Ο Σάββας Τσιμπόγλου, πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, συζητώντας με τον «Ρ», δίνει το στίγμα της νέας απεργιακής αναμέτρησης των ναυτεργατών στις 15 Δεκέμβρη, αναφέρεται στα καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά και στη σημασία της 7ήμερης ναυτεργατικής απεργίας, αλλά και στους νέους ακόμα πιο δυναμικούς αγώνες που έρχονται.

-- Αποφασίστηκε, 24ωρη πανναυτεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη. Με δεδομένο ότι έχει επιβληθεί στους ναυτεργάτες το έσχατο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, η απεργία αυτή τι σηματοδοτεί;

-- Οι απεργιακές κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος είχαν να απαντήσουν σε ένα κεντρικό ζήτημα. Στην απαίτηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου να αυξήσει τον βαθμό εκμετάλλευσης. Δηλαδή, ναυτεργατικό δυναμικό χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα και εννοούμε χωρίς ΣΣΕ, συνδικαλιστική οργάνωση, κοινωνική ασφάλιση, ανατροπή του συνόλου των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Καθεστώς που έχει ήδη επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό στις άλλες κατηγορίες πλοίων και τώρα γίνεται προσπάθεια να επεκταθεί και στις εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές.

Επομένως, η αντίσταση των ναυτεργατών δεν κατακτήθηκε στην τελευταία μεγάλη απεργία. Και ασφαλώς δεν κατακτήθηκε από μόνη της. Είναι καθοριστικός ο ρόλος του ΚΚΕ, των ταξικών δυνάμεων στο ναυτεργατικό και εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΣ - ΝΑΤ, Ναυτεργατική Συνδικαλιστική Κίνηση κλπ. Πρόβλεψαν τις εξελίξεις, αποκάλυψαν τα επιθετικά σχέδια του κεφαλαίου σε βάρος των εργατών στεριάς και θάλασσας, ήταν και είναι πρωταγωνιστές στην οργάνωση και στην αναμέτρηση με τον ταξικό αντίπαλο. Δράση που πατάει στο έδαφος της κοινωνικής πραγματικότητας. Στην ίδια την πείρα του κάθε ναυτεργάτη, στην κοινωνική πείρα ότι το εφοπλιστικό και γενικότερα το κεφάλαιο, δεν χορταίνει όσο και να αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσης και να γιγαντώνονται τα κέρδη.

Η απάντηση των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ήταν το 2002, το 2006 και τώρα το 2010 η επιστράτευση των ναυτεργατών. Βέβαια, η πολιτική πρωτοπορία των ναυτεργατών, συγκεντρώνει γρήγορα πείρα. Γι' αυτό το 2006, δώσαμε απάντηση, αποφασίζοντας και οργανώνοντας την συνέχιση της απεργίας για 38 ώρες σε καθεστώς πολιτικής επιστράτευσης. Στην τελευταία απεργία συνεχίσαμε και μετά τις 8 το βράδυ που επιβλήθηκε η επιστράτευση.

Συγκροτημένα την αναστείλαμε για να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας, να απομονώσουμε τον προβοκατόρικο ρόλο των δυνάμεων του οπορτουνισμού μέσα στο ναυτεργατικό κίνημα, τα κατασταλτικά μέτρα που είχε πάρει το κράτος και το εφοπλιστικό κεφάλαιο και να επανέλθουμε από καλύτερη θέση με νέα απεργιακή κινητοποίηση.

Επομένως, η απεργία στις 15 Δεκέμβρη, είναι η συνέχεια των αναμετρήσεων με το κράτος και με το κεφάλαιο. Στην πολιτική επιστράτευση, που είναι αναγκαστική εργασία, βία και τρομοκρατία πρέπει οι ναυτεργάτες, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι να απαντήσουν με πολιτική επιστράτευση των δυνάμεών τους για τα δικά τους συμφέροντα για τους δικούς τους σκοπούς. Κορυφώνεται λοιπόν η πολιτική αναμέτρηση σε τάξη ενάντια σε τάξη.

