ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 12 Ιούλη 2022
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
Πλημμύρισε η πόλη με τις μελωδίες του Σταύρου Ξαρχάκου
  • Πραγματοποιήθηκε χτες εκδήλωση - συναυλία τιμής στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη
  • Παραβρέθηκε και απηύθυνε χαιρετισμό ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας

Ο Δ. Κουτσούμπας με τον Στ. Ξαρχάκο

Eurokinissi

Ο Δ. Κουτσούμπας με τον Στ. Ξαρχάκο
Τιμητική εκδήλωση για τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο πραγματοποιήθηκε χτες στο Περιστέρι γεμίζοντας με δικές του αγαπημένες μελωδίες το άλσος της πόλης και ξεσηκώνοντας το πλήθος που παραβρέθηκε. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο δήμος Περιστερίου.

Στην εκδήλωση απηύθυνε χαιρετισμό ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Ακόμα, χαιρέτισαν ο δημοσιογράφος Γιώργος Τσάμπρας, ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης, ο δήμαρχος Περιστερίου, Ανδρέας Παχατουρίδης, ενώ προβλήθηκε βίντεο για τη ζωή του Σταύρου Ξαρχάκου. Στη συνέχεια, απονεμήθηκε στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη, ο οποίος είναι επίτιμος δημότης της πόλης, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου καθώς και το γλυπτό «Η Εποχούμενη», του καλλιτέχνη Βαγγέλη Μουστάκα, από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης ευχαρίστησε για την εκδήλωση με συγκίνηση και αίσθημα ευθύνης, ενώ απευθύνθηκε ιδιαίτερα στον Δημήτρη Κουτσούμπα, σημειώνοντας: «Σας ευχαριστώ πολύ, τιμή μου».

Ακολούθησε συναυλία με τους Χρήστο Θηβαίο, Μανώλη Μητσιά, Γιώργο Νταλάρα και Ηρώ Σαΐα.

Η μουσική του έχει τη δύναμη να πυρπολεί τις ψυχές, ακόμα και τις πιο αδύναμες

Στον χαιρετισμό του ο Δ. Κουτσούμπας σημείωσε:


«Αναρωτιέμαι... Τι μπορεί να πει κανείς ταιριαστό για τον Σταύρο Ξαρχάκο, έναν τόσο σπουδαίο συνθέτη, έναν μεγάλο δημιουργό, ανάμεσα στους κορυφαίους της ελληνικής μουσικής - που ο καθένας, με τον δικό του τρόπο, πραγματοποίησαν το άλμα στην αποκαλούμενη "έντεχνη λαϊκή μουσική" - και που συνάμα είναι και ο μεγαλύτερος ενορχηστρωτής αυτής της χώρας;

Και πάλι, πώς μπορείς να κρατήσεις μια ισορροπία και οι έπαινοί σου να είναι μετρημένοι και ακριβοδίκαιοι, όπως αρμόζουν σε έναν άνθρωπο που δεν του αρέσουν τα εγκώμια και οι μεγαλοστομίες, σε έναν άνθρωπο που θεωρεί πως "δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία";

"Θέλει αρετή και τόλμη η μουσική", έχει πει ο Σταύρος Ξαρχάκος. Και πραγματικά θέλει ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα, σεβαστικότητα όταν "ακουμπάς" τη μουσική μας κληρονομιά, ρεμπέτικη, επτανησιακή, δημοτική, βυζαντινή.

Χρειάζονται όμως και μεγάλα αποθέματα τόλμης όταν προσπαθείς να την αναμορφώσεις και να την εξελίξεις, να αναδείξεις τη δυναμική της.

Χαρακτηριστικό δείγμα για το μέγεθος της αξίας που αποδίδει ο Σταύρος Ξαρχάκος στη λαϊκή μας παράδοση, αλλά και για τον τολμηρό, ατίθασο, πρωτοποριακό τρόπο που καταπιάνεται μαζί της, είναι το έργο του "Τσιτσάνη διάλογοι".

Ενα έργο - θα λέγαμε - όπου ο Ξαρχάκος με τρόπο αξεπέραστο ενοφθαλμίζει τη λόγια μουσική στη ρεμπέτικη - λαϊκή, τοποθετώντας όχι άδικα και τις δύο στην ίδια στάθμη.


