Δίκαιη και βιώσιμη λύση εξακολουθεί να διεκδικεί ο κυπριακός λαός, παρά τις προσπάθειες διαφόρων «γνωστών - αγνώστων», για δημιουργία, ακόμα και σήμερα, αντιδραστικού κλίματος μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Σε πείσμα μάλιστα όσων διακαώς επιθυμούν να σπείρουν τη διχόνοια και να επιβάλουν διασπαστική ατμόσφαιρα, δίνουν μαθήματα αδελφοσύνης και ενότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κοινή εκδήλωση Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων την 1η Σεπτέμβρη, στην κατεχόμενη Μόρφου, μετά από τη βομβιστική επίθεση στο Ναό του Αγίου Μάμαντος. Συγκεκριμένα, οι Τουρκοκύπριοι μετέφεραν τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που θα γινόταν στη Λευκωσία στην κατεχόμενη Μόρφου, για να προστατεύσουν τους Ελληνοκύπριους που θα παρευρίσκονταν στον εσπερινό του Αγίου Μάμαντος, αφού ο αποκαλούμενος πρωθυπουργός του ψευδοκράτους, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, δήλωνε αδύναμος να εγγυηθεί την ασφάλειά τους στα κατεχόμενα...

Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά στην ιστορία της Κύπρου που κάποιοι - και για να γίνουμε σαφέστεροι όσοι έχουν συμφέροντα στους δρόμους του πετρελαίου - προσπαθούν να δημιουργήσουν τεχνητές εντάσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αυτά τα συμφέροντα, άλλωστε, είναι τα ίδια με εκείνα που γέννησαν το μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων, διέσπασαν το λαό και οδήγησαν στην τραγωδία: Τη διχοτόμηση του νησιού...

Από την πρώτη στιγμή που ο κυπριακός λαός άρχισε να διεκδικεί την ελευθερία του από το αγγλικό καθεστώς κατοχής, «ο λέων» της διπλωματίας άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Στόχος του, ακόμα και αν κάποτε αναγκαζόταν να δώσει τυπική ελευθερία στους Κύπριους, να μπορεί να επεμβαίνει σαν ρυθμιστής της πολιτικής του κυπριακού κράτους. Ο λόγος απλός, η Κύπρος - κοιμάται στην αγκαλιά της Ανατολής - είναι η καλύτερη βάση για το δρόμο του πετρελαίου, αλλά και για τον απόλυτο έλεγχο των χωρών της Μέσης Ανατολής...

Οι Αγγλοι, αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είδαν τις δυνάμεις του ΑΚΕΛ να συσπειρώνουν γύρω τους τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού που απαιτούσε αυτοδιάθεση, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα. Δεδομένου και του ψυχρού πολέμου, ξεκίνησαν να οργανώνουν δυναμικά την προάσπιση των κεκτημένων τους, σπέρνοντας τα πρώτα δείγματα διχόνοιας στο λαό, που, μέχρι τότε, ζητούσε ενωμένος την ελευθερία του.

Αρχικά δίχασαν τους πολίτες σε δεξιούς και αριστερούς, οργανώνοντας την ελληνοκυπριακή δεξιά, που συστρατευόταν απόλυτα με τα κατακτητικά τους συμφέροντα, ενώ στη συνέχεια φρόντισαν να εμφυσήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα τουρκική εθνική συνείδηση. Η πρακτική δοκιμασμένη και το αποτέλεσμα βέβαια επιτυχημένο...

Με όργανο την ΕΟΚΑ, που παρά το γεγονός ότι στις γραμμές της συμμετείχαν και αγνοί αγωνιστές και πέρασε στη συνείδηση των Κυπρίων ως οργάνωση που έκανε εθνικό - απελευθερωτικό αγώνα, δρούσε δε υπό τις εντολές του Χίτη Γεώργιου Γρίβα, και τον τουρκικό εθνικισμό, που διαρκώς μεγάλωνε, οι Αγγλοι κατάφεραν να φτάσουν εύκολα στο στόχο τους. Χύθηκε αίμα μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Ανοιξαν πληγές και μαζί ο δρόμος της διχοτόμησης και της ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας του νησιού...

Οι επιθέσεις της τουρκικής ΤΜΤ και της ελληνικής ΕΟΚΑ, που ζητούσαν ένωση με την Τουρκία και την Ελλάδα αντίστοιχα, ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των Αγγλων αποικιοκρατών, που επιδίωκαν διάσπαση των απελευθερωτικών φωνών και οδηγούσαν στην τραγωδία του 1974.

Το πόσο βαθιά είχε εισχωρήσει η αγγλική κατασκοπία και σε τι βαθμό έλεγχε τις κινήσεις της ΕΟΚΑ, είναι εμφανές στην αναφορά του Μακάριου Δρουσιώτη στον Πασχάλη Παπαδόπουλο, δεξί χέρι του Γρίβα, στο βιβλίο του «ΕΟΚΑ: η σκοτεινή όψη». «Οι Κοκκίνου (σ.σ. αδελφές, οργανωμένες στην ΕΟΚΑ) διατηρούσαν στο πατρικό τους σπίτι μια μικρή οπλαποθήκη. Οι Αγγλοι το πληροφορήθηκαν και τον Ιούνιο του 1956 έκαναν δύο φορές έρευνες στο σπίτι τους, χωρίς όμως να βρουν οτιδήποτε. Τότε οι Κοκκίνου ειδοποίησαν τον πρόξενο της Ελλάδας στη Λευκωσία, Ρ. Ρούφο, ο οποίος μετέφερε με το προξενικό αυτοκίνητο τα όπλα σε άλλο μέρος. Την επόμενη κιόλας μέρα οι Αγγλοι έκαναν ξανά έφοδο στο σπίτι των Κοκκίνου. Αυτή τη φορά είχαν μαζί τους έναν άνδρα με κουκούλα. Με τις υποδείξεις του ανακάλυψαν την κρύπτη, πλην όμως ήταν κενή. Η μητέρα τους όμως επιτέθηκε αστραπιαία κατά του καταδότη και του αφαίρεσε την κουκούλα. Ηταν ο Πασχάλης Παπαδόπουλος!».¹

