Από τη διαδήλωση στην Αμφισσα για τους νεκρούς στα μεταλλεία του Κυριακόπουλου

Τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά: 127 νεκροί το 2000, 188 το 2001, 153 το 2002 και πάνω που μετρούσαμε πάνω από 100 νεκρούς μέχρι το τέλος της προηγούμενης βδομάδας, το κλείσιμο της βδομάδας μάς βρίσκει με πάνω από 110 νεκρούς μέχρι σήμερα από τις αρχές του χρόνου. Κανένας υπεύθυνος όμως για όλους αυτούς τους πάνω από 580 νεκρούς από το 2000 δεν έχει κάτσει στο σκαμνί, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις η εκτίμηση των αρμοδίων αρχών είναι ότι φταίει η «αβλεψία» του εργαζόμενου.

Ο τελευταίος νεκρός στο Ολυμπιακό Χωριό

Είναι γνωστό ότι στην πλειοψηφία των εργασιακών χώρων δεν εφαρμόζεται τίποτα από τη σημερινή έτσι κι αλλιώς λειψή εργατική νομοθεσία για την προστασία της ζωής των εργαζομένων, καθώς η κυβέρνηση επιμένει να διατηρεί τους κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς ανεπαρκείς και αναποτελεσματικούς. Οι έλεγχοι που γίνονται μπροστά στον αριθμό των επιχειρήσεων είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ακόμα όμως και όταν αυτοί γίνουν και τις περισσότερες φορές μετά από καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων και των σωματείων, περιορίζονται σε συστάσεις ή σε λίγες περιπτώσεις επιβάλλουν ευτελή πρόστιμα περισσότερο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, σε πολλές περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν το σφιχταγκάλιασμα των επιθεωρητών με την εργοδοσία. Είναι ιδιαίτερα τρανταχτή η περίπτωση των μεταλλείων του προέδρου του ΣΕΒ Κυριακόπουλου με τους δύο νεκρούς εργάτες. Επί 1,5 χρόνο το εργοταξιακό σωματείο καλούσε την Επιθεώρηση Μεταλλείων να ελέγξει τις καταγγελίες του για ανεπαρκή μέτρα. Κανένας δεν πάτησε όμως το πόδι του. Την ίδια στιγμή αποκαλύφτηκε από τους εργαζόμενους ότι επιθεωρητής και μάλιστα με υψηλή θέση παραιτήθηκε από την υπηρεσία του για να βρεθεί την αμέσως επόμενη ημέρα υπάλληλος του Κυριακόπουλου.

Η ανεπαρκής λειτουργία των μηχανισμών ελέγχου είναι συμπληρωματική με τις ανατροπές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στις εργασιακές σχέσεις. Η απαίτηση των εργοδοτών για εργαζόμενους - λάστιχο, που ικανοποίησε η κυβέρνηση, έχει ως αποτέλεσμα οι εργάτες να είναι ήδη πιο φτηνοί και ως εκ τούτου περισσότερο αναλώσιμοι! Κατάργηση της ειδικότητας, εργολάβοι, ενοικιαζόμενοι, συμβασιούχοι είναι τα προνόμια της κυβέρνησης στο μεγάλο κεφάλαιο για να μειώσει ακόμα περισσότερο την αξία της εργατικής δύναμης.

Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι η κατάργηση της ειδικότητας και η επιβολή της πολυειδικότητας εξαφάνισε από τους χώρους εργασίας την απόκτηση εμπειρίας και ειδικά για τους νέους. Ο εργαζόμενος, έχοντας ειδικότητα και εξειδίκευση πάνω σε συγκεκριμένο αντικείμενο, είχε και αντίληψη του κινδύνου, αντιδρώντας κατευθείαν και πολύ περισσότερο απαιτώντας τη λήψη μέτρων από την εργοδοσία. Ταυτόχρονα, η αντικατάσταση των μόνιμων εργαζομένων με συμβασιούχους, που εργάζονται με την απειλή της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασης πάνω από τα κεφάλια τους, μειώνει τις αντιδράσεις και αντιστάσεις για μέτρα ασφάλειας στο χαμηλότερο σημείο.

Ακόμα πιο κοντά στο θάνατο έχουν φέρει τους εργαζόμενους η συνεχής πίεση και η εντατικοποίηση της εργασίας από τους εργοδότες για να αυξήσουν την παραγωγή και τα κέρδη. Εξαντλητικά ωράρια και διπλοβάρδιες εξουθενώνουν κυριολεκτικά τους εργαζόμενους, με το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας να κλείνει πολλά στόματα εργαζομένων μπροστά στην ασυδοσία. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μεταλλεία της Φωκίδας οι δύο νεκροί εργάτες δούλευαν μέσα στη στοά επί 15 ώρες. Ακόμα πιο έντονη είναι η εντατικοποίηση στην οικοδομή και κυρίως στα μεγάλα έργα, με τους οικοδόμους πάνω στη σκαλωσιά για 12 και 14 ώρες, με κρύο και με καύσωνα.