Παίρνουμε και θα πάρουμε όλα αυτά τα μέτρα, να βγούμε νικητές από αυτή την αναμέτρηση, να κάνουμε κουρελόχαρτο την επιστράτευση και την επίταξη. Με την μαζική συμμετοχή στην απεργία των ναυτεργατών και την ταξική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης».

--Ποια ήταν τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που αναδείχθηκαν στην τελευταία 7ήμερη απεργία;

-- Οταν την Τρίτη 30 Νοέμβρη, «κλείσαμε» την απεργία με συγκέντρωση - διαδήλωση στο λιμάνι του Πειραιά, αυτό που υπογραμμίσαμε περιφραστικά ήταν, ο αγώνας που κάναμε και η πείρα που συγκεντρώσαμε, είναι πολύτιμη παρακαταθήκη. Είναι η νίκη του ναυτεργατικού, του ταξικού κινήματος αυτή η πείρα. Για να μπορέσει από καλύτερη θέση να οργανώνει τις δυνάμεις του και να αναπτύσσει την ταξική πάλη.

Οι ταξικές δυνάμεις στο ναυτεργατικό κίνημα, η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, είναι πολύ σημαντικό, για το εργατικό κίνημα ότι έχουμε απαντήσει στην αιτία της κρίσης, ότι υπαίτιοι είναι το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που ασφαλώς όλοι αυτοί έχουν όνομα και επίθετο.

Είναι πολύ σημαντικό ότι έχουμε αναδείξει τα ταξικά χαρακτηριστικά που πρέπει να πάρει το εργατικό κίνημα και οι μορφές πάλης, ώστε να αντιστοιχηθούν με την οξύτητα των προβλημάτων που ζει η εργατική τάξη. Και αυτά κατακτούν συνεχώς έδαφος σε πλατύτερα τμήματα των ναυτεργατών, συνολικά των εργαζομένων, διαμορφώνοντας όρους και προϋποθέσεις για να δοθούν πολλές και αποφασιστικές μάχες το επόμενο διάστημα μέχρι την πλήρη ανατροπή αυτής της πολιτικής. Είναι απόδειξη τα όσα εκτυλίχθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά στην 7ήμερη απεργία.

Οπως για παράδειγμα, το γεγονός, όπως είπαμε ότι η απεργία συνεχίστηκε για αρκετές ώρες σε συνθήκες επιστράτευσης. Τα πληρώματα έβγαιναν μαζικά έξω από τα πλοία. Εσκιζαν τα φύλλα επιστράτευσης και εξελίσσονταν μεγάλες συγκρούσεις με τους ναυτεργάτες και τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς. Το πλοίο «ΦΑΙΣΤΟΣ ΠΑΛΑΣ» έφυγε από τον Πειραιά με συνοδεία μέσα στο γκαράζ του, 15 οχημάτων της αστυνομίας. Σε κάθε καράβι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι ναυτεργάτες έδιναν την μάχη και εκδήλωναν την αντίθεσή τους ενάντια σε αυτά τα βάρβαρα μέτρα, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

--Στη διάρκεια της απεργίας από την πλειοψηφία της ΠΝΟ, το υπουργείο και τους εφοπλιστές, γινόταν προσπάθεια να περιοριστεί το πλαίσιο μόνο στην υπογραφή ΣΣΕ με ποσοστό αύξησης 2%. Πώς το σχολιάζετε;

-- Οι απεργίες γίνονται γιατί οξύνεται η βασική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας σε συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αν παρακολουθήσουμε τις δηλώσεις που γίνονται από εφοπλιστές και στο χώρο της ναυτιλίας, θα δούμε ότι έχει πάρει ο ανταγωνισμός στο χώρο της ακτοπλοΐας και όχι μόνο, χαρακτήρα πολεμικών ανακοινωθέντων. Και δείχνει και την ποιότητα του κεφαλαίου και του εφοπλιστικού κεφαλαίου στο χώρο, σε ποιο επίπεδο γίνεται η αναμέτρηση.

