Ενδεικτικά, του χαρακτήρα των μέτρων που σχεδιάζει η κυβέρνηση, είναι και τα επιχειρήματα που άρχισαν να πλασάρουν τα στελέχη της ΝΔ. Στις δηλώσεις τους, το πρώτο που έσπευσαν να υπογραμμίσουν οι υπουργοί Γ. Αλογοσκούφης και Σ. Τσιτουρίδης είναι για τον κίνδυνο των «ελλειμμάτων», τη «βιωσιμότητα» του συστήματος, τις «αδικίες» που έχει η σημερινή κοινωνική ασφάλιση. Επιχειρήματα, που έρχονται και ξανάρχονται, όταν οι κυβερνώντες ετοιμάζουν μια νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Μια ματιά στις αντίστοιχες δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ, την περίοδο 2000-2002, είναι αρκούντως διδακτικές. Τόσο, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος αντιγράφει ποιον.

Κατ' αρχήν για τα λεγόμενα ελλείμματα. Οσο και πυκνά και αν τα επικαλούνται, άλλο τόσο επίμονα δε λένε κουβέντα για το πώς αυτά δημιουργούνται. Τα ελλείμματα, λοιπόν, στο βαθμό που αυτά υπάρχουν και δεν τα φουσκώνουν για λόγους σκοπιμότητας, είναι αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Είναι γέννημα της καταλήστευσης των αποθεματικών των ταμείων, της παράνομης εισφοροδιαφυγής, της «νόμιμης», εισφοροαπαλλαγής προς τους βιομηχάνους, του χρηματιστηριακού τζόγου, προς τον οποίο «έσπρωξαν» τις διοικήσεις των ταμείων, της χρόνιας υποχρηματοδότησης από το κράτος. Σε 7 δισεκατομμύρια ετησίως τουλάχιστον ανεβάζει την εισφοροδιαφυγή και τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων του κράτους η ΠΟΠΟΚΠ, μαζί με αλόγιστες δαπάνες, που βέβαια δεν πάνε σε παροχές προς τους ασφαλισμένους, αλλά για την εξυπηρέτηση ημετέρων. Και πρωτίστως στις ιδιωτικές επιχειρήσεις υγείας, οι οποίες ταΐζονται πλουσιοπάροχα από τα ταμεία. Σε πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ έφτασε το έλλειμμα του ΙΚΑ, την τετραετία 2003-2006 με τον νέο τρόπο χρηματοδότησης του ταμείου (έως 1% του ΑΕΠ) που νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει η ΝΔ. Να πώς δημιουργούνται τα ελλείμματα, τα οποία πρόστυχα επικαλούνται.

Οι μόνοι που δεν ευθύνονται για τα όποια ελλείμματα είναι οι εργαζόμενοι. Γιατί αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι αιμοδότες των ταμείων. Αυτοί πλήρωσαν και πληρώνουν για να υπάρχει κοινωνική ασφάλιση. Εδωσαν και δίνουν από το υστέρημά τους και όχι απ' αυτά που τους περισσεύουν. Ας πληρώσουν, λοιπόν, κράτος και εργοδοσία, αν θέλουν να αντιμετωπίσουν τα ελλείμματα.

Είναι έωλο το επιχείρημα του λεγόμενου δημογραφικού προβλήματος και της ανόδου του προσδόκιμου ορίου ζωής, για να τους αναγκάσουν να δουλεύουν σε ολοένα και μεγαλύτερη ηλικία και με σύνταξη ψίχουλα. Επικαλούνται τη «βιωσιμότητα» και δείχνουν ως υπαίτιους τους εργαζόμενους, που τώρα λένε ζούνε πολύ, παραπάνω απ' αυτό που θα έκανε τα ταμεία βιώσιμα. Δε λένε τίποτα, όμως, για το γεγονός ότι η βιωσιμότητα δεν εξαρτάται από το δημογραφικό, αλλά από το γεγονός πως 500 και πλέον χιλιάδες εργαζόμενοι δε δίνουν εισφορές, γιατί απλά το σύστημά τους τους έχει κατατάξει στην κατηγορία των ανέργων. Δε βγάζουν τσιμουδιά, για το γεγονός ότι ακόμα και αυτοί που εργάζονται δεν κάνουν 300 μεροκάματα το χρόνο, αλλά μόλις 200 (μέσος όρος του ΙΚΑ). Που σημαίνει ότι το ΙΚΑ θα μπορούσε να έχει ακόμα 3 δισ. δισεκατομμύρια έσοδα ετησίως, αν η «οικονομία τους» εξασφάλιζε πλήρη απασχόληση. Ομως, το μοντέλο τους πλέον, αυτό που προωθούν με λύσσα, είναι η «απασχολησιμότητα». Και ύστερα σκούζουν για τη βιωσιμότητα των ταμείων. Ετοιμάζουν μελέτες επί μελετών. Ποτέ όμως δεν έκαναν μια μελέτη για τη «βιωσιμότητα» των συνταξιούχων. Για το πώς τα φέρνουν βόλτα εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι, που ζουν με 500 ευρώ και κάτω...