Αμέσως μετά, τι σύμπτωση, ο καταδότης τέθηκε υπό αγγλική προστασία και φυγαδεύτηκε στην Αγγλία. Η περίπτωση αυτή δεν ήταν η μόνη που αποδεικνύει ότι η Αγγλία γνώριζε τα πάντα γύρω από την ΕΟΚΑ, την τροφοδοτούσε με δικούς της ανθρώπους και εκμεταλλευόμενη και τον ελληνικό εθνικισμό, που τότε ανθούσε, εξυπηρετούσε τους σκοπούς της.

Ενα άλλο μέλος της ΕΟΚΑ και στενός συνεργάτης του Γρίβα, στον οποίο αποδίδονται οι δολοφονίες πολλών συντρόφων του, αλλά και αριστερών Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, που φέρεται σαν σημαντικό μέλος της αγγλικής κατασκοπίας, ήταν και ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ή... Χουντίνι. Παρατσούκλι που απέκτησε μετά από τρεις αποδράσεις από τις αγγλικές φυλακές, γεγονός που δημιουργεί από μόνο του υποψίες για το ποιο στρατόπεδο υπηρετούσε πραγματικά. Φήμες για σκηνοθετημένες αποδράσεις σε συνεργασία με το αποικιακό καθεστώς οργίαζαν, ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να επιβεβαιωθούν, αφού αποτελούσε μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της Κύπρου...

Ακόμα και η θέση του στην οργάνωση - ήταν επικεφαλής του εκτελεστικού της ΕΟΚΑ, έδινε δηλαδή εντολές για το ποιοι θα είναι οι ανθρώπινοι στόχοι - σε συνδυασμό με τους εκτελεσθέντες δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά. Πρέπει, ωστόσο, να σημειώσουμε ότι η λίστα των «αγωνιστών» που συνεργάζονταν με το κατοχικό καθεστώς δε σταματά εδώ, αλλά μετρά πολλούς ακόμα. Ανθρωποι χωρίς συνείδηση που εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο της ελευθερίας των συμπατριωτών τους και τους πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο.

Κόκκινο πανί για τον Γιωρκάτζη και την ΤΜΤ ήταν και ο Τουρκοκύπριος αγωνιστής Ντερβίς Αλί Καβάζογλου. Από τα πιο προοδευτικά στελέχη του εργατικού κινήματος, ο Καβάζογλου στις ομιλίες του σημείωνε πάντα ότι «οι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου - Ελληνες και Τούρκους - στα βουνά για να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους».²

Ο Καβάζογλου δολοφονήθηκε σε ενέδρα της ΤΜΤ, μαζί με τον Ελληνοκύπριο φίλο του και συναγωνιστή, Κώστα Μισιαούλη. Ηταν Κυριακή 11 Απρίλη του 1965 και ώρα 10.30 π.μ., οι δύο φίλοι βρέθηκαν νεκροί, ο ένας δίπλα στον άλλο, στο δρόμο Λευκωσίας -Αθηαίνου...

Οπως επισημαίνει ο Χριστόφορος Τζιωνής, ο άνθρωπος που έκρυβε τον Ντ. Αλί Καβάζογλου σπίτι του, προκειμένου να προστατευτεί από τους φασίστες και των δύο πλευρών, η ενέδρα δεν ήταν αποκλειστικό έργο της ΤΜΤ. Υπήρξε συνεργασία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, του Γιωρκάτζη και της ΤΜΤ...

Τα σύννεφα στον ουρανό της ΕΟΚΑ δεν αμαυρώνουν τη φήμη και τη μνήμη των γνήσιων αγωνιστών, αλλά ρίχνουν φως στο ποιοι καθοδηγούσαν την οργάνωση, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα του λαού για ελευθερία και ποιος ωφελήθηκε τελικά...

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και αποδεικνύουν ότι ο κυπριακός λαός είναι ένας και μπορεί να ζήσει ενωμένος, αν λείψουν οι προβοκάτσιες των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που τον οδήγησαν στη διχοτόμηση. Δημιούργησαν ένα τεχνητό μίσος, που όμως στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Αλλωστε η διχοτόμηση είχε προαποφασιστεί από το 1956, όταν ο διοικητής του νησιού Τζον Χάρτινγκ ολοκλήρωσε τη μελέτη του με τα πέντε σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου...

Ελληνες και Τούρκοι εθνικιστές χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα στο διπλωματικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του κυπριακού λαού. Οπως είχε πει ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, σε ένα μνημόσυνο των Καβάζογλου και Μισιαούλη: «Μαζί ζήσαμε για εκατοντάδες χρόνια και μαζί θα ζήσουμε στο μέλλον. Είμαστε όλοι θύματα του ίδιου άσπονδου εχθρού, του ιμπεριαλισμού»...