρευσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ - ουσιαστικά την επιστροφή του - ανακοίνωσε χτες ο Φ. Κουβέλης, διά της κίνησης που ηγείται (ΕΚΙΕΑ), η οποία αποφάσισε τη στήριξη της κυβέρνησης και τη συσπείρωση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι βασικές επιδιώξεις του συνεδρίου αποτυπώνονται στα «κείμενα συμβολής» των τριών βασικών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η «Ενωτική Κίνηση» πλέκει «άλλοθι», αναπαράγοντας τα περί εκβιασμών σε ό,τι αφορά την υπογραφή του 3ου μνημονίου και καλλιεργώντας αυταπάτες πως η πολιτική που υπαγορεύεται απ' τις ανάγκες του κεφαλαίου μπορεί να αλλάξει αν αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, η διάταξη δηλαδή στο πολιτικό του προσωπικό.

Χαρακτηριστικά, υπερασπίζεται τη συμπόρευση με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία στο όνομα της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, για τον οποίο «χρειαζόμαστε συμμαχίες, που υπερβαίνουν τα παραδοσιακά μας στεγανά», όπως αναφέρει.

Θέτει, εξάλλου, στο κόμμα το καθήκον της ενίσχυσης «του αριστερού αποτυπώματος της κυβέρνησης» ως «αναγκαία προϋπόθεση, όχι μόνο για να συνεχίσει να υπάρχει η κυβέρνηση».

Η «Πλατφόρμα 2010», επίσης, θέτει τις οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος ενώπιον του καθήκοντος χειραγώγησης του λαού, συστήνοντάς τους να «ενημερώνονται συστηματικά για το κυβερνητικό έργο και κατόπιν να οργανώσουν και να προσανατολίσουν την δράση τους και την επικοινωνιακή τους πολιτική, έτσι ώστε να δημοσιοποιείται το έργο αυτό καθώς και η μεγάλη προσπάθεια της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού».

Υποδεικνύει ακόμα στο κόμμα «να "ανοίξει" οργανωτικά και πολιτικά στις κοινωνικές δυνάμεις που το στηρίζουν».

Με τη σειρά της επίσης στηρίζει τη συμπόρευση με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, την οποία τοποθετεί στην πλευρά όσων «πιστεύουμε στις οικουμενικές αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, στις αρχές της δίκαιης ανάπτυξης με όρους ισότητας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης, για μια Ευρώπη του 21ου αιώνα»...

Τέλος, η τάση «53+», με άτυπο επικεφαλής τον Ευ. Τσακαλώτο, η οποία διεκδικεί ατύπως το ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, κινείται ακριβώς στην κατεύθυνση στήριξης κυβέρνησης και κόμματος για το πέρασμα της πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ετσι, υπερασπίζεται κι αυτή το μνημόνιο ως προϊόν εκβιασμού, ζητώντας αυτός ο παραπλανητικός ισχυρισμός να επανέλθει στο επίκεντρο της προπαγάνδας ώστε να μην ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με το μνημόνιο. Ακόμα, ζητά την επιστροφή στο ευφυολόγημα του «παράλληλου προγράμματος» ως μέσου σύγκρουσης με τις μνημονιακές δεσμεύσεις και μακροπρόθεσμα απαγκίστρωσης απ' αυτές, συσκοτίζοντας ότι το μνημόνιο συμπυκνώνει τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να ανακάμψει η κερδοφορία του.

Σε ό,τι αφορά τα ανοίγματα στην ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, στην πραγματικότητα εισηγείται... προσεκτικότερους χειρισμούς, υποδεικνύοντας απόσταση απ' τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που «συμπλέουν με τη Δεξιά», αλλά καταγράφοντας το ενδιαφέρον για «μετατοπίσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ρήξεις στα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (...) Τέτοιου είδους διεργασίες ασφαλώς μας αφορούν».