ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη 2001
Σελ. /32
Η «τύχη» των μέτρων - απάτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εξαιρετικά αποκαλυπτικό για την «τύχη» των κοινωνικών μέτρων -κοροϊδία που εξαγγέλλει κάθε τόσο η κυβέρνηση Σημίτη. Θα θυμάστε βέβαια το περιβόητο δεκαχίλιαρο που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο Κ. Σημίτης στους χαμηλόμισθους. Ε, λοιπόν, αυτό το 10χίλιαρο που η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι το δικαιούνταν 400.000 εργαζόμενοι, τελικά θα το πάρουν μόλις... 50.000 άτομα και μάλιστα το Νοέμβρη! Το υπουργείο Οικονομικών, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το χτεσινό «Βήμα», αποδίδει τον παραπάνω «εκφυλισμό» του μέτρου - απάτη «στο γεγονός ότι οι επιχειρήσεις δεν ανταποκρίθηκαν πλήρως στο μέτρο και δεν προχώρησαν στην καταγραφή των εργαζομένων που δικαιούνται την εν λόγω επιδότηση». Δεν μπορεί όμως οι κυβερνώντες να παριστάνουν τους έκπληκτους, γιατί γνώριζαν πολύ καλά ποια θα ήταν η κατάληξη από τη στιγμή που ανέθεσαν την υλοποίηση τού μέτρου στις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο.

Ληστεία στις λαϊκές αποταμιεύσεις

Σε νομότυπους τοκογλύφους εξελίσσονται οι τράπεζες, βάζοντας ολοένα και βαθύτερα το χέρι στις λαϊκές καταθέσεις. Ο νέος γύρος μείωσης των επιτοκίων που ξεκίνησε προχτές είχε ως αποτέλεσμα το επιτόκιο ταμιευτηρίου να διαμορφώνεται στα επίπεδα του 2% που σημαίνει καθαρή απόδοση 1,7%(!). Περιττό να σημειωθεί ότι το τραπεζικό κεφάλαιο καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι ο επίσημος πληθωρισμός «τρέχει» τουλάχιστον στο 3,8%-4%, δηλαδή δύο φορές πάνω από το επιτόκιο που δίνουν. Αξίζει να θυμίσει κανείς ότι οι τράπεζες θησαύριζαν και όταν ο πληθωρισμός έπεφτε, καθώς έσπευδαν να ρίχνουν τα επιτόκια για να ροκανίζουν τις λαϊκές αποταμιεύσεις. Τώρα όμως προσποιούνται πως δε «βλέπουν» πού έχει φτάσει ο πληθωρισμός, ακριβώς για να μπορούν να συνεχίζουν την κερδοσκοπία. Μην πει κανείς η κυβέρνηση τι κάνει, γιατί, απλώς, φανερώνει πως δεν έχει καταλάβει ποιοι είναι στην κυβέρνηση...

Θυσιάζουν τα πάντα... .

Πρόσφατα είναι τα 52 θανατηφόρα κρούσματα παγκοσμίως και άλλα δύο στη χώρα μας, ως συνέπεια των παρενεργειών ορισμένων φαρμάκων. Στην εύλογη συζήτηση, που ακολούθησε, αρκετοί επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το όλο ζήτημα και, ιδιαίτερα, να εξοβελίσουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες των μεγάλων πολυεθνικών παραγωγής φαρμάκων. Ηρθε, όμως, η προχτεσινή, ταυτόχρονη καταγγελία δεκατριών από τα πλέον έγκυρα ιατρικά περιοδικά της υφηλίου και κανένας πλέον δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα.

Τα 13 ιατρικά περιοδικά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις ολέθριες επιπτώσεις που εγκυμονεί ο ασφυκτικός έλεγχος της επιστημονικής έρευνας από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες. Εκμεταλλευόμενες την έλλειψη κρατικών πιστώσεων, καταγγέλλουν τα περιοδικά, οι φαρμακοβιομηχανίες δεσμεύουν τους επιστήμονες με συμβόλαια, που δεν τους επιτρέπουν να ανακοινώνουν ελεύθερα τα πορίσματα των ερευνών τους. Τα όσα δημοσιεύονται αποτελούν συνήθως μια εξωραϊσμένη ή και πλήρως - στον ένα ή άλλο βαθμό - διαστρεβλωμένη εικόνα των πραγματικών παρενεργειών των νέων φαρμάκων και σκευασμάτων, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια δημόσια υγεία.

