Οι εργαζόμενοι στην επιστολή τους αναφέρονται στην ιστορία και στην πλούσια δραστηριότητα του Μουσείου, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «το ΑΜΘ είναι ένα δημόσιο μουσείο που η δραστηριότητά του δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλα μουσεία στην Ελλάδα και διεθνώς, με όποιο νομικό καθεστώς κι αν λειτουργούν αυτά. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, ποιο πλεονέκτημα έχει να προσφέρει η αλλαγή του νομικού καθεστώτος του; Ενα επιχείρημα υπέρ της μετατροπής των μεγάλων μουσείων σε ΝΠΔΔ είναι ότι αυτά θα αποκτήσουν οικονομική αυτονομία και αυτοδιαχείριση. Οσοι δραστηριοποιούνται στο χώρο του Πολιτισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μουσεία δεν μπορούν να αυτοχρηματοδοτηθούν, όσο δημοφιλή κι αν είναι, όσες δραστηριότητες κι αν αναπτύξουν. Σε καμία χώρα του κόσμου, άλλωστε, τα μουσεία δεν είναι πλήρως αυτοχρηματοδοτούμενα».

Οι εργαζόμενοι θέτουν επίσης προβληματισμό για τον ΟΔΑΠ (πρώην Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων), που «θα στερηθεί τα έσοδα των μεγάλων μουσείων, μέρος των οποίων διανέμονται στα υπόλοιπα, μικρότερα - περιφερειακά μουσεία της χώρας», και αναρωτιούνται τι θα απογίνουν αυτά τα περιφερειακά μουσεία.

Και καταλήγουν: «Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέλημα του νομοθέτη και των εκάστοτε κυβερνήσεων είναι η διασφάλιση του κρατικού χαρακτήρα των μουσείων, γεγονός που εγγυάται τον εθνικό προσανατολισμό της πολιτιστικής πολιτικής του κράτους. Για το λόγο αυτό, η διοίκησή τους γινόταν ανέκαθεν από κρατικούς λειτουργούς και όχι από Διοικητικά Συμβούλια που θα αλλάζουν κάθε φορά μαζί με τις κυβερνήσεις.

Με αυτή την επιστολή, εμείς οι εργαζόμενοι του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης θέλουμε να επισημάνουμε πως ως κρατικοί λειτουργοί εργαζόμαστε μέσα στο πλαίσιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, προβάλλοντας και προστατεύοντας με απόλυτη επιτυχία τις συλλογές του Μουσείου για τις γενιές του σήμερα αλλά και του αύριο. Δηλώνουμε πως τα μεγάλα δημόσια μουσεία της χώρας, στα οποία το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει από την ίδρυσή του μεγάλο μέρος κρατικών πόρων και εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού όλων των ειδικοτήτων, αποτελούν ανεκτίμητη εθνική παρακαταθήκη και πιστεύουμε πως έτσι πρέπει να παραμείνουν».

KAPLANIDIS

Οι «Αναγνώσεις» είναι αφιερωμένες σε κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που αφηγούνται ιστορίες από τις ζωές «καθημερινών ηρώων» άλλων εποχών. Διακεκριμένοι Ελληνες ηθοποιοί επιχειρούν να ταξιδέψουν το διαδικτυακό κοινό σε σπουδαίες - για τη λογοτεχνική τους αξία και το καλλιτεχνικό τους βάθος - εκδοχές της ανθρώπινης περιπέτειας, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ιώς Βουλγαράκη.

Εμπνευσμένο από λαϊκές ιστορίες για σωσίες αλλά και άρθρα σε έντυπα εκείνης της εποχής, το διήγημα του Πόε παρουσιάζει τον βίο ενός αριστοκράτη, ο οποίος κρύβει την πραγματική του ταυτότητα και παρουσιάζεται στον περίγυρό του με το όνομα Ουίλιαμ Ουίλσον. Η ζωή του, όμως, αλλάζει δραστικά όταν ξαφνικά γνωρίζει τον αληθινό Ουίλσον...

INTIME NEWS

Στο κείμενό του ο μεγάλος μας συνθέτης κάνει μια αναδρομή στην πολιτιστική ζωή και δημιουργία στη χώρα μας σε προηγούμενες δεκαετίες, σημειώνοντας ότι «η δεκαετία του 2020 είναι η πιο φτωχή σε σύγκριση με όλες τις δεκαετίες από το 1940 μέχρι σήμερα».

«Αναγνωρίζω ότι οι συνθήκες (πανδημία, οικονομία, τουρκική απειλή) θα πρέπει να είναι - και είναι - μεταξύ των εθνικών μας προτεραιοτήτων.

Ο σκοπός όμως, αλλά και η προϋπόθεση για όλα, είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός. Οσο μεγάλος και αν είναι ο πλούτος μιας χώρας, η Ιστορία διδάσκει ότι εκείνο που μένει τελικά είναι ο Πολιτισμός της.

Ποιος γνωρίζει σήμερα τις καθημερινές αποφάσεις για τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που απασχόλησαν τον Περικλή και άλλους στην αρχαία Αθήνα; Κανείς! Ομως όλοι γνωρίζουν και μάλιστα επί πολλούς αιώνες τον Πολιτισμό που εκείνοι οι δημόσιοι άνδρες βοήθησαν να δημιουργηθεί. Και φυσικά χάρη στη χρηματοδότηση του Πολιτισμού από το ταμείο του κράτους!», σημειώνει ο μεγάλος δημιουργός.

Και τονίζει μεταξύ άλλων πως «αν ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει το έργο του στην κοινωνία, τότε δεν θα το γράψει, δεν θα το συνθέσει, δεν θα το λαξεύσει. Δεν θα υπήρχε ίσως ούτε το κοινό που διψά για τα έργα της εποχής του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ερμηνευτές που έχουν ανάγκη να ερμηνεύσουν καινούρια έργα θεατρικά, μουσικά, χορευτικά.

Λυπάμαι πολύ αλλά είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους δημόσιους άνδρες και κυρίως στην κυβέρνηση ότι η υστεροφημία τους εξαρτάται περισσότερο από τη συμβολή τους στον Πολιτισμό παρά από οτιδήποτε άλλο».