ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 12 Γενάρη 1997
Σελ. /48
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Περιπλάνηση στον κινηματογράφο του Τορνέ

Στον κόσμο και στις εξαίσιες κινηματογραφικές εικόνες του Σταύρου Τορνέ, ταξιδεύει η κάμερα του ντοκιμαντέρ "Ο φτωχός κυνηγός του Νότου" του Σταύρου Καπλανίδη. Η ΕΤ - 2 κάνει ένα αφιέρωμα στον Ελληνα σκηνοθέτη, που έσβησε πρόωρα στις 27 Ιουλίου του 1988, αφήνοντας όμως πίσω του για παρακαταθήκη ένα φωτεινό έργο και μια αληθινή δημιουργία, άρρηκτα δεμένη με την ίδια τη ζωή και τον άνθρωπο. Η "Καρκαλού", ο "Μπαλαμός" και ο "Ερωδιός για τη Γερμανία", είναι μερικά από τα δείγματα της κινηματογραφικής του προσφοράς, που συνθέτουν μια δημιουργία γεμάτη ποίηση και διαχρονικότητα.

Ο Σταύρος Τορνές γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα. Οκτώ χρόνια αργότερα με την εισβολή στη χώρα μας των Ιταλών, θα αναγκαστεί να σταματήσει το σχολείο. Καθοριστικός χρόνος για τη δημιουργία του ήταν το 1967, όταν μαζί με τον Κώστα Σφήκα γυρίζουν το ντοκιμαντέρ "Θηραϊκός Ορθος". Το 1967 η επιβολή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών θα είναι αιτία που ο Τορνές θα φύγει για την Ιταλία. Για να ζήσει, θα αναγκαστεί τον πρώτο καιρό να κάνει διαφορετικές δουλιές, ενώ θα εργαστεί και σαν ηθοποιός μεταξύ άλλων στην ταινία του Ρόζι "Ανθρωποι εναντίον ανθρώπων" και το 1974 κρατάει βασικό ρόλο στην ταινία των Ταβιάνι "Αλονζανφάν". Το 1976 γυρίζει την ταινία "Αντίο Ανατολή" και ένα χρόνο αργότερα σκηνοθετεί το "Κοάτι", μια ταινία για τους πρόσφυγες της Ιταλίας. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1981. Τότε με ελάχιστα χρήματα θα καταφέρει να ολοκληρώσει την πρώτη του ταινία στην Ελλάδα, τον "Μπαλαμό". Η ταινία θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα κερδίσει ειδικό βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Το διάστημα αυτό, αλλά και το επόμενο γυρίζει ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ. Το 1984 θα γυρίσει τη δεύτερη ταινία του στην Ελλάδα, την "Καρκαλού". Η ταινία θ' αποκλειστεί από το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι κριτικοί, όμως, θα βραβεύσουν και πάλι τον Τορνέ. Με τη συνδρομή των φίλων του θα ολοκληρώσει το 1987 την ταινία "Ενας ερωδιός για τη Γερμανία", που είναι και η τελευταία του σκηνοθετική δουλιά, ένα χρόνο πριν το θάνατό του.Η ταινία του Σταύρου Καπλανίδη, με "πρωταγωνιστή" τον Τορνέ, αφηγείται όλα αυτά που αποτελούν την αισθητική βάση των ταινιών του. Τα αποσπάσματά τους παρουσιάζονται χρονολογικά ως σημειώσεις μιας ταξιδιωτικής διαδρομής, καταγράφοντας την περιπλάνησή του στη χώρα του κινηματογράφου σαν μια περιπέτεια που ταυτίζεται απόλυτα με τη ζωή του.