... στο βωμό της αύξησης των υπερκερδών τους

Οι επιστήμονες - ερευνητές, σημειώνουν ακόμη τα ιατρικά περιοδικά, ανήκουν συχνά σε πανεπιστημιακά τμήματα με τεράστιες ανάγκες οικονομικών πόρων. Τις ανάγκες αυτές προσφέρονται να καλύψουν οι φαρμακοβιομηχανίες και δεσμεύουν τους ερευνητές με ανάλογα συμβόλαια. Εάν συναντήσουν αντιδράσεις απειλούν να αποσύρουν τις χρηματοδοτήσεις. Εάν οι επιστήμονες αποδεχτούν τους όρους, τότε δεν έχουν συνήθως πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα, που συγκεντρώνονται στη διάρκεια των κλινικών ερευνών και που θα μπορούσαν να τους αποκαλύψουν κατά πόσον λειτουργούν αποτελεσματικά τα παραγόμενα σκευάσματα, καθώς και αν υπάρχουν και ποιες παρενέργειες. Επίσης, συχνά δεν έχουν κανένα λόγο στον τρόπο διεξαγωγής των κλινικών δοκιμών, ενώ μπορεί να συμμετάσχουν ελάχιστα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων.

Οι όροι αυτοί, σημειώνουν τα ιατρικά περιοδικά, είναι απαγορευτικοί για όποιον επιστήμονα σέβεται τον εαυτό του. Πολλοί, όμως, αναγκάζονται αν τους αποδεχτούν, επειδή γνωρίζουν ότι, αν δεν το πράξουν, η φαρμακοβιομηχανία - χορηγός θα βρει κάποιον άλλον λιγότερο διστακτικό. Δυστυχώς, ακόμη και στην περίπτωση που ο ερευνητής συμμετάσχει στο σχεδιασμό της κλινικής έρευνας και της συγγραφής των σχετικών αποτελεσμάτων, η μελέτη μπορεί να «θαφτεί» και να μη δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, εάν τα συμπεράσματά της δεν ευνοούν τον «χορηγό» και την αύξηση των υπερκερδών του.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Και να σκεφτεί κανείς ότι χτες υπήρξαν 12 νούμερα - ίσως οι μοναδικοί στον κόσμο - που δεν έμαθαν τίποτα για ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ. Είναι οι 12 έγκλειστοι στο κλουβί του «Μεγάλου Αδερφού». Αλλά αυτοί, θα πει κανείς, είναι... εθελοντές. Πράγματι, το πλέον σοβαρό ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός πως θέλουν να μας κάνουν κι όλους τους υπόλοιπους σαν κι αυτούς.


Ενα νέο Ράιχσταγκ;

Γρηγοριάδης Κώστας

ΠΟΛΥ δύσκολο - αν όχι ακατόρθωτο - να γράψεις σχόλια, με το συνηθισμένο ύφος της στήλης, μετά τα όσα έγιναν χτες στις ΗΠΑ. Οταν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, πολύ περισσότεροι έχουν τραυματιστεί. Κι ακόμη περισσότερο, όταν συλλογιζόμαστε τι μέλλει γενέσθαι από αύριο...

Και το θέτουμε έτσι το ζήτημα, γιατί, όσο και να σπάσαμε το κεφάλι μας, δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε ένα (αριθμός: 1) επιχείρημα, που να συνηγορεί στην κατεύθυνση, ότι οι χτεσινές αλλεπάλληλες και φονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ ωφελούν, έστω και στο ελάχιστο, τους Αμερικανούς εργαζόμενους, τους λαούς των υπόλοιπων χωρών, τα εργατικά και όποια άλλα κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Αντίθετα, σκεφτήκαμε και βρήκαμε πολλά και εύκολα, που συνηγορούν στην κατεύθυνση, ότι τα χτεσινά συγκλονιστικά γεγονότα έρχονται κουτί στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική και στις επιδιώξεις της ηγεσίας των ΗΠΑ.

Δεν είναι μόνο - αν και, ίσως, είναι το κύριο - ότι αποκτούν πλέον χεροπιαστή υπόσταση και, μάλιστα, με ιδιαίτερα τραγικό τρόπο, μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, τα όσα έχουν πει μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ για τον τεράστιο και σοβαρότατο κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας.

Είναι, επίσης, το γεγονός, πως η μέχρι σήμερα - ούτως ή άλλως - επιθετική και τρομοκρατική πολιτική των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη αποκτά ένα ακόμη «επιχείρημα». Ενα ακόμη «άλλοθι», για να ξεδιπλώνει τις αντιλαϊκές της επιθέσεις και επιδρομές, όπου αυτές κρίνουν σκόπιμο και τα συμφέροντά τους το επιβάλλουν. Για να επιβάλουν τις αντιδημοκρατικές τους επιδιώξεις και μέτρα, για... για... για...

Δεν ξέρουμε γιατί, αγαπητοί σύντροφοι, αλλά βλέποντας τις χτεσινές εικόνες στις τηλεοπτικές οθόνες, που έδειχναν τον ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης να σωριάζεται σαν χάρτινος πύργος, μας ήρθε αυτόματα στο νου ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, το Φλεβάρη του 1933, στο Βερολίνο...


