Παρά τις δυσκολίες της περιόδου, τους περιορισμούς, την ανάγκη να προσαρμοστεί όλη η δράση με βάση τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας, εντούτοις η ίδια η πάλη δείχνει νέες δυνατότητες που ανοίγονται για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Κι εδώ αναμφίβολα οι κομμουνιστές βάζουν τη δική τους σφραγίδα, κάτι που αναγνωρίζεται ευρύτερα από εργαζόμενους, ακόμα κι αν δεν συμμετέχουν δραστήρια στο κίνημα ή είναι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων.

Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν μέσα στον Νοέμβρη και συνεχίζονται με επίκεντρο δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη. Αποτυπώνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν να σπάει στην πράξη η προσπάθεια να συναινέσει ο λαός στη σφαγή του, κάτι που προβάλλεται ως όρος για να «τα καταφέρουμε όλοι μαζί», όπως λέει η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και την αβάντα του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει να είναι σαφές ότι αυτή η περιβόητη «συναίνεση», οι επικλήσεις της «υπεύθυνης κοινωνικής στάσης» στην οποία τάχα δεν χωρούν αγωνιστικές διεκδικήσεις, δεν περιορίζονται μόνο στην αποδοχή της διαχείρισης της πανδημίας με γνώμονα τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά έχουν βαθύτερη στόχευση, που αφορά την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, τα νέα βάρη που θα φορτωθούν οι εργαζόμενοι. Στην ίδια λογική καλούνται οι εργαζόμενοι «υπεύθυνα» και μαζί τάχα με τα αφεντικά τους να κάνουν θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση, για να «έρθουν επενδύσεις», για να εφαρμοστούν τα αναπτυξιακά σχέδια των «ειδικών», είτε αυτά ονομάζονται «Πισσαρίδη» (από τη ΝΔ) είτε «αντι-Πισσαρίδη» (από τον ΣΥΡΙΖΑ).

Είναι χαρακτηριστικά ορισμένα παραδείγματα που δείχνουν τέτοιες δυνατότητες.

Η επιτυχία της απεργίας στις 26 Νοέμβρη σε μια σειρά χώρους δουλειάς, σε βιομηχανίες, ακόμα και σε κρίσιμους για την περίοδο κλάδους όπως οι ταχυμεταφορές και το ηλεκτρονικό εμπόριο, σε συνθήκες αυξημένης πίεσης από την εργοδοσία, αλλά και σαμποταρίσματος από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Ιδιαίτερα στον κλάδο των Μεταφορών, στα ΜΜΜ, στα λιμάνια, στην ακτοπλοΐα, στα αεροδρόμια, όπου παρά την κήρυξη της απεργίας ως παράνομης, μειώθηκαν σημαντικά τα δρομολόγια. Με αιτήματα που αφορούν πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα, που ζουν καθημερινά τα προβλήματα και τα αποτελέσματα της επιχειρηματικής λειτουργίας, που βιώνουν ένα μαρτύριο με τον συνωστισμό, ο οποίος μέσα στην πανδημία γίνεται κίνδυνος θάνατος. Η αγωνία του εργατόκοσμου που καθημερινά παστώνεται στις συγκοινωνίες συναντήθηκε με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και έδωσε απάντηση στις τεράστιες πιέσεις να ανασταλεί η απεργία, ακύρωσε το σχέδιο ενεργοποίησης «κοινωνικού αυτοματισμού».

Τη δική τους ξεχωριστή συμβολή έχουν οι παρατεταμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις των υγειονομικών, που βγάζουν στη «σέντρα» τις τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία. Ο αγώνας τους, που πάει μαζί με την υπερπροσπάθεια που κάνουν για να κρατήσουν όρθιο το σύστημα Υγείας σε ένα επίσης εχθρικό έδαφος, αντικειμενικά εκφράζει τις αγωνίες ολόκληρου του λαού, που βλέπει ρημαγμένα τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, δομές ξεδοντιασμένες από την επιχειρηματική λειτουργία και την «εξοικονόμηση πόρων». Γι' αυτό άλλωστε βρίσκει κι εδώ τοίχο η προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό. Πρόκειται για αγωνιστικές παρεμβάσεις που πιάνουν το νήμα από πριν την πανδημία, από τις διεκδικήσεις ενίσχυσης των νοσοκομείων, κόντρα στα «ματωμένα πλεονάσματα» και τη λογική «κόστους - οφέλους». Χωρίς αυτήν τη διαρκή μάχη συνδικάτων, σωματείων στο χώρο της Υγείας, που συντόνιζαν τη δράση τους με φορείς σε γειτονιές, σήμερα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, κάτι που το βλέπουν όλο και περισσότεροι.

