Οποιος οργανώνει τους εργάτες έτσι που να αντιμετωπίζουν τα μονοπώλια, αυτός είναι και ο επικίνδυνος για το κεφάλαιο

Είναι εξαιρετικά μακρύς ο κατάλογος όλων αυτών που κατά καιρούς παρουσιάστηκαν από τα μέσα ενημέρωσης ως λύση σε κάποιο αδιέξοδο. Αλλά δε χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε ιστορίες συνωμοσίας για να δείξει ότι πολλές φορές αυτό που εμφανίζεται ως νέο δεν είναι τίποτα άλλο από μια βίαιη προώθηση του παλιού ώστε με τη δυναμική του να πείσει ως νέο.

Συμβαίνει πάντα όταν το κεφάλαιο αναλαμβάνει απευθείας το ίδιο να λύσει το πολιτικό πρόβλημα ώστε να αντιστοιχεί η πολιτική ακριβώς στις επίκαιρες ανάγκες του. Το κάνει με την ίδια βία που επικρατεί στις σχέσεις μεταξύ κεφαλαιοκρατών. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ειδικά σήμερα, που η όξυνση του ανταγωνισμού απαιτεί να καταστέλλεται στη γέννησή της κάθε υποψία αντίδρασης στην επιδίωξη του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη, τώρα πρέπει και το πολιτικό σύστημα να αντιστοιχηθεί απόλυτα σ' αυτό το στόχο.

Από τη σκοπιά του κεφαλαίου αυτό θα επιδιωχτεί να συμβεί ακόμα κι αν χρειαστεί να κάψει όλα τα μέχρι τώρα άλογά του. Το πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει, παρότι έναν αιώνα προσπαθεί, είναι η εξαφάνιση του πραγματικά νέου, αυτού που γεννιέται ως ιστορική ανάγκη. Οποιος θέλει με καλή πρόθεση να εξηγήσει τη συντονισμένη επίθεση στο ΚΚΕ, είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στο απλό ερώτημα: Ποια είναι εκείνη η πολιτική δύναμη που μόνο αυτή διακηρύσσει ότι οι παραγωγοί του πλούτου μπορούν να ζήσουν χωρίς κανενός είδους αφεντικό; Εκεί και το κλειδί για όσους τυχόν μαγεύονται από ωραίες φράσεις περί του νέου που έρχεται και ξανάρχεται.

Η λαθροχειρία που επιχειρεί ο Πρετεντέρης είναι προφανής. Ταυτίζει την ιδιοκτησία των ΜΜΕ, την αστική τάξη, που βεβαίως δε θέλει να ακούει καν ότι υπάρχει ΚΚΕ, με την κοινή γνώμη και παρουσιάζει τους ανθρώπους να μη θέλουν να συζητήσουν με το ΚΚΕ. Το κάνει αυτό αποκρύπτοντας κάτι ακόμα: Οτι η συχνότητα από την οποία η αστική τάξη εκπέμπει τις ιδέες της και μέσα από την οποία η αστική τάξη απαγορεύει να ακουστεί η αντίθετη φωνή, είναι δημόσια συχνότητα. Δεν της ανήκει. Πατάει στο σημερινό συσχετισμό δύναμης για να επιβάλει τη μονοφωνία της. Επί της ουσίας μαρτυρά την αγωνία της για τις ιδέες που απαγορεύει. Γνωρίζει ότι αυτές ακριβώς οι ιδέες, τη στιγμή της έμπρακτης υλοποίησής τους, θα την εξαφανίσουν ως τάξη. Και σπεύδει να κατασκευάσει αναχώματα.

Μόνο που η ζωή είναι παράξενο πράγμα. Και οι ιδέες κυκλοφορούν στο δρόμο, θέλει δε θέλει η αστική τάξη. Η ταξική συσπείρωση για τη μεγάλη ανατροπή δεν μπορεί να ανακοπεί. Μπορεί να βρει εμπόδια, να καθυστερήσει, αλλά δεν μπορεί να εμποδιστεί τελεσίδικα. Θα φροντίσουμε και εμείς γι' αυτό.

Ασχετο: Οταν ένας αγωνιστής έφτανε στο εκτελεστικό απόσπασμα, δεν του περνούσε απ' το μυαλό ότι η πάλη του ήταν «παρά φύση». Ούτε οι «παρά φύση» εκείνης της εποχής τολμούσαν να τον καταγγείλουν, γιατί πάλευε για το σοσιαλισμό, ενώ οι ίδιοι ζούσαν το «τώρα». Η «σύγχρονη αριστερά» το τολμάει. Και προβάλλει τη σαπίλα της ως σύγχρονη αξία. Ούτε φτύσιμο δεν τους πρέπει.