Παπαγεωργίου Βασίλης


Ας δράσουμε πριν «περάσουν τα χρόνια»

«

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα/ απ' τες εννιά που άναψα τη λάμπα,/ και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,/ και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω/ κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό»... Συλλαβίζοντας τις λέξεις αυτές του ποιητή, προσπαθείς να εξακριβώσεις μια εποχή με άφθονους αυτοεπαίνους, με λαμπρές κολακείες, με ένδοξες ψευτιές και με κραταιά λάθη των «σοφοτάτων», που ρυθμίζουν τις ζωές όλων μας. Οταν κατορθώσεις να κλείσεις τα αυτιά σου, καίγονται τα μάτια σου από τις φλογισμένες αυταπάτες ανέφελων λόγων, που μετατρέπονται σε εικόνες. Αν κλείσεις και τα μάτια, θα σταματήσουν, άραγε, οι δείκτες του ρολογιού; Θα περιμένουν τα χρόνια μέχρι το επόμενο τυχαίο άνοιγμα των ματιών; Οχι, ο χρόνος δεν περιμένει. «Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα./ Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια».

Μπορεί η προχτεσινή αγωνιστική διαμαρτυρία της ΚΝΕ και της ΟΓΕ ενάντια στη νέα εκπομπή του ΑΝΤ-1 «Μεγάλος Αδελφός» να μην είχε ποιητική χροιά. Η «κίνηση», όμως, η πράξη, φέρει από τη φύση της μια ποιητική διάσταση, που αντιπαρατίθεται με τα «σκουπίδια» και την πεζότητα που προσπαθούν να επιβάλουν με χίλιους τρόπους. Το να παλεύεις ενάντια στην ασχήμια, να αγωνίζεσαι για το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, το να εναντιώνεσαι στη χυδαιότητα, είναι το φως της ελπίδας και επιπλέον αισθάνεσαι πως ποτέ δε θα είσαι «κατάμονος». Οταν είσαι ενεργός πολίτης, ποτέ δεν είσαι μόνος. Και δεν είμαι μόνος στη σημερινή εποχή, σημαίνει έχω συμμάχους στο όνειρο. Εχω συμμάχους στον αγώνα για την επίτευξη των στόχων και των ιδανικών μου.

Γιατί η εικόνα της καπιταλιστικής κοινωνίας σήμερα μπορεί να μην είναι το γνωστό απολυταρχικό καθεστώς, που συλλαμβάνει, βασανίζει και σκοτώνει όσους σηκώνουν κεφάλι και εξολοθρεύει τους διανοούμενους και καλλιτέχνες. Είναι αυτή, που συλλαμβάνει ή επιχειρεί να αποτρέπει με τη βία όσους σηκώνουν κεφάλι και με τους εντολοδόχους της να εξολοθρεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, το «δικαίωμα», την έννοια της ελευθερίας.

Αυτός ο τόπος, όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, γεννάει τον πολίτη που θα αντισταθεί σε οποιεσδήποτε επιβουλές, τόσο του παγκόσμιου κεφαλαίου, όσο και των φερεφώνων του, που δυναστεύουν τη ζωή μας με καταιγισμό φιλτραρισμένων πληροφοριών, με το βομβαρδισμό κάθε λογής μηνυμάτων που πολτοποιούν συνειδήσεις, με την πολιτιστική τυποποίηση και ισοπέδωση, με την «παγκοσμιοποιημένη» οικονομική ανάπτυξη, που έχει σαν θεμέλιο τη φτώχεια και την αθλιότητα, με τη χυδαιότητα του καταναλωτικού μοντέλου.

Εκπομπές σαν το «Μεγάλο Αδελφό» είναι ένα βρώμικο φροντιστήριο, σαν τη Σχολή των σοφιστών στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη. Είναι συνεργός για την ηθική και πνευματική έκπτωση, είναι αυτουργός μιας εκπαιδευτικής λογικής που αποβλέπει μακροπρόθεσμα σε «πτυχιούχους» της φτήνιας, του εξευτελισμού, της επαιτείας. Θα είναι το χρήμα; Θα είναι η φιλοδοξία για μια μέρα «διάσημος»; Ο,τι κι αν είναι, θα είναι η παγίδα για αφελείς και ματαιόδοξους, για να πλουτίζουν τα κανάλια σε βάρος τους, αλλά και σε βάρος της γενικής κουλτούρας του λαού μας.

Ο Στρεψιάδης στις «Νεφέλες» για να εκδικηθεί τους σοφιστές βάζει φωτιά στη Σχολή. Μπορεί να είναι μια πράξη ιδεατή όμως αυτή είναι η αλήθεια. Πρέπει να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού, που είναι η στρεβλή παιδεία. Το επόμενο ραντεβού είναι στο «σπίτι» του «Μεγάλου Αδελφού». Η «φωτιά» υπάρχει στη δυναμική κινητοποίηση των ανθρώπων κάθε ηλικίας, που αντιδρούν με την «κατασκευή» πολλών «Τρούμαν Σόου» (ταινία που καταγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου, που τον έχουν παγιδεύσει με κρυφές κάμερες). Ποιος αποκλείει μετά τον «Αδελφό» να γίνουμε υποψήφια θύματα σαν τον «Τρούμαν Σόου»; Ας μην αφήσουμε να περάσουν «τα χρόνια». Θα είναι αργά για όλα.


Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