Γι' αυτό το αίσχος. Γι' αυτό το όνειδος, κανένας από τους υπουργούς και τους επαΐοντες δε μιλάει, αντίθετα με πρόσχημα τις λεγόμενες «αδικίες του συστήματος», όπως έκαναν πρόσφατα και στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων, θα εξισώσουν το ύψος των συντάξεων όλων των εργαζομένων προς τα κάτω. Θα ισοπεδώσουν στο κατώτερο επίπεδο όλες τις συντάξεις και όλους τους συνταξιούχους. Αυτό είναι το «όραμά τους». Αυτά είναι και τα μέτρα που θα προωθήσουν. Και απ' αυτή την άποψη οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να περιμένουν. Αντίθετα πρέπει να κάνουν κουρελόχαρτα τα «επιχειρήματά τους», τα «πορίσματα» των σικέ ερευνών τους και των στημένων διαλόγων τους. Και απαιτητικά να περάσουν στην αντεπίθεση. Να απαιτήσουν να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. «Λύση του ασφαλιστικού» για τους εργαζόμενους σημαίνει όχι μόνο η αντίσταση στην επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων, αλλά και η διεκδίκηση αιτημάτων που ριζικά θα βελτιώνουν τη θέση τους. Οι εργαζόμενοι παράγουν τόσο πλούτο, η επιστημονικοτεχνική πρόοδος έχει δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες, που και λιγότερο χρόνο πρέπει να δουλεύουν και σύνταξη που να ικανοποιεί τις ανάγκες τους να παίρνουν, για να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα και περισσότερα χρόνια τη ζωή τους μετά τον εργασιακό βίο.

Ξετυλίγοντας κανείς το κουβάρι της κυοφορούμενης νέας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης που ετοιμάζουν κυβέρνηση και εργοδότες, σε αγαστή συνεργασία με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην αντεργατική μήτρα της κυρίαρχης πολιτικής, που δεν είναι άλλη από τις συναποφάσεις των ευρωενωσιακών κυβερνήσεων στα όργανα της ΕΕ.

Στην περσινή Σύνοδο για την «αναθεώρηση» της στρατηγικής της Λισαβόνας (22-23 Μάρτη 2005), την επίσπευση δηλαδή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων προς όφελος του κεφαλαίου, κυρίαρχο ζήτημα αποτέλεσε η «αναμόρφωση του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης στα κράτη - μέλη». Τότε και η ελληνική κυβέρνηση είχε αναλάβει ξεκάθαρη δέσμευση απέναντι στο κεφάλαιο ότι άμεσα θα καταφέρει νέα, καίρια πλήγματα στα εναπομείναντα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Στη λεγόμενη «Εκθεση Κοκ», που αποτέλεσε και το βασικό κείμενο της Συνόδου και στις εκθέσεις της Κομισιόν που τη συνόδευαν γινόταν εκτενής αναφορά:

• Στη μείωση έως κατάργηση των πρόωρων συντάξεων που ισχύουν για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα και ορισμένες άλλες επαγγελματικές κατηγορίες και κοινωνικές ομάδες («Οι κυριότεροι τρόποι πρώιμης εξόδου από την αγορά εργασίας - ιδίως πρόωρη συνταξιοδότηση, τα επιδόματα ανεργίας και τα επιδόματα αναπηρίας - αποτελούν αντικείμενο κριτικής επανεξέτασης στα περισσότερα κράτη - μέλη»).
• Στην αύξηση της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, για δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα («να ενθαρρύνουν τα κράτη - μέλη τους εργαζόμενους να συνταξιοδοτούνται αργότερα και να προσφέρουν ευκολότερη πρόσβαση στα συστήματα συμπληρωματικής σύνταξης»).
• Στη γενίκευση της ιδιωτικής ασφάλισης, με μετακύληση όλου του κόστους στις πλάτες των εργαζομένων («εξετάζεται ο ρόλος της διαχείρισης των συνταξιοδοτικών ταμείων από τον ιδιωτικό τομέα» και «τα περισσότερα κράτη - μέλη θεωρούν ότι τα ιδιωτικά ταμεία, επαγγελματικής ή ατομικής ασφάλισης, θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον»).

Ενάμιση μόλις μήνα πριν τη Σύνοδο, στις 3 Φλεβάρη 2005, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την υπογραφή και του Ελληνα Επιτρόπου Σ. Δήμα, έδωσε στη δημοσιότητα το λεγόμενο σχέδιο δράσης για τη στρατηγική της Λισαβόνας. Τι προέβλεπε το σχέδιο δράσης για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στα κράτη - μέλη; Τα αυτούσια αποσπάσματα είναι αποκαλυπτικά:

• «Εκμοντερνισμός του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ώστε να αυξηθεί η συμμετοχή των πιο ηλικιωμένων εργαζόμενων στην αγορά εργασίας».
• «Υιοθέτηση κοινών στόχων που θα καλύπτουν την αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος και του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Η βελτίωση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης θα δώσει την ευκαιρία και θα ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να εκμεταλλευτούν την αγορά εργασίας, να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο τους και να γίνουν λιγότερο εξαρτημένοι από οφέλη».
• «Βελτιωμένα κίνητρα και εργασιακές ρυθμίσεις για επιμήκυνση του εργάσιμου βίου. Συμψηφισμός της σύνταξης και του μισθού» προκειμένου «ο δείκτης της απασχόλησης να βελτιωθεί ανάμεσα στις ηλικίες 55-64 χρονών, να επιμηκυνθεί ο μέσος όρος εξόδου από την εργασία».
• «Μακροπρόθεσμη οικονομική σταθερότητα (σ.σ. των Ταμείων), συμπεριλαμβανομένης και της ιδιωτικής ασφάλισης».

Είναι φανερό και μόνο από τα παραπάνω ότι οι ρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση, με αιχμή την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης και το νέο πλήγμα στα ασφαλιστικά ταμεία έχουν τη βάση τους σε όσα έχει ήδη συνομολογήσει στα πλαίσια των οργάνων της ΕΕ.