Οι προτάσεις του ΚΕΑ για το «άλλο οικονομικό μοντέλο» και την «κοινωνική Ευρώπη» στην ουσία επιχειρούν να πείσουν τους εργαζομένους ότι η μόνη τους ελπίδα για θετική εξέλιξη στη θέση τους μπορεί να προέλθει από πρωτοβουλίες στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μάλιστα, είναι ρητή η προτροπή για ...εγκατάλειψη οιασδήποτε διεκδίκησης και αντιπαράθεσης με τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων: «Για μας η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ενωση όπως υπάρχει σήμερα, είναι το ελάχιστο πεδίο πολιτικής ως έκφραση της ταξικής πάλης»(!!!), γράφουν.

Στην πραγματικότητα, αυτό που προτείνει το ΚΕΑ είναι μια διαφορετική διαχείριση στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ και των πολιτικών της. Γι' αυτό και οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτά τα πλαίσια είναι εκτός προβληματικής.

«Μετά την εφαρμογή του ακραία φιλελεύθερου δεξιού δόγματος των Ρίγκαν και Θάτσερ, οι κοινωνικές σχέσεις ανακαθορίστηκαν στην ιδεολογική βάση της αχαλίνωτης ανταγωνιστικότητας και της μείωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Εχει επέλθει μια ιδεολογική αλλαγή, όπου ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποίησε τις τεχνολογικές αλλαγές, για να επιβάλει μια ακόμη σκληρότερη πολιτική κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει διαταράξει τις παγκόσμιες εργασιακές σχέσεις και την ίδια τη δομή του συστήματος παραγωγής, όσον αφορά τόσο την εργασία όσο και το κεφάλαιο».

Στον πυρήνα της κριτικής που ασκεί το ΚΕΑ όσον αφορά στην κοινωνική και οικονομική πολιτική βρίσκεται η ιδέα πως ο ένοχος είναι η κυριαρχία του νεοσυντηρητισμού και των νεοσυντηρητικών ηγεσιών. Αν ήταν έτσι τα πράγματα θα ήταν εύκολα: Θα αρκούσε να απομακρυνθούν αυτές οι ηγεσίες.

Μα αν είναι έτσι τα πράγματα, π.Ρ. (προ Ρίγκαν) και π.Θ. (προ Θάτσερ) σε τι κοινωνικό σύστημα ζούσαμε; Ολα ωραία τότε εκείνη τη δεκαετία του '70 στην Ευρώπη... Λίγο πληθωρισμό παραπάνω είχαμε, λίγο δικτάτορα Φράνκο είχαμε ακόμα στην Ισπανία, λίγη κυβέρνηση ΝΔ και τότε στη χώρα μας με Ν. 330 και σχετική «κατάργηση της πάλης των τάξεων» από τον αλήστου μνήμης Λάσκαρη, όλα καλά δηλαδή, πριν το ...νεοφιλελευθερισμό!

«Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο είναι αυτό που μπορεί να νικήσει τη δραματική και αυξανόμενη ανεργία και ανασφάλεια. Η αντίθεση του ΚΕΑ δεν είναι τόσο στους διακηρυγμένους στόχους της Στρατηγικής της Λισαβόνας αλλά στην υποταγή τους στις πολιτικές του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και στη λογική της απελευθέρωσης»!!!

«Πρέπει να σκεφτούμε μια πολιτική οικονομία ικανή να σταματήσει την κοινωνική παρακμή, όχι μόνο υπερασπιζόμενη τους κοινωνικούς, φορολογικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες στον παγκόσμιο ανταγωνισμό...»!!!

Παγκόσμιος ανταγωνισμός μεν, με κανόνες δε, η πρόταση «προόδου» του ΚΕΑ! Και μάλιστα με βασικούς πυλώνες τους στόχους και τα κριτήρια της Λισαβόνας... Στόχοι, οι οποίοι, φυσικά, αφορούσαν στην ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας» και αποσκοπούσαν να καταστήσουν την ΕΕ πιο ανταγωνιστική απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και που βέβαια θα ήταν τουλάχιστον παράλογο να μην υπηρετούν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και τις «λογικές της απελευθέρωσης».

Να θυμίσουμε μόνο ότι τα μέτρα που αποτελούν λογική συνέπεια των στόχων και κριτηρίων της διαδικασίας της Λισαβόνας είναι μείωση των μισθών, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, χτύπημα συλλογικών συμβάσεων, γενίκευση μερικής και προσωρινής απασχόλησης, υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, μετατροπή της Υγείας και της Πρόνοιας σε εμπορεύματα...

«Το δημόσιο δεν είναι μόνο το εθνικό κράτος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως σήμερα με την έννοια δημόσιο συμφέρον εννοούμε μια δημοκρατία σε διαφορετικά επίπεδα, που φέρνει κοντά εθνικούς θεσμούς, τοπικές κυβερνήσεις και πλατιές μορφές άμεσης συμμετοχής των πολιτών».