Τέτοιες δυνατότητες αναδείχθηκαν τους προηγούμενους μήνες και στις μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονιών, που διεκδικούσαν τα αυτονόητα μέτρα προστασίας για το άνοιγμα των σχολείων, τα οποία όμως είχαν «μεγάλο κόστος», όπως έλεγε το υπουργείο Παιδείας. Οι αγώνες αυτοί δικαιώθηκαν. Το νέο κλείσιμο των σχολείων και οι διαρκείς αναβολές στο άνοιγμά τους, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι ο ιός δεν μεταδίδεται στις σχολικές αίθουσες, επιβεβαιώνουν το δίκαιο των αιτημάτων τους.

Κάνοντας «ταμείο» από όλα τα παραπάνω, αλλά και από πολλά ακόμα παραδείγματα, οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν κουράγιο, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει δυνατότητα να αμφισβητηθεί η κυρίαρχη πολιτική συνολικά. Είναι μεγάλη υπόθεση για το κίνημα ότι δεν περνάει η βασική στόχευση της κυβέρνησης, να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από το αφήγημα «το κράτος κάνει ό,τι μπορεί». Παρά τις προσπάθειες, δεν τα κατάφερε να αποπροσανατολίσει από τις δικές της τραγικές ευθύνες, να εμφανίσει τα θύματα της πολιτικής της, δηλαδή τους εργαζόμενους που ανησυχούν και αγωνίζονται, ως «θύτες» για την πανδημία που εξαπλώνεται.

Υπάρχουν λοιπόν κι άλλες δυνατότητες να σπάσει η μοιρολατρία και η απογοήτευση, να μετρηθούν νέα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να τραβηχτούν περισσότεροι εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι στην οργανωμένη πάλη, να ζωντανέψουν συνδικάτα, Επιτροπές Αγώνα και άλλες μορφές οργάνωσης, και με αυτό το κριτήριο πρέπει να σχεδιαστούν τα επόμενα βήματα σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο.

Είναι κέρδος για τους εργαζόμενους μέσα από κάθε τέτοια κινητοποίηση να κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους προς το κράτος και τους θεσμούς του, προς τις κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και τις συμμαχίες τους. Να μπαίνουν εμπόδια σε παλιές και νέες αυταπάτες, στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την κινητικότητα που υπάρχει για να ρίξει ξανά το δηλητήριο της κυβερνητικής εναλλαγής.

Σε αυτό το έδαφος, υπάρχει το πεδίο εκείνο για τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να αναπτύξουν την πολιτική δράση του Κόμματος.

Η πολιτική συζήτηση δυναμώνει, αφού δυναμώνουν οι προβληματισμοί του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι είναι περισσότεροι όσοι «στήνουν αυτί» στις τοποθετήσεις και παρεμβάσεις του Κόμματος, όσοι θεωρούν ότι το ΚΚΕ είναι ένα πραγματικό αποκούμπι. Είναι ώρα η συζήτηση να βαθύνει πάνω στον βασικό άξονα: Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και το κράτος που λειτουργεί με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν σπαταλάμε τις ελπίδες μας σε νέες αυταπάτες κυβερνητικών εναλλαγών που προβάλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, αφού ξέρουμε σίγουρα πού θα οδηγήσουν. Εχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής - λαϊκής οργάνωσης, στη δύναμη της κοινής δράσης εργαζομένων, μικρών επαγγελματιών, βιοπαλαιστών αγροτών. Στη δυνατότητά τους να βάλουν τη δικιά τους σφραγίδα στις εξελίξεις, περνώντας στην αντεπίθεση. Ανοίγουμε τη συζήτηση για την αναγκαιότητα του δρόμου της οριστικής διεξόδου, με τους εργαζόμενους στην εξουσία, ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν. Τον μόνο δρόμο δηλαδή για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι, η λαϊκή πλειοψηφία να ζήσουν όπως τους αξίζει, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες τους.

Η ακόμα ευρύτερη έκφραση στο κείμενο υπογραφών που διακινούν οι Κομματικές Οργανώσεις, η αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», η δουλειά με το κουπόνι στο πλαίσιο της Οικονομικής εξόρμησης αποτελούν εργαλεία αυτής της πολιτικής παρέμβασης.