Αθάνατη αγάπη

Μια μεγάλη παράσταση, ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στη "Ζιζέλ",μια αξέχαστη εμπειρία θα ζήσουμε και μια απίστευτη απόλαυση θα μας χαρίσει τη Δευτέρα στις 23.00 η ΕΤ - 1. "Τα μπαλέτα της Πετρούπολης", εκείνα τα μοναδικά που όλος ο κόσμος γνωρίζει ως "Μπαλέτα Κίροφ", θα χορέψουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών το αριστούργημα του Ρομαντικού Μπαλέτου, που πρωτοπαρουσιάστηκε στις 28 Ιούνη του 1841 από την Οπερα του Παρισιού και πέρασε στην ιστορία για πάντα.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από ένα έργο του Χάινε, το λιμπρέτο της "Ζιζέλ" ανήκει στους Βερνουά ντε Ζορζ, Γκοτιέ και Κοραλί και η χορογραφία είναι των Ζακ Κοραλί και Ζιλ Περό. Η μουσική είναι του Αντολφ Ανταμ και εκείνοι που δίδαξαν τους ρόλους είναι οι: Καρλότα Γκρίζι, Λισιέν Πετιτά και Αντελ Ντιμιλάτρ. Η παράσταση που θα παρακολουθήσουμε παρουσιάστηκε στο θέατρο Μαρίνσκι της Πετρούπολης και τους κύριους ρόλους ερμηνεύουν οι: Ζιζέλ - Γκαλίνα Μαζέντσεβα, Μίρτα - Τατιάνα Τερέχοβα, Αλμπρεχτ - Κονσταντίν Ζακλίνσκι. Η "Ζιζέλ" θεωρείται η πεμπτουσία του Ρομαντισμού και το μπαλέτο δεν άργησε να παρουσιαστεί σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου, ενώ η ηρωίδα, η Ζιζέλ, κατέκτησε την καρδιά κάθε χορεύτριας που τη χόρεψε ή που ονειρεύτηκε ότι κάποτε θα 'ρχόταν και η δική της σειρά να τη χορέψει. Η αρχική παραγωγή του Παρισιού παρουσιάστηκε για τελευταία φορά το 1868. Οι σύγχρονες παραγωγές της "Ζιζέλ" βασίζονται στην παράδοση της Πετρούπολης, συγκεκριμένα στην παραγωγή του 1884 του Μάριου Πετιπά, πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο Ντιαγκίλεφ, όταν ξανάφερε το μπαλέτο πίσω στη Δύση με τα Ρώσικα Μπαλέτα του το 1911.

Η Ζιζέλ είναι μια χωρική από την περιοχή του Ρήνου. Είναι ερωτευμένη με τον Αλμπρεχτ, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι δούκας και αρραβωνιασμένος με τη Ματίλντε, κόρη του δούκα του Κούρλαντ. Ο Αλμπρεχτ ανταποκρίνεται στον έρωτα της Ζιζέλ, προκαλώντας τη ζήλια του δασονόμου Ιλαρίονα, που και αυτός αγαπά απελπισμένα τη Ζιζέλ. Σε μια κυνηγετική έξοδο του δούκα και της αυλής του, ο Ιλαρίονας αποκαλύπτει την πραγματική ταυτότητα του Αλμπρεχτ. Η Ζιζέλ δεν αντέχει την αποκάλυψη, χάνει τα λογικά της και πεθαίνει.

Στη δεύτερη πράξη, εκεί που ο Αλμπρεχτ και ο Ιλαρίονας έρχονται να εναποθέσουν λουλούδια στον τάφο της αγαπημένης τους, εμφανίζονται οι Βίλοι, η ενσάρκωση των κοριτσιών που αγαπούσαν το χορό και πέθαναν πριν από τη μέρα του γάμου τους. Τα πεθαμένα κορίτσια αρχίζουν να λικνίζονται κάτω από το χλομό φως της σελήνης, ανακαλύπτουν τον Ιλαρίονα και τον τιμωρούν. Τον σπρώχνουν μέσα στη λίμνη. Και εκείνος χάνεται. Οταν οι Βίλοι ετοιμάζονται να εκδικηθούν και τον Αλμπρεχτ, η Ζιζέλ ανασταίνεται, μόνο και μόνο, για να τον προστατεύσει. Χορεύει μαζί του μέχρι την αυγή, μέχρι τη στιγμή, δηλαδή, που οι Βίλοι είναι αναγκασμένες να επιστρέψουν στον τάφο τους. Ο Αλμπρεχτ σώζεται και η Ζιζέλ, ήσυχη πια, πέφτει ξανά να κοιμηθεί αιώνια.

Αφιέρωμα στον Σταύρο Τορνέ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