«Προτείνουμε την επένδυση δημόσιων κονδυλίων στην εκπαίδευση και στην τεχνολογία, λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη της ισόρροπης περιφερειακής και διαρθρωτικής προσαρμογής και ανταποδοτικότητας παντού στην ΕΕ»...

Δημόσιο που μπορεί και να μην είναι δημόσιο! Δημόσιες επενδύσεις στην εκπαίδευση που θα λαμβάνουν υπόψη την ανταποδοτικότητα, και μάλιστα παντού στην ΕΕ!

Μα, γι' αυτή την πολιτική δε χρειαζόταν ντοκουμέντο και προτάσεις της Ευρωαριστεράς! Αυτή η πολιτική ήδη εφαρμόζεται σήμερα από χριστιανοδημοκρατικές («δεξιές») και σοσιαλδημοκρατικές («κεντροαριστερές») κυβερνήσεις: Λ.χ., στην Παιδεία με τα «μη κρατικά» δημόσια ΑΕΙ, με την «αποκέντρωση» των σχολείων που θα τα οδηγήσει να λειτουργούν σε ανταποδοτική βάση, κλπ.

«Οι γυναίκες χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο της οικογένειας, για να εκπληρώνουν τα καθήκοντα που αφορούν τη φροντίδα προσώπων, την εκπαίδευση των παιδιών, κλπ., πράγμα που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να αποποιούνται την ευθύνη τους και να βάζουν σε αμφισβήτηση τις υπάρχουσες δημόσιες υπηρεσίες».

Πρωτοφανές: Δε φταίνε οι αντιλαϊκές πολιτικές που εμπορευματοποιούν την κοινωνική πρόνοια, ούτε οι περίφημες «κοινωνικές» πολιτικές με τα κονδύλια της ΕΕ για την κατάσταση που αναγκάζονται να βιώνουν οι εργαζόμενες γυναίκες! Οχι. Κατά το ΚΕΑ «οι γυναίκες που χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο της οικογένειας» φταίνε! Το περίφημο «δίκτυο γυναικών» του ΚΕΑ άραγε συνέβαλε σε αυτή την ιστορική ...αριστερή διατύπωση;

«Θεωρούμε πως η ΕΚΤ θα πρέπει να έχει ένα εντελώς νέο ρόλο και αποστολή, ώστε να μπορεί να ελέγχεται δημοκρατικά, εγκαταλείποντας τον κεντρικό ρόλο των μονεταριστικών πολιτικών και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Επιπλέον, πιστεύουμε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) θα πρέπει να έχει εντελώς νέο ρόλο και αποστολή, ώστε να είναι εφικτός ο δημοκρατικός έλεγχος και να εγκαταλείψει τον κεντρικό ρόλο των νομισματικών πολιτικών και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης... Αυτό πρέπει να αντικατασταθεί με την εισαγωγή κοινωνικών κριτηρίων, κριτηρίων απασχόλησης και οικολογικών κριτηρίων σε μια νέα συμφωνία ή "σύμφωνο" και πρέπει να περιέχει περισσότερους συνοδευτικούς κανονισμούς, για να συντονίζει τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική των κρατών-μελών».

Η «κοινωνική Ευρώπη» που οραματίζονται προϋποθέτει ενιαία εσωτερική αγορά, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ΟΝΕ και ευρώ! Δηλαδή, όπως καταλάβατε, δε θα είναι ΕΕ, αλλά θα είναι ακριβώς το ...ανάποδό της! Δηλαδή, όπως λέμε: ΕΕ.

«Το δίλημμα σήμερα είναι: Πιο πολύς νεοφιλελευθερισμός, που θα ακυρώνει το ευρωπαϊκό πρότυπο και θα πηγαίνει προς το βορειοαμερικανικό μοντέλο, ή νέο μοντέλο για να αντιστραφούν οι προτεραιότητες του συστήματος, δίνοντας βάρος στα λαϊκά δικαιώματα και τις ανθρώπινες αξίες αντί για την ανταγωνιστικότητα.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να οικοδομήσουμε έναν ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο, βασισμένο σε μια νέα κοινωνική δημοκρατική δέσμευση, αντιστρέφοντας τις σχέσεις των τάξεων.

...Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο είναι εκείνο που μπορεί να αντιμετωπίσει τη δραματική και αυξανόμενη ανεργία και ανασφάλεια...».

Εύρηκα! Το θέμα είναι το μοντέλο της καπιταλιστικής ενοποίησης. Αλλάζοντας το μοντελάκι αλλάζουν και οι σχέσεις των τάξεων, λύνεται και το πρόβλημα της ανεργίας! (Αν είναι έτσι γιατί δεν το λύσανε ως τα τώρα;)

Να ανακατέψουμε το αντιλαϊκό μείγμα, διατηρώντας όλα του τα συστατικά (ΕΚΤ, «Λισαβόνα», ευρώ, κτλ.) και προσθέτοντας «ολίγη» κοινωνική πολιτική: Εδώ και εξαντλείται η «κοινωνική πρόταση» του ΚΕΑ...

Το άγχος για το μέλλον της ΕΕ