Αλλωστε, όλο του το έργο αποδείχνει ότι με την ίδια άνεση και φυσικότητα που αντιμετωπίζει τη λαϊκή μουσική, μπορεί να χειρίζεται την κλασική και τη σύγχρονη μουσική, αφού και τα τρία αυτά είδη συνυπάρχουν στη δημιουργία του, συχνά μάλιστα συμπλέκονται.

Δεν είναι όμως μόνο η μεγάλη αγάπη και η ουσιαστική γνώση του Ξαρχάκου πάνω στη λαϊκή μουσική, που κάνουν το έργο του να μιλά τόσο βαθιά στη λαϊκή ψυχή. Είναι και γιατί στη δημιουργία του βρίσκει απόλυτη έκφραση ο καημός της φτωχολογιάς μέσα από έναν μοναδικό συνδυασμό του διάχυτου σε όλο το έργο του ερωτισμού και της πίκρας από τη βασανισμένη ζωή της, όπως, για παράδειγμα, στο υπέροχο τραγούδι του "Καίγομαι, καίγομαι" από το "Ρεμπέτικο":

"Οταν γεννιέται ο άνθρωπος

ένας καημός γεννιέται

όταν φουντώνει ο πόλεμος

το αίμα δε μετριέται".

Αυτός ο καημός στον Ξαρχάκο δεν γίνεται ποτέ μεμψίμοιρος, μια κλάψα του ταπεινωμένου.

Είναι σαν ένας λυγμός που δεν βγαίνει...

Μέσα σ' αυτόν τον λυγμό όμως υπάρχει πάντα μια λεβεντιά. Κάποτε μάλιστα ο λυγμός μετατρέπεται και σε θυμό για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, της Ελλάδας - μάνας του καημού.

Αυτός ο δυναμικός λυρισμός του Ξαρχάκου είναι που προκαλεί, νομίζουμε, αυτή την ανεπανάληπτη συγκίνηση, αυτήν την ανάταση που αισθάνεται κανείς ακούγοντας τη μουσική του.


Οι στίχοι του Λόρκα που μελοποίησε είναι αδιάψευστος μάρτυρας για την ικανότητα του Σταύρου Ξαρχάκου να συγχωνεύει την υψηλή ποίηση με τη μουσική, αλλά και για την καλλιτεχνική του δύναμη και διαίσθηση. Ναι, ο Σταύρος Ξαρχάκος καίγεται ολόκληρος όταν δημιουργεί. Αυτός είναι ο λόγος που η μουσική του έχει τη δύναμη να πυρπολεί τις ψυχές, ακόμη και τις πιο αδύναμες.

Τέχνη που ημερεύει την ψυχή και εξυψώνει τον άνθρωπο

Πριν από δύο βδομάδες έγιναν πασίγνωστα στο διαδίκτυο δύο γεγονότα. Το ένα αφορούσε κάποια μουσική διοργάνωση καναλιού στο Φάληρο για τη νεολαία, όπου η σκηνή μετατράπηκε σε αρένα και οι νότες έγιναν μπουνιές, το άλλο, κάποια χιλιόμετρα μακριά, στη Σύρο, αφορούσε τον Σταύρο Ξαρχάκο που με το αστείρευτο πάθος του διεύθυνε μια παρέα έφηβων μουσικών για να παίξουν τη "Φραγκοσυριανή".

Οι δύο κόσμοι ολοζώντανοι.

Από τη μια το φανταχτερό "καταγώγιο" των εταιρειών, των μάνατζερ, που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να εκφυλίσουν τη μουσική και να βρωμίσουν τη συνείδηση της νεολαίας, νομιμοποιώντας το ναρκεμπόριο, την οπλοκατοχή, τον σεξισμό, τον ανταγωνισμό στο κυνήγι του χρήματος, τα κυκλώματα της νύχτας και την απαξίωση της μόρφωσης. Από την άλλη η ταπεινή αυλή με τα λουλούδια των ανθρώπων που πιστεύουν και αγωνίζονται, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, για να μπορέσει η νεολαία μέσα από τον δρόμο του πολιτισμού μας να σηκωθεί ψηλότερα και να δει πέρα από τα βουνά της κοπριάς που έχουν ορθώσει μπροστά της.


