Στη συζήτηση που εντείνεται για τους τρόπους με τους οποίους η πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό επιδιώκουν να διαχειριστούν την κρίση, προστέθηκε από τις αρχές της περασμένης βδομάδας και το λεγόμενο «ευρωομόλογο».

Στην επικρατέστερη έκδοση, η πρόταση συνίσταται στη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Χρέους, ο οποίος θα μπορεί να εκδίδει ομόλογα για να χρηματοδοτεί έως το 50% των δανειακών αναγκών των κρατών της ΕΕ και έως το 100% για τις χώρες που έχουν πρόβλημα πρόσβασης στις αγορές.

Την πρόταση εμφανίζονται να προωθούν οι χώρες της ΕΕ που βρίσκονται χαμηλότερα στην πυραμίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, επιδιώκοντας μ' αυτόν τον τρόπο να απαλλαγούν από το υψηλό επιτόκιο με το οποίο δανείζονται από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές, σε αντίθεση με το χαμηλότερο επιτόκιο που απολαμβάνουν ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.

Σύμφωνα με την πρόταση που από κοινού προπαγανδίζουν μερίδες του κεφαλαίου, αστικά κόμματα, οπορτουνιστικές πολιτικές ομάδες και συμβιβασμένοι εργατοπατέρες, όπως ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, το ευρωομόλογο θα εξασφαλίζει δανεισμό με ενιαίο επιτόκιο για όλες τις χώρες της ΕΕ. Η όποια επισφάλεια στην αποπληρωμή του θα βαραίνει τις χώρες της Ευρωένωσης, αναλογικά πάντα με τη συνδρομή τους στους κεντρικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς της λυκοσυμμαχίας που θα εκδίδουν τα ομόλογα.

Είναι φανερό ότι οι πιο αδύναμες οικονομικά χώρες ζητάνε το ευρωομόλογο για να πετύχουν ισότιμους όρους δανεισμού και μ' αυτόν τον τρόπο να μειώσουν τα κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό που προορίζονται για την αναχρηματοδότηση του μεγάλου δημόσιου χρέους.

Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν, δεν προορίζονται βέβαια για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να φτιαχτούν σχολεία και νοσοκομεία, αλλά θα διοχετεύονται αφ' ενός για την απρόσκοπτη πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων προς τις τράπεζες και αφ' ετέρου στο ντόπιο κεφάλαιο, με τη μορφή των έμμεσων ή άμεσων επιδοτήσεων. Με άλλα λόγια, χαμηλότεροι τόκοι σημαίνει περισσότερο και φθηνότερο χρήμα για το κεφάλαιο.

Από την άλλη, οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία, αντιδρούν σε μια τέτοια εξίσωση των όρων δανεισμού, επειδή τα ενιαία επιτόκια πλήττουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της, εντός και εκτός ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα λεγόμενα spreads, που διαμορφώνουν το επιτόκιο δανεισμού για κάθε χώρα της ΕΕ, παίρνουν σαν βάση το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται με δεκαετή ομόλογα η ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, η Γερμανία.

Ενδεικτικά μόνο, σήμερα η Γερμανία δανείζεται για 5ετή διάρκεια με επιτόκιο 1,95%, ενώ το μέσο κόστος δανεισμού των 16 χωρών της Ευρωζώνης για την αντίστοιχη διάρκεια θα ήταν 3,05%. Αν τα επιτόκια ενιαιοποιηθούν, τότε η γερμανική οικονομία χάνει το ανταγωνιστικό αβαντάζ να δανείζεται με χαμηλότερα επιτόκια από τις καπιταλιστικές αγορές και μ' αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίζει το φθηνότερο συγκριτικά με τις άλλες κυβερνήσεις χρήμα στην ντόπια αστική τάξη.

Eνα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο καυγάς για το ευρωομόλογο γίνεται για το πάπλωμα της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας σε κάθε μια από τις χώρες της ΕΕ και καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.

Γι' αυτό, άλλωστε, ανάμεσα στους πιο ένθερμους υποστηριχτές του ευρωομολόγου βρίσκονται πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, όπως η ελληνική κυβέρνηση ή ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, οι οποίοι, σε εθνικό και διακρατικό επίπεδο, διαμορφώνουν και διευθύνουν το ξερίζωμα κάθε εργατικής κατάκτησης. Δείχνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ υπηρετείται ενιαία, ανεξάρτητα από τους επιμέρους ανταγωνισμούς, οι οποίοι αντικειμενικά οξύνονται σε συνθήκες κρίσης.

Η Γερμανία έχει έναν επιπλέον λόγο να αντιδρά στην έκδοση ευρωομολόγων. Το κόστος, στην περίπτωση που μια χώρα αδυνατεί να τα αποπληρώσει, θα επιμεριστεί εντός των χωρών της ΕΕ και μεγάλο μέρος της «χασούρας», στην περίπτωση μιας ελεγχόμενης πτώχευσης, θα βαρύνει τη Γερμανία. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση της ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου σε μια χώρα της ΕΕ με υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και βαθιά κρίση, το κόστος θα είναι αναλογικά μεγαλύτερο για τη γερμανική αστική τάξη, κάτι που αυτονόητα θέλει να αποφύγει.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία επιδιώκει να συμμετέχουν ιδιώτες ακόμα και στο μόνιμο μηχανισμό δανειοδότησης που συγκροτεί η ΕΕ, για μετά το 2013. Η λογική της είναι η εξής: Ολοι όσοι δανείζουν εκείνες τις χώρες της ΕΕ που βρίσκονται σήμερα ή θα μπουν τα επόμενα χρόνια στη δίνη της βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, πρέπει να έχουν μερίδιο στη ζημιά, όπως όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν μερίδιο από τα τεράστια κέρδη που εγγυούνταν οι υψηλότατοι τόκοι και τα κεφάλαια για την ανατροφοδότηση του χρέους.

