Ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του έκαναν το χρέος τους. Κάτι παραπάνω: Σφράγισαν με το όνομά τους το μεγαλύτερο «θαύμα» στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

*

Ο Γερμανός και οι ποδοσφαιριστές του πρόσφεραν τη δυνατότητα να «αλλάξει» κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και μόνο το λόγο, το όνομα του Ρεχάγκελ - είτε αποχωρήσει από την Εθνική είτε παραμείνει - θα είναι πάντα από τα πρώτα που θα έρχονται στο νου όσων αγαπούν την μπάλα και όσων μιλούν για ποδόσφαιρο σε αυτό τον τόπο.

*

Το ερώτημα, τώρα που όλα δείχνουν ότι αυτή η ομάδα ολοκλήρωσε τον κύκλο της, το ερώτημα τούτη τη στιγμή του απολογισμού λόγω και της διαφαινόμενης αποχώρησης του Οτο από τον ελληνικό πάγκο, είναι τι έκαναν όλοι οι άλλοι. Τι έκαναν, δηλαδή, όλοι εκείνοι που είχαν καθήκον να «χτίσουν» πάνω στο έργο του Ρεχάγκελ.

***

Αυτοί οι άλλοι, λοιπόν, είναι εκείνοι που:

*

α) Αμέσως μετά την κατάκτηση του κυπέλλου στην Πορτογαλία, αν και υπόσχονταν αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντί να δίνουν τη δυνατότητα σε Ελληνες ποδοσφαιριστές να παίζουν μπάλα, ώστε να τροφοδοτείται έτσι και η Εθνική ομάδα, αύξησαν κατά 30% την είσοδο ξένων (αμφίβολης αξίας στην πλειοψηφία τους) ποδοσφαιριστών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

*

β) Δεν ενοχλούνται διόλου όταν ο Παναθηναϊκός κατεβαίνει στο γήπεδο με δύο - όλους κι όλους - Ελληνες ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή του, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, η Ξάνθη με 4, ή 5 ή 6 Ελληνες ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα, ο Ακράτητος με έναν (!) Ελληνα ποδοσφαιριστή.

*

γ) Στην πραγματικότητα, απαγόρευσαν (!) στους μισούς σχεδόν παίκτες από την ομάδα που κατέκτησε το κύπελλο να αγωνίζονται στις ομάδες τους, τους υποχρέωσαν να βολοδέρνουν δεξιά κι αριστερά αναζητώντας ποδοσφαιρική στέγη, όταν ειδικά αυτοί οι παίκτες, με ό,τι έκαναν στην Πορτογαλία, θα έπρεπε «τιμής ένεκεν» να φιγουράρουν στη «βιτρίνα» του ελληνικού πρωταθλήματος.

*

δ) Κρατούν δέσμιο το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χέρια των διαφόρων «ευυπόληπτων παραγόντων» που κάθε εκδήλωσή τους σε σχέση με τον αθλητισμό αποτελεί συνώνυμο της αθλιότητας.

*

ε) Υπηρετούν τόσο το ελληνικό ποδόσφαιρο, που (στα πρότυπα της πολιτείας του ανύπαρκτου σχολικού και μαζικού αθλητισμού) ούτε καν ιδρώνει το αυτί τους από το γεγονός ότι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, εκεί δηλαδή που ζουν τα 3/5 του ελληνικού πληθυσμού, υπάρχουν όλα κι όλα δύο (!) γήπεδα για να αθλούνται μερικές δεκάδες ερασιτεχνικά σωματεία και χιλιάδες παιδιά που θέλουν να παίξουν και να μάθουν ποδόσφαιρο.

***

Ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του αξίζουν το απλόχερο χειροκρότημα όσων φιλάθλων πάνε σήμερα στο γήπεδο Καραϊσκάκη για το ματς απέναντι στη Γεωργία.

Πρώτον, γιατί με την επιτυχία τους απέδειξαν ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Δεύτερον (και ίσως πάνω κι από το πρώτο), γιατί έδωσαν σε όλους (όσους θέλουν) να καταλάβουν, ότι: Για να χτίσεις αριστουργήματα που θα μένουν στο χρόνο χρειάζονται γερά θεμέλια που προϋποθέτει ότι πρώτα θα σαρωθεί ό,τι σαθρό υπάρχει και συνεχίζει να διαφεντεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο - και όχι μόνο.