Δεύτερον αν θα δούμε αυτά που ζητάνε οι εφοπλιστές, τα προωθούν με την Συνθήκη του Μάαστριχτ, τον κανονισμό 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για πλήρη απελευθέρωση των θαλάσσιων μεταφορών - και όταν λένε απελευθέρωση, εννοούν ότι θα δουλεύεις όσο σου λέμε και θα παίρνεις ό,τι σου δίνουμε - το νέο εργαλείο το μνημόνιο, δηλαδή το νόμο 3845/2010 που ανατρέπει τις εργασιακές σχέσεις και διαλύει την κοινωνική ασφάλιση, επιταχύνει την αντιλαϊκή πολιτική. Εκεί που διαφωνούν είναι ποιος θα κυριαρχεί. Γι' αυτό οξύνεται και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους φτάνοντας να θέτουν το ζήτημα ποιος θα εκμεταλλεύεται το Αιγαίο. Το λένε οι ίδιοι οι εφοπλιστές, σε συνεντεύξεις και σε δηλώσεις τους. Αναφέρουν μάλιστα ότι δεν έχουν πρόβλημα στην διεθνή εκμετάλλευση, δηλαδή στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά έχουν πρόβλημα αν τους αφαιρεθεί η ιδιοκτησία της ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας. Το λένε με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό.

Πρόκειται για νέα στοιχεία, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με ένα ποσοστό αύξησης, αν θα είναι 0% ή 2% όπως προβάλλει η Ενωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας, ή από την άλλη πλευρά η πλειοψηφία της ΠΝΟ.

Οι εξελίξεις εξ αντικειμένου υπερβαίνουν αυτό το πλαίσιο που βάζουν οι εφοπλιστές, το υπουργείο, η πλειοψηφία της ΠΝΟ, με το οποίο επιδιώκουν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, και μπαίνει επί της ουσίας το ζήτημα ποιος θα καθορίζει τα δρομολόγια, με ποια πλοία, με ποιο εργατικό δυναμικό, σε ποιες συνθήκες θα εργάζεται, ποιος θα είναι ο ρόλος της ακτοπλοΐας ως μέσο συγκοινωνιακό και μέσο γενικότερα θαλάσσιων μεταφορών. Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο τέτοιο που να απαντάει στη σύγχρονη πραγματικότητα και αυτό κατακτά συνεχώς έδαφος ανάμεσα στους ναυτεργάτες.

--Ποια θα είναι τα επόμενα βήματα;

-- Οι Κομμουνιστές, το ΠΑΜΕ, ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΣ ΝΑΤ, ΝΣΚ έχουν κερδίσει όχι μόνο ως φυσική παρουσία, μαζική, ανιδιοτελή, νύχτα μέρα στο λιμάνι, στους καταπέλτες, στην περιφρούρηση, στην ταξική αλληλεγγύη των ναυτεργατών. Οι ταξικές δυνάμεις έχουν κερδίσει έδαφος και με την ανάδειξη της αιτίας των προβλημάτων, αλλά κυρίως για τη διέξοδο που προβάλλουν. Που δείχνουν τον τρόπο και τον δρόμο. Η οργάνωση της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ενάντια στο κράτος και τους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνικοπολιτική αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συμμαχία, είναι μονόδρομος. Το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερα τμήματα των εργαζομένων και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι η πολιτική ωρίμανση για την λαϊκή εξουσία. Αντιλαμβάνονται όλο και πλατύτερα τμήματα, ότι μπορεί αυτή η εξουσία να επιβάλει αυτό που είναι κοινωνικά αναγκαίο, λαϊκή οικονομία, για να βρει διέξοδο στα προβλήματά τους και ικανοποίηση στις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ο κεντρικός σχεδιασμός, ο εργατικός λαϊκός έλεγχος σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, σφυρηλατείται, οικοδομείται μέσα από αυτούς τους αγώνες, από αυτές τις αναμετρήσεις, που αντικειμενικά θα οξυνθούν. Αυτά, για να έχουμε σύγχρονα, ασφαλή πλοία, τακτικά και φτηνά δρομολόγια, εξασφάλιση του δικαιώματος της εργασίας, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες, σε ένα περιβάλλον διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, με την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών και δυνατοτήτων της χώρας, προς όφελος του εργαζόμενου λαού.