Το ζήτημα της «νομιμότητας», που προβάλλεται από την αστική προπαγάνδα ως ένα από τα θεμέλια της «δημοκρατίας», είναι και σχετικό και πάνω απ' όλα ταξικό. Το όλοι οι άνθρωποι της κοινωνίας είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, έκφραση της τυπικής ισότητας, είναι τόσο συγκαλυμμένο και απατηλό, όσο και η εκμετάλλευση. Πρώτ' απ' όλα γιατί η κοινωνία δεν αποτελείται γενικά από ανθρώπους, αλλά από κοινωνικές τάξεις και στρώματα, σ' αυτές ανήκουν οι άνθρωποι, έτσι διαχωρίζονται στην κοινωνία, άρα υπάρχουν διαφορετικά, αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Στην αστική κοινωνία, οι καπιταλιστές που είναι κυρίαρχη τάξη, που παράγουν με σκοπό και κίνητρο το κέρδος, επιδιώκουν να αγοράζουν όσο γίνεται πιο φτηνά την εργατική δύναμη, απ' αυτήν παράγεται η υπεραξία, το κέρδος, άρα να χειροτερεύουν συνεχώς τη ζωή της εργατικής τάξης. Σ' αυτή τη βάση νομοθετούν. Οι εργάτες επιδιώκουν εντελώς το αντίθετο. Αρα δεν είναι όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Ταξική λοιπόν η νομιμότητα. Αλλά και σχετική, αφού οι νόμοι προσαρμόζονται με βάση τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις του συστήματος, αλλά και κάτω από την επίδραση της ταξικής πάλης. Αλλά ας παρακολουθήσουμε πώς διαμορφώνεται αυτή η πραγματικότητα στις σύγχρονες συνθήκες της Ελλάδας.

«Οι βασικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται σήμερα από την κυβέρνηση για τη συρρίκνωση των δημοκρατικών κατακτήσεων συνίστανται από πέντε επίπεδα, που επικοινωνούν μεταξύ τους και αλληλοστηρίζονται.

Πρώτο, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια τη ραγδαία συντηρητικοποίηση του σχετικού νομικού πλαισίου. Ενδεικτικά αναφέρουμε, εκτός από τη Συνθήκη Σένγκεν και τη δημιουργία της Ευρωπόλ, που συνιστούν κυριολεκτικά ένα οργουελικό τοπίο, την ψήφιση του Ν. 2472/97, που νομιμοποιεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα, το Ν. 2518/97, με τον οποίο νομιμοποιείται και επεκτείνεται η δράση της ιδιωτικής αστυνομίας.

Γενικότερα, ενισχύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Ενισχύεται η ενσωμάτωσή τους στους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Ας θυμηθούμε μόνο τη σύμβαση δικαστικής συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ που ήρθε και για κύρωση στη Βουλή ή την αντιτρομοκρατική συμφωνία, την οποία διακαώς επιθυμούν οι ΗΠΑ και θα σπεύσει η κυβέρνηση να υπογράψει όταν θα κρίνει πως πια δε θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος. Στα σκαριά είναι επίσης νέα σύμβαση δικαστικής συνεργασίας ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις προβλέπονται, εκτός από την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, νομικές ρυθμίσεις που αμφισβητούν ή και καταργούν κατακτήσεις που σχετίζονται με στοιχειώδεις δικονομικές εγγυήσεις έναντι του αστικού κράτους, όπως, π.χ., μια σειρά από δικαιώματα και εγγυήσεις για τον κατηγορούμενο, που είχε κατακτήσει η αστική τάξη, τουλάχιστον για τα μέλη της, στην προοδευτική της εποχή, στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας. Σήμερα η αστική τάξη τις παραμερίζει προκειμένου να καταπνίξει κάθε φωνή αντίστασης.

Το δεύτερο επίπεδο: Παρατηρούμε την ενεργοποίηση αντιδραστικών νόμων, οι οποίοι, κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος, παρέμεναν μέχρι σήμερα, λίγο έως πολύ, ανενεργοί. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα ήταν ολότελα ξεχασμένοι ακόμη και για τους νομικούς. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα η νομοθετική βάση της απαγόρευσης των διαδηλώσεων στην Ολυμπιάδα της Χαλκιδικής για την υπόθεση της TVX GOLD -- όταν οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στη ληστρική για τους ανθρώπους και το περιβάλλον παρουσία της εν λόγω πολυεθνικής -- που η κυβέρνηση τις αντιμετώπισε με νομοθετικό διάταγμα της χούντας.

