Πόσο διατιμάται η συντήρηση ενός ανθρώπου στη ζωή για μια μέρα;

Εβδομήντα τρία λεπτά του ευρώ, απαντά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή τρία αυγά.

Πόσο είναι το καινούργιο χαράτσι για να θάψεις τον πατέρα σου;

Σαράντα ευρώ, ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση.

Τα δύο στοιχεία οδηγούν τη σκέψη μόνο σε δρόμους μαύρου χιούμορ. Οπως τα ανέκδοτα για ψυγειοκαταψύκτες συντήρησης των πεθαμένων που δε θα έχουν κανέναν να πληρώσει το χαράτσι που τους αναλογεί μετά θάνατον. `Η τον έπαινο στην ΕΕ που διαθέτει τρία αυγά σε έναν άπορο, όταν στην Ισπανία - σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό - μία οικογένεια τριών ατόμων μοιράζεται ένα αυγό.

Αναδεικνύουν όψεις μιας και μόνο πραγματικότητας: το σύστημα πα-ρα-σά-πι-σε! Κι αυτή η σαπίλα καθρεφτίζεται πλέον όχι μόνο στις κάθε είδους κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά και στα πρόσωπα όσων έχουν αναλάβει τη βρώμικη δουλειά. Μια ματιά στον υπουργό Εργασίας την ώρα που ισχυρίζεται ότι φταίνε οι «μαϊμού» συνταξιούχοι για τη βύθιση των ασφαλιστικών ταμείων τα λέει όλα.

Από τα στοιχεία για την οικονομία των ΗΠΑ κρατάμε τη φράση «σωρεία ρευστού». Την ομολογία, δηλαδή, ότι η καπιταλιστική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Και καθώς κάποιοι δείχνουν τα διάφορα προσωρινά μέτρα της κυβέρνησης Ομπάμα ως το παράδειγμα, για να ξεπεράσει και η ΕΕ την κρίση, σημειώνουμε την πρόβλεψη για βύθιση - νέα βύθιση - των ΗΠΑ στην ύφεση. Δυστυχώς για όσους επιμένουν ότι η σημερινή κρίση θα αντιμετωπιστεί με τα μέτρα του 1929, η πραγματικότητα επιμένει διαφορετικά.

Καθώς η καπιταλιστική οικονομία έχει τους δικούς της αμείλικτους νόμους, κάθε παράταση στη ζωή αυτής της σαπίλας θα ισοδυναμεί με αύξηση των σταυρών στα νεκροταφεία, ίσως και στα μέτωπα.

Ανάκαμψη στον ορίζοντα πράγματι υπάρχει. Μόνο που αυτή αφορά στο μεγάλωμα της ψαλίδας ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους ανθρώπους του μεροκάματου (όσο κι αν με κομψότητα η στατιστική συμψηφίζει το μεροκάματο με τον πλούτο των καπιταλιστών για να βγάλει μέσο όρο).

Στο τέλος - τέλος ο ένας μετά τον άλλο οι αστοί αναλυτές ομολογούν: τα πάντα γίνονται για να διαμορφωθεί μια χαμηλότερη βάση στα μεροκάματα, για να ξεκινήσει η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών.

Η ομολογία οδηγεί στη λύση του προβλήματος: Για να ζήσουν ανθρώπινα οι εργάτες πρέπει να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές. Ομως, για να γίνει αυτό πλατιά συνείδηση χρειάζεται η πολιτική ιδεολογική και οργανωτική παρέμβαση των πρωτοπόρων της ταξικής πάλης, των κομμουνιστών. Εδώ είμαστε.

Οπως σημείωνε το πρωτοσέλιδο σχόλιο στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»: «Δεν υπάρχουν εθνικό συμφέρον, εθνικοί στόχοι και εθνικές θυσίες. Στην Ελλάδα δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα! Τα νέα βάρβαρα μέτρα μας εξαθλιώνουν ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι. Αυτούς υπηρετεί η νέα κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στην ΕΕ. Παλεύουμε για κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, διαγραφή του χρέους. Ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες μας για δουλειά μόνιμη και σταθερή για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, ανάπαυση, δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά μας, εξασφαλισμένη δωρεάν φροντίδα Υγείας για τις οικογένειές μας. Ανάπτυξη και παραγωγή προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλιακών ομίλων».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 18 Οκτώβρη με το ΠΑΜΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Κόψτε τα Δώρα εδώ και τώρα σε Δημόσιο και συντάξεις»