Αρα, με δεδομένη τη χασούρα που θα προκύψει από την αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου στη χρηματική του μορφή, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του ελληνικού χρέους, η Γερμανία και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ επιδιώκουν η ζημιά να επιμεριστεί - εκτός από τα κράτη - μέλη δανειστές - και στα διεθνή χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια, που απομύζησαν και απομυζούν δισ. ευρώ από τα δάνεια και τους τόκους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι η όλη συζήτηση αφορά τον τρόπο με τον οποίο η πλουτοκρατία θα διαχειριστεί την κρίση, που η ίδια με την πολιτική της δημιούργησε. Πάνω σ' αυτό το πεδίο εκδηλώνεται η κόντρα ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της αστικής τάξης στην ΕΕ και παγκόσμια για το εύρος και την κατανομή της ζημιάς από την αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση και να επανέλθει σε ρυθμούς μεγέθυνσης η καπιταλιστική οικονομία.

Στη βάση αυτή, όμως, εκδηλώνονται και οι διάφορες εφήμερες κολεγιές ανάμεσα σε κόμματα και κυβερνήσεις, που πασχίζουν να απαντήσουν στο ζήτημα της κρίσης όχι από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του μικρότερου κακού για τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Καθόλου τυχαία, η ελληνική κυβέρνηση, η ΓΣΕΕ, αλλά και δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συναθροίζονται στους υποστηρικτές του ευρωομολόγου, με τον ίδιο τρόπο που ζητάνε αναδιάρθρωση και «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ή ακόμα και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου από την τρόικα, σαν να πρόκειται όλα αυτά να γίνονται προς όφελος του λαού.

Τι κρύβουν όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε μια τέτοια συζήτηση και καλούν μάλιστα το λαό να γίνει και αυτός συνεργός στη διαχείριση της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας; Κρύβουν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν καμιά ευθύνη στη δημιουργία του τεράστιου δημόσιου χρέους. Κρύβουν ότι αυτό προέκυψε από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων τα τελευταία 35 τουλάχιστον χρόνια και οφείλεται σε παράγοντες όπως:

• Οι παροχές, με τη μορφή κινήτρων και φοροαπαλλαγών, προς το μεγάλο κεφάλαιο.
• Το κόστος της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, που συνοδεύεται από τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, τη στασιμότητα της αγροτικής παραγωγής, τη μεταφορά κεφαλαίων στις εξωτερικές αγορές, γενικότερα τις συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς, της κούρσας του ανταγωνισμού.
• Οι στρατιωτικές δαπάνες για τους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων.
• Οι μηχανισμοί διαφθοράς που χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών ομίλων, για τη διάσπαση του εργατικού κινήματος, για τον εγκλωβισμό του λαού στην κυρίαρχη πολιτική.

Ξεκινώντας από τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να συμμερίζονται τις ανησυχίες της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της για το πώς θα διαχειριστούν την κρίση και την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου προκειμένου να διασφαλίσουν ένα νέο κύκλο υπερκερδοφορίας. Αν στον αριθμητή ενός κλάσματος εναλλάσσονται η μια ή η άλλη εναλλακτική για τη διαχείριση της κρίσης και του χρέους από τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές, ο παρονομαστής παραμένει ίδιος και είναι η ενιαία στρατηγική τους ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του.

Οι ίδιοι που γιγάντωσαν το χρέος είναι αυτοί που επιτίθενται διαχρονικά στο λαό, για να εξασφαλίσουν φθηνότερα εργατικά χέρια και νέα πεδία επιχειρηματικής δράσης στο μεγάλο κεφάλαιο.

Αν η εξουσία τους δεν ανατραπεί, αν δεν φύγει από τη μέση η ιδιοκτησία τους πάνω στα μέσα παραγωγής, αν ο λαός δε γίνει εκτός από παραγωγός και διαχειριστής του τεράστιου πλούτου που δημιουργεί με τα χέρια και το μυαλό του, οι κρίσεις θα έρχονται και απέρχονται, τα χρέη και τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να αξιοποιούνται από την αστική τάξη σαν άλλοθι για να επιβάλει ακόμα πιο ληστρικούς όρους εκμετάλλευσης στη σφαίρα της παραγωγής.

Από δω προκύπτει η αναγκαιότητα και ο ρεαλισμός της πολιτικής πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ, που παλεύει για το στέριωμα και το βάθεμα της λαϊκής συμμαχίας με διπλό στόχο: Από τη μια, να μπουν σοβαρά εμπόδια στα μέτρα που χτυπάνε το λαϊκό εισόδημα και συντρίβουν κατακτήσεις, ώστε να αναθαρρήσει ο λαός, να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις.

Η βασική όμως αποστολή αυτού του μετώπου ανάμεσα στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης είναι να δώσει δύναμη στην εναλλακτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας, με κεντρικό σύνθημα την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαμόρφωση του λαϊκού συνεταιρισμού εκεί που δεν είναι δυνατόν να γίνει κοινωνικοποίηση, του πανεθνικού σχεδιασμού με εργατικό λαϊκό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω.

Να αποδείξει και να αναδείξει τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, καθώς τις διαθέτει ακόμα, και που δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για την παραπέρα υπονόμευση και καταστροφή τους.