Πράγματι, ο Σταύρος Ξαρχάκος βλέποντας στα μάτια των νέων ανθρώπων ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο και τον λαό μας, εδώ και πολλά χρόνια αναπτύσσει διακριτικά και αθόρυβα μια μεγάλη δραστηριότητα για να βοηθήσει την εξέλιξή τους στη μουσική.

Θα περίμενε κανείς ότι ένας τόσο πολύτιμος άνθρωπος, που η ύπαρξή του είναι ευτύχημα για τούτη τη χώρα, θα είχε την αμέριστη αναγνώριση και στήριξη του κράτους σε κάθε προσπάθειά του να προβάλει την ελληνική μουσική και να ανεβάσει την πολιτιστική μας στάθμη.

Ομως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει έτσι.

Σταύρο Ξαρχάκο, έχεις δίκαιο όταν λες ότι ζούμε σε "μια εποχή πρωτοφανούς πνευματικού ελλείμματος στο σύνολο των θεσμών"...

Η τέχνη σου, που ημερεύει την ψυχή και εξυψώνει τον άνθρωπο, αποτελεί μεγάλη συνεισφορά και στον δικό μας αγώνα για έναν ανώτερο πολιτισμό, όπου "ο άνθρωπος θα πάψει για τον άνθρωπο να είναι λύκος".

Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας και σου ευχόμαστε να είσαι πάντα γερός, δυνατός και με σώμα και νου αεικίνητος».


«Εφυγε» από τη ζωή η Ανέζα Παπαδοπούλου

Με θλίψη αποχαιρετά την εξαίρετη ηθοποιό το ΚΚΕ

«Εφυγε» από τη ζωή η σπουδαία ηθοποιός, σκηνοθέτης και δασκάλα υποκριτικής Ανέζα Παπαδοπούλου.

Η Ανέζα Παπαδοπούλου σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στη συνέχεια παρέμεινε στο Κρατικό Θέατρο, όπου από το 1974 και για δύο περίπου δεκαετίες συμμετείχε σε 19 παραστάσεις και συνεργάστηκε με μερικούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του θεάτρου.

Στη μακρόχρονη καλλιτεχνική της πορεία συνεργάστηκε ακόμα με το Εθνικό Θέατρο, με το Θέατρο «Αττις», με το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας κ.λπ., σε δεκάδες παραστάσεις, ενώ συμμετείχε και στις κινηματογραφικές ταινίες «120 ντεσιμπέλ» (1987), «Ωμος προς ενοικίαση» (2007), «Αληθινή ζωή» (2004), «Μικρά Αγγλία» (2013), καθώς και στην τηλεόραση, στη σειρά «Γεώργιος Βιζυηνός: Η σιωπή των αγγέλων» (2000).

Με θλίψη την αποχαιρετά το ΚΚΕ

Σε ανακοίνωσή του για τον θάνατο της Ανέζας Παπαδοπούλου, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Το ΚΚΕ αποχαιρετά με θλίψη την εξαίρετη ηθοποιό Ανέζα Παπαδοπούλου, που ανέδειξε με τις ερμηνείες της τις "μυστικές" φωτοσκιάσεις της θεατρικής και κινηματογραφικής πράξης.

Εχοντας ξεκινήσει με μια εξαιρετική παρουσία ως Πόλυ Πήτσαμ στην ιστορική παράσταση της "Οπερας της Πεντάρας" του Μπ. Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου στο ΚΘΒΕ, η Ανέζα Παπαδοπούλου συνέχισε το μακρύ ταξίδι της στη θεατρική σκηνή με σπουδαίες συνεργασίες.

Εμβληματική ήταν η ενσάρκωση του ρόλου της ως μάνας της Μόσχας και της Ορσας στη βραβευμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Μικρά Αγγλία" (2015), από το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη.

"Φαίδρα" του Ευριπίδη, του Ρακίνα, του Γ. Ρίτσου, Εκάβη στις "Τρωάδες", άλλοι σπουδαίοι ρόλοι, και διαχρονική η υπενθύμιση με τη φωνή της Ανέζας Παπαδοπούλου ως Γουίνι στις "Ευτυχισμένες μέρες" του Σάμιουελ Μπέκετ, πριν πέσει η αυλαία: "Ναι, η ζωή υποθέτω, δεν υπάρχει άλλη λέξη".

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους της».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