Η εργατική τάξη μετράει ένα νεκρό κάθε μέρα κι αυτό σύμφωνα με όσα ατυχήματα γίνονται γνωστά και δεν καλύπτονται από την τρομοκρατία των εργοδοτικών μηχανισμών και το φόβο της απόλυσης. Είναι βαρύς ο φόρος αίματος που πληρώνουν καθημερινά και δεν πρέπει να ανεχτούν ούτε ένα νεκρό εργάτη ακόμα. Οι εργοδότες δεν πρόκειται ποτέ να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν μέτρα ασφάλειας, γιατί αυτό μειώνει τα κέρδη τους και κανένας νόμος δεν πρόκειται να εφαρμοστεί όσο οι ίδιοι οι εργάτες δεν το επιβάλλουν. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, με επιτροπές και παρεμβάσεις μπορούν να επιβάλουν μέτρα προστασίας της ζωής τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση καλεί τους εργαζόμενους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Σ' αυτά τα πλαίσια άλλωστε σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε πολλές περιπτώσεις έχουν παρέμβει και με κινητοποιήσεις έχουν πιέσει τους εργοδότες να πάρουν μέτρα.

Γιατί, βεβαίως, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τέτοιες κυβερνήσεις, που εφαρμόζουν πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, να πάρουν μέτρα προστασίας της ζωής των εργατών. Αυτό πρέπει να γίνει δική τους υπόθεση. Υπόθεση του κοινωνικοπολιτικού τους αγώνα ενάντια σ' αυτή την πολιτική, υπόθεση της ψήφου τους τώρα στις εκλογές, με την καταδίκη των κομμάτων της πλουτοκρατίας και την ενίσχυση του ΚΚΕ για το δικό τους μέτωπο πάλης.

«Για να σταματήσει ο κίνδυνος να μας παραμονεύει, για να σταματήσουν οι χώροι να είναι καθημερινές παγίδες θανάτου, για όλους μας ένας δρόμος υπάρχει: Ο συλλογικός αγώνας της ταξικής πάλης». Τα παραπάνω επισημαίνει ο Αντρέας Ζαζόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, σε δήλωσή του στο «Ρ» και σημειώνει:

Πάνω από 110 νεκροί εργάτες από τις αρχές του 2003, χιλιάδες οι τραυματίες, χιλιάδες οι λαβωμένοι από τις επαγγελματικές ασθένειες. Τη δραματική πρωτιά σ' αυτή τη βάρβαρη αιματηρή πραγματικότητα την έχει ο κλάδος μας.

Πίσω από τις φρικτές στατιστικές του τρόμου, πίσω από τους τρομακτικούς αριθμούς, υπάρχουν οι αιτίες που τροφοδοτούν αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα. Υπάρχει πρώτα και κύρια η ασυδοσία των εργοδοτών, η λατρεία του κέρδους και της «θεάς» παραγωγικότητας όπου προσφέρονται ακόμα και ανθρωποθυσίες. Υπάρχει η ανεργία που αναγκάζει χιλιάδες εργαζόμενους, την πιο βαριά και επικίνδυνη δουλιά να τη θεωρούν «βάλσαμο» στη μίζερη ζωή τους με όλες τις συνέπειες ακόμα και για την ίδια τους τη σωματική ακεραιότητα. Υπάρχει η τρομοκρατία των εργοδοτικών μηχανισμών. Υπάρχει η συνενοχή, συλλειτουργία των κυβερνήσεων του κεφαλαίου στο ομαδικό έγκλημα ενάντια στην εργατική τάξη. Υπάρχει η Δικαιοσύνη που αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που έχουν μετατρέψει σε κολαστήρια τους χώρους δουλιάς και σέρνει στα δικαστήρια συνδικαλιστές και πρωτοπόρους εργάτες που παλεύουν για τα δικαιώματα και τα δίκια της εργατικής τάξης.

Ολα αυτά «ανθούν» μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα «αξιών», μέσα σε ένα πολιτικο - οικονομικό σύστημα, όπου η Υγεία και η ζωή του εργάτη αντιμετωπίζεται ως είδος αναλώσιμο, ως καύσιμη ύλη για την αύξηση των κερδών των εργοδοτών.

Για να πάρει τέλος αυτή η βάρβαρη αιματηρή πραγματικότητα η εργατική τάξη έχει υποχρέωση να δυναμώσει την πάλη της, να αντιπαραθέσει απέναντι στους πολύμορφους μηχανισμούς τρομοκράτησης, τους δικούς της μηχανισμούς, της ενότητας και του αγώνα. Να γυρίσει την πλάτη στις κυβερνήσεις που από δουλική θέση με νόμους και τρομονόμους ενισχύουν την ασύδοτη δολοφονική δράση του κεφαλαίου. Να ενισχύσει τις δυνάμεις που παλεύουν για την ανατροπή της σημερινής βάρβαρης πολιτικής πραγματικότητας του σάπιου κοινωνικού συστήματος. Που αναγνωρίζουν στην πράξη την ύψιστη αξία, την ανθρώπινη ζωή και όχι το κέρδος των καπιταλιστών.