Τρίτο επίπεδο: Είναι εμφανής η εντατικότερη χρήση παράνομων πρακτικών από τους ίδιους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς καθώς και η επιλογή μεθόδων δράσης από τους τελευταίους που κινούνται τουλάχιστον στα όρια της νομιμότητας, όπως η "αδικαιολόγητη από τις περιστάσεις" χρήση βίας ενάντια σε διαδηλωτές, σε αφισοκολλητές, σε μετανάστες, η παρακολούθηση συνδικαλιστικών και άλλων δραστηριοτήτων, η βάναυση συμπεριφορά σε βάρος κρατουμένων και πολλά άλλα. Πληθαίνουν επίσης τα κρούσματα χρησιμοποίησης σκοτεινών, προβοκατόρικων, παρακρατικού τύπου μηχανισμών.

Τέταρτο επίπεδο: Παρατηρείται συντηρητική στροφή στην ερμηνεία των νόμων από τα δικαστήρια και τη διοίκηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντιμετώπιση των απεργιών που κρίνονται όλες πλέον ως παράνομες και καταχρηστικές. Ενα άλλο σημαντικό παράδειγμα είναι η ερμηνεία από ορισμένα δικαστήρια του νόμου που παραγράφει τα υποτιθέμενα εγκλήματα των αγωνιζόμενων αγροτών, ως αντισυνταγματικού. Πρόκειται για ερμηνεία όχι μόνο αντιδημοκρατική αλλά και επιστημονικά σαθρή. Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες γιατί ανέχεται, αν δεν ευνοεί ουσιαστικά, αυτή την ερμηνεία, έτσι ώστε να ακυρωθεί στην πράξη η νομοθετική ρύθμιση που ψήφισε κάτω από την πίεση της λαϊκής κοινής γνώμης.

Τέλος, μια πέμπτη μέθοδος είναι αυτή της ευθείας αμφισβήτησης συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η παράνομη και αντισυνταγματική διέλευση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων κατοχής από τα ελληνικά εδάφη, η απαγόρευση της διαδήλωσης τη μέρα επίσκεψης του Προέδρου Κλίντον και η θέσπιση ιδιώνυμου αδικήματος για τους μαθητικούς αγώνες.

Είναι φανερό πως αυτή η αντιδημοκρατική λαίλαπα, η υποχώρηση του πήχη των δημοκρατικών κατακτήσεων πηγάζει από την ανησυχία της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ετσι και αλλιώς, σε παγκόσμιο επίπεδο, το μεγάλο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη ένιωσαν πως τους λύνονται τα χέρια και πως ήρθε η ώρα να πάρουν πίσω ό,τι είχαν παραχωρήσει στους λαούς.

Παράλληλα, η άγρια επίθεση στο βιοτικό επίπεδο του λαού για να αυξηθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, η επαναχάραξη των ζωνών επιρροής, οι αλλαγές στα σύνορα συναντούν την εντεινόμενη αντίδραση του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση, επιδιώκοντας με κάθε μέσο να παραμείνει στη διαχείριση των υποθέσεων της χώρας και να προωθήσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Προσπαθεί να προλάβει αντιδράσεις που θα έρθουν ως αποτέλεσμα της πολιτικής της φτώχειας και της ανεργίας, ως αποτέλεσμα της πολιτικής εθνικής υποτέλειας, εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, που παραχωρούνται, όπως είπε ο υπ. Εξωτερικών, δίχως δογματισμό. Κατανοούν, κυβέρνηση και άρχουσα τάξη, ότι θα θερίσουν θύελλες και προσπαθούν να τις αποτρέψουν.

Με τον ίδιο στόχο η κυβέρνηση υψώνει τη σημαία του χυδαίου αντικομμουνισμού. Φοβάται πως η σκέψη και η πολιτική του ΚΚΕ θα συναντιέται καθημερινά, ολοένα και περισσότερο, με τις αγωνίες των εκατομμυρίων εργαζομένων, με την αναζήτηση ενός άλλου δρόμου από τις λαϊκές δυνάμεις.

Ωστόσο, ήδη υπάρχουν σαφή δείγματα ότι η επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού δε θα περάσει. Είναι καιρός να υπάρξει μια πιο δυναμική συσπείρωση για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και στην πορεία των αγώνων του λαού μας να οικοδομηθεί ένα αντίπαλο δέος, μια λαϊκή υπερδύναμη, ένα πανίσχυρο λαϊκό μέτωπο, που όχι μόνο θα υπερασπίσει τις κατακτήσεις αλλά και θα ενώσει τις καταπιεζόμενες λαϊκές δυνάμεις ενάντια στα πολεμοκάπηλα και εκμεταλλευτικά σχέδια της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Ολοένα και περισσότερο γίνεται ορατή η ανάγκη συγκρότησης ενός Λαϊκού Μετώπου που θα αντιπαλέψει την κυριαρχία της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας».

Από το άρθρο του Δημήτρη Καλτσώνη «Λαϊκή πάλη και αστική νομιμότητα», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 1/2000