Στο σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», μπορείτε να διαβάσετε:

-- Αρθρογραφία και ρεπορτάζ για τη σημερινή πανεργατική πανελλαδική απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.

-- Συνέντευξη για τις αγροτικές κινητοποιήσεις με τον Νίκο Αγγέλου, πρόεδρο του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Αργολίδας.

-- Ιστορικό: Η απεργία των καπνεργατών στην Καβάλα. Μικρό αφιέρωμα, με αφορμή τη Διημερίδα που οργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Νοέμβρη στην Αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ, με θέμα: «Η εμφάνιση της εργατικής τάξης, ο ρόλος της στους κοινωνικούς πολιτικούς αγώνες στον 20ό αιώνα και η στρατηγική του ΚΚΕ».

Eurokinissi

Να σκεφτούμε ότι αν εμείς μπορούμε ακόμα να μιλάμε για σύνταξη και περίθαλψη, το χρωστάμε στους προηγούμενους από μας, στη γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας, που έδωσαν σκληρούς αγώνες. Εμείς και τα παιδιά μας χρειάζεται σήμερα να προσπαθήσουμε ακόμα περισσότερο για να τα βγάλουμε πέρα, να έχουμε τα στοιχειώδη.

Μας φόρτωσαν την κρίση και τώρα προσπαθούν να μας φορτώσουν την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Γι' αυτό μειώνουν κι άλλο τις συντάξεις, βγάζουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια της λαϊκής οικογένειας, κόβουν προνοιακά επιδόματα και αφήνουν τα νοσοκομεία χωρίς τα αναγκαία.

Γι' αυτό εξοντώνουν τους μικρούς και μεσαίους αγρότες με αβάσταχτη φορολογία, όπως και τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, χιλιάδες από τους οποίους δεν μπορούν ούτε τις ασφαλιστικές τους εισφορές να πληρώσουν. Τους οδηγούν στον αφανισμό, για να δυναμώσουν κι άλλο οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που κάνουν κουμάντο στην οικονομία.

Να σκεφτούμε: Δε βγαίνουν όλοι χαμένοι από την κρίση. Χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους έχασαν το μισό τους εισόδημα. Αλλοι έχασαν τη δουλειά τους, γκρεμίστηκε η αξιοπρέπειά τους. Το κεφάλαιο, όμως, ακόμα και μέσα στην κρίση συνέχισε «περήφανα» να αρμέγει κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα μας.

Γι' αυτό τα κέρδη των 500 μεγαλύτερων ομίλων στην Ελλάδα έφτασαν τα 10 δισ. το 2014. Μάλιστα, αυτό έγινε χωρίς να αυξηθεί ανάλογα ο τζίρος, που σημαίνει ότι αύξησαν κατακόρυφα το ποσοστό του κέρδους τους από το φτήνεμα της δικής σου δουλειάς, χάρη στους νόμους που φτιάχνουν για λογαριασμό τους η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Να σκεφτούμε: Και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ζητούσαν «κατανόηση» και «υπομονή». Ζητούσαν θυσίες. Ελεγαν για το φως στο τούνελ που γρήγορα θα φανεί. Μιλούσαν ακόμα και για ανάκαμψη εισοδημάτων. Ελεγαν πως τα βαριά φορολογικά μέτρα και οι περικοπές είναι «προσωρινά».

Τίποτα απ' αυτά δεν επαληθεύτηκε. Κάθε νέο μέτρο έκανε ακόμα χειρότερα τα παλιά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με το τρίτο μνημόνιο.

Η κυβέρνηση, μάλιστα, μιλάει τώρα για «δίκαιη» κατανομή των βαρών. Τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει στο βάρβαρο ταξικό σύστημα που ζούμε και το δείχνει η πραγματικότητα γύρω μας: Η κυβέρνηση κόβει το αφορολόγητο πετρέλαιο από τους φτωχούς αγρότες, όχι όμως από τους εφοπλιστές.

Χαϊδολογάει τα επιχειρηματικά μεγαθήρια για τα θεόρατα χρέη τους και από την άλλη βάζει στο μάτι το σπίτι του μεροκαματιάρη που δεν έχει να πληρώσει τη δόση στην τράπεζα. Αφήνει τα νοσοκομεία χωρίς λεφτά και υπόσχεται δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ στις μεγαλοεπιχειρήσεις για να κάνουν επενδύσεις.

Υπόσχεται φορολογική ασφάλεια στους επιχειρηματίες, με σταθερό φορολογικό καθεστώς, απαλλαγές και προνόμια και την ίδια ώρα βουλιάζει στην ανασφάλεια τη λαϊκή οικογένεια, με τη βαριά φορολογία και τη μονιμοποίηση των «έκτακτων» τάχα χαρατσιών.