ΤΑ ΝΕΑ: Φόρος σε όλα τα ακίνητα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Φορολογούν ακόμη και τα χωράφια

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Φοροεπιδρομή στα ακίνητα σε αναζήτηση νέων εσόδων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ενιαίος φόρος στα ακίνητα

ΕΘΝΟΣ: Το πλιάτσικο με τις παράνομες συντάξεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εμπλοκή με την τρόικα λόγω τραπεζών

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Και τώρα στη Σύνοδο Κορυφής οι ελληνικές προσδοκίες

Ο ΛΟΓΟΣ: «Καίει» τα νοικοκυριά το πετρέλαιο θέρμανσης

Η ΝΙΚΗ: Δέκα τρόποι για να ζεσταθείτε χωρίς πετρέλαιο - φυσικό αέριο

Η ΑΥΓΗ: Επιστροφή στο παρακράτος

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Υποπτη πρόσληψη από τον Στουρνάρα

«Η γενική απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, οι προχτεσινές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις έδειξαν τη διάθεση χιλιάδων εργατών και εργατριών να μπούνε στη μάχη, να παλέψουν, να μην υποκύψουν στη σύγχρονη σκλαβιά. Το ρεύμα αυτό, που ήρθε και ως αποτέλεσμα της δράσης του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στους ΕΒΕ, στους αγρότες, στους σπουδαστές, στις γυναίκες, πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο αποφασιστικό. Και θα γίνει, αν στη βδομάδα που απομένει μέχρι την απεργία δυναμώσει η δουλειά "από τα κάτω". Η καθημερινή δράση καταρχήν μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, αλλά και σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές, με σχέδιο, με υπομονή και επιμονή, ώστε να στρατευτούν στην υπόθεση της απεργίας ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, διοικήσεις σωματείων, συνδικαλιστές, κάθε αγωνιστής που είναι αποφασισμένος να παλέψει».

«Σήμερα, απαιτείται η πιο πλατιά συστράτευση, η προσωπική συνεισφορά, η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων, όλων των εφεδρειών. Και οι εφεδρείες αυτές θα αποδειχτούν ότι είναι μεγάλες, αν σωματεία και συνδικαλιστές δεν περιοριστούν στο γνωστό "κύκλο" εργαζομένων, αλλά θαρρετά απλώσουν τη δράση τους παντού, μπούνε σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μαγαζί και γραφείο. Αν "οργώσουν" τους τόπους όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Αν δεν περιοριστούν σε κάποιες ανακοινώσεις, αλλά οργανωμένα, με μαζικές διαδικασίες, με συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, σηκώσουν την εργατική τάξη στο πόδι. Γι' αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα η αντιμετώπιση και εκείνων των δυνάμεων που σαμποτάρουν τις μαζικές διαδικασίες, στέκονται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια λαϊκής αφύπνισης και δράσης, που επιδιώκουν - όταν δε μιλούν ανοιχτά ενάντια στους αγώνες - η απεργιακή κινητοποίηση να μείνει στα χαρτιά, να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου».

«Σήμερα, δε φτάνουν κάποιες διαδικασίες σε επίπεδο διοικήσεων. Το βάρος όλου αυτού του αγώνα μπορούν να το κρατήσουν στις πλάτες τους μόνο οι ίδιοι οι εργάτες που θα βγούνε μαζικά στο δρόμο. Αυτοί πρέπει και μπορούν να κάνουν τη διαφορά, να φέρουν τα πάνω κάτω. Και σίγουρα, δεν μπορεί ο αγώνας, στον οποίο διακυβεύεται η ίδια η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, να αφεθεί στα χέρια συνδικαλιστικών δυνάμεων που ενώ στα λόγια κηρύσσουν απεργίες, στην πράξη τις υπονομεύουν, υπογράφοντας στο χώρο τους μείωση μισθών, αποδέχονται την υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων. Να γιατί χρειάζεται αντιπαράθεση με όλους εκείνους που με τη μάσκα του «φίλου» θάβουν την ταξική υπόθεση. Μόνο ξεκαθαρίζοντας την ήρα από το στάρι οι εργάτες μπορούν απερίσπαστοι, από καλύτερες θέσεις, να οργανώσουν την πάλη τους, να δυναμώσουν την ταξική τους ενότητα, να αντιπαλέψουν το κεφάλαιο και την εξουσία του» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).