Το παίζουν «φίλοι» των εργαζομένων. Στην «Ανακύκλωση», όμως, στα Γιάννενα έστειλαν τα ΜΑΤ να τσακίσουν τους απεργούς που αγωνίζονται για να έχουν ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Χτυπάνε την πλάτη των συνταξιούχων και την ίδια ώρα μελετάνε πώς θα τους κόψουν ακόμα περισσότερο τις πενιχρές συντάξεις.

Παριστάνουν τους φίλους της μικρομεσαίας αγροτιάς και από την άλλη πρωτοστατούν στην άθλια προπαγάνδα που παρουσιάζει τους αγρότες σαν φοροφυγάδες και παράσιτα που ζουν με τις επιδοτήσεις, για να δικαιολογήσει τα χαράτσια και τους νέους φόρους που τους ετοιμάζει.

Λένε πως διαφέρουν από τους προηγούμενους, ότι δεν έχουν εξαρτήσεις από συμφέροντα. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η πολιτική τους είναι υποταγμένη στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αυτό είναι που δημιουργεί τις μεγαλύτερες εξαρτήσεις από το κεφάλαιο και τις διακρατικές του ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ. Γι' αυτό τσακίζουν λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις προηγούμενων χρόνων. Για να πάρει ξανά μπροστά η μηχανή της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Να σκεφτούμε: Θέλουν το λαό με σκυμμένο το κεφάλι, φοβισμένο, να σκέφτεται πως τίποτα δε γίνεται, ότι τίποτα δεν αλλάζει. Επικαλούνται την ψήφο στις εκλογές και πανηγυρίζουν ότι ο λαός συμφωνεί με αυτά που ετοιμάζουν σε βάρος του.

Τρομοκρατούν πρωτοπόρους συνδικαλιστές και εργάτες, επειδή θέλουν σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς. Τα μέτρα που θέλουν να περάσουν είναι βαριά, έχουν όμως μεγάλη σημασία για το κεφάλαιο και γι' αυτό θα δείξουν όλη την πυγμή τους.

Αν δεν υπάρξει αντίσταση, αν δε δημιουργηθούν προϋποθέσεις αντεπίθεσης για τους εργαζόμενους και το λαό, τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Το σύστημα που ζούμε είναι αδηφάγο. Ο,τι είχε να δώσει τα έδωσε. Τώρα και η παραμικρή κατάκτηση χρειάζεται οργανωμένο ταξικό αγώνα, με πολλές ανηφοριές, που δεν εξαντλείται σε μια απεργία.

Δίπλα σε κάθε εργαζόμενο υπάρχουν δυνάμεις που δίνουν μάχη. Μπαίνουν μπροστά για κάθε πρόβλημα, προσπαθούν να οργανώσουν τους εργαζόμενους, συγκρούονται με την εργοδοσία και τους καλούν να συγκρουστούν κι αυτοί με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά της.

Αυτές οι δυνάμεις, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο κίνημα, είναι οι μόνες που δεν έχουν εξαρτήσεις από την εργοδοσία και τα κόμματά της. Θέλουν τους εργαζόμενους δραστήριους πρωταγωνιστές στο χώρο της δουλειάς και όχι κομπάρσους στην ίδια τους τη ζωή, να περιμένουν ότι τα προβλήματα θα τα λύσει μια κυβέρνηση που εργάζεται για να ανακάμψει η οικονομία ή ότι θα λυθούν σε συνεργασία και σε συνεννόηση με την εργοδοσία.

Οι εργαζόμενοι έχουν γερό αποκούμπι στο συνδικάτο τους και στο ΠΑΜΕ. Εκεί βρίσκεται η δύναμή τους: Στην ανασύνταξη του κινήματος, στο δυνάμωμα της δράσης των συνδικάτων, στην απαλλαγή τους από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που έδωσε ξανά τα ρέστα του στην υπονόμευση της απεργίας.

Να σκεφτεί ο κάθε απεργός, ο καθένας που ταλαντεύεται να απεργήσει, πως και σήμερα δε θα είναι μόνος. Εχει στο πλευρό του χιλιάδες αγρότες και μικρούς ΕΒΕ, νεολαίους και γυναίκες, που συμμετέχουν μαζί του στην απεργία και αύριο τον καλούν να απλώσει κι αυτός το χέρι του, όταν θα κορυφώνεται ο αγώνας που δίνουν για να επιβιώσουν.

Το μεροκάματο της απεργίας δεν είναι χαμένο. Η συμμετοχή στην απεργία είναι συμβολή στην προσπάθεια να σηκώσει κεφάλι και ο διπλανός, να πατήσει στα πόδια του το κίνημα, να ανασυνταχθεί. Είναι συμβολή στην κλιμάκωση των αγώνων, που είναι αναγκαία από αύριο κιόλας.

Σήμερα κάνουμε το βήμα! Παίρνουμε όλοι μέρος στην απεργία, διαδηλώνουμε με το συνδικάτο μας στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ!